{Icyrose} No lights

De deputy onderwater drukken bleek lastiger dan dat hij in eerste instantie gedacht had. Het koude water had de kater ondertussen al wel dusdanig verzwakt moeten hebben, maar in de praktijk viel dit tegen. Geïrriteerd gromde Skymask toen het hem maar niet lukte en een kreet van pijn ontsnapte uit zijn mond toen de deputy zijn tanden in zijn leigrijze poot zette. Uit puur automatisme trok Skymask zijn poot terug, misschien Lionroar wel de opwaartse kracht gevende die hij nodig had.

Het was dankzij de poot die Skymask snel terug trok, dat hij zijn evenwicht zo wist te hervinden zodat hij zich op het land kon hijsen. Meteen trok hij Icyrose, die nu half in het water en half op het land lag, het land op. Hij wilde er zeker van zijn dat ze niet weggleed, of ze nu dood was of niet. Zijn helderblauwe ogen gleden over haar heen. "Icyrose..?" Miauwde hij zacht, er weerklonk een gebroken geluid in zijn stem toen hij haar naam uitsprak. Ze bewoog niet. Hij lette er niet eens meer op of ze ademhaalde, want woest draaide hij zich naar Skymask om. Hij sloeg zijn klauwen uit en zijn ogen spraken boekdelen. Deze kater kwam hier niet mee weg.

Voor een moment heerste er twijfel in het hart van Skymask toen de deputy zich uit het water wist te heisen. Dat was niet de bedoeling geweest. Zijn pijnlijke oog nog steeds dichtgeknepen hield hij de kater wantrouwend in de gaten. De stekende pijn haalde hem uit zijn concentratie. Toen de kater zich woedend naar hem toe draaide. "Jij.. jij en je partner.. jullie.. jullie hebben alles ka..kapot gemaakt!" Siste Skymask, op dit moment niet echt meer bij zinnen. Zijn ogen vonkten van pijn en furie, zijn kalmte verdwenen. Ook zijn klauwen waren nog steeds niet ingeklapt. Straf hen.. Straf hen..

Zijn klauwen sloegen zich in de grond onder hem, pulkten stukjes aarde los, terwijl hij de kater nauw in de gaten hield. Hoe kon hij? Hoe kon hij iemand van hem afpakken! Waarom gebeurde dit ook altijd bij hem? Hij voelde zich alsof hij wilde huilen, uit pure wanhoop eigenlijk, maar er kwamen geen tranen. Het was woede die door zijn aderen gierde, de woede die hij nog nooit echt gevoeld had. Het zorgde ervoor dat de kou van het water en de kou op hem heen, helemaal niet meer koud aanvoelde. Alsof hij een gloeiende vlam geworden was. Adrenaline schoot door zijn lijf, terwijl hij zijn in de richting van Skymask werkte. "Jij.. jij en je partner.. jullie.. jullie hebben alles ka..kapot gemaakt!" De woorden van deze kater stimuleerden zijn woede alleen maar. "Niemand.. niemand.. komt er ooit nog mee weg om iets van mij af te pakken. Nooit meer!" Gromde hij woest, zijn kalmte was geheel weg, het was alsof er een hele andere Lionroar was gekomen. Eentje die je het liefst niet wilde kennen. "En jij.. jij.. jij vuile schoft. Icy..rose.. hoe kon je?" Zijn stem leek wel in duizenden stukjes te breken, maar er was geen verdriet in zijn te zien; enkel woede. Hij sloeg zijn klauwen een keer weer in en daarna weer uit, waarna hij zich op de kater worp. Het eerste wat hij deed was furieus op hem inslaan. Wat hij raakte maakte hem niets uit, als het maar pijn deed. Als het maar heel veel pijn deed.

Skymask trok zijn bovenlip op naar Lionroar in een dreigend gebaar toen deze zijn eigen dreigingen uitte. "Niemand.. niemand.. komt er ooit nog mee weg om iets van mij af te pakken. Nooit meer!" Gromde de deputy, alsof hij een maniak was geworden. Skymask schrok hier licht van, maar de schok was niet erg genoeg om door te dringen in zijn eigen wazige kop. "En jij.. jij.. jij vuile schoft. Icy..rose.. hoe kon je?" Gromde de deputy hem toe. "Die vuile straathond verdiende het..." Gromde Skymask, vlak voordat Liornoar zich op hem stortte. Zoveel blinde woede had Skymask niet verwacht en om eerlijk te zijn, werd hij compleet overweldigd door de blinde furie van de kater. Hoe sterk hij ook tegenwerkte, mocht het niet echt deren. Diepte kon hij niet meer zien door zijn kapotte oog en zijn slagen faalden dan ook vaker dan dat hij raakte. Toch probeerde hij zo vaak als hij kon de kater te raken met zijn nagels. Maar uiteindelijk landde hij met een plof op zijn rug.

