*Hack, cough*

De relatief grote kater stapte voorzichtig het kamp binnen, en keek om zich heen. Daarna paradeerde hij trots, met zijn bek vol verse prooi, naar de prooistapel. Daar aangekomen liet hij de dode beesten vallen, en keek opnieuw om zich heen, nu van plan om een gesprekspartner te vinden. Al snel viel zijn oog op een poes aan de rand van het kamp, die zo nu en dan een hoestend geluid voortbracht. De jongeling pakte een muis en een slijmerige kikker, waarna hij op haar af liep. De muis viel met een doffe klap op de grond toen hij hem voor haar poten neergooide, de kikker daarentegen maakte geen geluid, wat hem toch wel een beetje wantrouwend naar het ding deed kijken. "Alsjeblieft," Zei hij tegen de warrior, met de eeuwige grijns op zijn gezicht. Deze kater was gewoon bijna altijd happy, en hij gaf het graag aan anderen door.

De kater ontweek de hoestbui terwijl hij tegelijkertijd toch beleefd probeerde te zijn door de poes het niet te laten merken. Dat faalde natuurlijk verschrikkelijk, en het resultaat was hem die zijn evenwicht bijna verloor. Al snel vond de kater het weer, en bloosde voorzover dat kon. Daarna knikte hij naar de poes toen ze hem mededeelde dat ze geen honger had en dat hij het mocht. "Dankuwel," Miauwde hij beleefd, maar nam toen toch eerst wat hapjes van de kikker. Zijn gezicht vertoonde geen tekenen van het feit dat hij het afgrijselijk vond, want stel nou de warrior, waarvan hij zojuist de naam weer ontdekt had, wilde uiteindelijk toch wel de muis? Dan was hij het haasje geweest, nee, kikkers waren príma.

Een beetje bezorgd en onzeker keek de kater de warrior aan, aangezien haar stem niet helemaal goed klonk. De woorden die daarna zijn oren bereikten waren echter nog vreemder, aangezien het redelijk warm was juist vandaag, dus stond hij meteen op, en liep wat dichter naar Wonderland toe, zijn oren gespitst. "Ehm, nee," Antwoordde hij, zijn stem ongelovig, "Het is vandaag juist helemaal niet koud," Met een schuin hoofdje bekeek hij het gezicht van de ander eens goed, "Gaat het wel goed?"

De poes ontkende het natuurlijk meteen, dat zou hij ook gedaan hebben, maar echt vertrouwend deed de kater het niet. Dus bleef hij wantrouwend naar haar kijken terwijl hij nog een hapje van zijn kikker nam. Waarna hij opnieuw de muis naar haar toeschoof, "Eten is goed," Deelde hij haar mee, en knikte er wijs bij. Geen idee of het waar was, maar het klonk filosofisch, en dan was het prima.

Een beetje geirriteerd bewogen de oren van de Apprentice heen en weer toen de muis weer teruggeschoten werd. Waarom wilde niemand nou iets aannemen? Alle warriors leken het te druk te hebben met afvallen ofzo. Dus schoof hij hem vastbesloten weer terug, en keek haar aan. "Ik heb de queens al gegeven, de kittens en zij eten in overvoed,"

Nu leek Wonderland bozer te worden, maar Tallpaw weigerde de poes ruimte te geven om de muis te laten liggen. Die instelling veranderde echter toen ze ineens een vreselijke hoestbui had, meteen als een automatische reactie, sprong de apprentice voor haar weg, en stond hij geschrokken een klein eindje verder weg van haar. Zijn ogen waren groot, maar zijn stem sterk en meer zoals die van zijn moeder als ze bevelen gaf toen hij weer tegen haar sprak. "Je moet naar Littlestream," Duidelijk was wel dat hij de leadership skills van zijn moeder geërfd had, want zijn houding was vastbesloten en zelfverzekerd toen hij een oudere kat een zoor van opdracht gaf, het was duidelijk niet slecht bedoeld, het ging automatisch.