This is how I roll!

Haar woorden deden hem zijn oren verbaasd in de nek leggen. Ze moesten toch alleen clankatten wegjagen? Twolegs struinden maar wat rond, joegen wat prooi weg, maar dat was vaak dan ook wel dat. Ferm schudde hij zijn kop. "Niet waar," Siste hij zacht, "Twolegs moet je gewoon niet in de weg lopen, niet wegjagen," Hij zei het niet omdat hij bang was, maar omdat het niet handig was, Twolegs waren anders, ze konden ze sowieso niet aan met z'n tweeën.

De verbouwereerde uitdrukking op haar gezicht maakte dat hij zich schuldig voelde. Toen de twoleg weg was ontspande hij en keek verontschuldigend naar de poes. "Sorry Frost," Mauwde hij, oprecht, "Ik zit echt in een enorm groot aantal problemen en twolegs kan ik er nu even niet bijhebben," Legde de kater verder uit, "Maar je hebt gelijk dat ik dat inderdaad wat aardiger had kunnen zeggen," Na deze woorden rechtte Tall de rug, en stond op. Tijd om te gaan, en om te melden dat er twolegs gesignaleerd waren, dat was niet goed voor de clan.

Ze vergaf het hem, mooi, dan was dat ook weer opgelost. Het geduld van de kater was namelijk niet optimaal de laatste tijd, dus was het mooi dat de poes niet verder zeurde. Maar euh, je had het net over problemen? Wat voor problemen bedoel je? Als er iets is wat ik voor je kan doen, geef je maar een seintje hé Tall! Problemen zijn er om op te lossen, en vrienden zijn er om je daarbij te helpen!" Oh help, ze zeurde wel verder! De kater wuifde het weg met zijn staart en begon alvast te lopen. "Het is niets wat ik niet zelf op kan lossen," Mauwde hij, zijn trots zou het nooit toelaten dat een poes hém zou moeten helpen met problemen. Hij kon het allemaal zelf wel.

Haar reactie deed hem glimlachen maar een serieus antwoord geven op de vraag die ze daarna stelde zou hij niet. Vragen ontwijken was hij inmiddels best goed in geworden, vooral vragen die over hemzelf gingen. "Niet veel," Mauwde hij, waarna dit onderwerp duidelijk was afgerond. "Jij?" Hij keek haar nieuwsgierig aan, nergens was iets te herkennen van enige boosheid, nee hij was ook niet boos.

De kater glimlachte weemoedig toen de poes antwoordde, er waren altijd katten die het net zo lastig, als niet lastiger hadden dan hij. "Balen voor je," Mauwde hij en keek meelevend naar de poes. "Slaap je wel goed?" Random vraag, whatever.

Tallpaw zette een weemoedige glimlach op bij het antwoord van de kattin. 'Balen voor je', miauwde hij met een meelevende blik in zijn groenige ogen. Opnieuw tilde Frost haar schouders eventjes op. Ze liet haar oren zachtjes hangen. 'Slaap je wel goed?' Deze woorden toverden weer een glimlachje op haar gezicht; Het was fijn om te weten dat er echt iemand zich zorgen om je maakte! Slaap je wel goed? "Bwah.. Meestal kijk ik wat naar de sterren tot ik in slaap val. En soms profiteer ik van de rust en ren ik het camp uit voor de lol. Maar het is niet zo dat ik echt slaap tekort heb; Ik ben nog geen zombie!", lachtte ze op een enigszins opgevrolijkte toon.

OOC; Excusez-moi... Ben 'n tikkie laat huh? x$

Ze leek weer wat vrolijker te worden, en dat was goed om te zien. Het maakte hem ook een stuk vrolijker, en dus lachte hij vrolijk even mee met haar grapje. "Gelukkig maar, want dan zou Ace nooit meer bij je in de buurt durven komen," Hij mauwde het met een veelzeggende blik in zijn ogen, de kater had allang geweten dat ze de kater leuk vond, niet veel nieuws onder de zon voor hem. "Heb je het hem al gezegd?"

Tallpaw begon weer vrolijk met de kattin mee te lachen. Hij gooide zelfs een 'grapje' in het gesprek: 'Gelukkig maar, want dan zou Ace nooit meer bij je in de buurt durven komen.' Al lachend knikte Frost mee, toen ze plots besefte wat haar vriend tegen haar gezegd had. Ze richtte haar blik op de grond en zette beschaamd een stapje naar achteren. Hoe wist hij dat?! 'Heb je het hem al gezegd?', vroeg hij vervolgens. Frostpaw knikte voorzichtig. "Ja, maar.. hoe weet jij.." Meer durfde de kattin niet uit te brengen. Ze moest weer terug denken aan haar verdriet, maar vooral aan het verdriet van haar vriend dat naar boven kwam toen ze haar gevoelens aan hem blootstelde...

Hij glimlachte meelevend toen duidelijk werd dat de poes het dus al gezegd had, maar dat het antwoord niet erg vrolijk was geweest. De vraag was echter hoe hij het had geweten, waarop hij als antwoord alleen maar zijn schouders op kon halen. "Weet niet, was gewoon zo," Mauwde hij nog, en vond wel dat dat de waarheid was, zodra hij de poes had zien kijken had het hem logisch geleken. Vanaf toen was alles alleen maar duidelijker geworden in zijn ogen.

De enige reactie die de kater haar gaf op haar vraag, was het ophalen van zijn schouders. Wat later besloot hij er ook nog wat verklarende woorden aan toe te voegen: 'Weet niet, was gewoon zo.' Erg duidelijk was zijn antwoord niet, maar het was toch al beter dan het gebaar wat hij gemaakt had met zijn schouders. Het bleef even stil; Frostpaw was het gesprek tussen haar en Ace nog wat aan het overlopen. "Euh, Tall?", vroeg ze toen. "Weet jij misschien..." Ze wist niet goed hoe ze dit moest vragen, en of ze dit wel mocht vragen.. "Weet jij misschien op wie Acepaw crusht?" Ze waren goeie vrienden, voor zover Fro wist, dus als de kater het aan iemand verteld had, moest dat Talpaw wel geweest zijn!

De poes leek er uiteindelijk genoegen mee te nemen, en dus relaxte hij wat. Ze had het hem dus al gezegd, en het was niet goed gelopen, ook dat was geen verassing, maar wel pijnlijk voor de poes voor hem. "Euh, Tall?" Alleen al de toon maakte dat hij nee wilde zeggen, hij wist wat zou komen, en hij kon haar er niet mee helpen. "Weet jij misschien op wie Acepaw crusht?" Hij glimlachte even weemoedig, ja, hij wist het allang, en of hij er blij mee was wist de kater nog steeds niet. Maar hey, hij had ermee ingestemd dus nu zat hij eraan vast. "Ja," Antwoordde hij dus simpel, ja hij wist het.