{Thrushdive} The whole world is watching

Thrushdive had een grimas op zijn gezicht terwijl hij liep. hij kon geen enkel prooi diertje vinden en tenslotte zat zijn kop bij Fawnstep, wat Fawnstep hem verteld had. Dus die zwarte poes had Snowynight inderdaad pijn gedaan, en hoe. Hij kon de zwarte poes wel iets aan doen, daarom vermeed hij haar, en was hij weinig te vinden in het kamp. Zijn gedachten waren heel ergens anders, dus wat er in zijn omgeving gebeurde viel hem niet op. Toen voelde hij een klap op zijn rug en zakte hij door zijn poten heen, hij slaakte een kreet, "Waah!" Thrushdive bleef even roerloos liggen en grauwde bij het horen van Snowynights rustige, "boe." Thrushdive rolde op zijn zij, "jij!" Grauwde hij terwijl hij de rollen om draaide en boven haar ging staan.

Het was grappig hoe snel zijn mood kon veranderen. Zo regende het, en zo scheen de zon, precies Thrushdive. Snowynight was nu de oorzaak dat de zon weer was gaan schijnen in zijn kop, en de storm had weggejaagd. Hij stond nu boven Snowynight met een speelse grijns op zijn kop. "Ik?" miauwde Snowynight onschuldig terwijl ze haar kop naar voren bracht en zacht in zijn neus beet. Thrushdive trok zijn kop terug en grijnsde. "Gevaarlijke ikke?" Thrushdive sprong van Snowynight af en draaide melodramatisch weg van haar. "O Starclan, jíj bent zo gevaarlijk... Ik... Ik..." Hij draaide zich om en draafde er vandoor. "Ben zó bang!" Riep hij haar na waarna hij in een boom sprong en op een tak kroop, hopend dat Snowynight hem niet meer zag... maar er lag sneeuw, en hij liet natuurlijk een spoor achter.

Vanuit de boom keek Thrushdive naar Snowynight die zijn spoor volgde. Hij grinnikte en stak zijn nagels in de tak. "Gevonden! Kom maar weer naar beneden!" Miauwde Snowynight terwijl ze heen en weer liep onder de boom. One, two, three! Thrushdive begon op en neer te bewegen op de tak, waar een dikke laag sneeuw op lag en dat viel allemaal beneden, zijn doel dat het boven op Snowynight terecht kwam. Toen er amper nog sneeuw op de tak te bespeuren was sprong hij van de tak af, lachend. "Misschien was Snowball een betere naam geweest," grapte hij met een onschuldige glimlach op zijn gelaat geplakt.

Het was hem gelukt, Snowynight zat onder het sneeuw. Thrushdive grinnikte voldaan. "Jou naam is heel erg toepasselijk voor je, vogeltje," miauwde Snowynight terwijl ze de sneeuw van haar vacht schudde. Thrushdive negeerde het 'vogeltje' gedeelte. Hij wist wel waar zijn naam vandaag kwam, zijn vacht kleuren en zij lenige bouw. Als hij nog net iets langer op zijn poten gestaan zou hebben, zou hij de perfecte windclan warrior zijn geweest. Snowynight lanceerde zich in de richting van hem en knalde tegen hem op. Thrushdive liet zich vallen en klemde zijn voorpoten om Snowynight heen, terwijl ze zo samen door het sneeuw rolde tot ze langzaam tot stilstand kwamen. Thrushdive grijnsde en keek Snowynight recht in de ogen aan, voor even leek de tijd stil te staan.

Ja, het was grappig hoe dingen omsloegen, van een rot gevoel naar een speels gevoel, van een speels gevoel naar een... verliefd gevoel? Hij voelde zich in ieder geval goed, in het speciaal bij Snowynight. Hij voelde hoe zijn buik begon te tintelen toen ze elkaar recht in de ogen keken, het gevoel werd meer toen ze naar hem toe kroop, en haar kop op zijn borstkas plaatste. Een luid gesnor borrelde op in zijn keel. Hij wou zo veel zeggen... Hij sloot zijn ogen en dacht na, was dit het moment? Hij opende en zag dat het begon te sneeuwen, kleine witte vlokjes vielen naar beneden... "Snowy... er... er is iets wat ik je al heel lang wil vragen..." murmelde hij voorzichtig, langzaam overeind komend. De enige uitweg nu zou zijn om er één grote grap van te maken, een typische Thrushdive actie, maar zijn gevoel zei dat dat niet oké zou zijn.

Zijn ogen stonden warm en waren gericht op Snowynight, de poes waar hij van hield, voor wie hij er altijd zou zijn, ongeacht wat. Snowynight was meer dan gewoon zijn beste vriendin, veel meer. Hij hield van haar. "Wat wil je vragen dan?" Vroeg Snowynight toen nerveus. Thrushdive gaf haar een lik langs haar oor. Hij sloot zijn ogen en speelde de woorden nog één keer af in zijn kop voor hij ze zou uitspreken. "Snowynight... zou jij mijn partner willen zijn?" Vroeg hij met een liefdevolle glimlach op zijn gelaat. Hij kneedde met zijn voorpoten in het sneeuw, zich zeker voelend van zijn woorden, maar bang voor het antwoord, dat ze er niet klaar voor zou zijn, of het gewoon niet meer zou willen. Die onzekerheden duwde hij weg, en afwachtend en liefdevol keek hij naar de witte poes.

Het was er uit, hij had het gezegd. De paar seconden van zwijgen leken eeuwen te duren. Hij zag wat er met haar gezicht gebeurde, zorgen, zo veel zorgen. Maar toen glimlachte ze en drukte ze haar kop onder zijn kin. Thrushdive begon te spinnen, wat luider werd bij haar volgende woorden. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen.." murmelde Snowynight zachtjes. Thrushdive likte haar kop. "Kan ik dat opvatten als een ja?" Vroeg hij met een hese stem, zijn staart om haar heen leggend. Dit moment was perfect, het sneeuwde, maar toch scheen de zon die het liet lijken als of er allemaal kleine kristalletjes om laag dwarrelde.

”Ja, dat kan je opvatten als een ja…” Thrushdive sloot zijn ogen en drukte zijn lichaam strakker tegen die van Snowynight aan terwijl hij harder begon te snorren. Een warm gelukzalig gevoel ging door hem heen terwijl hij de woorden van Snowynight nog een keer in zijn kop herhaalde. Ja, dat kan je opvatten als een ja... die woorden... Ze waren nu bij elkaar, en dat gaf hem een fijn gevoel. Hij hield van de poes, en zou er altijd voor haar zijn, beschermen tegen de grootste gevaren van de wereld, er voor zorgen dat haar niets zou overkomen, dat ze gelukkig zal zijn. Altijd. En zelfs, als ze even niet gelukkig was, dat hij haar wel weer gelukkig zou maken, daar zou hij dan wel voor zorgen. "Ik hou van jou," murmelde hij gevolgd door een tedere lik over haar kop heen, terwijl de sneeuwvlokjes mooi naar beneden bleven vallen, maar koud had hij het niet.