Help, adder! [open]

Het was weer eens zo'n ochtend dat Nimblekit niet binnen bij de nursery kon blijven. Ook al was het ijskoud en was de sneeuwlaag behoorlijk ook, ze wilde naar buiten en verder het territorium ontdekken. Ze kon gewoon niet stil blijven zitten.
Ze had wat gehoord over de snakerocks. Het was niet veilig om daar als kitten naartoe te gaan, maar ze dacht dat nu, met al die kou, de adders wel dood zouden zijn. Ze was erg benieuwd hoe het er daar uitzag. Helaas zou ze moeten wachten tot de lente tot de kruiden er zouden groeien en ze daaraan kon snuffelen, maar ze wilde alvast zien hoe de rotsen eruit zagen.
Ze hopte op een steen, en sprong daarna bovenop een van de rotsen. Ze trippelde wat op haar plaats, blij dat ze weer rond kon rennen en heen en weer kon springen. Maar haar plezier werd verstoord toen ze naast zich de sneeuw zag bewegen... Blijkbaar had ze geen gelijk gehad.. Er kleine adder, maar toch behoorlijk groot voor Nimblekit, kwam uit de sneeuw gekropen. Ze schrok zich dood! Ze verloor haar evenwicht en gleed uit over de sneeuw. Ze viel van de rots af, en kwam zo terecht dat haar pootje vast kwam te zitten tussen een paar stenen.
Ze slaakte een bang gilletje, want de adder kwam op haar af. Ze had nog nooit geleerd hoe ze moest jagen en zichzelf kon verdedigen! Ze was nog geen apprentice! Wat moest ze doen?!

Nimblekit had uit angst haar adem ingehouden en had haar ogen niet van de adder af kunnen houden. Maar gelukkig! Ze hoorde hoe iemand haar probeerde te helpen. Maar toen ze zag dat het Mothkit was, een 3 manen oude kitten, zonk de moed haar een beetje in de poten, en raakte ze alleen nog maar meer in paniek. Hoe kon zo'n jonge kitten zo'n adder aan! Het was zó dapper dat Mothkit ingreep, en ze voelde een warme vlaag dat ze haar probeerde te helpen, maar het werd allemaal overschaduwd door de angst dat Mothkit hierdoor iets zou overkomen.
Ze probeerde haar pootje los te trekken, maar het leek onmogelijk. "Help!!" begon ze met Mothkit mee te schreeuwen. "Asjeblieft we hebben hulp nodig! Er is een adder!" ze gilde zo bang.

Plots kwam er een rood-witte, volwassen kat tevoorschijn en trok de adder bij haar en Mothkit weg. Gespannen keek ze toe, en haalde opgelucht adem toen ze zag dat de poes de adder dood op de grond legde. Ze reageerde bozig, al klonk haar stem niet zo. "Weten we, sorry," piepte Nimblekit. Ze wist wel dat ze niet weg mocht uit het kamp, maar het was tot nu toe altijd zo veel leuker daarbuiten geweest. En dit was de eerste keer dat er iets fout ging.
"Zou je misschien willen helpen?" Nimble zat nog steeds vast, en nu ze geen angst meer voelde, begon ze te merken hoeveel pijn haar pootje deed. Ze was heel naar terecht gekomen. Ze probeerde zich nog een keer los te trekken, maar begon te piepen van de pijn.

(Had je trouwens gezien dat je er een n mist in je spread?)
De poes begon te helpen, en kreeg de rots ver genoeg verschoven zodat Nimblekit haar pootje terug kon trekken. Ze kroop weg uit de gleuf waar ze al die tijd in had gelegen, en liet zich op de koude sneeuw vallen. Ze begroef haar pootje in de sneeuw tegen de pijn. Het voelde absoluut niet goed aan. Ze likte eraan, maar dat hielp natuurlijk niks.
"Dank je," zei Nimblekit tegen de poes die ze had geholpen. "Wie ben je?" Ze wilde deze poes zich zéker kunnen herinneren later.

(Ik begrijp niet goed of je dat dikgedrukte nou wel of niet hardop zegt haha, ik ga er vanuit dat je dat wel deed. Anders: sorry )

Nimblekit trok haar pootje terug uit de sneeuw. Het voelde al beter door de kou, maar ze voelde ook nog steeds hoe haar pootje begon te kloppen.
"Nee, het mag niet gebroken zijn," jammerde ze. "Wat moet ik doen?" Ze keek bang naar de witte poes die haar en de andere kitten had gered.
"Hoe gaat het eigenlijk met jou?" vroeg ze aan de kitten terwijl ze haar tranen wegbeet. "En hoe heet je?"