Feed me to the wolves, and I will return leading them.

Rennen, dat was het eerste wat in hem op kwam toen het gebeurde, rennen voor zijn leven. Rennen tot zijn benen hem niet meer konden houden. Zijn tong hing uit zijn mond en het zou er misschien wel grappig uitzien voor anderen, maar de kater was uitgeput, al bleven zijn poten hem dragen.. waar naartoe wist hij niet. Hij was niet meer welkom daar, helemaal niet. Ze hadden hem eruit gejaagd, misschien zelfs geprobeerd iets aan te doen. Wat was toch met hem aan de hand? Waarom kon niemand van hem houden? De kater voelde zijn poten lam worden, ze begonnen pijn te doen en ze werden steeds zwaarder en zwaarder bij iedere pas die hij zette. Zijn helder groene ogen gleden over het gebied heen, hij was een beschut gebied in gelopen wat een bos bleek te zijn. Het zag er allemaal duister uit, maar hij was niet bang. Helemaal niet. Na wat hij allemaal al had meegemaakt.. nee, voor zoiets kon hij niet bang zijn. Zijn neus snoof de geuren om hem heen in hem op en plots merkte hij de geur van katten, heel veel katten. Oude en nieuwe geuren, waar was hij? Hij vernauwde zijn ogen een beetje en staarde om zich heen. Hij voelde zich bekeken, wie keek naar hem?

Open

Wolfpaw strompelde door het bos. Het laagje ijs en de vele hopen sneeuw, deden haar verdrinken in haar eigen verdriet. Ze kon niets. Niet jagen allesins, en daar had ze zich van overtuigd. Ook al had ze bij de ceremonie misschien een mentor, ze kon het toch niet en zou het nooit kunnen. Het besef was gisteren gekomen, toen ze eenzaam had zitten huilen in het kreupelhout. De dagen daarvoor leken al zo lang geleden. Tallpaw die erg vriendelijk tegen haar deed, Thistlepaw waar ze mee kon spelen, ... . Alles leek zo eindeloos ver.

Ze werd ruw uit haar gedachten getrokken door rennende pootstappen. Haar hart maakte ene sprongetje van schrik. Een knappe kater kwam recht op haar afgerend. Sinds de ontmoeting met de kittypet, was ze er niet meer bang voor. Toch leek het haar slim om in het struikje te wachten. De kat die duidelijk hier niet thuis was keek om zich heen. Haar blauwe ogen namen hem in zich op. Rossige vacht, een beetje verwaarloosd, heldere groene ogen. Haar ogen dwaalde naar zijn poten. Het leek net zo pijnlijk als de hare. Zou hij ook door een monster achtervolgd zijn? Ze besloot uit haar struikje te lopen. Haar lange haren stonden rechtovereind en haar oren tegen haar kop gedrukt. "Hallo." Haar stem bleef rustig, omdat ze ergens wist dat hij geen bedreiging zou vormen.

Hijgend bleef hij daar staan. Hij verbaasde zich er eigenlijk over dat hij nog steeds in vorm was, na al die tijden rond te hebben gehangen op die ene plek. Er was veel plaats, ja, maar veel gerend had hij niet. Zijn ogen, neus en oren leken daarbij ook nog perfect te werken. Gelukkig maar, hij was gelukkig nog niet aan het verouderen. Zachtjes gleden zijn ogen over het gebied heen, wie was daar? Wie bekeek hem? Hij wilde dat hij iemand kon ruiken, maar de wind was blijkbaar niet in zijn voordeel. De ander kon hem ruiken en had hem vast ook wel horen aankomen. Werd hij aangevallen? Zachtjes slikte hij, maar een totale kalmte viel over hem heen. Hij moest er niet bang noch verward uitzien, dat zou ze juist stimuleren hem aan te vallen. Een jongere kattin kwam uit een struikje gelopen en even gleden zijn ogen over haar figuur. Het eerste wat hem opviel was dat ze geen halsband om had en even moest hij nadenken. Was dit een van de verwilderde katten? "Hallo." De kater zweeg en keek haar even met zijn helder groene ogen recht aan. Ze was geen bedreiging, niet voor hem. "Goedendag." Sprak hij nog een beetje hijgend uit. Het lange stuk dat hij gerend had, had hem duidelijk een beetje moe gemaakt. "Ik neem aan dat jij geen kittypet bent?" Zei hij, waarna hij een vriendelijke glimlach haar kant op wierp. "Reno is de naam, aangenaam je te ontmoeten." Misschien als hij bleef praten, dat ze hem niet zou willen aanvallen. Hij zou een kat jonger dan hem niet willen pijn doen, behalve als ze hem geen keuze gaf natuurlijk. "Kun je me vertellen waar ik ben?" Miauwde hij een beetje vragend, want hij wist het niet meer zeker. Hij was gewoon gaan rennen, zonder ergens over na te denken.

