Snow {Snowykit}

De grijze kitten zat voor de nursery, te staren naar een wit spul dat een van de queens ooit "sneeuw" genoemd had. Wat zou het zijn? Voorzichtig raakte ze het aan. Forcekit kwam tot de conclusie dat het koud was, maar niet gevaarlijk. Naast haar kwam een andere kitten staan, die ze wel al eerder gezien had, maar niet echt kende. De kille kitten draaide zich naar haar en vroeg: "Hallo. Wie ben jij?" Haar stem klonk vreemd, vreemd voor een kitten. Te kil, niet naïef genoeg, misschien zelfs wat te volwassen..

Een eindje verderop zag Snowy een kitten staan kijken naar de sneeuw. Ze zuchtte eventjes. Mee gaan praten, of niet? Ze vond de kitten altijd een beetje vreemd, maar misschien kon het geen kwaad. Ze ging naast haar staan "Hallo. Wie ben jij?" het klopte niet. Iets klopte er totaal niet. Het was geen normale stem. Eigenlijk was er helemaal niks normaals aan. Maar ze zou er niks van laten merken, van haar gedachten. "Mijn naam is Snowykit. En hoe heet jij?" Tall had gezegd dat ze volwassener was geworden. En hij had op een haar na het k n a p - woord gezegd. Ze voelde zich er tevreden mee. Was dat wel goed? 'Hoezo goed, wordt het niet stilaan tijd dat je je gevoelens toegeeft?' spraken haar gedachten. Denkbeeldig schudde ze haar kopje. In werkelijkheid ging ze rustig zitten. Het was het moment niet om een discussie met haarzelf te voeren.

"Mijn naam is Snowykit. En hoe heet jij?", zei de kleine witte kitten, die blijkbaar Snowykit heette. haar koele ogen keken haar aan, recht in die van Snowykit, en leken recht door haar te boren. Zo gevoelloos koel keek ze recht in haar ogen, veel langer dan de gemiddelde kat zou doen. Na een tijdje antwoordde ze toch: "Forcekit." Zoals altijd wanneer ze haar eigen naam uitsprak kwam er een piepklein, koel glimlachje op haar snoetje en was er een lichte verandering in haar ogen te zien. Maar na een keer te knipperen, was dat verdwenen, en was ze weer haar koele zelf.