Do I have to? {Nevermind + Kittens}

Aangezien ze niet voor eeuwig het bestaan van haar kittens kon ontkennen was ze toch ingetrokken in de Nursery. Ze had een veels te comfortabel nest en was omringt door veel te zorgzame moederpoezen. Hier hoorde ze niet tussen, ze was een warrior en hoorde niet tussen deze hopen vriendelijkheid. Natuurlijk, die kittens waren best schattig, vooral als ze naar haar toeliepen en haar ´Mevrouw´ noemde. Maar ze kon gewoon niet leven met de gedachten dat haar eigen kleintjes hier zouden lopen. Haar buik was nu opgezwollen en ze hadden haar zowat gedwongen om in de Nursery te blijven. Steeds moest ze de woorden over ´Je eerste nestje´en ´Toekomst van de clan´ over zich heen laten gaan. Toch negeerde ze het meeste advies en liep regelmatig door het kamp richting de uitgang tot iemand haar stopte en terug stuurde.

Dat was haar wederom gebeurt en nu liep ze terug naar haar mosnest. Wat moedeloos liet ze zichzelf erin zakken en legde haar kop neer waarna ze haar goude blik over de andere liet glijden. Sommige moeders sliepen met hun kittens en andere keken toe hoe hun kleintjes aan het spelen waren. Ze wist dat ze nooit een goede moeder kon worden, de andere om haar heen wisten dat ook. Deze praatte met haar niet over de tijd waarin ze haar kittens al droeg en ze hadden het ook niet over de naderende bevalling. Met een beetje geluk zou ze daarin naar Starclan gaan en bleven die kittens bij een andere queen. Maar aangezien je daarop niet mocht hopen legde ze haar hoop op hetgeen dat iedereen deed; een gezond nestje. Ze legde haar gestreepte staart naast zich weg en staarde wat naar de spelende kittens met hun balletje mos.

{Eerste posts voor Never, daarna kunnen de kittens komen. Als je hebt gepost mag de leeftijd op 1 moon ^^}

Hij hapte even naar lucht toen hij voor de nursery stond. Het gegil van kits, daar moest hij van walgen... Hij zuchtte even en wist dat vroeg of laat ook Aury hier zou liggen, misschien van hem, misschien ook niet... Hij hoopte vurig op het eerste, maar alleen Starclan wist of dit mogelijk zou zijn. Langzaam stak hij zijn kop in de den, een paar kits keken op en begroette hem met een knikje. Hij bromde even en naar sommige, irritante pluisballen, siste hij dreigend. Hij had geen zin in een paar springende haarballen en zeker niet nu. Hij was gebrand op het zien van Lone-one. Al snel zag hij haar. Hij hapte naar adem en sloeg zijn ogen van haar af. Schaamte straalde van zijn lichaamshouding af, maar zelfs zij zou weten dat hij zich schaamde voor zij daden en woorden. Hij verzamelde zoveel moed als hij op dit moment kon veroorloven en met behoedzame passen benaderde hij de tabby kattin. Zijn ogen ontmoette de hare en hij versteende bijna, toch sloeg hij al snel het idee van een roepende queen van zich af. "Lone-one," begon hij simpel, zijn blik bezorgd. "Niet boos worden, ik wil enkel praten," zei hij snel, zijn ogen keken haar bezorgd aan en even liet hij een blik op de gezwollen buik van de kattin vallen. Hij ging zitten en keek haar terug recht aan, een leegte was te zien in zijn ogen. "Ik... Het spijt me," zei hij snel, een zucht ontglipte zijn lippen. De blauwzwarte kater schudde zijn kop, proberend om de aankomende woede terug te dringen. "Ik wil gewoon dat je weet dat je een goede moeder zult zijn voor hen..." Hij werd even stil. "Onze kits," Nevermind slikte even. "Maar ik moet toegeven dat ik nooit echt van je gehouden heb, het spijt me," Hij sloeg zijn ogen van haar af. "Mijn hart behoort aan iemand anders..." Hij werd opnieuw stil. Hij hoorde enkel het gepiep van kits, het zorgde wel dat zijn woede met de seconde groter werd. Frustratie, dat was het enigste dat die dingen gaven. "Ik gun je veel, Lone-one, maar niet mijn liefde, die is al lang aan iemand geschonken," Hij slikte even, een droge keel vulde zijn mond. "Het spijt me echt," murmelde hij zachtjes, waarna hij zijn ogen van haar afsloeg en een zucht uit zijn bek liet gaan.