Zijn stem klonk rustig, nog een beetje hijgend. Maar toch onder controle. Dat verstarde haar en ze krulde haar lip op. Het was duidelijk te zien dat hij goed doorvoed was. Zijn pels was ook niet echt lang. En zijn ribben staken niet uit. Wat een verschil bij haar en haar clangenoten. Zij stierven bijna en hun uitzicht was ook niet al te netjes. "Ik neem aan dat jij geen kittypet bent?" Wolfpaw reageerde niet. "Reno is de naam, aangenaam je te ontmoeten." Reno dus. Wat verzinnen ze allemaal voor belachelijke namen. "Kun je me vertellen waar ik ben?" Nu kwam Wolf pas in actie. Ze betwijfelde of hij het gebied zou kennen. En liever gaf ze dat niet zomaar prijs. "Ik ben Wolfpaw.", begon ze op de zelfde rustige klank. "En je bent hier ongewenst. Zoals je kunt zien ben in geen kittypet." Ze moest moeite doen om kittypet niet uit te spugen. Hij vond het walgelijk, maar kijk Firestar was ook al eens een kittypet dus. "Ik zal u vriendelijk moeten vragen om ons territorium te verlaten. Maar eerst een paar vragen." Ze ging zitten en liet haar haren zakken, oren rechten en haar lip ontkrullen. "Waarom ben je hier Reno?"

Er ontstond een gehele gedaante verandering voor hem, de poes haar haren gleden omhoog en ze liet haar tanden zien. Verbaasd keek Reno haar even aan, maar hij probeerde er kalm onder te blijven. Aan haar lengte te zien was ze niet oud, niet oud genoeg om hem aan te kunnen in ieder geval. "Ik ben Wolfpaw." Miauwde de poes en even dacht hij weer aan de clans. Paw, was dat niet het achtervoegsel voor een leerling in training? Hij wist het niet zeker, hij had een of andere kat ooit ontmoet die ook -paw heette, maar hij zou het niet precies weten eigenlijk. Niemand heeft het hem ooit uitgelegd. "En je bent hier ongewenst. Zoals je kunt zien ben in geen kittypet." Even slikte hij. Waar was die aardige poes heen die zonet voor hem stond? "Ik zal u vriendelijk moeten vragen om ons territorium te verlaten. Maar eerst een paar vragen." Zachtjes knikte, maar hij besloot te zwijgen en te wachten op haar vraag. "Waarom ben je hier Reno?" De kater relaxte een beetje toen ze ging zitten, hij wilde niet met haar vechten. Hij ging zitten en sloeg zijn roodgetreepte staart voor zijn poten. Zijn groene ogen kalm op haar gericht. "Ten eerste, aangenaam om je te leren kennen, Wolfpaw." Sprak hij rustig, niet proberende haar weer kwaad te maken. "Waarom ben ik niet gewenst? Ik zou niet aan jou zien of je nou een kittypet bent of niet, ik kom hier niet vaak.." Het herinnerde hem aan zijn jongere jaren, een rilling gleed over zijn lichaam bij de gedachte eraan. "Ik ben hier omdat ik werd weggejaagd.. euh.. het is moeilijk om uit te leggen eigenlijk." Miauwde hij, aan het einde sprak hij wat zachter dan normaal. Hij wilde er liever niet over praten. "Paw.. ik ben geen deskundige als het gaat over jullie clans, maar betekent dat, dat jij een leerling bent?" Hij keek de poes even vragend aan. Hij zelf had eigenlijk een klein beetje interesse in al dat clan gedoe, al zouden ze hem nooit toelaten. Ze hadden een hekel aan kittypets en aan rogues en aan bloodclanners, waarom eigenlijk? ".. Je ziet er mager uit" Merkte hij opeens op, zijn ogen gleden weer over haar lichaam. Waarom was ze zo mager?

