{Icyrose} No lights

Het ijs reflecteerde zijn weerspiegeling, de ingevallen ogen en de ietwat mat uitziende vacht. Hij kon zijn ribben voelen als hij zijn pels waste en hij wist dat de prooischaarste z'n tol begon te eisen op zijn lichaam. Maar toch bleef hij weinig eten. Dat was hij verschuldigd aan zijn clan. Hij keek nog eventjes naar zijn eigen reflectie, maar hief zich daarna omhoog. Genoeg gelanterfanterd. Hij zuchtte lichtjes en draaide zich om, maar bevroor toen hij oog in oog stond met iemand die hij maar al te goed kende. Icyrose. Die had hij al een tijd niet meer gezien... Hij wist niet goed hoe hij op haar moest reageren, zijn hart begon harder te bonken en hij voelde z'n bloeddruk lichtjes stijgen.

Het was nog steeds ijzig koud en haar lange vacht kon lang niet meer alle kou buiten houden, ze huiverde eventjes en wankelde wat op haar poten. Ze had nu al een paar maaltijden overgeslagen en haar lichaam begon met de dag magerder te worden. Toch probeerde ze in een stevige tred door te lopen en kwam uiteindelijk bij het meertje uit. Hier hielt ze eventjes rust en probeerde het tollende gevoel in haar lichaam kwijt te raken. Ze zag niet heel erg helder meer en toen ze de kater voor haar opmerkte keek ze even verschrikt. "Ink..." miauwde ze zachtjes, totdat het tot haar doordrong dat de oude deputy niet meer in leven was en dat dit zijn broer was. "Skymask, wat doe jij hier?" miauwde ze, geen fut meer hebbend om de kater toe te snauwen. De relatie die de twee katten hadden was immers niet echt ... vrolijk te noemen.

De kater bevroor eventjes lichtjes toen hij het voorvoegsel van zijn broer uit haar mond hoorde komen, maar ze verbeterde zich al snel. "Icyrose," miauwde hij op een verbazingwekkend neutrale toon voor de staat waarin hij zich voelde en hij probeerde de poes der blik rustig te vangen. "Rusten na de jacht." Miauwde de kater. "Als je goed kijkt, kun je de vissen onder het ijs zien schieten." Merkte hij terloops op, "En jij dan? Eindelijk weer eens de nursery uit?" Hij grijnsde eventjes lichtjes, een grijns die zowel pesterig als rustig opgevat kon worden.

De neutrale toon van de kater deed haar eventjes opkijken, ze begon zich steeds zieker te voelen en haar poten trilde, niet van de kou, maar doordat ze geen energie meer had om een stap te zetten. "Als je goed kijkt, kun je de vissen onder het ijs zien schieten." Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. "Het is toch jammer dat we niet kunnen vissen," mompelde ze, hongerig dan dat ze had willen laten blijken. "En jij dan? Eindelijk weer eens de nursery uit?" kwam er daarna achteraan. Ze lette niet op de kater, haar ogen waren gefocust op de vissen beneden haar poten. "Mijn kittens zijn apprentice, Skymask. Ik hoef niet meer terug naar de nursery," gaf ze echter kalm antwoord, en eventjes schoten haar ogen, ijzig koud en ijzig blauw van kleur, in zijn richting en boorde zich in zijn blauwe ogen. Achterin haar kop vroeg ze zich af of de kater kon zien hoeveel honger ze had, maar dat zou waarschijnlijk insgelijks zijn, gezien deze barre winter.

Skymask's glimlach werd eventjes breder door de woorden die uit Icyrose's mond slopen. Het was duidelijk dat de poes honger had. Zou ze ook even zwak zijn als hongerig? "Uiteraard, maar bij het de vissen komen is sowieso lastig, je moet eerst een wak slaan," miauwde hij met een vale glimlach. "Maar hoe dat wak te slaan..." Rustig ontmoette hij haar blik toen ze hem aankeek. "Ah.. uiteraard." Miauwde hij rustig, waarna zijn glimlach weer verscheen, waarna hij rustig in beweging kwam, haar pad achteruit afsnijdende. "Weet je Icyrose, ik heb veel nagedacht over je woorden en aan hoe erg je me vernederd hebt..." Miauwde hij, zijn toon nog steeds erg kalm, bijna geamuseerd. Zijn hart bonkte nog steeds in zijn keel, zijn bloeddruk gevoed door kille woede. "En weet je... Ik heb eindelijk bedacht hoe ik je dat met de volle pond terug kan betalen." De kater klapte zijn nagels uit, zijn glimlach werd breder.

