Im so mad! {Petalpaw}

Woest liep Thistlepaw naar de apprentice's den. Weer een ruzie met een andere kat. Waarom moesten ze altijd haar hebben? Haar nagels boorden zich in de grond, en ze had de neiging om terug te lopen en die stomme kater een klap voor zijn kop te geven. Maar, ze moest zich inhouden, anders zou ze nooit warrior worden. Kokend heet van woede plofte ze in haar nest, terwijl ze haar kop op haar poten legde. Wie Thistle zo zag, wist dat als je één ding verkeerd zei, je een snauw naar je hoofd geslingerd kreeg. Ze voelde haar maag knorren, maar maakte de aanstalten niet om op te staan. Bij de prooistapel waren katten. Stomme katten. Dus negeerde ze haar maag, en concentreerde zich op iets anders. Haar zus bijvoorbeeld, Petalpaw, die de apprentice's den binnen kwam lopen.

Wild rende Petalpaw achter een klein muisje aan. Het was haar nu meer te doen om geen bomen te raken dan het muisje ook echt te pakken. De vorige keer dat ze achter een muis aan zat ging dat helemaal mis. Die boom kwam toen zeker hard aan. Kort zuchtte ze toen het muisje ergens tussen de sneeuw een holletje in dook. Die zou ze zeker niet meer te pakken krijgen. Even schudde ze de sneeuw uit haar vacht en begon weer terug naar het kamp te lopen. Onderweg rook en zag ze hier en daar wel nog wat prooien, maar zin in jagen had ze vandaag niet meer. Echter was het wel het enge wat ze kon doen. Dat kwam omdat ze nu geen mentor meer had. Gelukkig zou ze bij de volgende ceremonie weer een nieuwe krijgen. Rustig liep Petalpaw de den van haar zusje Thistlepaw binnen. Aan de blik van haar zusje kon ze duidelijk zien dat er iets aan de hand was. "Zo te zien staat jou gezicht weer op onweer. Vertel eens wat er is gebeurt" zei ze tegen haar zusje. Hun karakter verschilde best wel wat, maar dat maakte niets uit. Zusjes blijven voor altijd, vriendschappen niet... bij deze gedachte verliet er nog een klein zuchtje haar bekje. Meteen schudde ze haar kopje om de gedachte weer te verdrijven. Nu moest ze zich even op haar zusje focusen.

OOC: Dat met die vriendschappen hoort bij een mini vl voor Petal later.

"Zo te zien staat jou gezicht weer op onweer. Vertel eens wat er is gebeurt" Zei haar zus kalm. Thistlepaw begreep niet hoe ze dat deed. Als iemand een opmerking over haar maakte, sprong ze gewoon uit haar vel. Alleen haar zus kon op een moment als deze zo iets over haar zeggen. "Vervelende katten," Bromde Thistle. "Ze zijn gewoon zó irritant. Waarom hebben ze de Furball op mij?!" Brieste ze. Daarna keek ze Petalpaw onderzoekend aan. "Jij ziet er ook niet zo blij uit. Wat is er met jou?" Ze zou niet weten wat er nou mis zou zijn met haar zusje. "Heeft iemand je pijn gedaan? Anders kan ik hen wel een lesje leren hoor," Zei ze knarsetandend. Wie aan Petal kwam, kwam aan haar. Ze zou hen eens flink te grazen nemen. Ze zou hen..... Ze schudde haar kop. Zo erg was het vast niet. Veel shadowclanners mochten Petalpaw, en als het er op aankwam, kon ze het goed uitpraten..... Thistle zuchtte onhoorbaar. Waarom moest zij altijd zo snel boos worden?

Licht schudde ze haar kopje toen ze het antwoord van Thistlepaw hoorde. "Vervelende katten, ze zijn gewoon zó irritant. Waarom hebben ze de Furball op mij?!" Petalpaw merkte dat haar zusje haar onderzoekend aan keek. "Jij ziet er ook niet zo blij uit. Wat is er met jou?" vroeg ze vervolgens. "Heeft iemand je pijn gedaan? Anders kan ik hen wel een lesje leren hoor," zei Thistlepaw tandenknarsend al voordat Petalpaw antwoord kon geven. "Er is niets aan de hand hoor, alleen een ontsnapte prooi en een korte nare gedachte," vertelde ze aan haar zusje. Ze zei het op die manier die duidelijk maakte dat Thistlepaw niet verder moest vragen. Over die vriendschap vertelde ze het liefst niemand ook maar een woord. En ze vertelde alles tegen Thistlepaw, behalve dan dan. Snel schudde ze haar vacht uit, een wolkje stof verliet de den. Met een paar stappen stond ze naast haar zusje en plofte naast haar neer. "Maar als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen hè!" riep ze nogal hard in Thistlepaw's oor. Dit deed ze expres om duidelijk te maken dat ze het echt meende. Thistle kennende zou ze liever haar problemen zelf oplossen, maar Petal wist zeker dat ze haar zou helpen wat er ook zou gebeuren.

