Day after day - Softvoice

Onderwerp: Day after day - Softvoice zo 23 maa 2014 - 15:42

Nights fade,
While I wait for a sighn.
Will they come back..?
Ever come back?

Just tell me where they are.

Twee avonden waren voorbij terwijl hij niet langer meer in zijn eigen nest sliep. Één van de poezen in het kamp had hem een warm nest geven bij haar in de nursery. Enkel wou Northkit gewoon bij zijn eigen mama slapen, maar hij had niet veel keuze.
Het was weer eens avond, en weer kon hij niet slapen. Hij kroop die nursery uit terwijl hij zoals elke dag voor het kamp ingang ging zitten, wanhopig wachtend op de terug keer van zijn ouders.

OOC: Eerst Softvoice

Haar ogen waren gesloten en haar adem was rustig, toch sliep de poes niet. Ze lag op een plek waar ze niet hoorde te liggen. Ze had geen kittens, geen enkele reden dus dat ze hier 's nachts in de nursery zou zijn. Toch was ze daar, met een kitten vlakbij. Ze voelde de pijn vanbinnen toen ze haar gedachten naar het moment van het nieuws van de dood van de ouders van deze kitten liet glijden. Ze had zich meteen aangeboden voor hem te zorgen, in elk geval voor de eerste paar dagen. Een kleine zucht verliet haar mond. Hoe moest dit nou? Hoe moest ze het hem, Northkit vertellen? Hoe zou hij erop reageren? Zoveel vragen, zoveel onduidelijkheden. Met liefde zou ze de zorg op het katertje overnemen, maar wou hij dat ook?
Met een kleine schok opende Softvoice haar ogen toen ze het warme bolletje dat naast haar had gelegen voelde verdwijnen. Ze zag hem nog net door de ingang verdwijnen. In een reflex sprong ze op. Na een korte inspectie of niemand wakker was geworden sloop ze zachtjes achter hem aan. De koude luchtstroom liet haar rillen en ze legde haar oortjes plat op haar kop. De geurspoor van de kitten had ze vrijwel meteen gevonden. Deze volgend zag ze hem al snel zitten. Met een stroom van medelijden liet ze haar blik over hem heen glijden. Ze vervolgde haar pas zachtjes, maar op een manier dat hij haar nog wel kon horen aankomen, naar het katertje.

Een windvlaag liet het hoge gras buiten het kamp bewegen wat leek als of er iemand aan kwam. Northkit stond op en rekte zijn kopje terwijl hij zijn poten enthousiast in het sneeuw kneedde. Niemand kwam, en toen de wind harder ging waaien was er ook niks te zien achter het gras. Teleurgesteld ging hij weer zitten terwijl hij met hangende oortjes buiten het kamp bleef staren.
Pootstappen achter zich lieten een schok door zijn lichaam heen glijden en hij draaide zich om, in de hoop zijn zwart witte moeder of zijn donker grijze vader te zien. Nee, geen van beide. "Oh." Teleurgesteld gingen zijn oortjes weer hangen terwijl hij naar de rossige poes keek, de poes die hem in haar nest had genomen. Softvoice. Ze was lief, dat kon hij haar mee nemen, maar niet zijn moeder, en hij wou zijn moeder niet vervangen. Afwachtend naar wat ze ging zeggen keek hij naar de poes.

Ze liet zich stilletjes naast de kitten neerkomen en gaf hem een klein likje over zijn kop. Ze had zijn teleurstelling gezien toen niet zijn moeder maar zij was komen aanlopen. Softvoice kon dan ook wel raden wat Northkit hier deed. Sierlijk sloeg ze haar staart om hem heen om hem nog enigszins tegen de kou te beschermen. Ze opende haar mond, klaar om de waarheid uit te leggen, maar sloot hem toen toch weer. Hoe zou Northkit reageren op dat nieuws? Hoe zou hij daar ooit mee kunnen leven?

Note: Moet ze het gaan vertellen of er nog even mee wachten?

Softvoice kwam naar hem toe gelopen en ging naast hem liggen terwijl ze haar staart om hem heen neer legde. Northkit verstijfde een beetje, it felt wrong, maar hij verzette zich niet. Hij keek naar de rossige poes die duidelijk iets wou vertellen. Zijn kopje ging een tikkeltje scheef staan, terwijl hij haar nieuwsgierig aan keek. "W-wat?" Piepte hij zacht, wetend dat ze iets niet vertelde. Iets dat hij wel moest weten.

OOC: Jup, vertel maar.