Met lome passen paradeerde hij door het territorium. Hij had zijn beide leerlingen erop uit gestuurd om te jagen en hij had weeral geen van zijn vrienden gespot in het kamp, dus was hij eropuit gegaan om even zijn gedachten te verzetten. Hij mompelde even iets tegen zichzelf, woorden van moed en leven, toch wist hij dat ze niet van nut waren in deze tijden. Hij zuchtte ergerlijk, er waren zoveel dingen waar hij op het moment aan dacht, dat alles één grote soep leek. Hij wilde gewoon even weg van de stress en het leven in de clan, gewoon voor een paar dagen, want hij wilde Aury niet missen. Misschien waren Tall, Aury en Dark de enige die hem hier hielden, in de Shadowclan. Hij stopte even, ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. Zijn cyaanblauwe ogen draaiden naar de lichtblauwe hemel. Wat moest hij doen? Al snel zette hij het idee van uit de clan stappen uit zijn kop. Nee, dat zou hij nooit doen. Hoe kon hij zijn vrienden in de steek laten en zijn Aury? Lone zou er ook niet tevreden mee zijn als hij met dat nieuws zou komen. Shrewstar en Innerghost? Die zouden waarschijnlijk door het dolle heen zijn dat ze van hem af waren. De kat die nog meer problemen met de Windclan veroorzaakte. Alhoewel hij daar nog aan twijfelde, wie ging er anders de nutteloze apprentices opleren? Ja, dan zouden ze hem missen. De zwarte kater gromde zachtjes, maar dat werd al snel onderdrukt toen geluiden zijn oorschelpen vulden. Wel meteen stond hij op. Misschien was het wel een kat die hij kende, of nog beter, Aurypaw. Zelfverzekerd wandelde hij op het geluid af, die met elke stap duidelijker werd. Tot hij de geluiden scherp kon opvangen. Hij zakte door zijn poten toen hij niet de stem van een bekende hoorde. Nevermind besloot verder te sluipen. Zijn blauwzwarte pels mocht dan wel goed zichtbaar zijn, toch lieten de kale takken van het woud niet toe dat sommige vijanden hem zagen. Zijn ogen keken naar de takken, waarachter er twee katten waren. Hij spitste zijn oren goed en luisterde mee naar het gesprek. "Paw.. ik ben geen deskundige als het gaat over jullie clans, maar betekent dat, dat jij een leerling bent?" Een bries sloeg in zijn gezicht en zijn traag werkende geurreceptoren hadden even de tijd nodig om de geur te analyseren. Toch had hij meteen door dat de persoon achter deze stem geen Shadowclanner was. Hij stond op en wandelde rustig op de takken af. ".. Je ziet er mager uit" Twolegs! Een siddering ging door hem heen toen de geuren werden gedacht. Kittypet! Wat deed die stomme haarbal hier. Hij snoof even afkeurend. De warrior stapte rustig uit de struiken. In zijn ogen was een leegte te zien, die zich langzaam opvulde met afschuw. Hij knikte naar de apprentice, die hij niet meteen herkende. "Paw betekent inderdaad dat deze kat een leerling is," zei hij op een kalme, toch snijdende toon. "En wij zijn inderdaad mager, kittypet. Want in tegenstelling tot jouw moeten wij werken om aan voedsel te komen," Hij voegde zich kalm naast de apprentice en keek deze even strak aan, voordat hij oogcontact maakte met de kittypet. Een grijns ging over zijn lippen. "Ik weet niet of ze al heeft gevraagd of je ons territorium wilt verlaten," begon hij op een lege toon. "Zo wel, herhaal ik het anders nog eens voor je," Hij stond recht en torende hoog boven de kater uit. Een grijns, klein, maar toch zichtbaar, sierde zijn lippen. Een spottende uitdrukking was te zien in zijn ogen. "Zou je ons territorium willen verlaten?" Begon hij vriendelijk. "Anders moet ik met mijn eigen poten ervoor zorgen dat je hier wegkomt," vervolgde hij. Zijn toon was vriendelijk, toch zo ijselijk leeg. Hij had net aan zijn leader gedacht, dus dat was ook niet verassend.

