Mom?

Hij twijfelde er over. Zijn groene ogen waren op haar den gericht. Zou hij het dan maar gewoon doen? Nerveus trippelde hij naar de den toe en stak zijn kop naar binnen toe. Het was nu of nooit. Hij merkte geen andere geur op dan de geur waar hij naar op zoek was en ergens was hij blij dat ze er was. "Mam?" miauwde hij vragend naar binnen toe, hopend dat Shrewstar binnen was. Het was ook de enige keer dat hij zijn leader Mama noemde. Meestal hielt hij het fatsoenlijk en noemde haar gewoon Shrewstar, maar dit klonk toch wat beter. En nu waren ze toch alleen? Toch?

[+Shrewstar

Heel snel had ze een muisje van beneden gehaald, om gewoon even weer op krachten te komen en wilde zich net weer in haar nest nestelen toen ze een bekende stem hoorde. "Mam?" Haar zwart witte oortjes schoten overeind en kalm draaide ze haar kopje op. Het muisje viel met een zacht geluid op de grond, zodra ze haar zoontje bij de ingang van de Den zag staan. Snorrend kwam ze op hem af en gaf het katertje een paar likken over zijn kop. Natuurlijk was het altijd even een schok, alsof er een jonge Timesong plots in haar Den stond, maar altijd kwam het besef door dat dit haar zoon Timepaw was. "Wat is er?" Bezorgdheid klonk al snel door haar stem. Katten kwamen niet voor niets naar haar Den. "Is het iets met je trainingen? Of.. je bent toch niet ziek, hè?"

Timepaw keek op toen zijn moeder op hem af kwam gelopen en hem zacht snorrend een paar likken over zijn kop gaf. Hij snorde zachtjes terug en ging zitten. "Wat is er?" Hij kon de bezorgdheid in de stem van zijn moeder overduidelijk horen. Ze moest het waarschijnlijk gewend zijn dat katten alleen maar met problemen naar haar den toe zouden komen. Dat hoorde waarschijnlijk bij het Leader zijn. "Is het iets met je trainingen? Of.. je bent toch niet ziek, hè?" Het katertje schudde zijn kop, al twijfelde hij eventjes of het zou zeggen over zijn trainingen. Nee, dat kwam later wel. Nu waren er andere dingen die hij wilde weten. "Nee, er is niets mam. Ik wilde alleen iets vragen," begon hij langzaam. Hij hoopte dat hij zijn moeder niet al te veel zou irriteren, maar het irriteerde hem ergens wel ontzettend. "Mam, sommige katten kijken me vreemd aan. Ik hoor ze telkens mompelen als ik langs kom lopen, een naam noemen die ik niet ken. Mam, waarom heet ik Timepaw? En wie is Timesong?" De woorden stroomde eruit, de woorden die hem al zo lang dwars hadden gezeten. Een van de redenen waarom hij zich buiten niet veel vertoonde, telkens weer werd hij vergeleken met deze Timesong, wie het dan ook mocht wezen.

Iiets van opluchting deed haar weer wat normaal ademhalen, maar er was nog steeds iets waarvoor Timepaw speciaal naar haar toe was gekomen. "Nee, er is niets mam. Ik wilde alleen iets vragen," De Clanleader liet haar kopje wat fronsend scheef hangen en keek haar zoon nieuwsgierig aan. "Mam, sommige katten kijken me vreemd aan. Ik hoor ze telkens mompelen als ik langs kom lopen, een naam noemen die ik niet ken. Mam, waarom heet ik Timepaw? En wie is Timesong?" Geruststellend liet ze haar staart op zijn schouder rusten, maar haar kop was alles behalve rustig. Oh nee. Waarom hadden katten haar zoon daaraan blootgesteld? Waarom konden ze hem niet gewoon met rust laten en hem gewoon zijn eigen leven laten leiden. De poes zuchtte, geërgerd door de hele zaak en keek Timepaw vervolgens kalm aan. "Dat is.. ja.." De woorden kwamen er maar moeizaam uit. Hij was zes Moons nu, was dat niet te jong om die hele geschiedenis op te halen? "Je moet weten, Timepaw, dat papa en ik niet altijd even lief met elkaar omgingen." Van binnen sloot ze al geïrriteerd haar ogen. Ze hoefde hem niet als een klein kind te behandelen, maar toch wilde ze het zo zoet mogelijk zeggen. "Het was niet makkelijk tussen ons. Je kent het verhaal van Rushspirit toch wel? De kater die de macht zomaar greep toen Brokenstar was gestorven? Nou, papa was door een Warrior omgepraat naar zijn kant en was dus niet al te blij dat ik tegen de 'Clanleader' was." Het voelde als verraad, om zo over haar partner te praten, maar het was nou eenmaal de waarheid. "Er was wel een andere kater, Timesong, die me wel steunde. Ik zag hem als een van mijn beste vrienden en hij hielp me, met Innerghost om Rushspirit te verslaan. Toen ik de rol van Leader op me nam, werd je vader.. kwaad. Timesong daarentegen steunde me, maar de twee konden niet al te goed met elkaar omgaan." Ze beet even op haar lip en besloot de onderlinge ruzies er maar even uit te laten. "Je vader en ik zijn toen een lange tijd uit elkaar geweest en je oudere broers en zussen leden eronder, toch had ik Timesong als steunpilaar. Tot de dag dat.." Een brok begon zich in haar keel te vormen en ze richtte haar groene blik op de grond. "Een.. BloodClan Warrior heeft hem.." Nog nooit had ze het verhaal in zijn geheel tegen iemand verteld, dat was niet zonder reden. Het duurde even voordat ze de moed weer bij elkaar had geraapt om te spreken. "Hij was weg voordat ik afscheid kon nemen van hem. Je vader was veranderd en hielp me door de hele gebeurtenis heen, maar jij.. jij lijkt zo op hem. Daarom.. daarom heet je Timepaw. Elke keer als ik naar je kijk, zie ik hem."

