Fear.. It's suffocating me..

I escaped my final moment
But it's turning back at me
On every corner I can feel it waiting
Just a moment, no awareness
I could easily slip away
And then I'll be gone forever
I'm searching,
I'm fighting for a way to get through
To turn it away

It's waiting, always trying
I feel the hands of fate, they're suffocating..
Tell me whats the reason
Is it all inside my head
Can't take it no more!

Sneeuwwitte poten trommelden over de zachte met dennennaalden bedekte bosgrond. Icepaw was er weer eens op uit gegaan, de eerste keer na de brute aanval van Scourge, de leader van Bloodclan. De rillingen liepen over haar rug, evanals vele littekens. Doveheart had haar best gedaan om alles te genezen, maar de wonden op haar nog jonge ziel waren niet te genezen. Steeds vaker kreeg Icepaw last van angstaanvallen.. Zoals nu.. Ze keek naar een van de littekens, Het begon met bonken in haar achterhoofd, een nerveus gevoel in haar buik dat haar vacht en poten liet prikken. Haar blik verdonkerde eventjes iets. Woorden spookten voor de zoveelste keer door haar brein heen. Denk maar aan een litteken, we zijn er altijd, nooit weg.... ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen.... Haar ogen sperden zich angstig open terwijl ze wild om zich heen keek. De stemmen hadden zo echt geleken in haar hoofd.. Zouden ze echt geweest zijn?! Ze stamelde een zacht gejammer uit, haar oren plat in haar nek gelegd. Haar pupillen, nu zo groot dat haar ogen bijna zwart leken. Een donkere schaduw tussen de struiken.. Was dat hem?!.. Even dacht ze de ijskoude blauwe ogen te zien.. kil als bladkaal. Ze jammerde opnieuw, 'Nee! Ga weg!' Haar stem klonk ijl door de angst die door haar aderen stroomde. Haar vacht stond nu net overeind. Nee, het was hem niet, het was gewoon de schaduw van een boom.. Maar dat zag ze niet, ze dacht Scourge te zien.. Ze stond als aan de grond genageld, haar hard leek uit haar borstkas te springen omdat het zo hard bonste..

Fireheart rende vrolijk door de bossen heen. Zijn staart bijna recht achteruitgestoken. Hij was een warrior nu en de Clan respecteerde hem met de dag meer. Er schoot een speelse twinkeling door zijn ogen toen hij de geur van Icepaw opving. Hij had haar altijd al aardig gevonden en hij was op de patrol geweest die haar had gevonden. Ze was aangevallen door een onbekende kat. Steelfang had hem vermoord, al had Fireheart het gevoel dat dit nog lang niet over was. Toch was hij blij, omdat Icepaw voor de eerste keer sinds het ongeluk buiten het kamp was. Toen hij de hoogsparren bereikte hoorde hij jammeren. Dit deed zijn staart weer een beetje hangen. Ze was er nog niet overheen. Toen hij bij haar aankwam hield hij stil en zag meteen dat ze nog steeds zo bang was als toen. Oren plat haar ogen angstig. 'Hey ik ben het maar' zei hij tegen haar en keek haar aan. 'Nog steeds in de ban van wat er gebeurd is' zei hij zacht en keek haar met een schuin hoofd aan. Ze moest niet rondhangen op zo'n donkere plek. Hij zou haar wel naar een zonnige plek brengen waar ze even rustig zou kunnen worden.

Angst.. veel angst.. paniek.. Het brandde door de aderen van de kleine witte apprentice. Het gelach van Scourge galmde nog steeds na in haar oren. Ze kneep haar ogen eventjes dicht, terwijl de paniek in haar opborrelde. Het dreigde haar over te nemen, haar te overvloeden. Tot ze plots een stem hoorde. 'Hey ik ben het maar' Klonk de stem. Bijna een gil slakend sprong Icepaw op. Haar oren nog altijd plat gelegd, haar ogen nog wijd opengesperd in paniek. Het duurde eventjes totdat er herkenning verscheen in haar ogen. Firepaw.. nee Fireheart. Ze had de ceremonie niet eens meegemaakt, ze lag toen nog te slapen in de medicine cat den. Ze had het heel erg gevonden dat ze de ceremonie gemist had.. In plaats daarvan was ze geterroriseerd geweest door nachtmerrie die elke keer als ze sliep in haar dromen verschenen.. Ze schudde wild met haar kop, proberend te ontsnappen aan haar angsten, te ontsnappen aan alles wat gebeurd was. Alleen dat kon ze niet, de herinneringen zaten als littekens in haar geheugen gegrift. Het bloed.. de pijn.. het gelach.. de ijskoude ogen.. Onwillekeurig rilde ze eventjes. 'Nog steeds in de ban van wat er gebeurd is?' Fireheart's zachte stem liet haar angsten eventjes verdwijnen, maar nog altijd had ze dezelfde angstige blik in haar ogen. Eventjes keek ze weg, maar daarna knikte ze. Langzaam begon ze te spreken, wanhoop in haar stem. 'Ze zijn niet weg.. Ze zijn er altijd.. in mijn dromen.. in de schaduwen.. overal..' Daarna hield ze verschrikt haar mond. 'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen'... Ze legde haar oren weer plat en zweeg weer.

