Just take a breath in te air

Shadowrose werd ‘s morgens vroeg wakker. Ze spon zachtjes. Het was een van de bekende ochtenden, de ochtend waar zij zich afvroeg naar waar ze nu zou gaan om te gaan jagen. Haar eerste idee was om naar de Zonnerotsen te gaan. Of zou ze ergens anders naartoe gaan? Meestal kon ze niet kiezen en nu dus ook niet. Ze had nog genoeg dagen om naar de Zonnerotsen te gaan. Trouwens, bij de Zonnerotsen zou ze alleen maar een beetje relaxen. De Slangenrotsen vielen voor haar ook al af. Zin om door een slang gebeten te worden had ze niet, ook al zouden sommige katten het zo graag willen. Gelukkig werden zij en Fireheart nu al wat meer geaccepteerd. Dat was aan het begin van hun komst wel anders geweest. Shadowrose wist toen niet eens zeker of Winterstorm er blij mee was dat zij haar mocht trainen tot een krijger. Maar ze was goed genoeg,anders zou Bluestar haar niet tot krijger maken. Shadowrose was stiekem onwijs trots op zichzelf. Ze had dan wel sommige Clanleden boos op haar. Ze was wel een krijger geworden. Dat was al heel wat voor een huiskat. Ze snoof een keertje en stond toen op. Er waren al enkele katten uit hun Den en ze wist nog steeds niet naar welk gebied ze zou gaan. Misschien was het een goed idee om naar de Hoogsparren te gaan? De laatste aanmerking die ze daar had gehad, was toen ze samen met de toenmalige Darkpaw een huiskat was tegengekomen, die ze samen weggehaald hadden waarop ze een straf hadden gekregen van Bluestar. Zij had de kater moeten geleien naar zin huis. Ze had de spottende blik van Darkpaw gezien. Zou Darkpaw, nu hij Darkfire was, anders zijn? Zou hij anders aan het denken zijn? Zou hij ook maar iets aan zijn vorige karakter hebben veranderd? Of was hij nog steeds zo’n vervelend ettertje die het leuk vond om haar voor ‘poesiepoes’ uit te schelden? Shadowrose ging het niet vragen ook! Ze zag zichzelf al aankomen. ’Zeg, Darkfire, ben jij eigenlijk veranderd sindsdat je krijger bent geworden of ben je nog net zo vervelend als vroeger?’ Dat zou echt dom zijn. En trouwens, nu ze zo dacht, Darkfire had haar wel mooi in bescherming genomen toen ze een vreemde van het terrein had willen gooien. Hij had geroepen dat de poes van haar af had moeten blijven. Dus misschien was hij wel veranderd. Haar poten brachten haar naar de Hoogsparren. Ze maakte een hoge rug en sprong toen op een voorbij rennende muis. Dat was één. Even later had ze nog een muis gevangen. Daarna ging het iets minder goed. Ze legde zich op een tak neer en rustte even uit.

Alleen Darkfire & Shadowrose
(Flutpost, moet er effe inkomen)

Het was sochtens vroeg. De vogels zaten verscholen in hun nestjes. het was koud ijzig koud en elke kat kon het voelen door hun vacht heen. het was handig als je een dikke lange vacht had. Darkfire een grote krijgskat had zo,n Lange vacht. Hij lag in diepe slaap onder het bladerdak van het krijgershol. hij was de dag ervoor krijger geworden en had zich comfortabel genesteld achterin een hoek waar het donker en duister was. Darkpaw opende zijn ogen en keek sluw het hol rond. er waren meerdere krijgers die sliepen andere waren al op jacht of patrouille. Darkfire dacht er over na om naar de hoogsparren te gaan hij wist niet waarom maar dat maakte hem niet uit. Dus Darkfire stond op en zwiepte met z,n staart. zijn ogen schoten overal naar toe en hij stapte het krijgershol uit en liep over de open plek. Hij wierp nog een blik op de prooihoop en haalde zijn schouders op. Hij had geen honger. Dus liep hij naar de doorntunnel die hem opslokte in het donker.

