Hij liep nog een stukje verder tot hij plots een geluid hoorde en zich snel omdraaide om de poes te zien staan met wie hij al een tijdje niet meer gesproken had en dat was zijn schuld. Hij kon het wel begrijpen waarom ze niet meer met hem wilde praten, hij had tenslotte haar hart gebroken, maar tegelijkertijd had hij die van hemzelf gebroken. Alleen nu wist hij niet goed wat hij moest zeggen, maar ook wilde hij weer niet hebben dat de poes nu weg zou gaan. Als hij de kans nu niet pakte zou het waarschijnlijk nooit meer goed komen. "Cherrypelt, wacht." Begon hij om te proberen de poes ervan te weerhouden om weg te lopen. "Het spijt me." Zei hij er zacht achteraan. Hij had er inderdaad wel spijt van, maar daar was waarschijnlijk niet veel aan te doen.
- Spoiler: