Devil's curse {Birth of Parrotkit, Sorrowkit & Chainkit}

~Alleen Parrot, Sorrow, Chain en evtw Whitelion en Brindlepool (aangezien deze bevalling niet helemaal goed gaat)~

Een zacht gejammer steeg op uit Nights keel toen de zoveelste kramp opwelde uit haar buik. Ze had honger, was moe en de kittens zouden er ook zo aankomen. Dat hadden de andere queens tenminste verteld. Verder waren er niet veel katten meer in de den, zij was de enige. De Queens waren even naar buiten gegaan toen de vliezen waren gebroken, Whitelion was na een tijdje gaan jagen en de Medicine cats hadden het druk met zieken behandelen. En toen, op dat moment, begon het nóg erger te steken. Een harde krijs klonk door de nursery toen er een klein, nat ding op de bemosde grond viel. Het was een kitten, haar eerste. Hijgend slikte Night een paar tranen weg. "Ik noem jou Chainkit." Bracht ze uit, waarna de moederpoes haar jong naar haar buik hielp. Zachtjes begon ze het sneeuwwitte poesje te likken. Even had ze de tijd om bij te komen, maar toen kwamen de steken weer.
De volgende kitten bracht ook een hoop pijn met zich mee, maar die vergat ze meteen toen ze het zwarte beestje zag. Hij leek precies op haar! "Hallo Sorrowkit" Hijgde ze met een brede glimlach. Direct hierna kwam de andere kit.
Nightbreeze krijste en klauwde met haar nagels in de bemoste vloer. De pijn was nu ondragelijk, veel erger dan de vorige keren. Ging dit wel goed? Snel wierp ze een blik naar achteren, maar er was geen staartje te zien. Alleen bloed, heel veel bloed. Nu begon ze te gillen, écht te gillen. Ze merkte dat iemand binnen kwam en haar zachtjes streelde. Naarmate de poes rustiger werd, zwakte de pijn ook wat af. Af en toe zette er nog een messteek op, waarbij de zwarte kat jammerde.
Nu was de pijn weer op normaal niveau, maar er was een probleem. Er was een kitten die er heel graag uit wilde, alleen kwam hij niet. Ze kreeg te horen dat ze moest persen, en Night volgde dat bevel braaf op. Wat moest ze anders doen? De tranen rolden over haar snorharen en de longen werden uit haar lijf geschreeuwd, maar het ging. Ook de laatste kitten kwam ter aarde. Nightbreeze slikte, liet haar kop zakken en sloot haar ogen. "Parrotkit" Fluisterde ze voor ze van de kaart raakte.

Nog even de volgorde
1. Chainkit
2. Sorrowkit
3. Parrotkit

Ik besloot om de bevalling mis te laten gaan omdat Night behoorlijk vermagerd was.

De kleine, prachtige kit zat opgerold naast haar sibs -die natuurlijk minder prachtig waren dan zij. Haar ogen plakten toe en ze kon haarzelf nog niet aanschouwen. Maar ze wist dat haar tijd zou komen. De kit zou een pracht worden, de koningin onder haar soort, de beste, mooiste kit die er maar kon zijn. De wanden die haar al die moons hadden beschermd tegen de buitenwereld -of was het toch omgekeerd? Maar goed, wie wilde haar nu niet? Het was dan ook geen toeval dat zij als eerste naar buiten werd gezogen. De warmte die haar zo warm had gehouden, werd vervangen door een koude hand. Hij greep haar bij haar kop vast en trok haar naar buiten. Tot aan het bot viel de koude aan. De meeste kits zouden piepen, maar zij siste. De grond die zij teder raakte, ws nog kouder dan de lucht die ze nog nooit eerder had gevoeld. Haar longen plofte open en dat deed zeer. Ze gilde het uit, dat eindigde in een zwak gepiep dat de meeste jonkies maakten bij de geboorte. De ruwe tong van een kattin raakte haar kopje en ze voelde hoe ze opnieuw door de ruimte werd gesleurd. Hé, was het bijna gedaan? Zo deed je niet tegen je toekomstige heerser. Ze siste even gemeen naar het niks en het hielp, want warmte kwam haar tegemoet en de tong kwam terug. Het haalde de vuiligheid van tussen haar sneeuwwitte haren en maakte haar de beeldschone kit die ze was. Toen voelde ze hoe een nieuwe pijn haar vastgreep. Iets dat uit haarzelf kwam? Ok, dit moest opgelost worden en wel meteen! Ze richtte zich op naar de warme tong die haar geaaid, maar deze leek even weg te trekken en kwam niet meer terug. Wat? Wat?! WAT! Dat kon je toch niet menen. Dan moest ze het zelf maar oplossen. Ze stak zich dieper weg in de warmte die veilig rook, maar helemaal niet haar smaak was. Wacht, smaak. Ze voelde hoe warme vloeistof haar neusje raakte en even likte ze met haar tong haar neus af, voordat ze zich aan de tepel bewoog en er gretig aan zoog. De warme melk vulde haar lichaam en langzaam verdween de overige koelte van wat de hand had gebracht. DE pijn verdween uit haar lichaam, dus besloot ze haar kop weg te trekken. Ze voelde hoe nieuwe levensvormen zich bij haar voegde. Hoe durfde ze dezelfde warmtebron met haar te delen? Een gaap ontglipte haar zijden lippen. Maar ach, dat ging ze morgen wel oplossen...

