Killing Loneliness (With You) [Fawnstep]

De poes was vermoeid van een lange dag en was van plan terug te keren naar het kamp, al brachten haar poten haar een andere kant op. Was dromerig stapte ze door de sneeuw heen en liet een zacht gekraak horen van de sneeuw onder haar poten. Een grote gaap verliet haar kaken en ze knipperde met haar oogjes om wakker te blijven. De poes keek op toen ze een zwarte gedaante zag liggen in de sneeuw. Ze stopte even en hield haar kopje scheef, om er vervolgens op af te lopen, voorzichtig. Ze hield haar kopje scheef en herkende Nightspark, de kat wie haar leven had gered door haar op tijd te vinden bij het Thunderpath. Ze dacht er maar even niet aan dat hij de broer was van Snowynight, een poes waar ze het absoluut niet zo mee kon vinden. Fawnstep stapte twijfelachtig naar de kater toe en nam naast hem plaats, terwijl ze naar de sterren keek.

"Hey," miauwde de zwarte kater rustig. Fawnstep wendde haar blik af van de lucht en liet deze op de kater rustten, wie zowat haar evenbeeld leek. "Mag ik vragen waarom je erbij bent komen liggen?" vroeg deze toen kalm, maar met een nieuwsgierige toon. De poes was stil en keek naar haar poten, wat zou ze hem zeggen? Er waren zoveel dingen die ze had opgekropt de laatste tijd. Het gedoe over het ongeluk bij het Thunderpath, Snowynight, Thrushdive, Ashdrizzle.. Het werd haar een beetje té veel allemaal. "Ik.." miauwde ze, niet wetend waar ze moest beginnen. "Ik wilde je nog bedanken.. voor bij het Thunderpath.. alleen." Ze haalde een keer adem en keek naar de sterren. "Het was geen ongeluk toen Nightspark.." miauwde ze toen zacht. Ze slikte een keer moeizaam, ze moest alles er maar gewoon uitgooien, ook al kende ze hem niet goed. Want op dit moment had ze gewoon niemand anders om haar hart bij te luchten. "Ik voel me een monster nu. Gisteravond kwam ik Snowynight tegen.. En door dat gedoe met Thrushdive zijn we ook weer niet beste vrienden.. Ik herkende mijzelf niet meer.. Ik volgde haar, stookte haar op.. Ik duwde haar uit woede, jaloezie. Ik sloeg haar prooi uit haar bek en snauwde naar haar, om die vervolgens nog eens plat te trappen en haar snikkend achter te laten." Het pijnlijke gevoel kwam weer naar boven en ze slikte een keer moeizaam, tranen welden zich op in haar ogen. "Ik weet niet meer wat ik doe, wat ik toen deed, wie ik ben.."

Een zwarte kater's humeur leek in een keer totaal om te slaan. Oh nee hé.. De poes deed een stapje achteruit en tranen welden zich op in haar ogen. Nog altijd bleef hij grommen. "Voor deze keer," begon de kater toen zachtjes naar haar grommend. "Voor deze keer zal ik je met rust laten, Fawnstep. Maar kom nog één keer aan mijn zusje, en ik gooi je persoonlijk terug op het Thunderpath," De kater kwam overeind en zijn ijzige blauwe ogen keken haar recht aan. Tranen rolden over haar gezichtje en ze draaide zich om, iedereen haatte haar. Misschien was ze nu wel niet meer welkom in ShadowClan. Misschien kon ze beter verdwijnen uit deze wereld.