OOC:: Ik denk dat het beter is dat Lone eerst post, waar ze haar weeën krijgt ^^

Ze had zelfs nog eerder gedacht dat Starclan zelf zou neerdalen in de Nursery dan om het bekende zwarte gestalte te zien. Wat moest hij hier? Haar verder uitlachen? Vernederen? Nadat ze van de verbazing was herkomen spande ze haar spieren aan, niet dat ze met haar gezwollen buik nog enigszins zichzelf zou kunnen verdedigen. Om haar heen keken ook wat queens op in de verandering van de stemming. Sommige leken de aankomende drama wel te waarderen, andere riepen hun kittens terug om wat dichter bij het nest te gaan spelen. Ze zag zijn houding, schaamte, en ze wenste hem ook niks anders toe. Toen hij naderde veranderde haar houding niet, al stond ze ook niet op vanuit haar nest. "Lone-one," Haar goude blik bleef de zijne priemend vasthouden. Ze keek niet weg ookal wou ze de kater niet meer zien, verbetering; ze wou de kater weer zien, minstens als vriend maar ze wist dat het beter was van niet. Daarom had ze een grote hoeveelheid woede voor hem verzameld om de pijn te verdoezelen, de haat wegens hem was beter dan het verraad. "Niet boos worden, ik wil enkel praten," Bij de woorden liet ze haar gespannen houding wat varen. ‘Goed, ik kan toch nergens heen’ sprak ze wat afstandig. Haten was zo veel makkelijker dan vergeten. Ze volgde ze zijn blik en bij het zien van de leegte erin kon ze zichzelf ertoe krijgen ook de laatste spanning te laten varen "Ik... Het spijt me," Spijt hielp niet, ze moest dit alleen doen, zo verdomd alleen. Ze liet een muur van woede voor het medelijden vallen, het zou voor beiden zo veel beter zijn om gewoon te vergeten. "Ik wil gewoon dat je weet dat je een goede moeder zult zijn voor hen..." Hij werd even stil. "Onze kits," Dit raakte haar hard, ondanks dat ze die pluizebollen niet wou waren ze nog steeds háar pluizebollen. Leuk, bij al die gevoelens die ze al in zich had kwam moederinstinct er ook nog bij, yeey voor hormonen. "Maar ik moet toegeven dat ik nooit echt van je gehouden heb, het spijt me," Kon hij haar niet gewoon slaan? Dat zou minder pijn doen. "Mijn hart behoort aan iemand anders..." Ze schudde langzaam haar hoofd. ‘Daar kan je geen sorry om zeggen, het was mijn schuld.’ Bij die woorden ging ze rechtzitten, hierbij kromp ze wat ineen bij een steek bij haar onderbuik. Toch vervolgde ze; ‘Wie is het?’ Wou ze weten. Niet dat het zou helpen. "Ik gun je veel, Lone-one, maar niet mijn liefde, die is al lang aan iemand geschonken," Ze kreeg tranen in haar ogen, niet van de woorden maar van de pijn in haar onderbuik. Was tres tijdens de zwangerschap nou echt zo slecht voor je? ‘N-Never…’ kreeg ze tijdens een diepe kramp eruit. ‘Het spijt mij ook, maar er is iets ergers op het moment’ Goed, adem in, adem uit. Ademen is goed, dan ga je niet dood, blijven ademen, kittens komen er vast niet uit met alleen ademen. Wat dan? Persen? Nee, niet persen, liggen, liggen is vast wel goed. Waarom is er geen instructie bij bevallen? ‘Ik denk dat de kittens komen’ Ze keek hem kort aan, waarna ze ging liggen. Nou, ze is in ieder geval niet alleen. Dat was een voordeel. Weer een sterke kramp die haar ademhaling van zijn baan afsloeg, ze hapte naar zuurstof toen de kramp stopte waarna hij later weer terug keerde. Ze wist niet wat te doen dus liet ze zich maar leiden door de hormonen die zeiden rustig te blijven en adem te blijven halen, die dingen waren nog ergens goed voor. Vanuit haar ooghoek keek ze Never aan, ze had nu geen partner nodig, geen vader van haar kits en misschien zelfs geen echte vriend. Ze had nu enkel iemand nodig die haar hier doorheen kreeg. Dit was een moment dat ze iemand nodig had, hoe kwaad ze er ook op was, hoeveel haat ze ook voor degene voelde.