De witte kater had besloten om te aan jagen. Nightbreeze was ondertussen hoogzwanger van ZIJN kittens en kon ieder moment gaan bevallen. De meeste katers zouden dan bij hun partner' blijven, maar Whitelion was anders. Nightbreeze was sowieso zijn partner niet, dat mocht ze wel willen! Een krijs galmde door het territorium. Het was onmiskenbaar de stem van Nightbreeze. Zouden zijn prachtige nakomelingen geboren worden? Of ging er iets mis? Toch niet dat zijn kittens iets zou aandoen? Meteen laaide er woede in hem op, en boos stampte hij naar het camp. Toen hij daar aankwam, lag er al een eerste kitten bij Nightbreeze, een witte, een schatje dat sprekend op hem leek. De witte kater had misschien niet echt een zwak voor kittens, het waren dit keer wel zijn eigen pluizenbollen, en vanzelfsprekend waren die perfect. Nog nét niet zo perfect als hem. "Ik noem jou Chainkit.", murmelde de zwarte poes. Meteen weer bozig keek Whitelion haar aan. Ze leek niet gemerkt te hebben dat hij er was, en boos fronste hij. Wat dacht ze wel niet? Zomaar ZIJN kittens een naam geven? Pff. Na een tijdje kwam ook de volgende kitten ter wereld. Een zwarte, misschien niet zo mooi als zijn zusje, maar zeker eentje van hém. Alleen jammer dat Nightbreeze haar zwarte vacht zo nodig door moest geven. "Hallo Sorrowkit", hijgde de poes nu. Nog steeds leek ze niet door te hebben dat hij er was, en met opnieuw oplaaiende woede keek hij haar aan. Kon ze hem nu écht niet de namen laten kiezen? Hij siste eventjes, maar keek toen nog eens naar de twee kittens die aan het zogen waren. De witte, Chainkit, geeuwde eens. Misschien voor de eerste keer in heel zijn leven glimlachte de witte kater oprecht. Daarna keek Whitelion weer naar de poes. Er kwam blijkbaar nog een derde kitten, maar het ging niet helemaal goed. Een andere queen kwam binnen, die al eerder een nestje had gehad en ook nu weer zwanger was. ze ging naast Nightbreeze zitten, en probeerde haar wat te troosten. Ze gaf advies, en aaide zachtjes met het puntje van haar staart de zwarte poes. "Het komt goed..", murmelde ze. "Blijven persen." De witte kater zag dat er bloed begon te lekken, en ietwat bezorgd keek hij naar het kleine pasgeboren lijfje. "Parrotkit", fluisterde de hevig verzwakte poes, voor ze buiten bewustzijn raakte. Totaal niet bezorgd om haar keek de witte kater naar zijn nakomelingen. Een witte, een grijze en een zwarte. De witte was toch de mooiste, ze leek het meeste op hem. En er zat het minste van Nightbreeze in.

