Every star tells his own story [Innerghost]

Frostfall

Frostpaw lag in de Apprentice den. Aan al het geronk om zich heen te horen, sliepen alle anderen. Haar ademhaling maakte een ander geluid dan dat van de andere Apprentices. Het was eigenlijk best wel grappig om naar te luisteren, maar na een tijdje ging het toch wel wat vervelen. De poes zuchtte, en besloot naar het camp te gaan, sterren kijken. Zo zacht als ze kon stond ze op en zigzagde tussen de slapende katten door. Haar ogen leken terug kleiner te worden toen ze in het camp aankwam, dat door de maan en de sterren, StarClan, verlicht werd. Het was een raar gevoel, maar het wende snel. Het ShadowClan camp was volledig bedekt met sneeuw, en het was voor haar een heerlijk gevoel, het knarsen van de sneeuw onder haar voeten. Ze maakte een zacht snorrend geluid, maar hield zichzelf zo stil mogelijk om de andere slapende katten niet wakker te maken. Frostpaw ging ietsjes van de ingang van de Warriors Den verwijderd zitten in een hoopje sneeuw. Ze richtte haar helder blauwe ogen naar de sterrenhemel, en zag wat beweging in de sterren. Het leek wel alsof een van hen naar beneden viel. Was het een teken van StarClan? Had het te maken met de ShadowClan? Was het toeval dat dit net gebeurde toen zij hier zat, of was het met opzet..?

&& Innerghost
[Ganzenopdracht]

THANKS ♥

Innerghost had haar warriors een nacht rust geboden, en zich zelf op nacht wacht gezet. Zij zou alles nu in de gaten houden, en de warriors konden slapen. De patrouilles voor de volgende dag had ze al geregeld, dus tijdens Dawn kon ze dan haar rust nemen tot Sunhigh. Innerghost stond op en liep een rondje door het kamp, ze stak haar kop in de warriors den en zag dat iedereen rustig en vredig sliep. Ze ging door naar de Nursery, waar het ook vredig en rustig was. Vervolgens ging ze naar de medicine cat den, en door naar de leaders den. Innerghost wierp een blik op de heldere sterrenhemel, het was eindelijk gestopt met sneeuwen. Ze sprong van de rots af en trippelde door naar de apprentices den, waar iedereen ook sliep, enkel was één nest leeg. Ze vernauwde haar ogen en draaide zich om, toen zag ze de apprentice, Frostpaw liggen, ze keek naar Silverpelt. Met een vragende blik in haar ogen benaderde ze de apprentice. Frostpaw zelf had haar ogen op Silverpelt gericht, en het leek als of ze na dacht. “Zeg, behoor jij niet in de den te liggen?” Vroeg ze op zachte toon zodat ze het kamp niet wakker zou maken. Ze ging naast de apprentice zitten. Ze zou de apprentice niet bestraffen omdat ze zich buiten de apprentices den bevind, ze zou vast haar reden er voor hebben, zoals haar tweelingzus die heeft, die voortdurend last heeft van nachtmerries.

Frostfall

'Zeg, behoor jij niet in de den te liggen?', klonk er plots een stem. Geschrokken keek Frostpaw op. Het was Innerghost maar, de deputy van ShadowClan. Ze zette zich neer naast haar. De poes slikte even. "Ik... Ik kon niet slapen, het spijt me.. Moet ik.. terug naar de Apprentice den?", vroeg ze voorzichtig. Een schuldgevoel knaagde vanbinnen. Eigenlijk had Inner gelijk en moest ze in haar nest liggen, maar ze raakte écht niet in slaap... Ze kon het gewoon niet helpen. Er dwaalden veel te veel gedachten rond in haar hoofd. Ze hielden haar uit haar slaap, maar echt veel maakte het toch niet uit. Ze moest toch niet op voor een training, aangezien ze geen mentor had...

THANKS ♥

Innerghost keek neer op de apprentice die schrok, en zich vervolgens naar de zwarte kattin neer zette. "Ik... Ik kon niet slapen, het spijt me.. Moet ik.. terug naar de Apprentice den?" Vroeg Frostpaw. Innerghost schudde enkel met haar kop. "Nee, van mij hoef je nog niet terug..." miauwde Innerghost kalm, haar blauwe ogen op de sterrenhemel richtend. "Wat maakt dat je niet kan slapen, Frostpaw?" Vroeg ze op een rustige toon, haar blik terugkerend naar de apprentice toe.

Frostfall

De zwarte kattin schudde enkel even met haar kop, maar toch hield Frostpaw al eens opgelucht adem. 'Nee, van mij hoef je nog niet terug...', verklaarde ze op een kalme toon. De blauwe ogen van Innerghost, waren op de sterrenhemel gericht. Eigenlijk leken haar ogen best wel op die Fro, nu ja, ze hadden dezelfde kleur. 'Wat maakt dat je niet kan slapen, Frostpaw?', vroeg ze rustig, haar blik terug op de lynx point poes gericht. Ze hield haar schouders kort op. "Ik lag gewoon na te denken... over... dingen...", miauwde ze op een twijfelachtige toon. Vanbinnen wist ze dat ze het Inner vast wel kon vertellen, dus hoopte ze stiekem wel dat ze er over zou door gaan dringen. Ze kende zichzelf nu eenmaal...

THANKS ♥

Het antwoord van Frostpaw was nog al... vaag. Innerghost keek de jonge apprentice aan, de toon zelf was ook twijfelachtig geweest, maar iets aan haar houding vertelde haar dat ze wel door kon vragen, dus besloot de deputy dat ook te doen. Tenslotte voelde ze zich ook verantwoordelijk omdat te doen, het waren mede haar katten, dus moest ze er voor zorgen dat alles oké was met hun. "Over dingen? Dat is voor mij nogal vaag... zou je er meer over kwijt willen?" Vroeg ze op rustige toon, haar met een rustige, betrouwbare blik aan kijkend.

Frostfall

Een rustige, betrouwbare blik sierde het gezicht van de zwarte poes. Ze was niet zo zeer zichtbaar in het donkere, maar de maan en de sterren hielpen Frostpaw's ogen daar wel wat bij. 'Over dingen? Dat is voor mij nogal vaag... zou je er meer over kwijt willen?', miauwde de deputy op een rustige toon. Nee, ging zij ook al doorvragen? Net als Littlestream... Ach, ze had het aan de Medicine Cat verteld, en eigenlijk had Innerghost nog wel wat meer recht om het te weten... Ach, waarom ook niet? "Ik... Ik ben bang, Innerghost", bekende ze twijfelachtig. "Ik ben bang... van Brokensoul. Ze is een verschrikkelijke pleegmoeder, en ik kan echt niet langer met haar omgaan! Ze doet vreselijke dingen, nog erger dan je zou kunnen bedenken, en ik ben bang dat ze hetzelfde met mij wilt gaan doen. Eigenlijk had ik dit alles liever niet aan jou gezegd, omdat ik zo bang ben, maar ik moést het gewoon aan iemand kunnen vertellen. Littlestream weet ook hoe ik over haar denk, dus van haar zal je er ook nog wel wat over horen...", ratelde de lynx point kattin aan één stuk door. Tussendoor had ze niet echt veel adem gehaald, maar het was eruit, en dat was wat écht telde!

THANKS ♥

Onderwerp: Re: Every star tells his own story [Innerghost]