Evenlater liep hij door de lange dunne bomen door en lette op elke geur of beweging die hij maar kon opvangen. De clan had in de tijd van bladkaal zo veel mogelijk prooi nodiig om te eten. Darkfire spitste zijjn oren nog even extra goed en ving een geluidje van een brekend takje vlak in de buurt. even later hoorde hij geknisper en geritsel van bladeren en naalden die werden omgewoeld. hij liet zich in een jachthouding zakken zoals Cloudsong hem had geleerd. (niet in Topic,s te vinden.) zijn gewicht verdeeld over zijn flanken.
hij had z,n staart laag en zag een spits roodborstje zitten toen hij naderbij kwam en zo ligt mogelijke stappen. hij telde de seconde en wachtte op het perfecte moment. JA!, daar was het!. hij gooide zich naar voren en zette z,n klauwen in het diertje. snel maakte hij het af met een beet, het proefde heerlijk terwijl het beestje dood beet. maar er was natuurlijk de belachelijke regel dat de clan eerst moest worden gevoed, sud Darkfire hief zijn kop op. Hij begroef het vogeltje en liep even later verder langs de bomen, al voelde hij zich wel wat kwetsbaar. opeens ving hij de geur van Shadowrose op in de lucht. > Wat doet zei hier nou weer?!, en nog wel zo dicht bij het twebeen gebied HAHA! krabbeld er hier een terug ofzo?<
hij kon zijn lachen bijna niet inhouden. Darkfire liep verder en zag haar op een tak liggen, '' Hey Shadowrose,, alles goed?'' hij keek haar iet wat smalend aan en zwiepte richting het tweebeen gebied. maar ging er niet op in al wist hij niet of ze het had gemerkt, al kon hem dat niet zo veel schelen.


(Sorry mijn post was veel groter bedoeld, maar ik klikte verkeerd en toen was mijn hele post weg!! toen was ik niet blij XD. maar hier heb je wel een andere goede post XD)

Het viel Shadowrose op dat het plekje voor haar, maar dan een eindje, van tweebenen was. Herinneringen schoten door haar heen, maar Shadowrose probeerde die te negeren. Ze was hier nu, ze had een nieuw leven hier en ze zou er hoe dan ook van moeten genieten, in plaats van dat ze een beetje zat te pieken. Ze richtte haar aandacht op de bomen voor zich. Ze opende haar mond en de geur van muis kwam helder in haar. Straks… Ze zou straks gaan jagen, eerst zou ze hier wat rusten. Als het aan Winterstorm lag, dan ging zij ook tijdens het jagen liggen. Shadowrose was op dat vlak precies hetzelfde. Op een plaats gaan liggen waar bijna geen katten langskwamen. Ze probeerde zich te herinneren hoeveel ze ook al weer gevangen had. Ze had twee muizen, nu ze er zo aan dacht. Maar het was wel in korte tijd. Dat was dan wel weer goed. Het leuke aan krijger zijn was, dat niemand je tegenhield als je naar buitenging. Je hoefde geen toestemming te vragen, je mocht gewoon gaan en staan waar je wilde. Dat vond Shadowrose heel erg fijn. Dan kon ze af en toe ontsnappen van de Clan zelf. Gewoon, van al die katten die haar dan aankeken en haar bleven aankijken. Soms trok Shadowrose die blikken niet meer en dan wou ze weg. Maar volgens Winterstorm moest ze het gewoon negeren. Eigenlijk was het als buitenstaander makkelijk gezegd. Die hadden geen katten die hun de hele tijd irriteerden met hun blikken. Maar als Winterstorm dat zei, dan kon ze maar het beste luisteren. Winterstorm had het volle vertrouwen in haar gehad. Ze herinnerde het trotse gezicht van Winterstorm nog. Toen ze daar stond op de rots. Het was misschien maar een klein glimlachje geweest, maar de trotsheid was te zien geweest. Shadowrose scherpte haar zintuigen en hoorde pootstappen. Haar spieren zetten zich schap. En ze rook ook de geur van Darkfire. Shadowrose liet haar aanvalshouding ietsje zakken, maar hield het toch aan, met het iemand anders zijn. Ze keek op toen ze de bruine vacht van Darkfire zag. Ze knikte. Meteen zag ze dat Darkfire iets van smalend richting de tweebeenplaats keek en toen naar haar. De nodige nijd werd Shadowrose in haar blik niet ontnomen. Nee, Darkfire was nog altijd hetzelfde. Ze luisterde naar zijn vraag en snoof even, maar besloot toch aardig te antwoorden. ’Goedemorgen Darkfire. Ja, met mij gaat alles prima. En met jou ook?’ vroeg Shadowrose vriendelijk. Ze kon maar beter vriendelijk blijven. Zin in ruzie met Darkfire om zoiets stoms, dat was gewoonweg idioot. Trouwens, Darkfire leek haar elke dag weer een beetje meer te accepteren, ook al ging dat langzaam en liet hij dat niet merken. Toch geloofde Shadowrose dat er ook iets goeds bij hem in zat. Ook al liet hij dat niet merken. Shadowrose dacht meteen weer terug aan de aanmerking met de Rogue. Toen was hij ook beschermend geweest. Waarom zou ze niet aardig tegen hem zijn? Ze keek naar Darkfire. Ze wachtte rustig af op antwoord.

