Cold words of bitterness (Ceremony)

Langzaamaan begonnen de donkere dagen korter te raken, en dat kleine beetje hoop maakte Silverfang in een betere stemming. Iedereen keek uit naar de zonnige dagen die hen hopelijk te wachten stond. De sneeuw was nog dik en de prooistapel nog mager, maar je kon het in de lucht ruiken. Newleaf was op komst.
En dat was teken genoeg voor Silverfang om een ceremonie te beginnen. Hij had het al voorgesteld aan Firestar. Nu het waarschijnlijker werd dat de kittens de winter zouden overleven, en de apprentices weer een kans zouden krijgen om warrior te worden, wilde hij de clan weer iets geven om aan te moedigen. Vandaar dat Silverfang al bij de rots stond toen zijn leider de toespraak aankondigde. ”Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots.” De rode vacht van Firestar stak fel tegen de witte, ijzige lucht, als een vlam in het midden van een winterstorm. Hij was duidelijk te zien toen alle katten vanuit hun warme dens tevoorschijn kwamen en zich op de verzamelplek verenigden. Silverfang keek even met een glimlach naar zijn kittens die nieuwsgierig hun kopjes uit de nursery staken om te kijken. Hun tijd was nog niet, ze zouden nog even geduld moeten hebben. Gelukkig maar, Silverfang vond al dat ze veel te snel opgroeiden. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Wat? Met een ruk keek Silverfang naar Firestar, zijn ogen plotseling verrast en ongelovig. Hij kon zich niet voorstellen dat Firestar zojuist zoiets gezegd had. En hij was niet de enige die dit niet had aan zien komen. Vanuit de menigte hoorde hij een geschrokken gemiauw opkomen. Dit waren ze niet gewend van hun leider. De zilvere kater besloot het snel over te nemen, voordat het escaleerde en de sfeer nog ijziger werd dan het al was. Hij stapte naar voren en schraapte zijn keel om de aandacht te trekken. ”Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn,” riep hij plechtig. Hij voelde de woedende blik van Firestar in zijn rug branden en slikte. ”Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode.” Hij keek Firestar even met vernauwde ogen aan, alsof hij hem uit daagde tegen hem in te gaan. De waarheid was dat Silverfang nauwelijks kon geloven dat dit zojuist gebeurd was en hij puur op instinct had gehandeld. Hij ging niet toestaan dat Firestar de clan zo toesprak omdat hij toevallig in een chagrijnige bui was. Nu voelde het echter alsof hij de leiderschap van zijn vriend in twijfel had getrokken, en dat zat hem totaal niet lekker.

Gelukkig leek het niet dat Firestar er verder op in zou gaan, zij het misschien doordat de hele clan toekeek. Silverfang trok zich zwijgend weer terug, terwijl hij probeerde te verbergen hoe slecht hij zich hierover voelde. ”Laten we eerst maar de kittens doen dan,” bromde Firestar. “Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben. ” Silverfang merkte dat zijn toespraak een stuk korter was dan normaal, maar hij gebruikte in ieder geval geen beledigende woorden meer. ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Er was geen eens tijd voor felicitaties. Firestar noemde de lijst aan één stuk door en gaf de mentors maar kort de tijd om de neus van hun apprentices aan te raken. Hij ging snel door naar het volgende onderdeel, alsof hij de ceremonie zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Van ongenoegen trok Silverfang even zijn nagels in de grond. ”Er zijn een paar apprentices die om wat voor reden dan ook een nieuwe mentor nodig hebben. Quillpaw, jij krijgt nu Softvoice als mentor. Evenpaw, vanaf nu wordt jij getraind door Rushleap. .Snowpaw, Strawberry zal nu jouw mentor zijn en Poppyleaf, jij krijgt Warpaw onder jouw hoede.” Zodra dat eenmaal voorbij was richtte de kater zich nog eenmaal op. ”Tot slot hebben we een nieuwe warrior. Ik, Firestar, geef hierbij de naam aan deze nieuwe krijger. Pinepaw, vanaf nu zal jij Pineblood heten.” Het was de kortste ceremonie die Silverfang ooit gehoord had bij een warrior kroning. Hij hoopte dat de clankatten zo bezig waren met de nieuwe apprentices en warrior, dat ze dat niet door zouden hebben. Hij betwijfelde het ten zeerste. Met zijn pels opgezet van ongemak, kwam hij overeind en voegde hij zich bij de rest. Firestar opzettelijk ontwijkend met zijn blik.

Spoiler:

(Ivm *dit* topic is Nimblekit gewond. Als je daar eventueel ook nog zou willen reageren.. ^^)

Het was slechts een paar dagen daarvoor dat Nimblekit haar pootje ernstig had bezeerd toen Whitelion het territorium binnen was gedrongen. Gelukkig hadden Honeydew, en voornamelijk Snowdrop haar beschermd, en hadden haar waarschijnlijk van de dood gered..
Haar pootje was goed verzorgd, en genas snel, maar ze kon er nog steeds niet op lopen.
Maar níks zou haar die avond weerhouden hebben van de ceremonie. Éíndelijk zou ze apprentice worden. Eindelijk zou ze buiten het kamp mogen gaan - zonder op haar kop te krijgen, en eindelijk zou ze leren jagen, klimmen, en al die dingen die ze al zo veel weken wilde.
Er werd geroepen wie haar mentor werd. Vol spanning wachtte ze af...
Snowdrop! Nimblekit, voortaan Nimblepaw verstijfde. Werd Snowdrop haar mentor? Ze keek achterom, de omgeving afspeurend op de grote witte poes die haar die dagen ervoor had gered. Ze was bang, omdat ze niet wist of Snowdrop kwaad op haar was om wat er was gebeurd. Maar aan de andere kant had ze niet blijer kunnen zijn! Ze had gezien hoe ongelofelijk groot, sterk en goedgetraind Snowdrop was. Daar kon ze zo veel van leren!

"Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots." Shellblade keek even op naar de rots toen hij de oproep hoorde voordat hij naar de plek onder de rots toe liep om te kijken wat er zou gaan gebeuren. "Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen." Hij keek even geschrokken omhoog naar zijn leider. Zo'n reactie had hij niet verwacht als hij eerlijk was. "Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn," Silverfang had het snel overgenomen, maar hij vond het nog steeds raar hoe Firestar had gereageerd. "Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode." Hierna ging Firestar weer verder. "Laten we eerst maar de kittens doen dan," Het leek alsof Firestar het nog steeds met tegenzin deed, maar het meer deed omdat het moest. "Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben." Zo snel had hij het nog nooit meegemaakt. "Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop." Hij had even moeite om alles goed te volgen, want het ging vrij snel, maar toen hij zijn naam hoorde keek hij waar zijn nieuwe apprentice was. Firestar maakte de ceremonie snel af, maar hij besloot om er maar niet veel meer over te denken en in plaats daarvan liep hij naar Salmonpaw toe. "Gefeliciteerd" Zei hij tegen de apprentice. "Morgen zullen we beginnen met de trainingen." Voegde hij eraan toe.

Een onheilspellend gevoel vulde het buikje van de jonge kater toen hij zijn ogen opende die vroege morgen. Hij stond op en schudde de stukjes mos uit zijn pels. Een bijzondere spanning hing over het kamp, en toen hij een stem hoorde buiten zag hij al meteen hoe de kittens allemaal naar de uitgang van de den sprongen. Het katertje stond langzaam op en trippelde er kalm achteraan. ”Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots.” klonk de stem van de vuurrode kater door het kamp heen. Het katertje perste zich naar voren door de menigte en plofte neer tussen wat andere kittens. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Een schok leek door de Clan heen te gaan toen hun leider deze woorden uitsprak. Voor even legde Perishkit zijn oortjes plat in zijn nek, die reactie had hij niet bepaald aan zien komen. Echter nam Silverfang toen snel het woord over. ”Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn,” riep de kater toen plechtig, en Perishkit ontspande zich weer een beetje. ”Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode.” De deputy trok zich terug en het woord was weer aan Firestar. “Laten we eerst maar de kittens doen dan,” bromde de vuurrode kater. “Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben.” mauwde de kater toen. Perishpaw vernauwde zijn ogen toen de leider deze vluchtige woorden uitsprak. ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Perishpaw had maar een paar seconden de tijd om vluchtig de neus van zijn mentor aan te raken, want toen ratelde de kater al weer verder. Het katertje liep wat mokkend terug naar zijn plek in de menigte en wachtte tot de ceremonie over was. Toen deze inderdaad afgelopen was stond Perishpaw op en wierp nog een wat minachtende blik richting Firestar, maar zocht vervolgens zijn mentor op. Hij vond de poes al snel en plofte neer voor haar neus, duidelijk nog altijd wat mokkend over de vlugge ceremonie. Ja, Perishpaw had er al manen naar uit gekeken, en dan kreeg hij dit..

Afgesloten in een hoekje zat ze naar alle anderen in het kamp te staren. Het liefst dook ze nog verder weg dan dat ze deed maar het kon niet. Al haar bescherming was weggevallen en zelfs degene die had beloofd bij haar te blijven had haar weer in de steek gelaten. Hoe kon ze zo goedgelovig zijn, elke keer weer liet ze zich zo belazeren door de rest van de wereld. Haar kop schoot omhoog bij het horen van de stem van haar leader en langzaam voegde ze zich bij de rest, nog altijd zo ver mogelijk naar achteren.
Haar groene ogen schoten open bij het horen van de harde woorden van hun leader, zo was hij toch nooit geweest? Even vroeg ze zich af of de kater zat met het verlies van zijn partner maar schudde haar kop. Waarom zou ze zich met de zaken van anderen gaan bemoeien? Haar ogen gleden naar de kittens die apprentice zouden worden en ze zuchtte even, niet begrijpend waarom ze constant maar weer erbij ging zitten. Pas toen ze haar eigen naam hoorde schoten haar oren plat in haar nek. Zij werd een mentor, welke maf had dat bedacht. Twijfelend stond ze op en liep langzaam naar Saltpaw toe, haar neus kort aanrakend maar haar niet aankijkend. Ze keek even op naar Firestar maar wendde haar kop af voor ze zuchtte en zich toch weer terugtrok naar haar eerste plek in het hoekje van het kamp. Pas toen ze zat besefte ze dat ze haar apprentice was vergeten aan te spreken over training maar ze liet het probleem zo van haar schouders zakken. Snel genoeg zou het jonge poesje toch wel om vervanging vragen.