Ondanks dat ze zich niet goed voelde, hielt ze de kater nog steeds scherp in de gate. Ze was nog niet vergeten hoe hun vorige ontmoeting was verlopen en ze wist niet zeker of ze deze kater kon en zou moeten vertrouwen. Haar blauwe ogen vernauwde zich, terwijl ze zijn woorden in de win sloeg en keek hoe hij haar pad afsneed. "Weet je Icyrose, ik heb veel nagedacht over je woorden en aan hoe erg je me vernederd hebt..." De kalmte in zijn stem maakte haar niet veel geruster. Hij was iets van plan, maar ze kon niet achterhalen wat precies. "En weet je... Ik heb eindelijk bedacht hoe ik je dat met de volle pond terug kan betalen." Icyrose's blauwe ogen vernauwde zich en puur uit instinct sloeg haar nagels in de bevroren grond. "Wat moet je, Skymask?" vroeg ze, met een lichte grom in haar stem. "Wat ben je van plan?" Ze voelde zich vermoeid en zwak en als de kater haar zou aanvallen zou ze geen schijn van kans hebben...

Zijn glimlach werd breder toen ze de poes haar verdediging zag verschijnen. Zwak. "Wat moet je, Skymask?" Vroeg de poes, "Wat ben je van plan?" De kater lachte rustig als reactie. "Zoals ik al zei, ik ga je met de volle pond terug betalen lieve Icyrose... Want ja, wie zal er nou verbaasd zijn als een zwakke queen in haar honger per ongeluk door het ijs is gezakt..? Ze zullen misschien rouwen, misschien ook niet, maar daarna leeft men verder... niet waar?" Rustig stapte hij dichterbij, alvast één keer flink uithalende naar haar gezicht, kijkende of ze haar kop weg zou trekken of niet. "Niemand zal de schaduw van een dode kat verdenken." Gromde hij.

Haar ogen hielden hem in de gaten, maar de vermoeidheid in d'r kop zorgde ervoor dat ze niet helemaal helder was. Ze schudde eventjes haar kop en keek Skymask vermoeid aan. "Zoals ik al zei, ik ga je met de volle pond terug betalen lieve Icyrose... Want ja, wie zal er nou verbaasd zijn als een zwakke queen in haar honger per ongeluk door het ijs is gezakt..? Ze zullen misschien rouwen, misschien ook niet, maar daarna leeft men verder... niet waar?" Haar ogen verwijde zich toen de kater naar haar uithaalde, maar ze was niet helder genoeg om direct te kunnen reageren. Ze bleef hem daarom gewoon met mistige ogen aanstaren. "Niemand zal de schaduw van een dode kat verdenken." De grom schudde haar wakker en Icyrose deed een stap achteruit. "Als ik niet meer terug kom, zal Lionroar een patrouille opzetten. Als mijn lichaam gevonden word, zal..." ze stopte eventjes en schudde haar kop. Het kon niet, er zouden geen bewijsstukken zijn dat Skymask haar vermoord zou hebben. Ze gromde en zette nog een stap naar achter. "Dat kun je niet maken, Skymask. Dat kun je niet ..." de stem van de poes zwakte af en uiteindelijk hielden haar poten het gewicht niet meer. Met een plof lag ze op het ijs, wat beangstigend begon te kraken onder haar gewicht.

"Als ik niet meer terug kom, zal Lionroar een patrouille opzetten. Als mijn lichaam gevonden word, zal..." De poes viel stil. "Dan zal wat, mijn liefste Icyrose?" Vroeg de kater rustig op geamuseerde zijdezachte toon. "Dat kun je niet maken, Skymask. Dat kun je niet ..." Gromde de poes, waarna ze op het ijs neerviel. "Oh, echt waar..? Ik geloof dat het al tamelijk goed lukt." Miauwde hij met een brede grijns, waarna hij zichzelf omhoog hief en zijn voorpoten op het ijs terecht liet komen, hard.