- Als dat gebeurt dat hij zeg maar naar je vorige pagina gaat, dan moet je terug op 'Volgende pagina' drukken en dan heb je je post weer. Alleen als je je post in het vakje zelf verwijderd hebt, dan ben het wel kwijt. Goede post -

’Goedemorgen Darkfire. Ja, met mij gaat alles prima. En met jou ook?’
Darkfire keek Shadowrose aan maar sloeg zijn ogen toen neer. hij sloeg met z,n lange staart en slaakte een zucht. hij voelde zoveel.. ja ach hij wist niet wat hij precies voelde maar dat maakte hem af en toe ook gewoon zo ontzettend onzeker en verward. Hij was gewoon anders dan iedereen in zijn clan anders dan een normale donderclan kat maar hij wist ook gewoon niet waarom. hij voelde pijn en verdriet in zijn hart. hij was altijd het buitenbeentje geweest altijd de gene die anders en raar was. niemand mocht hem soms deed hij dat dan ook zelf maar hij wist 0ook gewoon soms niet hoe hij met dingen om moest gaan. hij had nu geen zin in ruzie hij wist het gewoon niet meer. hij legde zz,n oren naar achter en trok ze weer terug.
toen keek hij weer op en zag Shadowrose haar ogen en haar vragende blik. Darkfire wende zijn blik weer af en schudde z,n kop hij liep naar haar toe en plofte met een zucht naast haar neer. met z,n kop naar de grond en zijn uitstraling onbehoorlijk. Hij keek op naar de lucht zo groot. '' Ach ja, ik weet niet of het ooit goed met mij gaat.'' Dark keek voor zich uit naar de bomen en omgeving. Je zag een kleine kolibrie opvliegen vanaf een tak, maar Darkfire gaf er geen aandacht aan. '' Ik voel me gewoon zo, ach ik weet nooit precies hoe ik mij voel en dat is het probleem. ik ben gewoon zo anders dan jullie allemaal.''

Shadowrose kreeg een lichte schok door haar heen toen Darkfire met zijn oren trok. Was dit wel normaal voor zijn doen? Was hij ziek? Waarom snauwde hij haar niet af zoals normaal? Shadowrose had dit liever gehad dan zo'n levenloze Darkfire naast zich. Misschien kon ze hem helpen, maar dat was natuurlijk aan Darkfire om te beslissen of zij mocht helpen. Shadowrose keek hem voorzichtig aan en richtte haar blik toen op de kolibrie, maar richtte haar blik algauw naar de grond en tenslotte naar Darkfire. Wat zou hem op het hart liggen? Veel zin om het te weten te komen, had Shadowrose eigenlijk niet. Dadelijk kreeg ze nog een afwijzing en dan kon ze opzouten, omdat ze minder was, vanwege dat ze ooit huiskat geweest was. Shadowrose' klauwen klapten daardoor even uit, maar Shadowrose schudde krachtig haar kopje en dwong zichzelf om haar blik op Darkfire te richten, die opeens naast haar kwam zitten. Shadowrose snorde zachtjes en gaf voorzichtig een lik over Darkfire's schouderblad, terwijl ze naar zijn woorden luisterde, die toch een soort antwoord op haar vraag vormde, maar ergens ook weer zo'n geheel onverwacht antwoord. Shadowrose' oren trokken even naar achter, maar gingen daarna weer overeind, om Darkfire toch maar niet te tonen dat zij met hem meeleefde. Ach, wat? Ze waren toch een Clan? Tenslotte, Darkfire leek veranderd te zijn. Haar oren gingen achteruit en ze gaf Darkfire zacht een kopje, terwijl ze een antwoord bedacht, die ze ook snel binnenkreeg. 'Als je wel weet wat er is, maar je durft het niet te zeggen of zo, of je komt er later achter, dan moet je je altijd herinneren dat ik er voor je ben,' zei ze zachtjes. Dit meende ze wel. Ze wou er voor elk Clanlid zijn. Ergens om zich te bewijzen en ergens om er gewoon steun aan te hebben. Tenslotte waren het haar Clangenoten waar ze lang mee moest leven. Ze glimlachte en gaf hem voorzichtig een kopje.