Ze likte even haar poot die de kater een paar dagen geleden had verzwakt. Ja, verzwakt, niet verlamd. Ze keek op en zuchtte even toen ze zag hoe Firestar verscheen. Silverfang ging naast de rots zitten en Snowdrop liet even haar ogen langs het kamp gaan. Een ceremonie, fijn. ”Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots.” Ze ging wat rechter zitten en keek toe hoe alle katten zich verzamelde op de open plek. Sommige katten herkende ze, andere waren enkel bekend als een geurspoor. Ze zuchtte, eigenlijk had ze het liefst uit het kamp gegaan en was ze even alleen geweest. Ze zuchtte en luisterde met halve aandacht naar wat Firestar zei. Toch keek ze even op toen hij zo bot begon, maar ze wende al snel haar blik van zijn gestalte toen Silverfang hem bijviel. ”Laten we eerst maar de kittens doen dan,” begon haar leader. Snowdrop zakte wat door haar voorpoten, ze zou toch haar naam niet horen en dat zou beter zijn. “Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben. ” Dat was ook weer een kort geval. Ze liet even een blik over Firestar gaan en keek toen vragend naar haar deputy, maar sloeg al snel haar ogen van hem af. ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Ze hapte naar adem. Wat? Ze kon geen twee apprentices opleiden?! Ze sprong recht en stapte rustig op Nimblepaw af, die ze nog herkende van de reddingsactie. De grijswitte kattin neeg haar kop naar de roestkleurige kit en raakte haar neusje aan. "Zo zo," zei ze, proberend de opkomende paniek in bedwang te houden. "Het ziet ernaar uit dat we de volgende moons met elkaar opgescheept zitten," ze snorde even. "Ik hoop dat die poot van je al beter is, want morgen zal ik je leren jagen," Snowdrop moest wel toegeven dat ze het fijner zou vinden bij Nimblepaw dan bij Starlingpaw, misschien was dat ook maar beter...

Snowdrop kwam op Nimblekit afgelopen. Ze hapte naar adem en hield die in zolang de poes tegen haar sprak. Ze onderzocht Snowdrops snuit, hopend enig teken te zien dat ze het leuk vond haar als apprentice te hebben.
"Ja," zei ze, zo vriendelijk en rustig mogelijk. "Het gaat al beter. Rennen zal nog wel pijn doen..." Waarom zei ze dat? Wat wilde ze ermee? Ze wilde niet dat Snowdrop daardoor de jachttraining zou laten vallen, dit was waar ze weken van had gedroomd! En door haar pijn zou dat dan niet doorgaan. Nee, dacht ze vastberaden. Ze zou morgen wel zien hoe haar poot aan zou voelen. Als het écht niet ging zou ze het zeggen, maar ze zou morgenvroeg klaarstaan en haar volle energie geven.
"Maar dat maakt niet uit. Ik zie hoe het gaat en ik ga m'n best doen."
Haar angst verdween langzaam toen ze zich besefte dat het nu echt was.. Ze was een apprentice! Ze zou alles gaan leren! En ondanks dat ze nu nog bang was voor Snowdrop, wist ze dat ze de beste mentor had die ze zich voor kon stellen.

Strawberry
”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Klonk de stem van Firestar. Met een ruk draaide Strawberry haar kop om van haar bezigheid, het wassen van haar kittens, en keek vol ongeloof op naar Firestar. Had hij dat nou echt gezegd? Silverfang probeerde de zaak nog te redden, maar de woorden rinkelden nog na in Strawberry’s oren, wie haar ogen wat nerveus vernauwd had. Ze gaf haar kittens een paar duwtjes, op Saltkit na, die zich allang van haar afgezonderd had. ”Ga maar,” murmelde de poes zachtjes, ”Ga de wereld maar verkennen.” Ze glimlachte geruststellend naar ze en gaf ze nog een duwtje. Niets kon dit moment immers van haar kits afnemen. Dit was hun moment. En ja, ze werden allemaal apprentices. Bezorgd luisterde Strawberry mee naar wie hun mentoren zouden worden en aan wie ze ze moest afstaan. Shellblade, Snowstorm… Ze spitste verrast haar oren, zijzelf werd een mentor? Nu alweer? Eventjes legde ze haar oren plat. Na Oakpaw… Ze wist niet zeker of ze het aan kon. Maar ze nam een grote hap lucht en stapte ook naar voren om de neus van Snowpaw aan te raken. Wat met Oakpaw gebeurd was, zou niet met Snowpaw gebeuren. ”Morgenochtend beginnen we, ik zie je bij de kampuitgang.” Miauwde de poes rustig glimlachend.

Poppyleaf
Ook Poppyleaf was het vreemde gedrag van Firestar opgevallen en ze begon dan ook nerveus aan de grond te plukken. Ze vond het maar helemaal niks wat ze hoorde en ze had haar oren dan ook platgelegd. De poes luisterde zwijgend mee en spitste haar oren verbaasd toen ze haar naam ook hoorde. Maar ze was nog steeds niet gezond verklaard en had vreselijke hoestaanvallen zonder redenen. Kon ze dan wel een apprentice trainen? Ze glimlachte optimistisch. Ze zou het op z’n minst kunnen proberen dan. De kleine poes hief zichzelf overeind en liep met rustige passen naar de kater toe waarvan ze begrepen had dat hij Warpaw was. ”Ik zal je zoveel mogelijk bijbrengen, Warpaw,” miauwde ze met een optimistische glimlach, A”We beginnen morgenmiddag, goed? Kunnen we beide ietwat uitslapen.” Ze stak haar tong even plagerig uit. ”Nee, even zonder gekheid, Silverfang heeft me op avondpatrouille gezet, dus als je nog iets aan me wil hebben, kunnen we beter ’s middags beginnen.” Legde ze uit, waarna ze weer naar haar plek ging.

Evenpaw
Evenpaw hief haar platte neusje toen ze Firestar hoorde en haar nekharen rezen eventjes overeind. Wat de hell? De kater gedroeg zich wel heel vreemd, wat Silverfang ook zei. Als de deputy tegen de leader in ging praten, was er immers sowieso iets mis, of niet? Er waren echter wel verzachtende omstandigheden waardoor ze het al snel weer vergat. Ze kreeg immers een mentor! De Perzische poes keek op toen ze haar naam hoorde en glimlachte breed. Een mentor! Dat klonk wel goed eigenlijk. Ze was nooit zo heel erg ijverig geweest, maar een mentor was op z’n minst wel een redelijk goed idee. Ze kende de naam van de kater wie haar mentor was echter niet en fronste wat verward. Wie wás Rushleap? Ze zou maar wachten tot de kater naar haar toe zou komen en zichzelf zou voorstellen, anders werd het helemaal niks.