"Er is niets aan de hand hoor, alleen een ontsnapte prooi en een korte nare gedachte," Thistle keek haar zus nog even onderzoekend aan, maar besloot toen niets meer te zeggen. Petal schudde zich uit en ging naast haar zitten. "Maar als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen hè!" Thistlepaw lachte. "Ja, ja. En je hoeft niet zo te schreeuwen hoor, ik hoef niet doof!" Haar slechte humeur was over. Haar zuster kon haar altijd weer kalmeren en helpen. Als Thistle maar iets voor haar kon doen.....

Thistlepaw begon te lachen door haar geschreeuw. "Ja, ja. En je hoeft niet zo te schreeuwen hoor, ik hoef niet doof!" riep Thistle terug. Hierdoor begon Petalpaw ook te lachen. Nu lagen ze samen lachend in Thistle's den. Een paar traantjes verschenen in Petal's ogen, niet omdat ze verdrietig was ofzo. Maar omdat ze zo vreselijk hard moest lachen samen met haar zusje. Vrolijk zwaaide haar staartje heen en weer terwijl het lachen langzaam stopte. Nog een beetje hijgde Petalpaw na, van het lachen was ze helemaal buiten adem geraakt. "Zeg Thistle, waarom hebben wij eigenlijk altijd van die melige lachbuien?" zei ze nog half lachend. Waarom ze dit vroeg wist ze niet, ze zei het simpelweg gewoon. Vanuit het niets kwam het, ook was het nou niet bepaalt heel erg serieus.

Thistlepaw en Petalpaw rolde over de grond van het lachen. Uiteindelijk waren ze uitgelachen en rolde ze over de grond. "Zeg Thistle, waarom hebben wij eigenlijk altijd van die melige lachbuien?" Het was een typische random Petal vraag, Die zomaar uit het niets kwam. Speels duwde Thistle haar zus om. "Jij steekt mij aan, joh. Het is besmettelijk!" Ze lachte en ging op haar rug liggen. En deed alsof ze moe was. Ze was de ruzie daarvoor al helemaal vergeten. Thistlepaw bestudeerde haar zusje, die met haar rustige blauwe ogen wel iedereen rustig kon krijgen. Zelf had ze ook blauwe ogen, maar die straalden alleen maar ijskoude afstandelijkheid uit. Behalve tegen haar zusje. Dan werden ze warm, en liefdevol. Dit was alleen bij haar zusje.

Petalpaw voelde twee pootjes in haar zij waarna ze omrolde. "Jij steekt mij aan, joh. Het is besmettelijk!" riep haar zusje haar lachend toe. Nog even lag ze gniffelend op de grond waarna ze zag dat Thistle ook op haar zij was gaan liggen en deed of ze moe was. Hierdoor begon Petal juist weer iets harder te lachen. "Nu laat jij mij lachen hoor!" zei ze zacht tussen het lachen door. Het was wel waar, als een van hun nou eenmaal begon te lachen stak deze de ander meteen aan. Daarom eindigde de helft van hun gesprekken met van die lachbuien zoals deze. Eigenlijk verschilde ze veel maar tegelijkertijd ook heel weinig. Als ze samen waren was het net alsof ze de hele tijd het zelfde dachten. Maar tegen andere katten waren ze beide verschillend. Wat dat verschil nou precies was wist Petal niet, maar andere katten vertelde haar wel altijd dat ze totaal niet op haar zusje leek. Echt erg vond ze het ook niet dat haar zusje zo was, het bleef haar zusje. En in haar ogen viel dat allemaal ook nog best wel mee. "Zeg luilak, gaan we nog wat doen?!" riep Petalpaw toen ze na een tijdje uitgelachen was tegen haar zusje dat deed of ze moe was. Maar dit was niet het slimste om te zeggen, hierdoor barstte ze namelijk meteen weer in lachen uit.