‘N-Never…’ Hij keek haar hoopvol aan, maar zag al snel de pijn en tranen in haar ogen. ‘Het spijt mij ook, maar er is iets ergers op het moment’ Haar adem werd gejaagder en ze zag hoe een paar queens zich onrustig begonnen te gedragen. De blauwzwarte kater neeg zijn kop naar haar. ‘Ik denk dat de kittens komen’ Het kwam hem aan het hart. Ok, wat moest hij doen? Hierblijven? Nee, nee, nee... Hij moest... Euh... Littlestream halen, ja! Hij sprong op en keek haar even serieus aan. "Niet opgeven, je doet het goed," zei hij, enkel om haar gerust te stellen. "Ik ga Littlestream halen," Zijn hart sloeg in zijn keel, hij had al zoveel gehoord over bevallingen die fout waren gelopen en hij hield misschien niet van haar, toch wilde hij niet dat Lone dood ging, en dat zou indirect zijn fout zijn. Hij spande zijn spieren op en haaste zich uit de den. Zijn hele lichaam trilde, zowel van de emoties als van de spanning. Wel meteen haaste de kater zich naar de Nursery, angst was in zijn ogen te zien. "Littlestream!" Riep hij uit. "Lone-one moet bevallen!" De blauwzwarte kater begon te ijsberen en keek af en toe op naar de nursery, terwijl hij wachtte op de Medicine Cat. Hij had beter een andere kat gevraagd om haar te gaan halen, maar eigenlijk moest hij even weg zijn van Lone-one, de woede zou hem teveel worden en zeker na de vraag die zij had gesteld.

"Littlestream!" Verveeld en zelfs een tikkeltje geërgerd keek ze om en zette ze haar oortjes in een neutrale positie, er op voorbereid zijnde dat het vast weer iets kleins was. Een miniscuul wondje, spierpijn, noem maar op.. Maar zodra de volgende woorden haar gehoorstelsel binnen kwamen gedrongen schoot ze lichtjes in paniek. "Lone-one moet bevallen!" Ze zag in haar ooghoeken dat de kater begon te ijsberen, en kon er niks aan doen een wat geïrriteerde blik op hem te werpen. Hij kon op z'n minst wat kalmeren, want als hij zo bleef doen dan zou ze hem zo meteen sowieso moeten wegsturen uit de nursery. Littlestream schudde haar kopje en zoog een hap lucht naar binnen. De vorige keer dat ze een bevalling had bijgewoond, was het die van Shrewstar geweest. Ze wist nog goed hoe de poes een leven had verloren, echter was de zwart witte kattin leider. En dus had zij meerdere levens. Lone-one had er maar één, en dus was er geen tijd voor haar om nog te staan niksen. Ze kreeg nu geen tweede kansen, het moest van de éérste keer goed gaan.

Koortsachtig begon ze met haar neus tussen de kruiden te snuffelen en viste ze de kruiden die Smokebreath vorige keer ook gebruikt had mee naar buiten, waar ze ook Nevermind aantrof. "Ga een stok halen, als ze teveel pijn krijgt kan ze daar in bijten." Haar ijzerharde blik gaf aan dat ze geen commentaar tolereerde, een blik die leaders vaak hadden wanneer ze doodserieus over iets waren. Na deze woorden uitgesproken te hebben trippelde ze haastig naar de kraamkamer toe en ontmoette ze al van enkele meters af de ijzerachtige geur van bloed. Zodra ze binnen was en zich voor de des betreffende poes bevond liet ze de kruiden vallen en schoof ze de borage al richting de bruine kattin. "Eet op," Beval ze haar rustig, waarna ze op een zachte manier aan de buik van Lone-one voelde. "De eerste kit komt eraan." Deelde ze zachtjes, maar zeker luid genoeg mee. Ze moest niet zeggen wat de poes moest doen, vaak deden Queens dit al uit instinct. Haar groene ogen flitsten even naar de uitgang van de den, waar bleef Nevermind met die stok?!