Saltpaw
De poes had zich al snel afgezonderd van haar moeder. Die verrader had immers haar vader weggejaagd. Sinds de verdwijning van Twirlfang was Saltkit zich steeds meer gaan misdragen en steeds vaker in de problemen gekomen. Maar alsnog was het haar wel gelukt om op de juiste tijd apprentice te worden, ondanks vermeende straffen. Haar kopje hoog heffend stapte ze naar voren toen haar naam genoemd werd en ze ontving haar nieuwe naam met trots. Ze was al dichter bij het warrior schap. Stapje voor stapje. Maar de mentor die op haar af kwam. Teleurstellend gewoon. De poes keek haar niet eens aan. Met een vuile blik vernauwde Saltpaw haar ogen naar de poes. Maar de poes ging er al snel genoeg weer vandoor, iets wat Saltpaw nog kwader maakte. Hier liet ze het niet bij zitten. Zo snel als de ceremonie afgelopen was, beende de poes dan ook naar haar ’mentor’ toe. ”Wat nou? Ben ik niet goed genoeg om aan te kijken?” Snauwde de poes, haar ogen opnieuw vernauwende.

"Ja," zei haar nieuwe apprentice. "Het gaat al beter. Rennen zal nog wel pijn doen..." Snowdrop knikte, dan zou ze daar mee beginnen. "Maar dat maakt niet uit. Ik zie hoe het gaat en ik ga m'n best doen." Verklaarde de gloednieuwe apprentice opgetogen. Snowdrop knikte, blij om het feit dat deze kat veel blijer leek met het feit dat Snow haar mentor was. Ze ontmoette even de blik van Nimblepaw en in een fractie van een seconde nam ze een besluit dat ze het aan de kat moest vertellen. "Je traint niet alleen," vervolgde ze streng. Haar blik was zacht, maar haar stem streng, zoals ze altijd praatte tegen Starling als die van streek was. "Starlingpaw is ook mijn apprentice, als je wil kan je haar vragen om morgen mee te doen," Dat laatste perste ze echt uit haar lijf. Training... Aan Starling? Dat was eigenlijk iets dat ze al vanaf het begin had willen mijden. Maar ergens was het niet eerlijk dat Nimblepaw wel training zou krijgen en Starling niet.

Zijn blauwe blik had het vuurrode gestalte van hun leader gevolgd tot deze zich op de hoge steen bevond. Automatisch droegen zijn poten zich in de richting van de voet van de rots, en tilde hij zijn kopje op om op te kijken naar Firestar. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Een honend gegrom verliet zijn keel. Wat? Gaf hun leader nu al op? Kon hij niet tippen aan alle verantwoordelijkheden die een clanleader had? Daar leek het wel op, waarom zou hij anders zo bot en kortaf een ceremonie beginnen. ”Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn,” Viel Silverfang zijn leider bij, waarschijnlijk al met de hoop zo de woorden van de rode kater wat proberen te verzachten. Te zwak, ging er door zijn kop heen toen zijn blik van Silverfang terug naar Firestar gleed. ”Laten we eerst maar de kittens doen dan,” bromde Firestar. “Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben. ” Snowstorm vernauwde zijn ogen even en wiebelde wat zenuwachtig met zijn sneeuwwitte oren. Hij negeerde het aparte gedrag van hun leider maar voor even, en probeerde zich te focussen op de ceremonie. ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Hij had geen verwonderd gevoel gekregen zoals alle andere katten die voor het eerst mentor werden en trippelde gelijk naar zijn toevertrouwde leerling toe. Snel raakte hij de neus van het katertje aan, waarna hij weer zijn blauwe blik op het lichaam van de rode kater priemde. ”Er zijn een paar apprentices die om wat voor reden dan ook een nieuwe mentor nodig hebben. Quillpaw, jij krijgt nu Softvoice als mentor. Evenpaw, vanaf nu wordt jij getraind door Rushleap. .Snowpaw, Strawberry zal nu jouw mentor zijn en Poppyleaf, jij krijgt Warpaw onder jouw hoede.” Snowstorms' staart begon wat ongemakkelijk heen en weer te zwiepen. ”Tot slot hebben we een nieuwe warrior. Ik, Firestar, geef hierbij de naam aan deze nieuwe krijger. Pinepaw, vanaf nu zal jij Pineblood heten.” Nogmaals vielen zijn ogen op Silverfang, waarschijnlijk voor het eerst de zorg van de grijze kater delende. Hij had de neiging om naar hem toe te stappen en te vragen wat er aan de hand was, maar toen zijn gedachten verschoven naar Dogdance wuifde hij die gedachte weg. Hij zou er wel achter komen wat er gaande was, vroeger of later.

Hij keek terug naar zijn eigen apprentice en probeerde het gedoe van Firestar in zijn achterhoofd te steken. "Dus Marrowpaw, maak kennis met je nieuwe dengenoten, verken je nieuwe den en ga op tijd slapen. Ik ontmoet je morgen bij zonsopgang in de zandkuil." Hij raakte nog even de schouder van de pasbenoemde apprentice aan met zijn staart waarna hij zich omdraaide en bij de rest van de katten voegde.