OOC: Met dat nieuwe setje lijken ze niet zo veel meer op elkaar X'D
Thistle is nu meer een sealpoint kat en petal is nog steeds een tabby {thinking of changing petal's look}

"Nu laat jij mij lachen hoor!" Zei Petal zacht. "Niet waar!" Zei Thistle quasi-beledigd. Ze speelde met haar staart, en die van haar zusje. Ze gniffelde nog een tijdje door, tot haar zusje zei: "Zeg luilak, gaan we nog wat doen?!" "Ja hoor," De wit-grijze apprentice rolde om en keek haar de bruine poes serieus aan. "Ben jij nog verliefd?" Vroeg ze met glanzende ogen. Hier had ze zin in, lekkere meiden praat. Zo wist ze ook nog met wie haar zusje omging. Misschien waren ze nog jong, maar het zou niet al te lang meer duren tot ze warriors werden. Ze mochten best eens aandacht besteden aan de katers in de clan. Zelf kreeg ze niet zo bijzonder veel aandacht van de mannelijke apprentice's in het kamp, maar ze wist zeker dat Petalpaw dat wel kreeg. Zij was tenslotte aardig en een stuk mooier dan zijzelf, vond Thistle. Ze keek haar zusje vragend en hoopvol aan. Zou ze een nuttig antwoord krijgen?

OCC: Ja..... Kan je me ff pm'en? Dan kunnen we het over het uiterlijk hebben...

Al snel kreeg Petalpaw antwoord op haar vraag. "Ja hoor," had haar zusje gezegd dat weer op haar pootjes was gaan staan. Vrolijk knikte Petal waarna ze kort een rondje draaide achter haar eigen staat aan. Waarom? Geen idee, je kon nooit weten wat Petal zou doen als ze blij was. Ze kon dan ook nogal vaag worden en dat wist ze maar al te goed. Dit maakte gelukkig niet uit voor Thistlepaw. "Ben jij nog verliefd?" hoorde ze achter haar. Het verbaasde haar eerlijk gezegd wel een beetje dat deze vraag van haar zusje af kwam. Dit was een van de laatste dingen die ze van haar zou verwachten. Toch was het wel ergens een beetje logisch, ze begonnen al in de richting van de warrior leeftijd te komen. Dan zou het dus niet raar zijn dat ze een beetje naar de katers gingen kijken in deze tijd. Maar als nog, die vraag van Thistle? Hier moest eigenlijk wel meer achter zitten. "Nope ik niet, jij wel dan?" vroeg ze met grote ogen die duidelijk nieuwsgierigheid uitstraalde aan haar zusje. Hopelijk zou hier leuk nieuws uit komen en een goed gespreksonderwerp.

"Nope ik niet, jij wel dan?" Petal keek haar aan met grote, vragende ogen. Thistle moest een lichte teleurstelling verdragen, tot ze antwoordde op haar zusjes vraag. "Ehm......" Ze keek naar de grond. Crushte ze op iemand? Ze dacht aan alle katten die ze had ontmoet de laatste dagen. Tallpaw was erg aardig, maar crushen? Ze wist dat hij al veel aanbidders had, dus zij zou zoiezo geen kans maken. Met Oakpaw had ze ook gepraat, maar ze kende hem niet zo goed..... Ze had gespeeld met Wolfpaw, die helemaal verlegen was in het begin, maar gezellig toen ze elkaar eenmaal leerde kennen..... "Ik weet het niet," Antwoordde ze naar eerlijkheid. "Ik schrik katers af...." Toen schoot er een idee door haar kop. Jaa, dat zou ze doen..... Ze zou haar zusje koppelen, met een leuke kater. Ze peinsde zo door, helemaal vergetend dat haar zusje naast haar zat. "Heb jij nog leuke katers ontmoet?" Vroeg ze met een schijnheilig glimlachje. Dit was het beste idee in tijden.