Opgekruld lag de zwartte kitten veilig en warm in de buik van zijn moeder. Hij had nog geen enkel besef van tijd en plaats, en vond alles best. Af en toe kon hij het niet laten om te trappen naar één van zijn nestgenoten, maar dat ging moeilijk op deze rare plek. Dagen, weken en maanden verstreken. De zwarte kitten, die eerst uit enkel wat cellen bestond, had nu al echt de vorm van een kat en was behoorlijk gegroeid. De ruimte werd steeds krapper, en hij voelde dat ze hier niet lang meer zouden blijven. Af en toe voelde hij een pootje of een lichaampje tegen hem aanliggen, maar meestal duwde hij ze dan weg. Hij had ruimte nodig, meer dan hun. Want ja, hij was gewoon beter. Hij kon er ook niets aan doen. De tijdloze situatie waarin hij zich bevond kwam ten einde; dat werd bevestigt toen de ruimte opeens een stuk groter werd met het vertrek van een van de kittens waarmee hij zijn plek moest delen. Even genoot hij van de plek die was ontstaan, maar al snel merkte hij dat het nu zijn beurt was. Eerst stribbelde hij heftig tegen: hij wilde nog niet! Niet nu het fijner werd! Maar het iets dat hem meetrok was sterker, en langzaam maar zeker gleed hij naar buiten.

Zo werd hij geboren, Sorrowkit van de Windclan. Trotse kitten van Whitelion, en net zo trotse kitten van Nightbreeze. Zodra hij buiten terecht kwam snakte hij naar adem. Het was zo verschrikkelijk koud! Nadat hij was bekomen van de schrik werd hij opgepakt door een grote gedaante. Hij trappelde even wild, maar hij werd al snel weer neergezet. Nu lag hij tegen een zwarte en een witte vacht aan. De zwarte was van zijn moeder, en de witte behoorde toe aan zijn oudere zusje. "Hallo Sorrowkit" Hij besefte niet echt wat het betekende, maar toch voelde het goed. Sorrowkit. Sorrowkit, Sorrowkit, Sorrowkit. Ja, Sorrowkit. Dat was hij. Hij probeerde goedkeurend te knikken, maar dat werd moeilijk gemaakt door een uitgerekte gaap. Hij was best wel moe... Met zijn neusje stak hij in de warme vacht van zijn moeder, en hij merkte een klein bobbeltje op. Wat was dat? Hij duwde er tegen aan, en een wit goedje stroomde zijn kleine bekje binnen. Dat smaakte goed! Hij duwde nog eens, en nog meer spul stroomde zijn bekje binnen. Even slaakte hij een zucht, dat was leekkeeeerr! Inmiddels was er nog een andere kitten naast hem komen liggen. Dat was irritant, nu moest hij het spul delen. Even gaapte hij. Hij zou later nog wel duidelijk maken dat alles van hem was. Nu zou hij even slapen, en dat deed hij. Na een gaap was hij al ver in dromenland. Zo werd hij geboren; Sorrowkit van de Windclan. Trotse kitten van Whitelion, en iets minder trotse kitten van Nightbreeze. Broertje van Chainkit en Parrotkit. Een hele toekomst lag hem nog in het verschiet, en nieman kon het voorspellen. Maar hij genoot er van. Nu al.

De witte kitten lag opgekruld in de warme buik van haar moeder. De kleine kitten was best groot maar ook weer niet té groot. De kleine kitten rekte zich uit waardoor ze even tegen een van haar sibs duwde. Elke dag groeide ze een beetje bij beetje,totdat ze te groot zou worden. Ze wist dat elk moment ze weg van haar moeders buik moest,weg van de warme ruimte waar ze zich in bevond. Ze schrok wel toen de ruimte opeens leger werd,een van haar sibs vertrok en toen leek het groter. Ze genoot van de plaats die ze had nu ze meer ruimte had en rekte zich uit. Niet veel later ging de volgende en ze werd eenzaam. Waar bleef de kracht dat zij weg kon? Ze probeerde van alles om hier uit te kunnen en na een tijdje voelde ze de koude lucht die langs haar heen waaide en de koude ondergrond waar ze met een plof op beland was.

"Parrotkit" Fluisterde ze. Haar moeder maar stiekem was ze op de eerste moment niet blij met haar naam. Parrotkit klonk zo,ja zo anders. Ze legde het er maar bij neer en zocht met veel moeite de weg naar haar moeders buik. Trots duwde ze een van haar siblings weg waarna ze die plek in nam en gulzig dronk ze van het witte spul die in haar bekje kwam. Een gaap kwam uit haar bekje,met vervolg van een paar piepjes. Ze zal zodra ze groter was laten zien dat zij de baas zal worden en dat zij alles eerder zou mogen. Gewoon de beste!