Starlingpaw? Die kende Nimble niet.. Hoe zou hij zijn? Of was het een zij?
"Oke," zei ze, niet zo goed wetend hoe ze anders zou moeten reageren. "Het lijkt me leuk om samen te trainen." Dat meende ze. "Hoe is hij of zij?" Snowdrop leek niet extreem blij, maar waarmee wist Nimblepaw niet zo goed. Was het het feit dat Snow haar nu moest gaan trainen? Dat ze twee apprentices had? Of was ze niet blij met Starlingpaw? Ze wilde het vragen, maar ze durfde niet. Misschien zou ze het later vragen als ze met z'n tweeën waren, en niet in het bijzijn van de rest van de ceremonie.
"Zien we elkaar dan morgenochtend? Hoe laat? En waar?" Stiekem kon ze niet wachten om te beginnen. Ze wilde zo snel mogelijk naar haar nest om te slapen, zodat ze morgenochtend vol energie aan haar eerste training kon beginnen.

De stem van de Thunderclan Leader Firestar klonk door het Camp, en lichtelijk verbaasd keek Rushleap op. Een ceremonie? Nu? Misschien was het wel iets goeds, aangezien de nieuwe Apprentices dan ook konden gaan jagen. En Newleaf zat er natuurlijk aan te komen, maar het bleef erg koud en de prooi bleef schaars. Ach ja, het was hun beslissing. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Firestars woorden kwamen hard aan, en een geschrokken gemompel steeg op uit de menigte. Rushleap daarentegen schudde alleen lachend zijn knappe kop. Idioot. ”Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode.” De woorden van de Deputy waren goed bedoeld, maar de kater hoefde ze niet te horen. Begin nu maar. Eerst werden heel wat kittens naar voren geroepen en tot Apprentice benoemd. Breed grijnzend keek Rush naar de trotse kittens, die nu Apprentice waren. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij daar stond. ”Er zijn een paar apprentices die om wat voor reden dan ook een nieuwe mentor nodig hebben. Quillpaw, jij krijgt nu Softvoice als mentor. Evenpaw, vanaf nu wordt jij getraind door Rushleap." Verrast keek hij op toen hij zijn naam hoorde vallen. Kennelijk vonden ze dat hij volwassen genoeg was voor een Apprentice. Het jonge en onervaren deel in hem glunderde van trots, maar hij bleef koeltjes. Op een rustige tred liep hij richting zijn nieuwe Apprentice, Evenpaw. Wie was dat eigenlijk? Een eindje verderop viel zijn oog op een wit poesje, dat afwachtend bleef zitten. Misschien..? Zelfverzekerd stapte hij op haar af. 'Jij bent Evenpaw, toch?', Mauwde hij ontspannen. 'Ik ben Rushleap, je Mentor. Ik wek je morgen voor de training. Rust goed uit, het kan een lange dag worden morgen.' Met die woordje sloot hij af en liep hij weer terug naar waar hij zat. Even grijnsde hij. Híj, een Mentor. Wie ha dat nou verwacht.

”Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots.” Toen hij deze woorden hoorde rende hij de Nursery uit, voordat zijn moeder zijn vacht ook maar netjes kon laten zitten en voegde zich al botsend bij zijn siblings, toch hield hij Saltkit goed in de gaten. Straks ging ze grapjes uithalen en hij, als oudste van het nest [dit deed hem zijn borstje trots naar voren duwen] moest ervoor zorgen dat ze zich goed gedroeg. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Zijn ogen werden groot en zijn witte vacht schoot overeind. WAT? Hoe durfde die.. die.. Marrowpaw verbeet het woord in zijn gedachten, maar zijn groene ogen keken Firestar vuil aan. Silverfang nam heel even de taak over van zijn Leader, maar al snel liet hij het woord weer aan de brommer. Een zachte grom kwam uit zijn keel. ”Laten we eerst maar de kittens doen dan,” Wat? Sinds wanneer waren de kittens niet meer hét geschenk voor de Clan? “Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben. ” Nou.. leuk. Zijn eerste ceremonie en dan kreeg hij.. dit. Marrow legde zijn oren plat in zijn witte nek. ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Met een dik opgezette staart trippelde hij naar voren en werd al snel afgeleid door zijn Mentor. Het was een witte kater met blauwe ogen. Wow! Een Marrow Twee! Alleen zijn ogen waren.. verkeerd, maar goed, daar kon hij wel mee werken. De kater moest gewoon wat gras eten en dan zou alles goed komen. Wat onhandig raakte hij het neusje aan van zijn Mentor en voegde zich weer bij de Clan. Na de ceremonie verscheen Marrow Twee weer. "Dus Marrowpaw, maak kennis met je nieuwe dengenoten, verken je nieuwe den en ga op tijd slapen. Ik ontmoet je morgen bij zonsopgang in de zandkuil." De nieuwe Apprentice knikte glimlachend en glipte gelijk zijn nieuwe Den in. Het was hier groter, maar kouder, maar hier kon hij zich prima thuis voelen en zodra Saltpaw haar nest had gemaakt, zou die vol liggen met kevers. Haha!