Al snel zag hij de grijze kattin en meteen kon hij terug normaal ademhalen, toch kon hij het ijsberen niet stoppen. Dit ging fout gaan, dat wist hij gewoon... Ze zou het niet halen en dat zou zijn fout zijn... Dan zou hij nooit meer kits willen, ookal overleefde deze het dan wel. Hij zuchtte even, in de hoop alle stress van zich af te blazen, tevergeefs. Oké, oké, hij moest kalm blijven, geen paniek. Ze hadden alles toch? Euhm. Hij liet opnieuw een vluchtige blik op de drukke Medicine Cat vallen, die bezig was met kruiden uit te zoeken. Oh kom op! Schiet op! Straks lag ze al dood nog voor ze er was! Het leek wel alsof de kattin zijn gedachten kon lezen, want opeens verscheen ze aan de ingang van de den. Haar blik ontmoette de zijne, de hare was hard, maar de zijne was bijna even hard van de opgekropte woede voor dit moment. Hij had wat woede kunnen laten gaan een paar dagen geleden, maar nu hij haar opnieuw had gezien, voelde hij opniew al die woede terugkomen. "Ga een stok halen, als ze teveel pijn krijgt kan ze daar in bijten." Hij knikte en was opgelucht dat ze dit vroeg. Hij wilde er niet meteen terug gaan, hij moest even zijn poten strekken, lopen. Misschien had hij wel een tak nodig voor zichzelf, zodat hij zijn woede erop kon uitwerken zonder een lading woede over zich te krijgen. De blauwzwarte kater liep zo snel als hij kon het kamp uit. Zijn blik gleed langs de pakken sneeuw die vertrapt waren. Hij ging niet graven. De kater schudde zijn kop even kort waarna hij razendsnel zijn klauwen in de stam van de dichtstbijzijnde boom zette. Daar trok hij zich aan op en klom hij al zigzaggend naar een mager takje. Hij zette zijn kiezen om de tak en loste zijn grip op de boom. Wel meteen brak de tak onder zijn gewicht, maar omdat hij niet ver van de grond was, kwam hij netjes met een zachte plof neer. Hij draaide zich om, opgelucht dat zijn klauwen de ruwe stam van de boom eerst hadden ontmoet dan de pels van Lone-one. De kater rende zo snel mogelijk terug naar de ingang van het kamp en liep regelrecht naar de nursery. Hij hoorde wat ongerust gemurmel, sommige katten hadden zelfs de den verlaten was er iets niet... Bloed... Hij sperde zijn ogen open. Die geur, hoe zwak hij ook mocht zijn, bereikte altijd zijn neusgatten. Hij versnelde nogmaals en kwam al snel naast Littlestream zitten. Hij liet de tak uit zijn bek vallen en keek Lone-one even kort aan, voordat hij opstond en rustig naar achter ging, om aan de ingang van de den te staan. Hij moest blijven, voor haar, maar eigenlijk ook weggaan voor de ander.

En de held op sokken was weg, Littlestream halen. Wat geweldig toch, kon hij zich nog ergens nuttig in maken. Ondertussen kon ze niks anders doen dan ademen, pijn hebben en doelloos liggen. Dat afhankelijk zijn zat haar nog het meest dwars, al kon ze daar enkel over mokken in de tijd dat de weeën stopte. Aangezien dat ze dan ook nieuwe kracht moest verzamelen kwam het erop neer dat het klagen over de omstandigheden verzet moesten worden tot na de bevallen. Na nog een tijd drijfweeën te hebben gehad werd te pijn heftiger, en je hoefde geen medicine cat te zijn om die hint te begrijpen Littlestream en Nevermind waren nog niet terug, kom op, zo’n eind naar de Nursery was het toch ook weer niet? Als ze zou kunnen lopen zou ze in die tijd wel twee keer op en neer kunnen lopen, een pauze houden en misschien nog een prooi meenemen ook. Ja, klagen hielp je niet aan de pijn te denken maar voor ze aan een ander onderwerp kwam om haar torn van ongenoegen op te richten zag ze twee katten in beeld komen. Nou, nu ze die lange reis hadden overleeft kreeg ze hulp.

