{Nightstream} Boтн oƒ υѕ, ƒoяєνєя мαякє∂ ву oυя cнoιcєѕ

{Eerste post voor Nightstream}

Zijn zachte pootjes kwamen geruisloos neer op de aarde van de grenslijnen. Zijn ogen waren licht dof en zijn oren waren licht naar achter gedraaid. Ashcloud leefde in de schaduwen, al manen lang. De seizoenen verstreken en nog steeds was hij in zichzelf gekeerd. Getekend door wat hem overkomen was, zijn fall from grace. Hij zou er niet meer over spreken. Hij zou niemand meer aankijken. En niemand keek hem ook meer aan, dus het was een mooie link... Maar toch vereenzaamde de kater stiekem wel, niemand kon voor altijd zonder contact...

Nightstream stapte met een gekwelde uitdrukking op haar gelaat heen en weer langs de grens. De laatste paar nachten had ze niet goed kunnen slapen vanwege onheilspellende dromen die haar 's nachts teisterde. Het waren geen dromen van StarClan, althans, daar leken ze niet op. De sfeer was anders. Maar om het gewoon als droom te bestempelen was ook te makkelijk. Ondertussen moest ze haar taak als medicine cat blijven vervullen. Haar ijsblauwe ogen verraadde haar uitputting. Ze was expres zo ver mogelijk van het kamp weggegaan zodat niemand haar zo zou zien. De Clan had in tijden als deze geen zwakke medicine cat nodig. Ze moesten op haar kunnen vertrouwen, dat ging niet als ze er zo uit zag.

Zijn blauwe ogen waren zoals altijd op de grond gericht. Misschien was het een vlucht reactie, om altijd maar naar de grenzen te lopen maar ze nooit over te steken. Daar was hij te bang voor, te zwak. Misschien was hij ook maar een watje. Een kat die niet goed kon jagen en vechten, maar die te verraderlijk was om een medicine cat te zijn, om er nog langer één te blijven. Sandspots had alles kapot gemaakt. Het moment dat hij zijn liefde voor haar openbaar had gemaakt en afgetreden was, had ze hem gedumpt. Het was allemaal een spel geweest. Maar toen hij opkeek, keek hij in twee bekende blauwe ogen. Nightstream... Geschrokken krabbelde hij wat achteruit. "S-sorry.. ik had je niet gezien." mompelde hij, haar niet aankijkend.

Zelfs de grenzen van het territorium waren een gevaarlijke plaats. Dat bleek wel toen ze opeens oog in oog stond met de kater die een groot deel van haar leven in beslag had genomen. Hij leek zelf ook geschrokken van de plotselinge ontmoeting en krabbelde snel terug terwijl hij zich verontschuldigde. Nightstream stopte met ijsberen en bleef stilletjes op haar plaats staan. Hij was niet veel veranderd. Ouder geworden, maar hij leek nog wel op de Ashcloud die ze had gekend. Haar ogen vernauwde iets toen ze zag dat hij haar niet aankeek. Herinnerde ze hem te veel aan het hele medicine cat gebeuren? "Geeft niet," kwam er kalm uit. Training, daarom wist ze zichzelf nu in het gareel te houden. Ze voelde niets meer voor hem, maar de herinneringen waren daar en nog zo pijnlijk. Ze wist niet meer wat ze nog meer tegen hem zou moeten zeggen. Hij was geen medicine cat meer, maar in ieder geval hoefde zij niet al te vijandelijk te zijn vanwege haar eigen rang.

Ze was kalm, veel kalmer dan hij was. Maar wanneer was Ashcloud wel sociaal sterk geweest? Zijn witte tenen kneedden ongemakkelijk de aarde en zijn klauwen lieten kleine groeven achter in het zand. Hoe kon het dat Nightstream zo kalm was? Ergens agiteerde haar rust hem nog meer. Nog altijd keek hij overal behalve naar haar. Juist de medicine cats zouden hem moeten veroordelen. Hij wist nog wel dat zij maar al te goed wist van zijn vorige relatie... Hij beet lichtjes op z'n lip. Misschien moest hij maar beter vluchten. "Sorry.. dat ik je stoorde.." mompelde de kater zachtjes, een stap naar achter zettend.