Geduldig bleef Timepaw zitten. Hij leek qua karakter niet echt op zijn broer Tallpaw, die eigenlijk alleen maar beschreven kon worden als een hypere stuiterbal. Nee, hij was een stuk rustiger en geduldiger dan zijn broer. "Je moet weten, Timepaw, dat papa en ik niet altijd even lief met elkaar omgingen." Timepaw knikte langzaam, dat was eigenlijk best ... logisch, om het zo maar te zeggen. Hij geloofde de meeste zoetsappige verhalen over warriors die hun hele leven bij elkaar bleven, toch niet altijd. "Het was niet makkelijk tussen ons. Je kent het verhaal van Rushspirit toch wel? De kater die de macht zomaar greep toen Brokenstar was gestorven? Nou, papa was door een Warrior omgepraat naar zijn kant en was dus niet al te blij dat ik tegen de 'Clanleader' was." De kater knikte, het was best een geliefd verhaal om aan de jongere generatie te vertellen. "Er was wel een andere kater, Timesong, die me wel steunde. Ik zag hem als een van mijn beste vrienden en hij hielp me, met Innerghost om Rushspirit te verslaan. Toen ik de rol van Leader op me nam, werd je vader.. kwaad. Timesong daarentegen steunde me, maar de twee konden niet al te goed met elkaar omgaan." Nieuwsgierig stonden zijn oortjes overeind. Timesong was een goede vriend van zijn moeder geweest. Zou het daarom zijn dat andere dachten dat hij op hem leek? "Je vader en ik zijn toen een lange tijd uit elkaar geweest en je oudere broers en zussen leden eronder, toch had ik Timesong als steunpilaar. Tot de dag dat.. Een.. BloodClan Warrior heeft hem.." Hij voelde medeleiden met zijn moeder en gaf dr een lik over haar wang heen. Ze klonk zo gebroken, het deed hem pijn. "Hij was weg voordat ik afscheid kon nemen van hem. Je vader was veranderd en hielp me door de hele gebeurtenis heen, maar jij.. jij lijkt zo op hem. Daarom.. daarom heet je Timepaw. Elke keer als ik naar je kijk, zie ik hem." Dat ... Dat was nieuw voor hem. Hij was dus vernoemd naar de beste vriend van zijn moeder, een kater die zijn leven had gegeven voor zijn clan. Iemand die heel erg dierbaar was voor zijn moeder, omdat hij op hem leek. Zijn groene ogen waren op de grond gericht en hij wist niet zeker hoe hij erop moest reageren. "Mam?" miauwde hij toen zachtjes. "Je mist hem, hè? Timesong," vervolgde hij zijn zin, terwijl hij tegen Shrewstar aankroop. "Was hij alleen je beste vriend, mam? Denk je niet dat hij meer was? Ik bedoel, jij en papa waren immers niet bij elkaar ..." Was dat te hoog gegrepen? Waren dat dingen waar hij zich niet mee mocht bemoeien? Timepaw wist het niet zeker, maar zijn nieuwsgierigheid was groter dan dat zijn mond kon houden. "Weten Tallpaw, Lightningpaw en Runningpaw dit ook?" vroeg hij daarna, zachtjes.

Zachtjes drukte ze haar wang tegen die van hem toen haar kitten haar een lik gaf en zuchtte zachtjes. "Mam?" Ze keek hem voorzichtig aan. "Je mist hem, hè? Timesong," De Clanleader wikkelde haar staart om de tabby en liet haar kopje voor een moment op zijn kopje rusten, lichtjes. "Ja." Zuchtte ze, de meeste emoties wel uit haar stem ziend te houden, maar een klein deeltje wist toch door haar defensie heen te breken. "Soms meer, soms minder, maar het is en blijft altijd een gemis." Mompelde ze. "Was hij alleen je beste vriend, mam? Denk je niet dat hij meer was? Ik bedoel, jij en papa waren immers niet bij elkaar ..." Ze hief haar kopje weer op en beet nogmaals op haar lip. "Ik.." Hoe.. hoe kon ze hem dit in StarClan's naam vertellen..? "Het moment dat papa me alleen had gelaten, leek het alsof mijn toekomst met Timesong gedeeld moest worden." Gaf ze toe en liet haar zwart witte oortjes even hangen. Ze wilde niet zeggen dat ze zich niet gelukkig voelde bij Wolftail, maar toen waren de tijden anders geweest. "Weten Tallpaw, Lightningpaw en Runningpaw dit ook?" Ze keek wat verrast op bij deze vraag. "Nee, ik zocht nog de juiste tijd voor om het ze te vertellen." Antwoordde ze zachtjes.