Kort was het stil, Petal merkte dat Thistle naar de grond keek. "Ehm......" begon ze, weer wat het even stil. "Ik weet het niet," begon ze, dit was iets waar Petal een hekel aan had. Ze was zo nieuwsgierig en toch moest ze nog even wachten op het antwoord van haar zusje. "Ik schrik katers af...." maakte ze haar zin uiteindelijk af. Dit was iets wat teleurstellend voor haar, dat was zeker niet de juiste instelling. "Nee joh, je bent gewoon nog niemand tegengekomen die goed genoeg voor jou is." zei ze tegen haar zusje om deze een beetje op te vrolijken. Het was stil, Petalpaw keek vragend naar Thistlepaw die ergens blijkbaar erg hard over aan het nadenken was. "Heb jij nog leuke katers ontmoet?" vroeg ze na een tijdje aan haar. Een glimlachje sierde de lippen van haar zusje, maar Petal vond iets aan het glimlachje niet helemaal normaal. Wat het rare er aan was wist ze niet, maar er was iets mee dat wist ze wel heel erg zeker. "Nee, nou ja..." begon ze voorzichtig, niet wetend hoe ze hier nou ooit fatsoenlijk antwoord op zou moeten gaan geven tegen haar zusje. "Wel vriendelijke, en ik heb er ook wel een paar knappe tussen zien lopen... Maar niemand is zeg maar crush waardig." vertelde ze waarna ze weer in lachen uitbarstte om haar domme zin. Waarschijnlijk klonk het heel raar, maar in haar oren toch ook wel weer heel grappig.

"Nee, nou ja..." Thistle keek hoopvol naar Petalpaw. Ze scheen door te hebben dat Thistlepaw een plannetje had. "Wel vriendelijke, en ik heb er ook wel een paar knappe tussen zien lopen... Maar niemand is zeg maar crush waardig." Haar zusje braste weer in lachen uit, en Thistlepaw deed vrolijk mee. Niemand dus. Haar plannetje mocht dan wel mislukken, maar ze had wel lol met haar zus. Ze zal altijd op haar kunnen bouwen....."Petal," Ze keek haar zusje aan. "Ik heb echt geluk met een zusje zoals jij."

Flutpostje...

Al snel schoot Thistlepaw ook in de lach, en wéér lagen de twee apprentices lachend in de den van Thistlepaw. "Petal," zei Thistle. Meteen rolde Petalpaw zich om, nu lag ze op haar zij naar haar zusje te kijken. Zou er iets zijn omdat Thistle ineens stopte met lachen en heel serieus haar naam zei? "Ik heb echt geluk met een zusje zoals jij." zei ze al snel. Petal voelde zich vanbinnen langzaam warm worden. Ze hield zo van dit gevoel, het gevoel van zusterliefde. "Ik ben juist de gene met geluk, ik heb jou. We blijven voor altijd zusjes, maar zullen we ook altijd beste vriendinnen blijven?" zei ze tegen haar zusje. Dit meende ze met heel haar hart, en hoopte ook dat dit ook echt zo zou zijn. Sisters by accident, best friends by choise.

OOC: Meh ik ook X'D

"Ik ben juist de gene met geluk, ik heb jou. We blijven voor altijd zusjes, maar zullen we ook altijd beste vriendinnen blijven?" Thistlepaw keek haar zusje vragend aan. Ze had een punt, maar het was moeilijk voor te stellen dat ze elkaar niet meer konden uit staan. Ze waren nu zo close...... "Er moet wel iets heel erg gebeuren, willen wij geen vriendinnen meer zijn," Besloot ze toen. "Jij bent mijn beste vriendin, en dat wil ik zo houden. Als er iets zou gebeuren...." Thistle schudde haar kop. "Ik word al misselijk als ik er aan denk." Haar blauwe ogen boorden in die van Petal. "Zullen we alsjeblieft afspreken dat we elkaar altijd kunnen vertrouwen?" Vroeg ze, terwijl ze wachtte op antwoord.

Blijkbaar vond Thistle dit een rare vraag. Dat kon Petal uit de blik van haar zusje opmaken. "Er moet wel iets heel erg gebeuren, willen wij geen vriendinnen meer zijn," zei ze vervolgens. Petalpaw knikte, hier was ze het helemaal mee eens. "Jij bent mijn beste vriendin, en dat wil ik zo houden. Als er iets zou gebeuren...." ging Thistle verder waarna ze snel met haar kop schudde. "Ik word al misselijk als ik er aan denk." maakte ze haar zin af. "Only starclan can seperate us." zei ze vastbesloten. "Zullen we alsjeblieft afspreken dat we elkaar altijd kunnen vertrouwen?" vroeg haar zusje vervolgens. Hier hoefde Petalpaw niet lang over na te denken. Het antwoord dat ze klaar had, had ze altijd klaar. Dit was een van de dingen waar ze nooit over twijfelde. "Afgesproken!" zei ze vastberaden. Rustig liep ze naar de uitgang van Thistlepaw's den. Snel draaide ze haar kopje en keek haar zusje aan. "Gaan we dan nu iets leuks doen?" vroeg ze vrolijk.

OOC: Is Thistle verlieft op .Wolfpaw?