Ze kreeg een hoopje, nu het haar opviel, zeer onsmakkelijk uitziende kruiden toegeschoven. "Eet op," Dat doel leek haar nogal duidelijk van die planten. Diep van binnen was ze dankbaar voor de hulp maar ze was te koppig om eraan toe te geven. Gelukkig leek haar lichaam er zich niks van aan te trekken en bleef doorgaan pijn te produceren. Met een flinke tegenzin werkte ze de kruiden naar binnen en slikte ze snel door. Dit leek niet zo’n goed plan te zijn aangezien ze zich bijna verstikte bij het nieuws dat de eerste kitten kwam. Toen ze een sterke persdrang kreeg kneep ze haar spieren samen om daarna weer lucht te verzamelen en zich weer klaar te maken op de volgende beurt. Nevermind had ondertussen de stok gebracht maar hieraan gaf ze niet toe, de kruiden hielpen en ondanks dat de bevalling al haar kracht innam bleef ze doorgaan. Ze had misschien in de draagtijd meer moeten eten, en slapen, en meer geluisterd moeten hebben naar het advies van andere. Nu was het te laat maar het idee leek simpel genoeg, persen, ademen, afvragen hoe dik die kittens wel niet waren aangezien het zo pijn deed en herhaal. De laatste stap werd meerdere keren overgeslagen. Uiteindelijk kwam er een kleine uit, ze gaf het wat likken en duwde het poesje naar haar buik toe. ‘Heatherkit’ bracht ze troebel uit. Tot haar geluk werd het makkelijker, nou ja, net iets minder slopend. Een tweede, tevens een tabby poes maar nu met meer wit; ‘Wanderkit’ Ze schonk geen aandacht meer aan Littlestream of Nevermind. Waar de kater was, Starclan mocht het weten. Maar het leek haar duidelijk dat ze zelf de kittens zou benoemen. Nog een kitten, kleiner dan de rest kwam bij een harde pers uitdrijven. Ze nam het kleintje vluchtig in zich op, deze keer geen tabby, geen weerspiegeling van haarzelf of haar familie. Starclan verveelde zich vast, haar zo kwellen, het zwarte pelsje zou haar steeds herinneren aan haar stommiteit. Toch gaf ze het poesje geen naam zoals; Hatekit. ‘Littlekit’ sprak ze uit, zeer orgineel maar tegen niemand in het bijzonder. Ook deze kitten duwde ze tegen haar aan en ze wachtte op meer, tevergeefs. Ze had drie kittens op de wereld gebracht en deze moest ze nu verzorgen en opvoeden. Dit ging nog heel wat worden. Bij de geboorte had ze ze alle drie wel wat likken gegeven maar nu begon ze ze schoon te maken en de resten van hun vorige verblijfplaats te wissen. Haar blik zocht Nevermind, niet wetend of ze hoopte om de kater te zien of niet.

Het kleine poesje lag dicht tegen haar siblings aan in de buik van haar moeder. Het was er lekker warm, al werd ze de laatste tijd een beetje bekneld door de andere siblings. De kit was minder volgroeid dan de andere en was eigenlijk nog helemaal niet klaar om geboren te worden, maar toch gebeurde het. Haar siblings werden eerst weggezogen en het ongeboren poesje had voor heel eventjes ruimte, maar toen besloot men dat zij er ook maar uit most komen en met een plofje kwam het veel te kleine poesje ter wereld. Haar longen klapten zich open en een onhandige piep kwam uit haar bekje. Ze voelde een ruwe tong die over haar lichaampje heen raspte en piepte zacht. ‘Littlekit’ hoorde ze haar naam vervolgens, een naam waar het poesje op dat moment nog niet echt bij stilstond. Ze rook de warme geur van moedermelk en kroop in de warme vacht van haar moeder, om vervolgens met gulzige slokjes te drinken van de melk.

Hij hoorde geluiden die hij eigenlijk niet wilde horen, maar uiteindelijk leek er een einde te komen aan de kwelling die Lone in een ijzere greep hield. Hij hoorde het gepiep van een jong en gestuwd door nieuwsgierigheid stapte hij behoedzaam op haar en de eerste kit af. Hij bleef achter Littlestream staan en bekeek vandaar de moeder met haar jong. Hij zuchtte opgelucht bij het zien van een volledige tabby. Het was geen mislukking zoals haar vader, zo beweerde de moeder. ‘Heatherkit’ Nevermind protesteerde niet. Hij vond de naam goed, niet prachtig ofzo, maar gewoon goed. Het waren haar kits, zij mocht ermee doen wat ze wilde. Hij wilde haar enkel wat steunen en daarna wilde hij uit haar leven verdwijnen. Maar toch wist hij best dat dit niet mogelijk zou zijn. Een tweede kit verscheen, even bruin als haar oudere zusje, ze had enkel wit aan haar buikje. ‘Wanderkit’ Wel, die naam vond hij nu echt mooi. Het was een speciale naam die je niet vaak hoorde. Hij vond het wel iets hebben. Hij zou zelf hele originele namen willen voor zijn kits, zijn kits met Aury. Hij was zo in gedachten verzonken over Aury, dat hij bijna rechtsprong toen hij de laatste kit zag. Een zwarte, een evenbeeld van hem. Wat? Dat kon toch niet! Hij kon een zwak gegrom van frustratie niet onderdrukken. Het kon hem niks schelen dat de kit mager en klein was, ze ging alles verpesten. ‘Littlekit’ zei Lone-one. Nevermind liet zijn haren zakken, blij om het feit dat ze de kit niet een hatelijke naam had gegeven. Lone was een keiharde kat, maar diep vanbinnen ruste haar moederziel, dat had hij altijd al geweten.