Nadat hij de vraag gesteld had, of beter nog, terwijl hij de vraag stelde, kwam een andere kat in het spel. Deze kat was duidelijk groter dan deze apprentice, ouder zelfs. Hij bleef rustig zitten, al prikte de afgunstige blik van de blauwzwarte kater in zijn vacht. Hij keek hem recht aan, terwijl deze dichterbij kwam. Zat hij nu in de problemen? "Paw betekent inderdaad dat deze kat een leerling is," Zei de kater en voordat hij ook maar even kon knikken verstarde hij door de volgende woorden van de kat. "En wij zijn inderdaad mager, kittypet. Want in tegenstelling tot jouw moeten wij werken om aan voedsel te komen," De moed schonk meteen weer toen hij de woorden van de kater hoorde. Hij was een kittypet, een vuile kittypet, volgens deze katten. "Ik weet niet of ze al heeft gevraagd of je ons territorium wilt verlaten," Hij zweeg en luisterde naar de verdere woorden van de kater. Dat de kater zich hoog boven hem probeerde uit te torenen betekende niks voor hem. Hij was zelf ook aardig groot en hij vernauwde zijn ogen toen de kater klaar was. "Ik weet niet precies of jij het snapt," Zei hij, met een redelijk kalme ondertoon in zijn stem. "Maar jullie clankatten hebben een hekel aan alles wat niet.. van jullie is. Kittypets, rogues en bloodclanners. Hoe wil je anders dat ik overleef? In mijn eentje erop uit gaan als een rogue? Alleen leven in de duistere kilheid van eenzaamheid?" Gromde hij er wat minder kalm uit. "Jullie laten niemand anders toe, omdat jullie enkel de geboren katten in de clan laten. Ik kan jagen, ik kan vechten.. zie me niet aan voor een nietsnut, beste kater." Sprak hij weer wat kalmer, waarna hij opstond en zichzelf ook groot maakte. "Het is alleen dat ik gezelschap nodig heb, ik wil geen eenzaam leven leiden dat een rogue leidt, of een moordenaar zijn binnen de bloodclan, nou, dan ben ik maar een luie kittypet die volgens jullie niet voor zichzelf kan zorgen." Hij keek de kater fel aan, als het om zijn aard ging kon hij nog redelijk boos worden. "Boven alles, ik durf te wedden dat ik meer pijn heb gehad en meer heb meegemaakt in mijn leven, dan dat jij tot nu toe hebt beleefd." Gromde hij erachteraan.

"Ten eerste, aangenaam om je te leren kennen, Wolfpaw. Waarom ben ik niet gewenst? Ik zou niet aan jou zien of je nou een kittypet bent of niet, ik kom hier niet vaak.. Ik ben hier omdat ik werd weggejaagd.. euh.. het is moeilijk om uit te leggen eigenlijk. Paw.. ik ben geen deskundige als het gaat over jullie clans, maar betekent dat, dat jij een leerling bent? .. Je ziet er mager uit" Ze keek een beetje genegeerd naar Nevermind. Zou ze straf krijgen doordat ze hem vriendelijk behandelde? Nee, waarschijnlijk niet, want ze had Reno gevraagd om weg te gaan. Ze luisterde naar de waterval van uitleg. "Paw betekent inderdaad dat deze kat een leerling is, En wij zijn inderdaad mager, kittypet. Want in tegenstelling tot jouw moeten wij werken om aan voedsel te komen, Ik weet niet of ze al heeft gevraagd of je ons territorium wilt verlaten, Zo wel, herhaal ik het anders nog eens voor je, Zou je ons territorium willen verlaten? Anders moet ik met mijn eigen poten ervoor zorgen dat je hier wegkomt," Wolfpaw voelde dat de spanning steeg. Daarom hield ze zich op de achtergrond. En ook al vond ze Reno wel vriendelijk en vertrouwde ze hem, ze zal altijd voor haar Clan kiezen. De volgende woorden van Reno deden haar pijn. Waar was zijn vriendelijke kant gebleven? Ze moest toch reageren. "Dat is niet helemaal waar Reno.", haar stem was hol en emotieloos. Ze wist niet echt wat ze moest voelen. "Wij Clankatten hebben misschien niet zo'n band met vreemdelingen. Maar veel Kittypetten, BloodClanners en Rogues proberen dagelijks stukjes territorium in te pikken, of prooi. Terwijl wij dat broodhard nodig hebben. Kittens sterven van de honger en van de kou. Er zijn al veel mondjes te vullen en als ze stelen." Ze schudde haar kop. En keek hem terug recht aan. "Er zijn plekken waar wij niet komen. Daar kunnen andere katten hun gangetje gaan. En jij hoeft geen kittypet te zijn. Want Rogues kunnen zelf groepjes vormen. Daar kun je je bij aanmelden." Ze vernauwde haar ogen. Hoe zou hij reageren? Boos, bang, woest?

