I'll stop pretending

Met rustige passen trippelde Snowpaw het kamp uit. Strawberry had besloten dat ze vandaag geen training zouden hebben dus zou ze maar proberen te jagen. Ze hadden behoorlijk wat monden te vullen en te weining te pakken. En zoals zij het zag zou elke muis helpen. Ze hoopte daarom dat ze er op zijn minst een te pakken kreeg vandaag. Haar poten vervolgde ritmisch het pad terwijl haar oren, ogen en haar neus geheel op de tekenen van ander leven waren gericht. Zo bleef ze een tijdje door draven. Het duurde niet lang voor haar gedachtes al weer afgedreven waren. Ze dacht aan de sneeuw en hoe leuk het knarste, zoals Glowpaw haar had laten zien. Helaas duurde het dus ook niet lang voor de voor een clankat terecht kwam. Meteen stopte ze en keek op naar hem. Firestar. Ze slikte even, de woorden van de ceremonie stonden nog vers in haar kop. Langzaam keek hij op. Hij was de vader van Glowpaw, dan kon het toch niet zo slecht zijn. "Hallo, Firestar" miauwde ze licht en keek naar hem op. Wachtend op zijn reactie.

Ook zij zag best dat hij met zijn ogen rolde, ookal was het maar voor even. Het liet haar naar de grond kijken. Ze had respect voor hem gehad, ookal hadden ze nooit echt gepraat, maar hij leek omgeslagen te zijn en ze wist zeker dat zij niet de enige was die het merkte. Firestar bromde wat terug waarna ze weer naar hem op keek. Maar hij zag er niet naar uit dat er nog iets uit zou komen. "Firestar, is er iets?" probeerde ze voorzichtig. Ze had geen idee wat hij nou zou kunnen doen. Misschien kon ze hem ergens mee helpen. Pas toen kwam er een andere apprentice naast haar staan. Even moest ze denken wie het was. Nimblepaw toch? "hey Nimblepaw" sprak ze, in de hoop haar naam goed te hebben.

Snowpaw draaide haar oren van Nimblepaw naar Firestar en luisterde naar zijn woorden. Waar sloeg dat nou weer op. Ze wou niet disrespectvol doen maar hij moest blij zijn dat er aankomende warriors achter hem stonden. Hij mocht dan negen levens hebben, in zijn eentje tegen shadowclan of welke clan dan ook redde hij het niet. Al snapte ze zijn irritatie was zijn reactie ongepast, hoewel ze dat niet zou tonen. De volgende reactie van hem was naar haar. Nimblepaw bleef stil keek haar bijna hoopvol aan. Snowpaw bleef recht staan. Ze had respect voor de leider, maar ze zou niet over zich heen laten lopen. "Ik snap je irritatie's maar de clan is sterk, dit seizoen overleven ze wel, ruzie's gaan over" probeerde ze hem in te spreken. Ze keek hem recht aan met een rustige blik in haar ogen. Hierna keek ze even naar Nimblepaw. Ze voelde zich alsof zij dingen moest zeggen, de andere moest beschermen. Maar zo voelde ze zich altijd, terwijl ze daar geen reden voor had.