Blind van woede sloeg hij met zijn klauwen naar de kater, waar hij deze raakte lette Lionroar niet zoveel op. Het was juist het doel wat hij wilde bereiken, Skymask pijn doen, heel veel pijn doen. Zijn helderblauwe ogen stonden alles behalve vriendelijk, eigenlijk zelfs heel erg kil. Hij had geen medelijden voor de kater, niet meer. "Die vuile straathond verdiende het..." Had de kater nog even gezegd, wat zijn woede als maar groter maakte. Skymask maakte enkele wanhopige pogingen tot een aanval, zijn klauwen sloegen vaker mis dan dat ze Lionroar raakten. Voordat hij Skymask op de grond wist te gooien, voelde hij hoe zijn scherpe klauwen diepe krassen maakte in zijn wang. Bloed stroomde over een helft van zijn hoofd, de lichtere vlekken op zijn vacht rood makende. Toen de buik van Skymask vrij was, haalde hij enkele malen uit naar deze. De buik was het zwakst, dat wist Lionroar maar al te goed. "Icyrose is geen vuile straathond, ze betekent alles voor mij en jij gaat haar niet van mij afpakken. Nooit meer." Gromde hij er nog even tussen door, waarna hij zich op de kater wierp en zijn poten op zijn keel legde. Het was de woede die door zijn aderen gierde, dat hij deze actie zette. De kater was het niet waard om te leven.

Een gepijnigde kreet ontsnapte uit zijn mond toen de nagels van Lionroar zich diep in zijn buik begroeven en deze reddeloos openhaalde. Met elke druppel bloed die wegstroomde, voelde hij meer energie verdwijnen. Maar Lionroar stopte niet en voor het eerst voelde Skymask een lichte paniek. "Icyrose is geen vuile straathond, ze betekent alles voor mij en jij gaat haar niet van mij afpakken. Nooit meer." Gromde de deputy terwijl hij zijn klauwen op Skymask's keel zette. En plotseling, voelde Skymask rust. Het onvermijdbare kwam toch wel. Wat Lionroar nu deed, of hij nu zou ophouden of niet, de dood kwam hem toch wel tegemoet. En dan zou hij eindelijk zelf zoete rust hebben. Misschien maakte de machteloosheid hem wel wazig, maar toch verscheen er een zwakke glimlach op zijn lippen. Zijn oog werd tevens glaziger. "En dan te bedenken dat jij en je straathond, als veroorzakers van dit alles, mijn verlossing zou zijn..." Mompelde de kater afwezig. "En dat jij degene bent geworden die nu geen haar meer beter is dan ik..." Het bloedverlies werd de kater te veel en zijn kop viel opzij, zijn tong licht uit zijn bek. Zijn bewustzijn was verloren, het zou niet lang meer duren tot de kater zijn lichaam zou verlaten.

Het verbaasde hem dat er een glimlach op het gezicht van Skymask kwam. Het maakte hem nog kwader zelfs, hij wilde niet dat Skymask moest glimlachen. Hij wilde angst zien, angst die hij ook in de ogen van Icyrose had gezien toen ze door het ijs zakte. "En dan te bedenken dat jij en je straathond, als veroorzakers van dit alles, mijn verlossing zou zijn..." De kater ontblootte zijn tanden en duwden zijn poten nog strakker tegen de nek van Skymask. "En dat jij degene bent geworden die nu geen haar meer beter is dan ik..." Het boeide hem niets wat Skymask zei, toch? Ergens diep van binnen deed het pijn, maar hij liet het niet zien, hij liet het niet zover komen dat hij zo stoppen. Nee, hij kon nu niet meer terug. "Ik ben niet zoals jou.. dat zal.. ik nooit.. worden.." Het kwam er niet erg overtuigend uit, maar toch stopte hij niet. Zelfs toen Skymask zijn bewustzijn kwijt raakte, bleef hij zo staan. Hij wilde het afmaken en goed ook. Skymask moest dood, voor Icyrose, voor hem en voor zijn kittens. Hij vormde een gevaar voor zijn geliefden, en dat gevaar ruimde hij nu uit de weg.

