↯ Freedom is all I have left ↯

Het geluid van krakende sneeuw vulde zijn oren iedere keer dat zijn poten de grond raakten. De wind die langs heen door ging, die hem probeerde tegen te houden van zijn geren, gaf hem een fijn gevoel. Hij hield wel van een beetje uitdaging en een dagelijkse training was echt iets voor Four. Iedere dag weer. Of het nu rennen, vechten, jagen, klimmen of wat dan ook was. Hij hield zich er iedere dag mee bezig. Trainen, trainen en nog eens trainen. Wat moest hij anders doen, niet waar? Echte vrienden had hij niet bepaald, laat staan dat hij een groep katten om hem heen had staan. Wat waren die clankatten toch een bofkonten, ze waren geboren in een grote groep. Ze werden meteen toegestaan door die grote groep. Was hij maar geboren in een van die clans. Al die orde, die vrede en het gevoel van een echte familie om je heen. Ja, dat zou echt iets voor hem zijn geweest. Helaas is dat nooit gebeurd en het zal hem ook nooit overkomen. Katten buiten de clans werden nooit, behalve enkele hele zeldzame gevallen, in de clan toegelaten. Hoe dan ook, hij moest het hier maar mee doen. Met het eenzame rogue leven dat hij nu leefde, geen plek was de zijne en er waren geen katten die hij met heel zijn hart kon of mocht vertrouwen. Hij stond er alleen voor. Zoals iedere rogue er alleen voor stond. Zijn donkerblauwe ogen gleden over het gebied heen. Windclan, zo moest het heten. De katten die renden, achter hazen en konijnen aan jaagden en vooral op hun snelheid konden rekenen. Het was niet bepaald een clan voor hem, want zo snel dat hij een haas kon inhalen was hij nou ook weer niet. Al probeerde hij het wel natuurlijk, hij probeerde alles. Vandaag ging het puur om zijn conditie, de lengte die hij kon rennen zonder te stoppen. Hij had nu al een tijdje gerend, soms met een paar pauzes ertussen in, want het was onmogelijk voor een kat om op een hoge snelheid lang door te blijven rennen. Zachtjes kwam hij weer tot stilstand. Hij bevond zich nu tussen hoog gras, iets wat hij eigenlijk wel een fijn gevoel vond. Bezorgd om eruit te komen was hij niet, al kon het voor sommige katten aanvoelen als een doolhof. Hij zou gewoon rechtdoor lopen als hij de weg kwijt was, zo simpel was dat.

Het geluid van voetstappen bracht hem tot een abrupte stilstand. Hij was eigenlijk op vijandig gebied, eigenlijk was het verboden voor een buitenstaander om hier te komen. Niet dat hij nu in de stres viel, natuurlijk niet. Hij kon het wel aan, een of andere windclan kat die hem kwam vertellen dat hij weg moest. Zijn oren gleden wat meer omhoog, zodat hij beter kon horen, terwijl zijn ogen het gebied afspeurden. De voetstappen kwamen steeds dichterbij, hij kon ze zo goed horen door het luide gekraak van het dikke pak sneeuw dat gisteravond gevallen was. Vragen wie daar was deed hij niet, hij ging rustig zitten en wachtte op degene die hem tegemoet kwam.

Veel angsten kende de kater niet en de rogue die hem nu tegemoet liep, zorgde er zeker niet voor dat hij bang was of ook maar aanstalten maakte om weg te gaan. Het was raar om een rogue in het windclan territorium te vinden, het zou vast niet lang duren voordat een of andere clankat hen tegemoet kwam en vertelde dat ze hier niet mochten zijn. Alsof het hem wat uitmaakte. De wereld was vrij en open voor hem, territorium betekende weinig. "Hoi, Wie ben jij?" Hij fronste even. Meteen een wie ben jij vraag, serieus? Naïef, was het eerste woord wat in hem op kwam en Four's kalme blik staarde de poes voor hem aan. "Vertel mij eerst maar wie jij bent, vreemdeling." Miauwde hij nuchter, niet vriendelijk maar ook niet meteen vijandig. "Wat doen jullie hier?" En daar kwamen ze, de clankatten die hun territorium weer opnieuw gingen claimen. Four's donkerblauwe ogen gleden over de kat. Een spierwitte kater, breed en gespierd, maar Four wist dat hij ook zo groot en sterk was als deze kat. "Maak dat je wegkomt!" De directe vijandigheid en woestheid van de kat beviel hem helemaal niet, maar hij deed niets. Hij besloot rustig te blijven zitten en te observeren. "ja hallo, wat denk je zelf! Ik kom alleen maar op reis. Denk maar niet dat ik zomaar weg ga!" Miauwde de, voor hem, onbekende rogue. Waarom waren de meeste rogues ook zo voorspelbaar? Altijd tegen anderen ingaan, opzoek naar ruzie. "Nou, toevallig sta je wel op het Windclan territorium. Of hebben jullie die geurmarkering niet geroken?" Miauwde de kater, duidelijk proberende hen te beledigen. Al raakte het Four voor geen meter. Wat was deze kater voor hem? Niets, een niemand. "Die was duidelijk genoeg hoor, maar ja, ik kan er niets aan doen als jullie te achterlijk zijn om te weten wat dat betekent." Even gleed zijn blik naar de poes, afwachtende of zij er nog op zou reageren, maar hij hoorde nog niets uit haar mond komen. Had de kater haar mond gesnoerd? "En maak nu maar dat je wegkomt!" Koeltjes stond hij op, zichzelf naar het spektakel toebrengende, dus eigenlijk op de witte kater afstappende, terwijl hij zijn kalme blik over de kat heen wierp. "Kalm aan, windclanner." Miauwde hij op zijn altijd kalme toon. "Je weet dat woede niet goed is voor het hart?" Sprak hij zoetjes uit, een plagende grimas op zijn gezicht werpende. "Ik heb de geur wel geroken, hoor." Merkte hij koeltjes op. "Niet dat het me veel interesseerde, weet je wel, ik let niet zoveel op territoria." Zijn uitdrukking verschilde enorm van die van de kater voor hem, hij was niet woest of kwaad of wat dan ook. Zijn uitstraling was kalm, hoogstwaarschijnlijk een klein beetje intimiderend door zijn hoofd die hij altijd hoog ophield en zijn hoogte. Al zou de kater voor hem daar weinig van merken, aangezien ze ongeveer even groot waren.