- Weinig inspi XD Piep school! -

Darkfire keek Shadowrose aan en ging met een plof op de grond liggen, hij schraapte met z,n nagels in de aarde waar verdorde naalden lagen.Darkfire keek omhoog naar de lucht. Naar de hemel, opeens kwam er een vraag bij hem op: Waar zou je heen gaan als je dood bent? Hij vroeg het aan Shadowrose alleen hij wist al dat ze het niet wist, of het standaarden. '' Zeg Shadowrose.. ik dacht eens na.. waar zou je heen gaan als je dood bent?'' hij keek haar vragend aan en trok met z,n oor '' Want wie zegt dat de Sterrenclan wel werkelijk bestaat? Ik weet het niet hoor. als je er bij nadenkt is het eigenlijk heel erg stom, dat je dood gaat en dan een soort half blijft leven en in de lucht blijft hangen om naar een stelletje idioten te gaan zitten kijken, om te zien hoe ze hun saaie leventje leiden. Daar zit toch geen logica in! Daar heb je toch geen flikker aan!. Ik denk dat we bijvoorbeeld heel ergens anders heen gaan. Naar een duistere plek met alleen maar dood en verderf met lijken die leven het is er rood van het bloed, katten zijn duivels en gemeen alleen maar haat om hun heen. Want de meeste katten gaan dood in de strijd en dat is niet bepaald erg vriendelijk zal ik zeggen, wat heb je er nou als Sterrenclan kat aan om te leven daar boven?! of misschien gaan we helemaal op in de aarde als we begraven worden. We veranderen we in bomen en zijn er zoveel bomen en dan word je weer omgezaagd door tweebenen en word je als brandhout gebruikt in de openhaard of als iets anders, of je geest dwaalt eeuwig rond als enige, er zijn wel andere maar die zie je niet en je bent altijd harteloos alleen en ellendig!. Of je word een totaal een ander wezen... misschien wel een tweebeen of hond! Die moeten er ook zijn weetje, ik zou wel een hond of tweebeen willen zijn, al die katten zijn doods bang voor je! haha! wat een giller.'' Darkfire was weer stil na zo veel gezegd te hebben. Hij dacht hier wel vaker over na maar meestal waren het ook duistere gedachte van dood en verderf.

Shadowrose had echt alles verwacht. Dat Darkfire haar zou afsnauwen, zoals hij vroeger zou doen, dat hij haar zou meppen of dat hij haar zou uitlachen. Maar dit had ze niet verwacht. Toen ze Darkfire's vraag hoorde, keek ze naar hem. Ze trok zenuwachtig met haar oren. Meestal had ze overal een antwoord op, maar deze vraag was redelijk moeilijk te beantwoorden. Shadowrose zocht in haar hoofd naar de juiste woorden. Toen Darkfire sprak, zweeg ze en keek ze naar voren. Ze luisterde naar zijn woorden en probeerde deze diep in haar hoofd te begrijpen. Ze herhaalde de woorden daarvoor nogmaals en ze probeerde er een beeld bij te krijgen. Het was echt een filosofische vraag, vond Shadowrose. Eigenlijk best raar dat juist Darkfire die vraag stelde. Ze keek zijn richting in. Hij leek ongeveer op een filosofische manier zijn gevoelens te tonen. Het leek helemaal niks voor hem, maar omdat het met de dood had te maken, leek het ook weer een beetje wel wat voor hem. Shadowrose keek hem aan en snorde zachtjes toen hij uiteindelijk klaar bleek te zijn. Ze vond het fijn dat Darkfire zijn gedachten had verteld aan haar. Shadowrose herinnerde zich de moeilijke start tussen hun nog maar al te goed. Darkfire was een aardige kater, als je hem recht in zijn hart raakte en daar een plaatsje veroverde, dan merkte je juist dat hij een goede krijger was en veel met je kon optrekken als hij wou. Alleen hield Darkfire sommige katten op afstand. Dit door middel van zijn boze masker die hij altijd droeg. Een onzichtbare masker. Shadowrose keek naar Darkfire en verzamelde in haar hoofd een antwoord, op deze woordenstroom van Darkfire. 'Ik denk niet dat ik daar zo snel kan achter komen. En ik denk eerlijk gezegd ook een beetje dat SterrenClan bijgeloof is, maar het blijkt wel vaak te helpen. Ik denk niet dat ik een oordeel kan vellen over de dood. Ik weet niet of ik zou terugkeren als iets anders,' zei ze uiteindelijk dan ook maar. Dit waren precies de gedachten die haar gevoel zeiden. Want Shadowrose ging af op haar gevoel, niet op haar verstand. Dat was iets wat ze vroeger had, maar nu niet meer. Sinds dat ze krijger was geworden, was ze trouwens veel losser en dacht ze veel meer na over verschillende dingen. Toch wel grappig hoe een persoon, in dit geval een kat, zo erg kon veranderen, door maar een hogere rang mee te krijgen.

'Ik denk niet dat ik daar zo snel kan achter komen. En ik denk eerlijk gezegd ook een beetje dat SterrenClan bijgeloof is, maar het blijkt wel vaak te helpen. Ik denk niet dat ik een oordeel kan vellen over de dood. Ik weet niet of ik zou terugkeren als iets anders,' Darkfire keek op naar Shadowrose en trok zijn wenkbrauw op. Daarna keek hij weer vooruit het oneindige in. Hij had zich eigenlijk nooit zo vaak open gesteld en met katten zo gepraat. De meeste katten ontweken hem om ruzie of onenigheden te voorkomen. Hij werd altijd ontweken maar zo was hij nou eenmaal en niet anders dan hij was. Darkfire was vaak chagrijnig en dat wist hij van zich zelf alleen wist hij nooit waarom, hij lag met zichzelf in de knoop hij had veel dingen in z,n hoofd die hem zelf dwars zaten en daar kon hij andere niet voor gebruiken. Hij was een grote robuste kater maar zijn hart in verwarring wie hij eigenlijk was. Darkfire had eigenlijk vele kanten, een kant van die hij bijna normaal gewoon was, de chagrijnige. je had ook nog zijn pesterige kant en duistere kant. maar wie was hij nog meer?
Had de wereld hem dan niet meer te bieden dan dit? Hij wist niet wat de toekomst hem te bieden had hij wist niet wat de katten om hem heen voelde en wisten maar dat maakte hem ook geen zier uit! Of wel? Hij wist het niet. Hij dacht aan die rare figuren die hij wel eens tegen kwam in dromen visioenen en flitsen die hem lachend aankeken en naar hem lachte... alsof ze meer wisten. Maar zijn hart zat vol duister en vol haat. Het kon niet waar zijn, Darkfire had geen zwakke kant!. Zijn kop was langzaam op z,n poten gezakt maar nu kwam zijn kop weer omhoog en gromde hij een beetje binnensmonds, zijn oren recht overeind en zijn lippen opgekruld tot een grauw hij liet z,n tanden zien en zijn ogen schoten vuur Darkfire,s wenkbrauwen hingen half over zijn ogen. Mist kwam langzaam opzetten en rare duistere figuren kwamen opzetten met geniepige rode en lichtblauwe oogjes groene en gele. Ze schoten overal heen in z,n hoofd en tussen de bomen. Duistere figuren hulde in het duister. Hij wist niet of Shadowrose ze zag maar dat maakte hem ook niet uit. hij legde zijn oren naar achter en blies naar de figuren. ''Laat me nou met rust!!'' Opeens scheen er een fel light door de takken van de bomen achter Shadowrose vandaan, zolang je vrienden hebt kan je niks gebeuren. Bedacht hij. De wezens gingen weer weg en hij ging weer liggen. Darkfire wist zeker dat ze niets van ze had gezien want ze had niks gedaan en niks gezegd.

Darkfire lag weer naast haar. Het was voor hem nu al de zoveelste keer dat hij ze zag het waren katten die zijn dromen beslopen en grepen hij werd er gek van. Het bezoedelde wat hij voelde en echt wilde, zijn duistere hart was niet altijd duister geweest. Misschien maar kort maar het was wel zo. Hij zou anders gewoon een pester zijn geweest maar nooit zo,n duister figuur. '' Sorry van daar net ik... het is... ik weet het gewoon niet, ik zie schimmen en duistere figuren. Ik weet dat het gek klinkt en je me nu heel raar vind, maar goed. Shadowrose ik voel me soms... gewoon anders dan andere, ik ben gewoon anders dan anderen.'' Shadowrose was een goede vriendin van hem besefte hij nu. Hij was niet verliefd dat wist hij zeker want hij hate liefde en alles wat er mee te maken had. Maar Darkfire had wel een vriend. Hij vond het raar maar wel waar, de opstart tussen hun twee was niet gemakkelijk geweest wist Darkfire.. ze hadden ruzie gehad over haar poesiepoezen bestaan. Hij had haar uitgescholden voor poesiepoes en ze was er niet blij mee geweest. Maar op dit moment kon hij het weer doen het zou hem een zorg zijn wat ze er van dacht. Nu zo liggen zonder zorgen wilde hij even houden. zonder ruzie en rare dingen. Hij lag wel lekker. Ze waren samen opgegroeid, samen leerling en avonturen meegemaakt en nu, nu samen krijger. Maar als iets verandert betekend niet dat er veel verandert dingen zijn gewoon niet het zelfde meer maar niet veel anders dan dat. Ze waren vrienden, en hij was er blij mee. Darkfire keek Shadowrose aan en gek genoeg wist hij een glimlach eruit te halen, misschien was zijn hart niet zo koud. En zijn masker kon je soms iet wat van z,n gezicht halen. maar weet je? Dan moest je wel een erg grote koevoet hebben!!.