Het bleef een poosje stil tussen de twee. Hij liet meer ongemak doorschemeren dan zij, maar haar kalmte was slechts een masker. In haar hoofd zocht ze naar woorden om de stilte te breken. Er was niemand anders bij, dus ze kon elke houding naar hem aannemen die zij wilde. Ondanks de keuzes die hij had gemaakt kon ze echter niet kwaad op hem zijn en omdat ze hem zelf leuk had gevonden en wist hoe het voelde, was het onmogelijk hem te veroordelen voor wat hij had gedaan. Ergens was het ook wel dapper om zijn rang er gewoon bij neer te leggen voor een ander, ongeacht de consequenties. Had zij ooit zo sterk kunnen zijn? Waarschijnlijk niet. Ashcloud verbrak op een gegeven moment de stilte, nog altijd zonder haar aan te kijken. Ja, ga alsjeblieft weg, was het eerste dat door haar hoofd schoot. Zonder er verder bij na te denken, begon ze echter met spreken. "Wacht. Ik was niks belangrijks aan het doen. Hoe gaat het met Sandspots?" Ugh waarom? Waarom zou ze hem langen hier houden en beginnen over die poes.

Ze moest net die vraag stellen, net die ene vraag. De kater verstijfde totaal toen hij de naam hoorde, Sandspots. Zijn nekharen rezen als minuscule naaldjes overeind en zijn staart maakte een geagiteerde zwiep. "What about her..?" mompelde de kater, pijn liet zijn ogen even glazig worden terwijl hij het vroeg aan de Riverclan medicine cat. Hij had zichzelf al wat weggedraaid. "Mocht je het niet weten.. Maar toen ik het officieel toegaf en m'n rang opgaf, heeft ze alles beëindigd." Zijn toon was bitter en afgeknepen.

Dat was een gevoelige snaar die ze had geraakt. Hij was nog steeds een open boek, want de verandering in de sfeer viel niet te missen. Nightstream schrok een beetje van deze omslag, vooral omdat ze het niet had verwacht. Hij had immers zijn rang opgegeven voor deze poes. Voor haar had hij alles op het spel gezet. Zijn woorden kwamen dan ook aan als een complete verrassing. Ze had hun relatie beëindigd nadat hij werkelijk alles voor haar aan de kant had geschoven? De zilveren poes wilde het haast niet geloven, maar Ashcloud zou nooit zomaar over zoiets liegen. Daar had hij geen enkele reden toe en dus was het de waarheid. "Oh.." kwam er haast automatisch uit nadat hij had gesproken. "Dat wist ik niet, sorry," vervolgde ze snel. Als Sandspots hier nu was geweest had ze haar aangevlogen. Misschien voelde ze niets meer voor Ashcloud op die manier, niemand verdiende het zo behandeld te worden na alles wat er was voorgevallen. De RiverClan medicine cat zwiepte even ongemakkelijk met haar staart. Wel.. dat was een goede manier om het gesprek helemaal te doden.

Zwijgend legde Ashcloud zijn oren plat in zijn nu pluizige nek. Zijn schouders hield hij hoog opgetrokken en zijn staart zwiepte nu geagiteerd heen en weer. De dingen die hij had verborgen, zijn herinneringen, zijn pijn. Het kwam weer allemaal open op dit moment toen hij over Sandspots moest spreken. Zachtjes beet de kater op zijn lip. Dit moest ook net hem weer overkomen. Maar Nightstream leek duidelijk ook niet zeker van wat ze erop moest reageren. "Geeft niet... Je kon het ook niet weten.." Mompelde Ashcloud, waarna hij schamper lachte, walgend van zichzelf. "Het is mijn eigen straf." Miauwde hij bitter.

Gelukkig doorbrak hij opnieuw de stilte en nam hij het haar niet kwalijk dat ze over de poes begonnen was. Zijn lach en de bittere woorden die erop volgde deden haar ogen weer iets vernauwen. De poes keek hoofdschuddend naar de grond. Volgens haar mentor waren er wel meer medicine cats geweest die verliefd werden op iemand, ondanks dat het tegen de code was. "Het overkomt de beste. Dat zei mijn mentor Seastream altijd," zei ze terwijl ze haar blik weer oprichtte en hem weer aankeek. Niet dat ze zichzelf niet zo vaak een klap had willen geven om haar gevoelens, maar het gebeurde gewoon. Het was niet iets dat je koos. Natuurlijk ging het erom wat je ermee deed, maar hij had zijn rang opgegeven, hij had zijn leugens zelf doorbroken. "Jij was tenminste dapper genoeg om je rang op te geven, in plaats van gewoon door te leven en je Clan voor te blijven liegen. Dat heb ik niet vaak gezien in dat soort relaties."