Het hele gevecht was langs Icyrose heen gegaan. Ze had maar weinig meegekregen terwijl de twee katers in gevecht waren en zijzelf bewusteloos aan de kant had gelegen/gehangen.
Het water klotste over de rand heen en wekte haar beetje bij beetje. Haar blauwe ogen gingen langzaam open en het duurde eventjes voordat ze doorhad wat er aan de hand was, haar kop bonkte en d'r lichaam deed niet precies wat ze wilde. Ze kon het merendeel van haar lichaam niet meer voelen en met enige moeite wist ze zichzelf uit het water te hijsen.
Icyrose's aandacht werd gewekt door de stem van Skymask, waarna ze haar blik op de twee katers wierp. Ze schrok van het beeld, vooral van Lionroar zoals 'ie erbij stond. "En dat jij degene bent geworden die nu geen haar meer beter is dan ik..." De woorden drongen maar langzaam tot haar door en ze liep wankel naar haar partner toe. "Lion," miauwde ze zachtjes, schor, terwijl ze zichzelf tegen hem aan liet vallen, niet de kracht meer hebbend om zichzelf overeind te houden. "Laat het gaan, hij overleeft het niet lang in deze kou. Als je hier nu een einde aanmaakt zal jij als de moordenaar..." een hoestbui onderbrak de poes. "worden aangezien en dan heb je meer problemen," beëindigde ze zin, waarna ze vermoeid opkeek en haar partner probeerde aan te kijken.

Het was Icyrose's hoest die hem even deed opkijken, heel even maar. Zijn hart leek een moment te stoppen toen hij erachter kwam dat ze nog in leven was, ook al was ze niet in de perfecte staat op het moment. Ze leefde nog. Zijn blauwe kijkers gleden weer terug naar Skymask, zou hij nu al dood zijn? Kon hij loslaten? Nee, hij wilde niet loslaten. "Lion," Hoorde hij Icyrose zeggen, die wankelend zijn kant op kwam lopen. In zijn hoofd smeekte hij haar hem met rust te laten, hem dit af te laten handelen. Hij kon Skymask niet laten gaan, niet na dit alles. Wat als hij overleefde? Wat dan? Ze gooide zich tegen hem aan, maar haar lichaam had geen effect op de zijne. Hij stond zo stevig dat hij enkel even wiebelde, terwijl hij zijn klauwen in de nek van Skymask sloeg. De kater moest dood. "worden aangezien en dan heb je meer problemen," Hij schudde met zijn hoofd, tranen vulden zijn ogen en hoe hard hij het ook probeerde, hij kon ze niet tegenhouden om over zijn wangen heen te rollen. "Icyrose.. je.. ik.. ik kan niet.. ik.." Hij struikelde over zijn eigen woorden. "Hij wilde.. iets.. van mij afpakken.. ik.. ik kan .. " De kater keek Icyrose recht aan. "Nee." Zei hij keihard tegen haar. "Ik laat hem niet los, ik vind er wel iets op. Hij heeft je geprobeerd te vermoorden Icyrose! Ik was je bijna kwijt! Ik kan hem dit niet laten overleven," De kater schudde bijna doorgedraaid met zijn hoofd, waarna hij zijn ogen weer op de kater richtte. "Hij is een gevaar.. voor jou.. voor de kittens.." Sprak hij ijzig uit, zijn klauwen nu nog dieper in de nek borende.

De houding van Lionroar veranderde zo snel, dat Icyrose er niet direct op kon inspelen. Het deed haar pijn om hem zo te zien, hij was niet die zachtaardige kater waar ze zo van hielt, niet meer. "Ik laat hem niet los, ik vind er wel iets op. Hij heeft je geprobeerd te vermoorden Icyrose! Ik was je bijna kwijt! Ik kan hem dit niet laten overleven," Haar blauwe ogen werden vochtig, maar ze schudde haar kop. Langzaam bracht ze haar snuit dichter bij die van Lionroar en likte er een traan weg. "Schat, ik hou van je. Ik wil je niet kwijt en ik weet wat Skymask me heeft proberen aan te doen. Maar als je 'm nu vermoord, zal Everstar je uit de clan zetten voor het vermoorden van een clanlid. Dan ben ik jou kwijt en de kittens hun vader," miauwde ze zachtjes, hopend dat ze tot hem door kon dringen. "Laat Everstar dit oplossen. Er is geen bewijs dat hij me heeft willen vermoorden, niemand zal je geloven als je het zegt. Hij is niets meer dan de schaduw van zijn broer, opgevreten door jaloezie en haat jegens mij," haar stem begon weg te vallen en de kou van de wind en het water liet d'r lichaam trillen. Ze wilde dit niet, ze wilde Lionroar niet kwijt, alles kon zo verkeerd aflopen nu. En ze was moe, haar lichaam was dood moe, maar ze moest doorzetten...

