Devil's curse {Birth of Parrotkit, Sorrowkit & Chainkit}

Opgekruld lag de zwartte kitten veilig en warm in de buik van zijn moeder. Hij had nog geen enkel besef van tijd en plaats, en vond alles best. Af en toe kon hij het niet laten om te trappen naar één van zijn nestgenoten, maar dat ging moeilijk op deze rare plek. Dagen, weken en maanden verstreken. De zwarte kitten, die eerst uit enkel wat cellen bestond, had nu al echt de vorm van een kat en was behoorlijk gegroeid. De ruimte werd steeds krapper, en hij voelde dat ze hier niet lang meer zouden blijven. Af en toe voelde hij een pootje of een lichaampje tegen hem aanliggen, maar meestal duwde hij ze dan weg. Hij had ruimte nodig, meer dan hun. Want ja, hij was gewoon beter. Hij kon er ook niets aan doen. De tijdloze situatie waarin hij zich bevond kwam ten einde; dat werd bevestigt toen de ruimte opeens een stuk groter werd met het vertrek van een van de kittens waarmee hij zijn plek moest delen. Even genoot hij van de plek die was ontstaan, maar al snel merkte hij dat het nu zijn beurt was. Eerst stribbelde hij heftig tegen: hij wilde nog niet! Niet nu het fijner werd! Maar het iets dat hem meetrok was sterker, en langzaam maar zeker gleed hij naar buiten.

Zo werd hij geboren, Sorrowkit van de Windclan. Trotse kitten van Whitelion, en net zo trotse kitten van Nightbreeze. Zodra hij buiten terecht kwam snakte hij naar adem. Het was zo verschrikkelijk koud! Nadat hij was bekomen van de schrik werd hij opgepakt door een grote gedaante. Hij trappelde even wild, maar hij werd al snel weer neergezet. Nu lag hij tegen een zwarte en een witte vacht aan. De zwarte was van zijn moeder, en de witte behoorde toe aan zijn oudere zusje. "Hallo Sorrowkit" Hij besefte niet echt wat het betekende, maar toch voelde het goed. Sorrowkit. Sorrowkit, Sorrowkit, Sorrowkit. Ja, Sorrowkit. Dat was hij. Hij probeerde goedkeurend te knikken, maar dat werd moeilijk gemaakt door een uitgerekte gaap. Hij was best wel moe... Met zijn neusje stak hij in de warme vacht van zijn moeder, en hij merkte een klein bobbeltje op. Wat was dat? Hij duwde er tegen aan, en een wit goedje stroomde zijn kleine bekje binnen. Dat smaakte goed! Hij duwde nog eens, en nog meer spul stroomde zijn bekje binnen. Even slaakte hij een zucht, dat was leekkeeeerr! Inmiddels was er nog een andere kitten naast hem komen liggen. Dat was irritant, nu moest hij het spul delen. Even gaapte hij. Hij zou later nog wel duidelijk maken dat alles van hem was. Nu zou hij even slapen, en dat deed hij. Na een gaap was hij al ver in dromenland. Zo werd hij geboren; Sorrowkit van de Windclan. Trotse kitten van Whitelion, en iets minder trotse kitten van Nightbreeze. Broertje van Chainkit en Parrotkit. Een hele toekomst lag hem nog in het verschiet, en nieman kon het voorspellen. Maar hij genoot er van. Nu al.