How are you doing? {Dustkit}

Speels schopte hij tegen het balletje aan, dat door bleef rollen tot het tegen de wand van de Nursery aankwam en daar bleef liggen. Niemand wilde op het moment met hem spelen, of hij had eigenlijk geen zin om te spelen. Hij wilde even rustig nadenken, over hoe hij zich niet meer zo machteloos kon voelen zoals bij Sycamorekit. De enige conclusie die hij had gekregen was, dat hij moest gaan trainen. En dat kon pas echt wanneer hij een apprentice was. Misschien dat hij stiekem al kon trainen, achter de nursery alleen. Maar hoe? Hoe kon hij beter worden zonder dat iemand hem vertelde wat hij moest kennen? Hij keek achter zich toen een koud neusje zijn vacht raakte en draaide zich vrolijk om toen hij een poes zag. Ze legde iets voor hem neer en even keek hij er verbaasd naar. Een prooi? "Ik heb wat voor je," Dustkit bekeek het ding en raakte het aan met zijn poot. Het lichaampje was hard en koud en dus trok hij zijn poot meteen weer terug, zijn helderblauwe ogen weer omhoog gericht. "Ik heb dat nog nooit gegeten.." Miauwde hij zachtjes. "Hoe gaat?" Hij haalde zijn schouders een beetje op. "Wel goed!" Zei hij vervolgens op de normale, vrolijke Dustkit-manier. "Ik heb nog eens nagedacht over Sycamorekit, ik wil me nóóit meer zo machteloos voelen als toen! De volgende keer als ik zo'n beest zie dan spring ik op zijn rug en bijt ik hem dood!" Hij duwde zijn borstje vooruit, maar ging vervolgens weer normaal zitten en keek naar zijn poten. "Maar dan moet ik eerst apprentice worden en sterk worden." Zei hij vervolgens wat zachter.

"Je hebt gedaan wat je kon, je was erg moedig. En ik ken geen apprentice die zo snel kan lopen als jouw," Dustkit grinnikte zachtjes. Ja, hij was wel erg snel, niet waar? "Dankje." Zei hij een beetje bescheiden, het complimentje gaf hem een goed gevoel van binnen. "Denk je dat ik een goede apprentice en warrior zal zijn later?" Hij wilde het zo graag weten of het hem ging lukken, of hij geschikt was voor die rangen. "Voor je het weet kun je aan je training beginnen, ik weet wel degelijk dat je het super zal doen," Hij knikte. "Dat duurt nog wel even hoor, nog vijf héle manen." Zei hij zeurend. "Ik leef pas één maan en het duurt nu al lang." Zachtjes grinnikte hij, ja, hij vond het kamp veel te saai vanbinnen. Helaas had hij zijn moeder beloofd niet meer weg te gaan, anders zou hij vast in de den moeten blijven en dat zou vast zijn dood betekenen. "Kijk eens," Zijn blik gleed weer naar de prooi. "Weet je wat dit is?" Even keek hij droog naar het diertje. Natuurlijk wist hij wat dat was! Wie wist dat nou niet? "Het is een goed begin voor je training, niet?" Hij knikte en zijn blik gleed weer naar haar toe. "Dat is een prooi." Sprak hij droogjes uit.

Dustkit voelde zich vereerd bij haar woorden. "Denken? Dat weet ik gewoon," Als hij kon blozen dan zou hij dat nu duidelijk doen. Dan zou hij vuurrood worden van hoe vereerd hij zich voelde bij haar woorden. Dat ze zoveel vertrouwen in hem had, een normale kitten die nog niet eens twee manen oud was. Hij knikte vrolijk. "Dankjewel!" Sprak hij duidelijk en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. "Het kan lang duren, hé?" Een duidelijk pff-geluid verliet zijn mond. "Echt wel! Ik kijk iedere dag toe hoe de mentoren de apprentices op komen halen en hoe ze weer terug komen, hoe de patrouilles weggaan en terugkeren en hoe sommige katten het 's nachts de wacht houden! Ik kan niet wachten tot ik oud genoeg ben. Ik mag nu helaas niet meer naar buiten, anders wordt mijn mama heel boos!" Zei hij luid en duidelijk, zijn ogen groot en onder de indruk. "Weet je welk dier dit is?" Zijn blik gleed nu weer naar de prooi voor haar. Het is een prooi, moest hij meer weten dan dat? Hij slikte zachtjes en sloot zijn ogen. Denk na, denk na. Hij opende zijn ogen weer. Wat was het meest voorkomende dier in Thunderclan? Muizen? Ja. Muizen. Dit was geen vogel dus dan was het wel een muis! Toch? "Muis!" Zei hij vrolijk. "Toch?" Vroeg hij er weer aarzelend achterna.