Not a footprint, to be seen [Saltpaw]

Het katertje trippelde die namiddag nog rond in het territorium, genietend van alle vrijheid die hij nu had. Want tsja, vrijheid, daar had hij al die moons op gewacht! Hij voelde sneeuwvlokjes in zijn vacht komen, gezien het weer was geen sneeuwen. Hij zakte tot bijna zijn middel in de sneeuw, en moest veel kracht gebruiken om zich te verplaatsen, maar dat had hij er wel voor over. Het katertje had een vogeltje tussen zijn kaken hangen, het was niet veel, maar toch was hij er trots op.

Sprong voor sprong maakte Saltpaw een tochtje door het territorium. Telkens sprong ze en zakte ze tot haar zachte buikje weg in de witte stuifsneeuw en moest ze even huiveren. Ze kon niet wachten tot haar poten gingen groeien en ze boven de sneeuw uit zou komen. Zo groot van bouw was ze immers niet, dat geërfd hebbend van haar moeder. Een plotselinge, bekende geur haalde haar uit haar concentratie en sprongen, dus wat verrukt bleef ze stilstaan. Maar hierna werd haar gezicht weer licht nukkig. Als meneer bekende geur haar wilde spreken, kon hij zelf naar haar toe komen.

{Je hebt wel topics met twee van mijn 'best' gehumeurde accounts, dear x'D Tis niks persoonlijks. }

Met het vogeltje tussen zijn kaken trippelde de tabby kater rustig verder door het woud. Zijn gifgroene blik gleed over de besneeuwde grond en sneeuw stoof alle kanten op. Hij stopte bij het ruiken van een bekende geur, en zag toen een stukje verderop een wat kleinere poes door de sneeuw heen ploeteren: Saltpaw. Hij greens en trippelde toen rustig op haar af. Hij legde zijn vogel neer en knikte toen naar haar. "Hii, alles goed?" mauwde hij vervolgens en wachtte af tot hij antwoord kreeg van het zilveren poesje.

Zeker genoeg verscheen een bruine tabby al snel genoeg voor haar en keek haar aan met zijn gifgroene ogen. Saltpaw bleef op haar hoede. In haar ogen was het nog steeds zijn schuld dat Lostpath ze destijds terug gestuurd had naar de nursery. Wie weet was ze alleen toen niet gezien. "Hii, alles goed?" mauwde Perishpaw naar haar. "Ja, natuurlijk, waarom zou het niet goed gaan?" Vroeg Saltpaw, haar toon zoals altijd iets verhard, "Met jou dan?"

"Ja, natuurlijk, waarom zou het niet goed gaan?" Kreeg hij terug als antwoord van Saltpaw, op een iets verhardde toon. "Met jou dan?" vroeg ze vervolgens. Perishpaw liet zijn blik even rondgaan, en toen weer terug naar Saltpaw. "Ook goed," mauwde hij vervolgens en ging kalm zitten, zijn pluizige staart over zijn pootjes slaand. Het katertje was de afgelopen tijd enorm gegroeid, en was ook nu duidelijk groter dan Salt. Hij rekte zich uit en keek toen naar het poesje. "Hoe vind jij het om apprentice te zijn?" mauwde hij toen, het gesprek weer wat op gang proberende te krijgen.

Saltpaw krulde haar staart om haar zilveren lichaam. Ze huiverde lichtjes, ze had het koud. "Ook goed," mauwde Perishpaw. "Hoe vind jij het om apprentice te zijn?" Vroeg Perishpaw haar vervolgens. Saltpaw's blik verduisterde lichtjes. "Niks aan.. m'n mentor is een watje.." mompelde ze.

{Kortkortkort :'D}

Onderwerp: Re: Not a footprint, to be seen [Saltpaw]