~Ongeveer 65 dagen heeft de kleine kit met haar siblings in de buik van hun moeder gelegen. Ze waren flink gegroeid, en de ruimte om haar heen werd steeds nauwer. Er was bijna geen ruimte meer, wat niet al te fijn was. Echter begonnen de beschermende 'muren' iets te doen, waardoor de kleine kit uit de veilige plaats gedreven werd. Eenmaal buiten was het koud, waardoor ze automatisch begon te piepen. Ze voelde de warme, zachte ding, tong, over haar lichaampje gaan, waardoor ze het wat warmer kreeg. Daarna voelde ze een zachte, warme vacht, waar ze meteen instinctief ging zoeken naar een harde knobbel. Eenmaal gevonden begon de kit te zuigen, waardoor een warme, lekkere vloeistof naar binnen spoelde. Haar naam, Heatherkit, hoorde ze echter niet, aangezien kittens doof en blind zijn bij de geboorte. Niemand zou weten wat haar zou overkomen, behalve wat StarClan voor haar in petto had. Maar nu? Nu nog rustig haar leven opstarten~

De naamloze kitten had geen controle over alles wat om haar heen gebeurde. Ze kon de woorden van haar ouders niet horen, de zorgen van haar moeder niet behelpen. Enkel voelen. Ze was toeschouwer van hetgeen dat de kattin gebeurde, als een toeschouwer van een schouwspel. Alleen geen beeld, geen geluid. Enkel gevoelens. Wanneer in de buitenwereld de zwarte kater kwam, de Nursery in voelde ze wederom veel. Het hart van haar moeder begon harder te kloppen en de mengeling in gevoelens was duidelijk te merken. De ongerustheid haalde het fijne en veilige gevoel van haar weg, niet dat het altijd aanwezig was. Met het ontkennen van de bruine tabby en zich niet gedragen als een Queen was de draagtijd moeilijk, de kittens kregen niet genoeg eten, de moeder viel samen met hun af. Was dat geen mooie gedachten? Dat je zelfs in de tijd van aankomende oorlog verbonden kan zijn? In de term van ‘Als je de een raakt, zal de ander bloeden’. Mooie woorden, maar de kitten kende ze niet. Later wel, dan zou ze ook leren lopen, iets wat ze zou leren fijn te vinden. Als je het zo hoorde stond de kitten buiten een leerzame wereld te wachten. Misschien waren er nog goede dingen tussen het kwaad van de relatie van de ouders. Dat zou de kitten ook nog leren, leren om verdriet te hebben en je te verwonden aan een onzichtbare kracht. Ook slechte dingen moest je leren, en je zou nooit uitgeleerd zijn. Dingen zouden steeds veranderen, en de eerste verandering van haar nog ongeboren leventje kwam eraan. Wanden verkleinde en ze voelde een van haar zusje wegglippen. Ze voelde haar moeder bewegen en het trillen van haar stembanden bij het uitspreken van de naam. Weer verkleining, het doorgeven van angst en het onvermogen iets eraan te kunnen doen toen ze weggevoerd werd. Ze landde op de koude ondergrond, gevolgd door een warm gelik en de meerzoete geur van melk. Daar werd ze naar toe geduwd, weer werd er een naam uitgesproken. Alleen was de band verbroken en waren er geen trillingen meer. Geen gevoel meer van verbonden zijn. De kitten stond er alleen voor, ookal keken verschillende katten toe. Later zouden die weggaan, zou zelf moeten kiezen. Ze zou niet kunnen vluchten onder een naamloos wezen. Haar zonden en geluk werden geschreven op een naam. Een naam die Wanderkit luidde.