Twijfelen, dat was iets wat ze helaas wel goed kon. Maar het was dus niet altijd een goede eigenschap. Goed over dingen nadenken en dan handelen, dat was het juiste. Eeuwig twijfelen tot je er zelf gek van werd niet. Toch kon ze maar geen keuzen maken... Wel of niet vertellen? Het had allebei gevolgen en bij allebei waren die gevolgen niet geweldig. Zachtjes op haar tong bijtend volgde ze de beweging van het riet, aangesporen door de wind. "W-wat?" Hoorde ze Northkit zachtjes piepen. Meteen was de aandacht van Softvoice weer op hem gericht. Ze moest het vertellen. Het weten was erg, maar hopen op iets wat niet zou komen ook. "Ik.. Ehm.. Ik moet je wat vertellen," Ze fluisterde het haast. Even wende ze haar blik van hem af en liet een korte stilte vallen. Een eenzame traan verdween uit haar oog. "Je ouders, ze zijn er niet meer, z-ze zijn overleden," Vol medelijden keek ze naar het katertje, niet wetend wat nu te doen.

Ongemakkelijk begroef Northkit zijn pootjes in de sneeuw, het aarde dat zich er onder bevond omhoog knedend. "Ik.. Ehm.. Ik moet je wat vertellen," fluisterde Softvoice. Nee, dit was geen goed nieuws. No, please... don't... Hij sloot zijn ogen, zich afsluitend voor de waarheid, beseffend dat het tevergeefs was. "Je ouders, ze zijn er niet meer, z-ze zijn overleden." De wereld stond steel, hij kon het niet bevatten en moest eigenlijk bijna lachen. Lachen omdat het voor hem té onwerkelijk was. Ze waren toch gewoon op patrouille gegaan om te jagen, jagen voor de clan. Maar het was maar voor een moment, want aan de blik van Softvoice te zien was het geen grap, was het de waarheid, de harde, pijnlijke waarheid. Hij keek op naar Softvoice, zijn oogjes vochtig wordend en zijn oortjes plat in zijn nek drukkend. "J-je liegt... toch?" Fluisterde hij wetend dat ze de waarheid vertelde. "Of... maar..." meer woorden wist hij niet uit te brengen en hij drukte zich tussen de voorpoten van Softvoice.

Haar heldere blauwe ogen richtte zich even op de hemel. Niet alle sterren waren zichtbaar deze nacht, vele hadden zich achter donkere wolken verscholen. Tevens was de maan op het moment wel aan de hemel zichtbaar, en deze gaf genoeg licht om toen ze haar blik weer op Northkit richtte haar zijn vochtig wordende oogjes te laten zien. Later zou ze niet kunnen beschrijven hoeveel pijn dat deed. Hij drukte zijn oortjes plat in zijn nek. "J-je liegt... toch?" Voordat ze de kans kreeg om haar antwoord te geven, wat waarschijnlijk niet was waar de kitten op had gehoopt, opende hij zijn mond alweer. "Of... maar..." Northkit drukte zich tussen haar voorpoten. Zelf schudde ze zachtjes met haar kop, haar emoties en tranen in bedwang proberend te houden. Ze moest er nu voor hem zijn, zichzelf groot houden. Ze kneep haar ogen dicht om de tranen binnen te houden. Zachtjes streek ze troostend met haar staart over het ruggetje van Northkit. Ze wilde zoveel zeggen, zoveel duidelijk maken, zoveel geruststellende woorden uitspreken, maar ze hield haar kaken op elkaar geklemd. Als hij wilde praten, zou hij dat wel aangeven, ook al kon ze zich eigenlijk niet voorstellen dat hij nu iets zou weten uit te brengen. En ja, soms was zwijgen beter.

Het voelde geruststellend, de strelende staart van Softvoice over zijn ruggetje heen. Hij staarde tussen de poten van de rossige poes heen naar de sterren hemel, zich langzaam vullend met wolken. De maan was enkel we te zien, en verlichtte het kamp. Door de uitgang van het kamp kon hij de vele bomen zien, de grond gevuld met sneeuw en hier en daar enkele blaadjes op het sneeuw. Het leek als de dag van gisteren dat hij zijn ouders weg zag lopen. "Ze komen niet meer terug..." fluisterde hij. Hij keek tussen de poten van Softvoice naar haar kop, "zijn ze dus nu in Starclan?" Vroeg hij zacht met een duidelijke brok in zijn keel.