Het ijs kraakte onder haar lichaam, ondanks dat ze aardig wat gewicht verloren was, was het nog steeds beangstigend. Ze slikte eventjes en keek toe wat Skymask deed. Ze kon er niets tegen doen, ze zat vast hier. Als ze zou bewegen was de kans groot dat ze door het ijs zou zakken. Tenzij ze een hele snelle aanval zou kunnen uithalen, maar de kans was groot dat ze daar niet genoeg kracht voor zou hebben. "Oh, echt waar..? Ik geloof dat het al tamelijk goed lukt." De grijns op het gezicht van de kater boezemde haar angst in. En met grote ogen keek ze toe hoe hij zijn poot hard op het ijs terecht liet komen. Dit ging niet goed, dit zou helemaal niet goed aflopen.
Opeens rook ze een bekende geur, ze deed een poging om haar verbazing niet te laten merken aan Skymask. Lionroar was in de buurt, maar blijkbaar had haar aanvaller het nog niet door. Ze had er over het algemeen een hekel eraan om hulp in te moeten schakelen, maar ze kon nu gewoon niets. "Lion, Help!" gilde ze opeens over haar longen heen, waarna ze het ijs nog wat verder voelde, en hoorde, kraken.

[Yup, d'r leeuwtje mag d'r komen redden<3]

Zijn kittens waren eindelijk apprentice geworden en hij had het gevoel dat ze te snel groot werden. Hij wilde zijn kleine kindertjes nog niet kwijt, ze waren zijn jonge kittens en dat zouden ze ook altijd blijven. Zachtjes stapte hij mee met de patrouille, hij was er niet echt bij en hij was zo stil als maar kon. De rest was ook stil ja, maar zij waren aan het speuren naar prooi, hij niet. Hij liep gewoon mee, keek soms even op als hij iets hoorde, maar deed voor de rest niets. "Lion, Help!" Het duurde even voordat hij de schreeuw kon onderscheiden, hij herhaalde het meerdere keren in zijn hoofd en de schrik sloeg in hem omhoog. Dat was Icyrose en ze schreeuwde om hulp! De kater hief zijn hoofd op en wierp de katten een blik toe dat ze verder konden gaan en dat deden ze ook, terwijl hij met zijn hart bonzend in zijn keel de geur van Icyrose volgde. Haar heerlijke, zoete geur. Ging hij haar verliezen? Zoals hij iedereen had verloren? Wat had hij gedaan? Was het zijn vader?! Zijn hart ging nog sneller kloppen bij het idee dat zijn vader weer zou toeslaan, net zoals hij Rosepaw had vermoord. Zijn poten gingen sneller dan hij ooit had kunnen bedenken en voordat hij het wist remde hij flink af toen hij twee katten zag. Zijn blik werd meteen op Icyrose geworpen, het was een snelle blik, gevolgd door een zucht van opluchting dat hij nog leven in haar zag. Zijn blik gleed terug naar de andere kat. Naar hem. Zijn ogen werden ijskoud en hij stapte op Skymask af. Wat was hij aan het doen? Wilde hij weer iemand van hem afpakken? "Waar denk je dat je mee bezig bent?" Klonk zijn stem, op de meest kalme en gecontroleerde manier, maar het had iets in zich, iets waar iemand die hem goed kende de rillingen van zou krijgen. Want dit was niet hoe Lionroar normaal sprak, dit had een gevaarlijk randje op zijn stem.

Flinterdunne barstjes kwamen al in het ijs toen hij de eerste keer zijn poten liet neerkomen en het ijs deed schudden. Het zou het einde zijn. Misschien kon hij dan eindelijk zelf ook weer rust vinden. Zijn ogen had hij ver opengesperd. Wraak was zoet, oh zo zoet. De bange blik in haar ogen, een geweldige afwisseling van de koude blik toen ze hem publiekelijk voor paal had gezet. Het zou niet meer lang duren tot het ijs brak en zij zou niet sterk genoeg zijn om er weer uit te komen. Maar toen durfde ze het haar mooie mondje te openen om om hulp te roepen. Meteen grauwde Skymask en liet hij het ijs nogmaals trillen. De deputy kwam ook nog eens veel te snel, filthy betrayer. De lafhartige vervanger van zijn broer. Hij grijnsde alleen maar naar de kater. "Aanschouw zelf.." En met deze woorden.. brak hij het ijs.

"Aanschouw zelf.." Waren de woorden die de kater uitsprak, voordat het ijs onder Icyrose in duizenden stukjes brak. Zijn blauwe ogen sperden zijn wijd open en er knapte iets in hem. Hij ging niet nog iemand verliezen, niet meer. Hij haalde een keer uit naar Skymask, niet nadenkende wat hij zou raken, voordat hij zijn lichaam in het ijskoude water wierp om de nek van Icyrose te grijpen. Het ijskoude water verkrampte zijn spieren en met veel moeite probeerde hij zichzelf omhoog te krijgen. Als maar denkende dat hij vol moest houden, voor hem, voor Icyrose.. voor zijn kinderen. Maar dat was niet wat hem omhoog hielp. Het was de woede die door zijn lichaam gierde, de adrenaline en het gevoel dat hij iemands nek om wilde draaien. Het gevoel dat hij iedereen die ook maar één poot naar zijn vrienden uitstak, zou kunnen vermoorden. Zijn vader, de kat die Spottedleaf had vermoord.. en de kater die Icyrose had proberen te vermoorden. Of eigenlijk.. nog steeds probeerde. Met alle moeite wist hij omhoog te komen en hij nam meteen een hap lucht. Volhouden. Hij probeerde Icyrose op het land te duwen, maar niets leek te lukken. Waarom werkte ze niet mee? Was ze al dood?

Lionroar's geur kwam snel dichterbij en eventjes vulde haar hart zich weer met wat hoop. Ze zou dit kunnen overleven, Skymask zou haar niets kunnen maken. Ondanks dat ze het haatte dat ze hulp had moeten inschakelen, was ze er wel blij mee om zijn lichte vacht te vinden. Voordat ze iets kon zeggen, klonk er een verschrikkelijk gekraak en Icyrose's bloed veranderde in ijs, toen ze opeens door het ijs heen zakte.
De plotselingen kou verkleumde haar spieren, van de schrik had ze geen lucht kunnen krijgen en binnen enkele tellen stonden haar longen in vuur en vlam. Paniekerig probeerde ze boven wat te komen, maar door de plotselinge onderstroom wist ze niet meer wat boven en onder was. Haar blauwe ogen had ze gesloten vanwege het koude water en het duurde niet lang meer voordat ze geen gevoel meer had in haar staart en poten. Kleine tintelingen kwamen in haar buik en langs dr ruggengraat naar d'r kop toe. Ze huiverde, wat bijna niets uithaalde, en voelde plots een kleine prik in haar bijna verdoofde nek. Langzaam werd ze omhoog getild, het drong langzaam tot haar door dat het Lionroar moest zijn geweest die haar kwam redden.
Haar kop brak het oppervlakte, waardoor er een ijzige pijn door haar brein heen schoot. Ze kreunde zachtjes, maar haar lichaam was te verzwakt en verdooft om iets uit te halen. Net toen ze besloot dat ze Lionroar niet alleen moest laten, namen de zwarte vlekken het over en verloor ze haar bewustzijn.

De ijselijke kreet van Icyrose galmde over de bevroren moorlands heen terwijl ze door de dunne bevroren laag zakte en met een plons in het ijs. Dit moment van voldoening zorgde er echter voor dat hij zijn verdediging iets liet zakken en de klauwen van Lionroar kwamen dus als een complete verrassing. Een oerkreet ontsnapte uit zijn mond toen de kater zijn vlijmscherpe klauwen recht door het dunne vlies van zijn oog gingen. Meteen greep hij naar zijn oog. Helse pijnen schoten door zijn schedel heen en voor een moment kon hij helemaal niks. Hijgend hief hij echter zijn kop weer, zijn bloederige oog dichtgeknepen. "Dat... zet.. ik je.. betaald.." Gromde hij hijgend. Met langzame passen stapte hij naar de ijsrand. "Ik zal ervoor zorgen dat je dit wak nooit meer verlaat!" Kille furie vulde zijn stem terwijl hij zijn nagels uitklapte. Als Lionroar ook maar in de buurt van de rand zou komen, zou hij ervoor zorgen dat de kater geen schijn van kans had.

Met alle macht probeerde hij het hoofd van Icyrose boven water te houden, hopende dat ze het zou overleven. Hij voelde hoe haar lichaam verzwakte en de wanhoop schoot in hem omhoog. Was ze dood? Zijn helderblauwe ogen schoten heen en weer, naar een uitweg. Hij moest haar hieruit krijgen, zichzelf. Voor zijn kinderen.. voor haar. "Dat... zet.. ik je.. betaald.." Klonk er opeens. Skymask liep op hen af, zijn oog bebloed en dichtgeknepen. Lionroar had hem dus redelijk goed geraakt. Woede gierde door zijn lichaam terwijl hij Icyrose met al zijn kracht op het oppervlak probeerde te duwen. "Ik zal ervoor zorgen dat je dit wak nooit meer verlaat!" Zachtjes gromde de kater, door de vacht van Icyrose keek. "Jij.." Gromde hij, proberende zo verstaanbaar mogelijk te zijn. "Komt.. hier niet mee weg." Hij duwde met zijn nek Icyrose een klein stukje op het oppervlak, hopende dat hij haar zover mogelijk van het water weg zou kunnen krijgen, voordat Skymask iets zou kunnen doen. Als hij stief, zou Icyrose ook sterven. Dan zouden zijn kinderen alleen zijn en dat liet hij niet toe. Hij zou ze nooit achter laten, niet op deze manier in ieder geval.