Bij het horen van de vertrouwde woorden was ze al snel komen aantrippelen. Ze had zich gesetteld tussen de groep katten waarna ze in stilte op de nog niet aangekomen katten. Firestar was begonnen met spreken en zij had haar snuit nieuwsgierig omhoog naar haar leider gericht. Maar nu, nu de woorden die hij had gesproken tot haar doordrongen veranderde haar uitdrukking. Iets wat geschrokken ontsnapte er in een reflex een kleine miauw uit haar bek, die ze zo snel mogelijk afkapte. Ondanks dat ze zich verder stil hield drukte ze toch haar oortjes een tikkeltje angstig op haar kop. Dit hoorde een leider niet te zeggen, deze woorden hoorde hij niet uit te spreken, maar bovenal niet te denken. Met grote ogen richtte ze zich weer op de hoge rots. Daar zag ze tot haar verbazing dat Silverfang, de deputy, naar voren was gestapt. Hij nam dan ook het woord over. ”Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn,” riep hij plechtig. Enigszins gerust krulde Softvoice haar staart rond haar rechterachterpoot. ”Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode.” Ze knikte licht instemmend, alweer half de woorden van Firestar vergeten. De rest van de toespraak, die dan wel weer door firestar werd gesproken, lette de poes goed op. Ze probeerde namen die ze niet wist te onthouden en fluisterde zachtjes gefeliciteerd, ondanks de weinige tijd die Firestar hun gaf, naar katten die van rang wisselde. Ze wist hoe het was om apprentice te worden, en hoe trots ze zelf was geweest toen ze na haar lange trainen de rang van warrior had behaald. Helaas was er toen geen naaste geweest die haar openhartig had gefeliciteerd, de kleine felicitaties van haar clangenoten hadden op zo'n moment zeer geholpen. Vandaar, maar ook omdat ze terecht echt blij voor ze was, haar vriendelijke steun. Maar, tussen deze bezigheden wierp ze toch stiekem af en toe een kleine blik op Rushleap, waar ze niet ver van af was gaan zitten. Ze kon niet anders, het leek wel of haar lichaam haar dwong, tegen haar geest in. Of ze hoopte dat hij ook naar haar keek was niet duidelijk. Diep van binnen wel, maar ze wist dat het niet zo zou zijn en dwong zichzelf dan ook te geloven dat dat beter was. Ze zou toch nooit een relatie met een deze kater aankunnen gaan. Hij was haar typen niet, hij was niet wat ze zocht in een kater. Vroeger had ze altijd gedroomd dat ze later ooit eens de echte liefde vinden zal, dan met de perfecte kater verbonden zou zijn. Helaas was het niet zo. Je kon je lot niet bepalen, je kon niet degene kiezen waar je verlief op werd. Want verlief dat was ze, ook al zou ze dat nooit toegeven, althans, dat dacht ze. ”Er zijn een paar apprentices die om wat voor reden dan ook een nieuwe mentor nodig hebben. Quillpaw, jij krijgt nu Softvoice als mentor. Evenpaw, vanaf nu wordt jij getraind door Rushleap. .Snowpaw, Strawberry zal nu jouw mentor zijn en Poppyleaf, jij krijgt Warpaw onder jouw hoede.” Verast keek Softvoice op, de gedachten van voor de woorden in een klein achterhoekje schuivend. Dit had ze niet verwacht, helemaal niet zelfs. Nog maar voor haar een niet zo lange tijd geleden was ze zelf apprentice geweest en dan werd ze nu al mentor? Toch had ze het goed verstaan, misschien dat haar leider dan toch genoeg vertrouwen in haar had. Tja, of er waren gewoon te weinig oudere ervaren mentoren voor al die nieuwe apprentices. Die gedachten verwierp ze snel terwijl er een kleine zucht van opluchting over haar lippen rolde. Ze hees zichzelf omhoog terwijl ze met haar blauwe ogen de menigte afspeurde naar Quillpaw. Deze had ze al snel gevonden en met haar staart hoog opgeheven trippelde ze op hem af. Met een vriendelijke blik op haar gezicht drukte ze haar snuit tegen de zijne. "Dag Quillpaw," Ze liet een kleine stilte vallen terwijl ze hem in de ogen keek. "Mijn naam is Softvoice, je mentor voor je komende apprentice tijd. Ik kom je morgen bij zonsopgang bij je nieuwe den halen, wees dan goed uitgerust." Ze zou geen strenge mentor worden, maar ondanks dat zouden ze zich toch aan een streng trainingsschema houden.

Brightspots zat ongemakkelijk in een hoekje van het kamp. Elk moment dat ze haar ogen sloot zag ze hem weer op haar af komen. Brightspots stak haar nagels in de grond en probeerde er tegen te vechten. Ze moest sterk zijn, leafbare was nog aanwezig, al waren er al enkele tekens van Newleaf. Ik ben nu een warrior, ik moet sterk zijn, ik moet er zijn voor mijn clan! Ging er door haar kop heen, zo overtuigend moeilijk. Jíj en sterk zijn, ja vast, zelfs een mousebrain ziet dat dát onmogelijk is! Snauwde een maar al te bekende stem in haar kop. Nee, nee! Ga weg, ga weg! Schreeuwde ze terug terwijl haar nek haren overeind schoten. Enkele katten liepen voorbij en keken verbaasd in haar richting, haalde nonchalant hun schouders op en gingen verder met waar ze dan ook mee bezig waren. Brightspots sloeg haar staart om haar poten en hield haar ogen alert en wagenwijd open. Verder op in het kamp zag ze Silverfang, hun Deputy en daar boven op de rots stond Firestar, klaar om te spreken.
Een ceremonie! Bedacht ze zich. ”Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots.” Brightspots stond op en liep met de rest van de menigte mee naar de hoge rots. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Wat? Van waar die woorden. Vol ongeloof keek Brightspots op naar haar leader. “Waarom..?” murmelde ze ongelovig hardop. Silverfang schoot Firestar bij, zelf ook vol van ongeloof van wat er zich zojuist had afgespeeld. Wat was er met hun leader aan de hand..? Was dit een gewone chagrijnige bui, of was er echt iets gaande? Brightspots stak haar nagels in de koude grond terwijl ze zenuwachtig afwachtte. ”Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn,” de woedende blik die Firestar in Silverfangs rug boorde was onmisbaar, en Brightspots werd er alleen maar ongemakkelijker van. ”Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode.” Dat waren Silverfangs woorden, ze hoopte dat Firestar ergens die woorden ook deelde.
“Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben. ” De kittens kwamen naar voren, en Firestar ging al snel verder. ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Brightspots sprong op en liep naar Parishpaw toe. Ze boog haar kop om het neusje van de nieuwe apprentice aan te raken, maar echt de tijd kreeg ze er niet voor. De ceremonie ging snel, de apprentices zonder mentor kregen een nieuwe mentor, en er kwam één warrior bij, wat ook heel langzaam ging. Dat was de ceremonie. Perishpaw was al verdwenen in de menigte en voor Brightspots kon opstaan om haar nieuwe apprentice op te zoeken, plofte het katertje al weer voor haar neer. Brightspots glimlachte, blij dat ze nu een apprentice had, maar niet om de manier waarop ze hem gekregen had. Brightspots glimlachte warm naar de apprentice, “gefeliciteerd, Perishpaw.“” Brightspots bekeek het katertje even kort, ja, deze apprentice zou wel goed voor haar zijn. Ze zou een van hem wijze, slimme, en sterke warrior maken, een waardige warrior. Nooit van haar leven zou zij hem behandelen of verstoren zoals Darkfire bij haar had gedaan. “Het spijt me voor je hoe het is gegaan, nu,” miauwde ze toen. “Zullen we straks maar meteen beginnen met een rondleiding door het territorium heen? Het lijkt mij, nu je zes lange moons hebt moeten wachten – er zeker wel zin in hebt,” miauwde ze toen met een warme glimlach. Ja, dit zou goed voor haar zijn, dan kon ze haar gedachten eens verzetten, misschien had ze dit nodig om Darkfire uit haar kop te krijgen. “Ga nu maar eerst je nieuwe den bekijken, en je nieuwe den genoten leren kennen,” miauwde ze terwijl ze haar apprentice een zacht tikje gaf met haar neusje in de richting van de andere apprentice, eerder verbaasd en verrast dan enthousiast, maar ze zou Perishpaw straks wel mee nemen uit het kamp om hem het enthousiaste gevoel te geven van zijn nieuwe rang. Een rilling gleed door Brightspots ruggen graat terwijl ze over haar schouder naar Firestar keek, of tenminste waar de rode kater had gestaan. Wat was er gaande met hun leader? Ze vertrouwde het niet, en het joeg haar alleen maar angsten aan. Nog meer angsten.