Het hoge gras bewoog met de wind mee, het boog bij elke windvlaag opzij waar het net niet de grond raakt. En als die kort durende windvlaag dan weer over was sprong de groene sprieten weer recht, alsof er niets gebeurd was. Waarom was zij niet zo? Waarom kon zij niet gewoon met veranderingen of vervelende gebeurtenissen mee buigen, waarna ze gewoon weer haar hoofd kon heffen en verder gaan. Waarom kon ze haar gedachten niet gewoon opzij zetten en normaal reageren op dingen? Het waren vragen waar ze het antwoord eigenlijk al op wist, toch vroeg ze zich het af. Dezelfde wind als die van de grassprieten liet haar vacht opwaaien en meedansen met de lucht. Ze drukte haar oortjes op haar kop en een kleine rilling ging door haar lijf. "Ze komen niet meer terug..." hoorde ze Northkit fluisteren. Ze richtte haar op het moment doffe blauwe ogen op zijn gezicht en zag dat hij, tussen haar poten door, ook naar haar keek. "Zijn ze dus nu in Starclan?" de brok in zijn keel was duidelijk te horen. Softvoice knikte. "Ja, je ouders zijn nu daar boven," Haar ogen gleden naar de hemel terwijl ze haar kop hief. "Ze zullen vanuit de Starclan over je waken, je beschermen en altijd bij je zijn," Het klonk bijna zelfverzekerd, statisch eigenlijk alsof ze een lang ingestudeerde tekst opzij. Toch kon je aan haar gezicht zien dat dat niet zo was, dat ze de waarheid sprak. Haar ogen richtte zich weer op Northkit terwijl ze hem half verdrietig half geruststellend aankeek.

Zijn bedroefde oogjes gleden weg van Softvoice, door naar wat zich daar boven bevond. Vele sterren schitterend in de lucht. "Ja, je ouders zijn nu daar boven," miauwde Softvoice. Northkit keek naar al die sterren, zo hoog, zo ver weg, zo onbereikbaar. Dus zijn papa en mama waren daar nu ook? "Ze zullen vanuit de Starclan over je waken, je beschermen en altijd bij je zijn," miauwde Softvoice toen, zelfverzekerd. Northkit liet zijn blik terug glijden naar de rossige warrior. "Hoe kan dat... als ze zo ver weg zijn?" Vroeg hij droevig. "Ik wil gewoon dat ze bij mij zijn, dat mama me warm houd in haar nest... Dat papa me verhaaltjes komt vertellen over zijn jacht, of gewonnen gevecht..." miauwde hij bedroefd, wetend dat dat nooit meer zou kunnen. Dat dat voorbij was. Een traan rolde over zijn wang, en drupte in het sneeuw, wat door de warmte van zijn traan weg smolt en een klein gaatje vormde in de witte, koude, deken.

"Hoe kan dat... als ze zo ver weg zijn?" Iets verbaasd gleed haar blik weer naar de zwart witte kitten. Blijkbaar hadden zijn ouders hem nog niet heel veel over de starclan verteld. Zijn vraag was dus eigenlijk logisch. "Ze zijn nu in de starclan, en vanaf daar kunnen ze je zien," Beter wist ze het eigenlijk ook niet uit te leggen. "Ik wil gewoon dat ze bij mij zijn, dat mama me warm houd in haar nest... Dat papa me verhaaltjes komt vertellen over zijn jacht, of gewonnen gevecht..." Ze hoorde verslagen de woorden van Northkit aan, hier had ze geen antwoord op. Ze kon - helaas - zijn ouders niet terughalen, niemand kon dat. En hoe erg en hard het ook klinkt, dood is dood. Langzaam zochten haar ogen die van de kitten, eventjes staarde ze hem aan, waarna ze simpelweg knikte. Ze perste haar lippen op elkaar waarna ze haar kop met moeite even afwendde.

Northkit luisterde naar de woorden van de rossige poes, en zei toen wat hij werkelijk wou. Hij wou niet dat zijn ouders hem enkel en alleen maar zagen, hij wou dat ze hem nog konden aan raken, dat hij hun kon aanraken, dat hij met hun kon praten. Niet meer, en niet minder. Hij wou gewoon bij ze kunnen zijn. Northkit sloot zijn ogen, en perste zijn lichaam dichter tegen die van Softvoice. "I-ik wil slapen..." murmelde hij verslagen, zich wetend neer te leggen bij de feiten. Hij zou niet langer meer hoeven te wachten, hij moest verder gaan, wist enkel nog niet hoe.

OOC: Topic uit?

Onderwerp: Re: Day after day - Softvoice