Let it fly away [+Perishpaw]

De spanning was nog goed aan te voelen in het kamp, en daar werd haar spanningsniveau niet lager van. Het was stil, enkel kon je nog zacht gemurmel van de andere katten horen. Hij heeft wel genoeg tijd gehad, ging er door haar kop heen terwijl ze opstond. Ze liep rustig naar de apprentices den. "Perishpaw, kom, ik ga je het territorium laten zien," miauwde Brightspots op zachte kalme toon. Ze wachtte even af, en liep toen in de richting van het kamp uitgang. Even weg van de negatieve sfeer, en haar aandacht op iets anders focussen, zoals haar nieuwe apprentice, die zelf ook wel even was positieve aandacht kon gebruiken na deze duistere ceremonie.

Brightspots zag haar apprentice aan komen en ze zette een warme glimalch op. Brightspots duwde haar duistere gedachtes weg en probeerde met haar kop bij haar taak te blijven. Perishpaw trainen. Brightspots haalde diep adem en probeerde haar onzekere gevoel weg te duwen. "Ehm, oké. We gaan eerst naar de Burnt Sycamore, de verhalen over de grote uil die stoute kittens op eet ken je vast wel, dat is dus de boom waar inderdaad een uil leeft, enkel hoef je niet bang te zijn nu je groter bent," vertelde Brigthspots. Op dit moment sneeuwde het niet, dus het was mooi weer om een ronde territorium te doen, enkel was het wel koud. "Kom," miauwde Brightspots terwijl ze het kamp verliet en op een vrij snel tempo begon te lopen, niet te snel, zodat de apprentice rustig kon wennen aan een snelle tempo. Vanaf Burnt Sycamore wou ze doorgaan naar Snakerocks om vervolgens bij Tallpines te komen en de grens met Twoleg place te laten zien. Daarna wou ze verder door de Tallpines door naar Sunningrocks om zo bij de rivier te komen en de grens met Riverclan te laten zien. Zo wou ze door gaan naar Sandy Hollow door naar het Thunderpath om de grens met Shadowclan te laten zien en weer terug naar het kamp. een lange ronde, maar dan had de apprentice wel zo goed als alles wat belangrijk was gezien.

Langzaam versnelde Brightspots haar pas toen ze merkte dat het katertje haar met gemak bij kon houden. Zo ver was de boom niet, dus het zou niet heel lang duren voor ze daar waren. Brightspots sloot heel kort haar ogen. De Great Sycamore was een boom waar ze al veel was geweest, het was haar favoriete plek geweest. Toen ze als kitten was weg gelopen was ze daar geweest, omdat ze wou laten zien dat ze veel sterker was dan de uil, haar moeder was toen boos op haar geweest. Het was een mooie herinnering nu. Ook was de Great Sycamore de plek waar ze veel met Moonstripe, toen nog Moopnpaw was geweest, haar jeugd liefde, die nooit meer als een broer-zus band voor haar had gevoeld. "Hoe groot is die uil?" haalde Perishpaw haar uit haar gedachte. “Net iets kleiner dan een kerst verse apprentice,” beantwoordde Brightspots zijn vraag terwijl ze door liep. “Kom, we versnellen ons tempo!” Brightspots glimlachte en maakte een klein sprintje, niet super snel voor haar, maar waarschijnlijk wel snel voor een nieuwe apprentice. Intussen kwam de Great Sycamore in beeld. “We zijn er,” vertelde Brightspots op kijkend naar de grote, nu kale boom door de winter. “Vertel me wat je ruikt,” miauwde Brightspots.