Fall apart [+Snowpaw]

Alsof hier slangen zaten. Tuh! Dat was vast gewoon een of ander grapje van een Elder die het wel leuk vond om Apprentices bang te maken. Arrogant plaatste ze haar poten op de rotsen en gaapte lui. Het was weer zo verrekt koud vandaag en elke dag sinds haar ceremonie werd het steeds kouder. Maar nee, ze zou dit never nooit als een teken zien, het was gewoon toeval. Moe keek ze om zich heen, een Warrior had haar vroeg wakker gemaakt en haar uit haar mooie dromen doen ontwaken. Geen enkele dag kreeg ze genoeg slaap en vroeg naar bed gaan was ook geen optie, 's nachts was de enige tijd wanneer ze een beetje kon doen wat ze wilde. Een groot deel van de Warrior lagen dan te slapen en tja, zonder hen kon ze gewoon doen wat ze wilde.

De vier bonte poten beweging zich rustig voort terwijl de bruine ogen die bij hetzelfde lichaam hoorde uitkeken voor enkel teken van ander leven. Er zaten hier slangen, had ze vaak genoeg gehoord. Zij kwam hier enkel niet zo vaak dus erg raar was het niet dat ze ze nog niet gezien had. Ze had eigenlijk nog nooit echt een slang gezien, ze had alleen gehoord dat het op gloter wormen leken, maar dan met schubben. Waar zij dan aan dacht was meer een opgerolde vis, maar goed. Als ze zo'n beest tegen zou komen wist ze in ieder geval wel wat het was. De oren van de poes waren naar voren gericht en luisterde licht naar het knarsen van de sneeuw onder haar poten. Hoewel het steeds kouder werd had zij er geen last was. De kou deed haar niets, haar vacht was dik en warm genoeg en ze hield van het gevoel van sneeuw om zich heen. Kwa dat paste haar naam toch wel goed bij haar. Door de bonte vacht viel ze niet op voor een prooi in de sneeuw, dat was ook een van de dingen waarom ze wou dat het nooit zomer werd, het prooi zou haar beter gaan zien. Maar ja, ze moest er maar mee leven. En opzich, zoveel last zou ze er ook weer niet mee hebben. Langzaam snoof de poes de lucht op toen er een thunderclan geur in hing. Het was niet iemand waarin ze eerder echt interresse in getoond had dus wist ook niet echt een naam bij de geur. Met een rustige beweging veranderde ze van richting, deze keer in de richting van de poes. Toen de grijze poes in haar blikveld kwam grijnsde Snow even. "Heey" begroette ze de poes.

"Heey" Met een norse uitdrukking draaide ze zich om en zag als eerste een paar bruine ogen, pas daarna kon ze een helder witte vacht zien. Een tut of gewoon een ongelukje qua kleur? De meeste witte katten wilden hun vacht nooit vies krijgen, dus misschien zou deze wel nachtmerries hebben van modder. Haar groene ogen bleven kil gericht op de Apprentice, die een domme grijns op haar gezicht had. Zonder een begroeting te zeggen deed ze een pas dichterbij en versmalde haar blik. "En wie ben jij?" Vroeg ze met een arrogante toon achter haar stem. Ze had nog niet echt met veel katten gepraat, laat staan dat ze iedereen's naam uit haar kop kende.

"Snowpaw" Wat trots hief ze haar kopje op toen de grijns wat verminderde in grootte. Ah, dus geen vrolijke haarbal meer? "Wat is jou naam?" Licht wantrouwend keek ze de oudere Apprentice aan, maar goed, met een naam kon er niets gebeuren, toch? "Starlingpaw." Antwoordde ze kortaf, alsof ze geen interesse meer had in de conversatie.

"Wat doe je?" De grijze Apprentice zuchtte, duidelijk genoeg zodat Snowpaw haar irritaties zou oppakken en richtte haar geïrriteerde blik op de witte poes. "Niets wat jou aan gaat." Gromde ze en kneedde de bevroren grond met haar grijze voorpootjes. "Nog meer vragen?" Hopelijk was het niet zo'n kwal als die kitten.. wat was zijn naam ook alweer? Oh ja.. Dustkit.

Starling raakte duidelijk gezien wel geirriteerd door haar. Haar maakte dat opzich niet zoveel uit. Zij had er zelf geen last van dus ermee stoppen zou ze zeker niet. Ze was aardig en enthousiast tot degene voor haar zich zo begon te gedragen. "Niets wat jou aan gaat." antwoorde de poes, grommend, dat wel maar daar luisterde Snow gewoon niet naar. "Nog meer vragen?" vroeg ze. Ze dacht even na en bekeek de poes even. Genoeg, dacht ze en grijnsde even. "Waarom zou het mij niet aangaan? Waarom train je niet? Waarom jaag je niet? Waarom ben je zo geirriteerd? Genoeg vragen?" vroeg ze met een grijns op haar kop.

Er verscheen een grijns op het gelaat van Snowpaw en Starlingpaw zette zich schrap voor iets. "Waarom zou het mij niet aangaan? Waarom train je niet? Waarom jaag je niet? Waarom ben je zo geirriteerd? Genoeg vragen?" Ze drukte haar oren geïrriteerd tegen haar kop. Net die kleine rotkitten weer! "Omdat je niet alles hoeft te weten, etter." Snauwde ze naar de witte Apprentice. "Waarom train jij niet? Waarom jaag jij niet? Waarom ben jij zo vervelend blij? Genoeg vragen?" Gromde ze, de poes na aan het doen.

Na haar vragen had de poes er slechts op één geantwoord. Haar eerste vraag. "Omdat je niet alles hoeft te weten, etter." had ze gesnauwd. Snow grijnsde even, etter hoorde ze van een jonger poesje, tuurlijk. "Waarom train jij niet? Waarom jaag jij niet? Waarom ben jij zo vervelend blij? Genoeg vragen?" Had ze terug gereageerd. Okeey, dat spel kon ze ook. "Ik heb geen mentor om me te trainen" antwoorde ze. "Nogmaals, waarom jaag je niet, waarom ben je zo geirriteerd en waarom doe je niets als het je zo irriteerd?" de laatste vraag erbij zettend. Daar verwachtte ze vooral reactie op.