"Ik weet niet precies of jij het snapt," Nevermind snoof. Hij was nooit voor Kittypets geweest, maar dat betekende niet dat hij een afkeer voor ze had. Hij mocht ze wel, zolang ze buiten het territorium bleven. Toch zweeg hij en hij luisterde koeltjes naar wat de kater tegen hem wou zeggen. "Maar jullie clankatten hebben een hekel aan alles wat niet.. van jullie is. Kittypets, rogues en bloodclanners. Hoe wil je anders dat ik overleef? In mijn eentje erop uit gaan als een rogue? Alleen leven in de duistere kilheid van eenzaamheid?" Nu stond hij op en probeerde hij zichzelf groot te maken. De leegte in de ogen van de clankat was niet te missen, hij lachte koeltjes toen hij hoorde dat de kittypet zich ietwat boos maakte. "Jullie laten niemand anders toe, omdat jullie enkel de geboren katten in de clan laten. Ik kan jagen, ik kan vechten.. zie me niet aan voor een nietsnut, beste kater." Sprak hij weer wat kalmer, waarna hij opstond en zichzelf ook groot maakte. "Het is alleen dat ik gezelschap nodig heb, ik wil geen eenzaam leven leiden dat een rogue leidt, of een moordenaar zijn binnen de bloodclan, nou, dan ben ik maar een luie kittypet die volgens jullie niet voor zichzelf kan zorgen." Nevermind liet zijn grijns van zijn lippen gaan en maakte plaats voor een geïnterseerd lachje. "Boven alles, ik durf te wedden dat ik meer pijn heb gehad en meer heb meegemaakt in mijn leven, dan dat jij tot nu toe hebt beleefd." De blik in de ogen van de warrior verkoelde en werd bijna een ijzige blik, toch kon hij zichzelf in toom houden. Hij knikte begripvol naar de kater. "Inderdaad, daar heb je een punt," zei hij op een kalme toon, ookal kon je de ijzigwekkende tonen van zijn kalmte onderscheiden. "Dat is niet helemaal waar Reno.", zei de apprentice. Reno, goed dat moest hij onthouden. "Wij Clankatten hebben misschien niet zo'n band met vreemdelingen. Maar veel Kittypetten, BloodClanners en Rogues proberen dagelijks stukjes territorium in te pikken, of prooi. Terwijl wij dat broodhard nodig hebben. Kittens sterven van de honger en van de kou. Er zijn al veel mondjes te vullen en als ze stelen." Hij keek even naar de kattin en knikte begripvol naar haar, haar mentor had haar goed opgeleerd. "Er zijn plekken waar wij niet komen. Daar kunnen andere katten hun gangetje gaan. En jij hoeft geen kittypet te zijn. Want Rogues kunnen zelf groepjes vormen. Daar kun je je bij aanmelden." Hij keek naar de rossige kat en knikte. "Voor mij ben je geen vuile Kittypet," zei hij. "Integendeel, jij valt nog mee, maar je moet weten dat wij het hard hebben en zeker nu," Hij ging zitten en keek met een lege blik naar de kater. "En zelfs al zeggen wij dat je bij de clan mag, wie zijn wij dan in vergelijking met onze leader?" Hij snoof even. "Zij maakt die keuzes."