Het was zover, het was zover. Eindelijk, na zes lange manen van wachten, van opgesloten zitten in dit stomme, oersaaie kamp. De ceremonie! Salmonpaw, het klonk prachtig en over een paar minuten zou dat haar naam zijn. Strawberry waste haar kittens. Salmonkit liet het gebeuren, want ze moest er natuurlijk wel een beetje goed uitzien op deze dag. Firestar riep de katten op zich te verzamelen. Salmonkit weerstond de drang om meteen naar voren te stuiven en schreed in plaats daarvan met rustige passen naar de hoogrots. ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Salmonkits ogen werden groot. Wát had Firestar zojuist gezegd? Silverfang nam het van de leider over. Salmonkit zag dat Firestar woedend naar zijn deputy keek en haar hart ging sneller kloppen. Wat gebeurde hier? Silverfang trok zich terug en Firestar ging op brommende toon verder met de ceremonie. ”Laten we eerst maar de kittens doen dan. Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit..." Haar naam, haar naam! "...en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben.” Salmonpaw staarde Firestar aan. Dat was alles? Dit was één van die belangrijke momenten in hun levens en Firestar raffelde het gewoon af alsof het er niet toe deed? Ze verdiende toch wel iets meer dan dit! Firestar ging verder met het opnoemen van de mentoren. Shellblade. Salmonpaw wist wie het was, want ze kende bijna alle namen van haar clangenoten al. Verder wist ze echter weinig van de kater die haar mentor zou zijn.
Ze luisterde naar de rest van de ceremonie. ”Tot slot hebben we een nieuwe warrior. Ik, Firestar, geef hierbij de naam aan deze nieuwe krijger. Pinepaw, vanaf nu zal jij Pineblood heten.” Salmonpaw keek naar de nieuwe warrior. Firestar had hem wel bijzonder kort toegesproken. Zou Pineblood teleurgesteld zijn? Hij had net zijn warriornaam gekregen, iets waar hij waarschijnlijk al zijn hele leven naar uitzag, maar op wat voor manier?
Salmonpaw wierp nog even een blik op de vuurrode kater. Ze wist niet zo goed wat ze moest denken. Aan de ene kant was ze teleurgesteld dat haar ceremonie zo kort was geweest, maar aan de andere kant... katten zouden deze opmerkelijke ceremonie niet gauw vergeten. Ze zouden zich haar ceremonie herinneren als andere ceremonies al lang uit hun geheugen verdwenen waren. Haar mondhoeken krulden omhoog in een grijns. Misschien was dit zo erg nog niet.
Daarna liep ze naar haar mentor. "Gefeliciteerd", zei Shellblade. "Morgen zullen we beginnen met de trainingen." "Morgen pas?" miauwde Salmonpaw ontevreden. Ze wilde nu onmiddellijk beginnen. Hoe eerder ze dit kamp uit kon hoe beter.

Zijn blauwe ogen waren op Evenpaw gericht, toch deerde het hem weinig om zijn zus te zien. Ze was toch irritant, hartstikke irritant. De rookgrijze kater snoof eventjes en keek op toen Firestar, nogal bruut, de ceremonie begon. Verveelde volgde hij de woorden van zijn leader en riep zachtjes de namen mee.
Zijn eigen naam werd ook nog genoemd, net zoals die een van zijn annoying little sister. Hij werd gekoppeld aan Poppyleaf en als hij het zich goed kon herinneren, had ze een tijd langer in de medicine den gelegen vanwege een of andere ziekte. Maar toen was hij nog jong geweest, dus hij kon zich er maar weinig van herinneren. ”Ik zal je zoveel mogelijk bijbrengen, Warpaw,” Warpaw keek op naar de kattin die voor hem stond en haalde verveeld zijn schouders op. Whatever. ”Nee, even zonder gekheid, Silverfang heeft me op avondpatrouille gezet, dus als je nog iets aan me wil hebben, kunnen we beter ’s middags beginnen.” De grijze kater rolde met zijn ogen. "Het zal," miauwde hij geïrriteerd. "Mag ik nu gaan?" vroeg hij daarna, maar zonder op antwoord te wachtte, draaide hij zich om en verdween in de richting van de Apprentice Den.