Bloed drupte op het ijs, zijn bloed. Het smolt licht weg voordat het bevroor. Hij keek met zijn nog niet beschadigde oog naar de woedende ogen van Lionroar, maar gek genoeg voelde hij geen berouw om wat hij aan het doen was. Alleen maar kille furie om de pijn die hij voelde. "Jij.." Gromde Lionroar, "Komt.. hier niet mee weg. Skymask grimaste scheefjes. "Oh Lionroar... Ik geloof dat ik daar al tamelijk goed mee bezig ben..." miauwde hij op een stervenskalme toon, "De prachtige mate van de deputy was in een duizeligheids aanval op het ijs gevallen en erdoorheen gezakt... De moedige deputy erachteraan gesprongen maar niet sterk genoeg om haar uit het water te trekken... Wie zou de onbekende schaduw van de oude deputy nog verdenken..?" Met een hautaine blik keek Skymask naar de deputy, zijn nagels uitgeklapt.

Terwijl zijn poten flink aan het trappelen waren, vooral ook omdat hij steeds minder gevoel in ze kreeg door het ijskoude water dat aan ze trok, staarde hij naar Skymask. Hij probeerde wanhopig Icyrose op het land te duwen, hoeveel kracht het hem ook zou moeten kosten. Ze lag er al redelijk ver op, maar zodra hij haar weer los zou laten, zou ze zo weer terug glijden. Haar lichaam was roerloos. Ze is dood. Was de eerste gedachte die door het lijf van de kater gierde. Starclan had vast een hekel aan hem, om dit hem aan te doen. Dit alles. Na alles wat hij gedaan had voor zijn clan, moest hij het enige wat hem dierbaar was, weer kwijtraken? Nee, hij kon haar niet loslaten. Ook al zag ze er zo levenloos uit, hij moest en zou haar lichaam uit dit water redden. "Oh Lionroar... Ik geloof dat ik daar al tamelijk goed mee bezig ben..." Hij richtte zijn ogen op de kater, die zo kalm als wat leek te zijn. Het was angstaanjagend eigenlijk, alsof hij op het randje van leven en dood stond. "De prachtige mate van de deputy was in een duizeligheids aanval op het ijs gevallen en erdoorheen gezakt... De moedige deputy erachteraan gesprongen maar niet sterk genoeg om haar uit het water te trekken... Wie zou de onbekende schaduw van de oude deputy nog verdenken..?" Hij vernauwde zijn ogen en een lage grom herrees uit zijn keel. "Dat gaat je nooit lukken," Gromde hij door de vacht van Icyrose heen. Haar nog verder op het land duwende. Hij moest eruit komen, nu.

Skymask kon het niet meer deren wie er stierf. Hij wilde gewoon dat alle nare gevoelens uit zijn hart verdwenen. En dat begon met de katten wie die nare gevoelens veroorzaakten. Inkmask had hij naar de tweebenen met de geweren gestuurd op een jachtpartij, gezegd hebbend dat daar veel hazen zaten. Nu deze twee. No regrets, no regrets. "Dat gaat je nooit lukken," Gromde Lionroar hem toe. Met een vernauwd oog keek Skymask neer op de doorweekte deputy. "Je gejengel bezorgt me hoofdpijn." Gromde Skymask, waarna hij zich naar voren boog en zijn poot op Lionroar's kop zette, trachtende hem onder te duwen en op die manier te verdrinken.

"Je gejengel bezorgt me hoofdpijn." Een schok ging door hem heen toen de kater zijn poot op zijn hoofd legde, waarschijnlijk met de bedoeling hem kopje onder te duwen en te laten verdrinken. Zijn hersenen draaiden op volle toeren terwijl hij een idee probeerde te vinden om de kater weg te krijgen. Hij had het gevoel dat Icyrose nu wel stabiel lag, al zou ze snel weg kunnen glijden als hij zijn actie niet snel genoeg deed. Hij liet haar los en trok zo hoofd onder de poot van Skymask uit, om daarna zijn tanden erin te zetten. Meteen trok hij aan de poot van de kater, proberende hem uit balans te krijgen. Voordat hij zelf alle kracht in hem bijeen gooide om zichzelf uit het water te hijsen.

Nog niet uit het water C: