That good old times, I want them back [Wonderland]

De laatste tijd was zijn aandacht volledig naar Minnowleaf gegaan. Hij stond op met haar in haar kop en viel in slaap met haar in haar kop. Elke morgen en avond kwam hij haar voedsel brengen om in de gaten te houden of ze wel genoeg aan zou sterken, of Littlestream haar geen vreemde dingen zou geven. Overdag trainde hij met Tallpaw en Eaglepaw, met het besluit hen goede warriors te maken. Hij was hier allemaal zo gefocust mee bezig dat hij totaal geen omkijken meer had gehad naar zijn vrienden. Of eigenlijk de enige andere kat die echt wat voor hem betekende op natuurlijk Minnowleaf en zijn apprentices af: Wonderland.

De kater slikte een keer moeizaam toen die naam in hem opkwam. Minnowleaf was ziek geweest, ze was weggelopen van de Clan en hij had alle moeite gedaan om haar terug te vinden, omdat hij wist dat hij meer van haar hield dan wie dan ook. Het was moeilijk voor de zwarte kater geweest om alles op een rijtje te zetten, om de grootste beslissing van zijn leven te maken. Hij voelde wat voor beide poezen, zowel voor Minnowleaf als Wonderland, maar voor welke was het nu échte liefde? Pure liefde? Hij had gekozen voor Minnowleaf, maar dat was pas waar de problemen waren begonnen. Het leven leek nu wat meer terug te vallen in zijn regelmaat en dat stelde de kater toch wel weer wat gerust, hij wilde zijn oude vriendschappen van vroeger weer oppakken: die met Wonderland dus. Hij voelde zich enorm schuldig dat hij haar zo had laten vallen, maar wat moest hij anders doen? Hij kon Minnowleaf toch moeilijk in de waan laten, straks zou ze denken dat hij achter haar rug om met een ander ging. De adem stokte hem in de keel toen hij haar rook, toen hij haar pels zag, haar lege ogen. "Wonderland..?" mauwde hij op zijn gebruikelijke, warme toon, waar vele poezen in zijn leven voor waren gevallen, maar die nu erg bezorgd stond.

Een enorm groot schuldgevoel kwam in de zachtaardige kater naar boven drijven. Het vulde zijn keel met een bittere smaak die het meest leek op dat van muizengal. Het liefst wilde hij nu de tijd terug spoelen, zorgen dat hij Wonderland meer in zijn leven had betrokken, maar daar was het nu te laat voor. De poes wendde haar blik af en een steek van nog meer pijn ging door hem heen. "Frostlake." mauwde de poes kort en er heerste een korte stilte. Frostlake wist niet meer wat te zeggen, en verschillende emoties schoten door hem heen. "Het spijt me echt, Wonderland.. Ik had je nooit zo moeten laten vallen.. Maar de laatste tijd was ook voor mij niet echt gemakkelijk, en ik heb er spijt van dat ik onze belofte niet nagekomen ben," mauwde hij op een zachte toon.

De calico wendde zich van hem af en teleurstelling ging door hem heen. "Ga weg.." klonk Wonderland's gedempte toon door het konijntje wat ze tussen haar kaken had. De kater schudde zijn kop, ook al kon de poes dat natuurlijk niet zien. "Nee, dat ga ik niet," mauwde hij koppig. "Want ik laat je niet zo achter, Wonderland." Klonk zijn stem toen, maar hij durfde niet dichterbij te komen, bang haar dan nog meer af te schrikken. Hij wilde zijn beste vriendin terug, maar misschien wilde ze hem nu niet meer terug.

De kater voelde zich kleiner dan ooit, gezien de poes helemaal niet blij leek te zijn met zijn gezelschap. Hij sloeg zijn ogen neer en hoorde dat ze het konijn liet vallen. "Dat heb je toch al gedaan, dus wat zou het nog uitmaken?!" De kater kromp een beetje ineen en voelde zich misselijk worden, hij hield niet van ruzie en was nu absoluut niet meer die koele, stoere Frostlake, nee, hij voelde zich klein, zwak en nog eens klein. "I-ik.." miauwde hij, niet goed wetend waar te beginnen. "Het spijt me.. Maar Wonderland.. Ik wil gewoon die goede oude tijd terug, ik wil jou terug," miauwde hij, zijn stem een beetje hopeloos klinkend, bijna smekend.

De kater deed een pas achteruit toen hij merkte dat de spanning duidelijk terug liep, en ergens achter in zijn ogen vulden zich tranen. Tranen, die had hij bijna nooit naar buiten gelaten, alleen toen hij nog apprentice was, toen zijn familie stierf, toen had hij tranen laten stromen. Maar nu hij warrior was had hij het altijd achtergehouden. "Ga terug naar Minnowleaf en blijf daar!" mauwde de poes toen boos en hij zag dat haar poot hief, maar was zich nog niet bewust van wat ze zou gaan doen. Voordat hij het wist haalde de poes uit naar zijn kop, en voelde hij de klauwen diep in het vlees komen. Een kreet verliet zijn mond, en vervolgens proefde hij de ijzeren geur van bloed. Hij bleef doodstil staan, zag vaag, omdat zijn hele beeld rood aan het worden was, dat de poes haar konijn oppakte en verdween. Hij stond daar nog altijd, doodstil, met een plasje bloed dat zich onder zijn kop had gevormd in de sneeuw. Hij keek haar na, zag nog het puntje van haar staart verdwijnen en toen was ze weg. De kater bewoog niet, geen enkele spier bewoog zich. Tranen welden zich op in zijn ogen en langzaam drupte er een uit zijn ooghoek. Bloed verblindde hem en liet hem duizelig voelen. Hij plofte neer in de sneeuw en het voelde alsof hij geen poot meer zou kunnen verzetten. Zijn mond trilde een beetje en toen begonnen te tranen te stromen. Voor het eerst in manen huilde de kater, echte tranen.