-Fail, ik plakte de post 2 maal x.x-

Fireheart deed een stap achteruit aangezien Icepaw zo leek te schrikken van hem. Ze leek hem even te moeten aankijken voor ze zich voor de geest kon halen wie hij eigenlijk was. Het sprak allemaal vanuit haar goudkleurige ogen. Ze was niet bij zijn ceremonie geweest, omdat ze toen nog in de medicine den lag. Het was geen normale kat geweest die haar die wonden had gegeven. Dan zou ze nu niet zo zijn, nee het had littekens achter gelaten en de grootste waren niet eens te zien aan de buitenkant. Ze deed haar mond open en hij luisterde naar wat ze zei. Verward kneep hij zijn groene ogen samen. 'Ze? waren het er meer?' vroeg hij. Meteen hierna sloot hij zijn mond, wetend dat hij eigenlijk niet mocht vragen naar wat er was gebeurd. Dit zou haar toestand alleen maar erger maken. Zijn lippen krulde weer op in een glimlach. 'Kom je mee naar de zonnerotsen? Het is daar lekker warm in de zon' zei hij vriendelijk en draaide zich in de richting van de plaats waar hij heen wilde. Zijn hoofd draaide hij naar haar toe, om haar te wenken zodat ze mee zou gaan. Icepaw moest hier niet in haar eentje rondlopen, niet in deze staat.

Icepaw beefde nog steeds een beetje. Haar staart sleepte over de grond heen en haar oren stonden nog steeds naar achter gedraaid. Ze zag er niet uit als de ambitieuze jonge poes die ze was geweest, eerder als een bang hoopje ellende. Haar witte vacht was dan wel netjes gewassen, maar niet meer zo als eerst. Ze merkte dat ze zich versproken had... Oh nee.. Fireheart vroeg door.. Haar oren gingen weer plat en ze kromp ineen, alsof ze ineens verwachtte aangevallen te worden en vermoord. Icepaw was nooit goed geweest in geheimen bewaren, laatst staan dit! 'Euh..' Stamelde ze, 'Ik..Ik..bedoelde.. Hij..' Het klonk kleintjes, ongeloofwaardig, hoe kon ze zo stom geweest zijn zich te verspreken? Maar Fireheart glimlachte vriendelijk naar haar, aarzelend glimlachte ze terug, maar nog altijd met achteruit gelegde oren. 'Kom je mee naar de zonnerotsen? Het is daar lekker warm in de zon' Vroeg Fireheart haar. Zijzelf aarzelde eventjes, maar knikte toen zachtjes, 'Oke Fireheart..' Miauwde ze zachtjes en ze kwam overeind. Nog altijd keek ze schichtig om zich heen bij elk geluid, alsof ze zich niet meer veilig voelde op haar eigen territorium. 'Is.. er nog veel gebeurd toen ik..' Haar stem stierf af, samen met haar poging om een gesprek te beginnen. Ze begon zwijgend aan een pluisje dat in haar vacht gehaakt was te plukken.

Icepaw reageerde een beetje zoals hij had verwacht. Ze stamelde wat uit en kromp ineen, maar hij wist dat dit slechts was omdat ze bang was. Hij zou niet doorvragen op het onderwerp, maar vergeten wat ze had gezegd zou hij ook niet doen. Doordat hij snel genoeg zijn mond had gehouden kwam er nog een aarzelende glimlach van haar kant. Daar nam hij genoegen mee. Toen ze hem zei dat ze mee ging glimlachte hij weer even. Dat zou gezellig worden, daar zou hij tenminste wel voor zorgen. Voor vrienden deed je dat immers. Hij ging naast haar lopen zodat ze zich niet al te ongemakkelijk voelde. Even zei ze weer iets, alleen maakte haar zin niet af. Vrolijk begon Fireheart te vertellen. 'Niet veel. Alleen dat Bluestar kittens heeft, Ravenwing een tijd weg is en dat er een paar katten hun ceremonie hebben gehad' zei hij vriendelijk. Als er zonnestralen door het bladerdek heen schenen leek zijn vacht weer te vlammen als een klein vuur. 'En heb je nog veel contact gehad met Spottedpaw en Doveheart?' vroeg hij aan haar. Wellicht had ze door haar langdurige verblijf wel een band opgebouwd met de medicine cat en haar apprentice. Hij had de twee altijd al aardig gevonden.

Onderwerp: Re: Fear.. It's suffocating me..