Zijn lichaam trilde als een gek, zijn hart bonkte in zijn keel alsof die het er ieder moment mee op kon houden. Maar loslaten deed hij niet, het lukte niet. Het was alsof Starclan zelf hem met alle macht om die plek hield, alsof het zo hoorde te zijn. Het neusje dat Icyrose tegen de zijne duwde en haar tong die over zijn wang heen gleed, drongen niet eens door tot de kater. Die daar stil stond, niet loslatende. "Schat, ik hou van je. Ik wil je niet kwijt en ik weet wat Skymask me heeft proberen aan te doen. Maar als je 'm nu vermoord, zal Everstar je uit de clan zetten voor het vermoorden van een clanlid. Dan ben ik jou kwijt en de kittens hun vader," Voorzichtig keek hij op naar haar, haar recht in haar ogen kijkende. "Laat Everstar dit oplossen. Er is geen bewijs dat hij me heeft willen vermoorden, niemand zal je geloven als je het zegt. Hij is niets meer dan de schaduw van zijn broer, opgevreten door jaloezie en haat jegens mij," Er was inderdaad geen bewijs, maar wat moest hij nu dan doen? Toch maar loslaten en de kater vrij laten rondlopen? Nee, dat kon hij niet. "En dan? Dan komt hij terug.. en wanneer ik niet in de buurt ben.. dan zal hij je weer aanvallen als je op je zwakst bent. Dat kan ik niet toelaten, Icyrose. Het is me al een keer gebeurd, ik laat het niet nog een keer over me heen komen, echt niet." Liefdesverdriet was misschien het ergste wat hij ooit gevoeld had. Na alle pijn van het achterlaten van iedereen waar hij om gaf, was de dood van Rosepaw toch wel de grootste klap die hij te verduren had gekregen in zijn verleden. "Het was een rogue.." Fluisterde de kater opeens, zijn blauwe ogen haakten zich in die van Icyrose. "Hij viel jullie aan en jij zakte door het ijs. Doordat jij om hulp hebt geroepen, heb ik je weten te redden. Terwijl ik je uit het water wist te halen, vochten de rogue en Skymask tegen elkaar. We troffen hem dood aan, oké?" Hij kon de kater niet loslaten, niet meer. Het zou niet lang duren of deze zou de wereld verlaten en dat was maar goed ook.

Ze kon dit niet van hem winnen, de woede die bezit had genomen van haar partner en de angst die als een kille hand rond haar hart was gesloten. Ze kon het niet uit zijn kop krijgen. Zwijgend gaf ze zich over aan haar deputy, haar partner. Ze wilde niet liegen tegen de clan, maar het leek erop dat er niets anders op zat te komen. Zij zou haar rivaal kwijt raken, of eigenlijk was ze die al kwijt, en Lionroar zou weer rustiger worden. Hoopte ze tenminste. Terwijl haar schouders schokte van de opkomende tranen en haar lichaam nog steeds trilde vanwege de kou, ging ze zitten en liet haar kop verslagen hangen. Ze kon hier niets tegen in brengen. De kou en het hele gebeuren van vandaag hadden haar zo uit het veld geslagen dat haar scherpe tong eraf was gevroren. Ze wilde dit niet aanschouwen. Tranen liepen over haar wangen heen, terwijl ze op stond en moeizaam weg wankelde. Ze wilde dit niet meer zien, ze kon dit niet meer aan. Er was iemand dood, vermoord, en het was haar schuld.

[Topic uit~]

Het lichaam onder zijn poten verzwakte op een gegeven moment en de borst van Skymask rees niet meer omhoog of omlaag. De kater lag nu doodstil en Lionroar liet hem los. Zijn helderblauwe ogen op de overleden kater gericht. Hij was een moordenaar.. De pijn van de wonden die Skymask hadden aangericht bij hem kwamen nu pas in hem op, net zoals de kou van het ijskoude water. Hij richtte zijn blik op Icyrose, maar het enige wat hij nog zag was haar betraande gezicht, voordat ze wegwankelde. "Icy..?" Zei hij nog even vragend, daar onhandig staan blijvend. Nu moest hij Skymask naar het kamp brengen, ze zeggen dat hij de Rogue had weggejaagd nadat Skymask was overleden. Even slaakte hij een diepe zucht uit. Hopende dat zijn vaardigheden als het ging om liegen, beter waren dan normaal. Hij tilde het lichaam van Skymask op en begon met lopen.