_{het was Dustkit die iedere keer wanneer er een ceremonie begon, opsprong uit zijn nest en naar buitenstoof om hem mee te maken. Ook al kon hij geen prooi vangen of iets wat daar op leek, hij wilde er toch iedere keer weer bij zijn. Hij hoorde toch ook bij de clan? Dus waarom niet, hé? Het verbaasde hem iedere keer weer hoeveel katten Thunderclan wel niet had, je zag de hoeveelheid nooit echt, behalve tijdens zo'n ceremonies. Waarbij bijna iedereen aanwezig was. Zijn blik gleed over de grote groep katten, naar zijn vader voor de hoge steen en dan naar de vuurrode tabby met zijn heldergroene ogen; Firestar. Hij bewonderde de kater best wel, al was in zijn ogen Silverfang de beste leider in de clan. De beste kat eigenlijk van de hele wereld. Hij wilde net zo groot en sterk worden als zijn vader, dat sowieso! ”Willen alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de hoge rots.” Waren de woorden die de vuurrode tabby enkele seconden geleden uitgesproken had. Dustkit's staart gleed voor zijn poten terwijl hij met opgeheven oren naar de kater luisterde. Wie zou nu apprentice worden? ”Er zijn al weer enkele manen verstreken sinds de laatste ceremonie waardoor ik word belaagd door een stortvloed aan zeurende kittens en apprentices. Het werd wel eens tijd om dat constante gezeik rond mijn kop een beetje te dimmen.” Verbaasde geluiden herrezen uit het publiek en Dustkit keek vragend voor zich uit. Dat had Firestar de vorige keer niet gezegd en aan de reactie van de katten te horen, was het ook niet iets wat hij normaal zou zeggen. Dustkit wilde het aan iemand vragen, maar besloot te zwijgen. ”Katten, we hebben een zware tijd achter de rug, en de tijd die nog gaat komen zal waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn,” Een zware tijd? Zijn blik gleed over de katten voor de steen, sommigen zo mager als mogelijk en uitgeput van het harde werken. Was het de kou en de sneeuw die dit hen aandeed? Datgene waar hij juist zoveel plezier mee had? Waarom zag hij er niet mager uit? Was het omdat hij een kitten was, en die meestal als eerste mochten eten omdat ze op moesten groeien? Was dat wel eerlijk voor de rest? Een schuldgevoel kwam in hem op. Kwam het door hen dat ze er allemaal zo mager uitzagen? ”Maar, newleaf zit in de lucht en daarom hebben we besloten weer een ceremonie te houden. Om aan te geven dat we de moed niet moeten verliezen en we de clan sterk houden, zelfs in deze ijzige periode.” Het waren de woorden van zijn vader die hem weer tot rust wisten te brengen. Nee, dit was niet zijn schuld. Het was de schuld van dit ijzige weer, waarom wist de kitten niet. ”Laten we eerst maar de kittens doen dan,” bromde Firestar. “Spiderkit, Silencekit, Sniffingkit, Marrowkit, Perishkit, Saltkit, Salmonkit en Nimblekit. Jullie zijn nu zes manen en dat is oud genoeg om leerling te worden. Vanaf deze dag zullen jullie allemaal ‘paw’ achter jullie naam hebben. ” Hij kende de meeste kittens die nu naar voren mochten komen wel. Al waren het Marrowkit, Saltkit en Nimblekit die hem het beste voorkwamen, omdat hij ook echt contact met ze gehad had. Het liefst wilde Dustkit daar ook staan, hij kon niet wachten tot het zijn tijd was! ”Spiderpaw, jij krijgt Snowyleaf als mentor. Silencepaw, jou wijs ik Wolfwhisper toe. Sniffingpaw, vanaf vandaag wordt je getraind door Littlerose. Snowstorm, jij bent nu de mentor van Marrowpaw. Perishpaw, Brightspots zal jou trainen. Saltpaw, jij krijgt Moongaze als mentor. Salmonpaw, jij Shellblade en Nimblepaw zal worden getraind door Snowdrop.” Ze kregen allemaal een mentoren en het verbijsterde Dustkit weer hoe georganiseerd zo'n ceremonies wel niet waren. Iedereen kreeg er een, niemand werd overgeslagen. ”Er zijn een paar apprentices die om wat voor reden dan ook een nieuwe mentor nodig hebben. Quillpaw, jij krijgt nu Softvoice als mentor. Evenpaw, vanaf nu wordt jij getraind door Rushleap. .Snowpaw, Strawberry zal nu jouw mentor zijn en Poppyleaf, jij krijgt Warpaw onder jouw hoede.” Dus er waren ook mentoren die hun werk niet deden? Hij hoopte maar dat hij nooit zo'n mentor zou krijgen, hij wilde alles leren! ”Tot slot hebben we een nieuwe warrior. Ik, Firestar, geef hierbij de naam aan deze nieuwe krijger. Pinepaw, vanaf nu zal jij Pineblood heten.” Dustkit keek opgewonden naar de nieuwe warrior en hij wist wat nu ging komen en vrolijk deed hij eraan mee. "Pineblood, Pineblood, Pineblood!" De kitten lachte vrolijk nadat hij de naam had uitgesproken, stond vervolgens weer op om weer terug de Nursery in te lopen.}

Onderwerp: Re: Cold words of bitterness (Ceremony)