(Yes! YES! lekker veel inspiratie! heerlijk XD)

Shadowrose keek vriendelijk naar Darkfire. Ze had hem eerlijk antwoord gegeven. Vroeger zou ze hem waarschijnlijk een of ander dom, onzinnig antwoord toegesnauwd en was dan weer weggegaan. Maar nu had ze daar totaal geen interesse in. Nee, ze wou bij hem blijven en ze wou hem dolgraag helpen. Hij leek nu eerder een soort beste vriend. Dezelfde band, bijna toch, die Fireheart en zij vroeger hadden gehad. Over Fireheart gesproken. Hun band leek iets verwaterd te zijn, dankzij alle Clanavonturen. Ze waren dan wel samen Apprentice's en krijgers geworden, toch voelde het niet meer zoals vroeger. Nu waren er ook anderen die hun zorgen deelden met Fireheart en Fireheart moest natuurlijk ook voor zijn Clan zorgen, net als zij trouwens. Maar diep vanbinnen wenste ze dat Fireheart haar is zou uitnodigen om samen te gaan jagen. Niet dat Shadowrose het erg vond om met anderen te gaan jagen, nee, helemaal niet! Maar toch zou het goed voelen om ook eens een keertje met Fireheart iets te gaan doen. Ze was vroeger een tijdje verliefd op hem geweest. Nu waren ze eerder beste vrienden. Shadowrose zou geen liefde tussen vriendschap laten komen. In elk geval niet bij Fireheart. Ze werd uit haar gedachten getrokken door Darkfire, die opeens aan angstaanjagende houding aannam. Een duister gevoel dook op in Shadowrose en even vroeg zij zich af of ze er wel goed aan had gedaan om hem te vertrouwen en hem te accepteren als vriend. Meteen bestrafte zij zichzelf. Ze moest normaal doen! Ze keek naar Darkfire. Hij leek ergens bang voor te zijn en ook weer niet. Shadowrose keek hem aan. Het viel haar op dat zijn blik niet op haar, maar op de omgeving om haar heen gericht was. Shadowrose liet haar blik afdwalen naar waar Darkfire vermoedelijk keek, maar kon niks ontdekken. Bezorgd richtte zij haar blik weer naar Darkfire. Ze wou net zijn naam vragen, toen hij opeens weer neerzakte naast haar. Shadowrose wist niet wat ze moest doen. Misschien had hij een aanval of zo. Dan moest hij naar Doveheart. Toen ze de woorden van Darkfire hoorde, keek ze opzij. 'Ik vind je niet gek. Ik had ze vroeger ook. Door een ervaring met een monster voelde ik steeds monsters op me afrazen, ook al lag ik te rusten in de tuin of zo,' zei Shadowrose, terwijl ze Darkfire een bezorgde lik over zijn kopje gaf en hem een kopje tegen zijn flank gaf. Ze was iets meer gerustgesteld. 'Misschien als je jezelf overtuigt dat het waanbeelden zijn, dat ze verdwijnen,' zei Shadowrose aarzelend en ze keek Darkfire met een warme blik aan. 'Anders verjagen we ze samen.' Ze beantwoordde zijn glimlach en overdacht zijn andere woorden even. 'En dat jij jezelf anders voelt, dat maakt niet uit. Probeer jezelf beter te leren ontdekken. Probeer te ontdekken welke kant jij nu het beste van jezelf vindt en vind je karakter daarin,' gaf Shadowrose raad, ook al wist ze niet of dit duidelijk overkwam op Darkfire of niet. Ze ging naast hem liggen en gaf hem voorzichtig een zacht kopje, alsof hij elk moment kon breken.