Frozen Feathers {+Frostpaw)

Crowpaw stapte door de sneeuw. De laag was vrij dik, maar ze kon er nog doorheen lopen zonder dat er sneeuw aan haar buik bleef hangen. Haar oren draaiden alle kanten op in de hoop een geluid op te vangen en haar oranje ogen speurden de omgeving af. Het was stil. Uiteindelijk kreeg ze het op wonderbaarlijke wijze voor elkaar een mus pas op te merken toen die wild flapperend vlak voor haar opvloog. Ze schrok te erg om snel te reageren en het diertje fladderde ongeschonden weg. Crowpaw gaf geërgerd een klap tegen de sneeuw.
Ze liep verder en zag een zwarte vlek in het wit. Voorzichtig sloop ze eropaf. De vlek bewoog niet. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het een merel was, die stil op de grond lag, zijn linkervleugel tegen zijn lichaam, zijn rechtervleugel gespreid. Hij zag er niet erg levend meer uit. Crowpaw liep ernaartoe, nog steeds voorzichtig, bang dat de vogel toch nog bleek te leven en haar op zou merken.
Het vogeltje was ongeschonden, er plakte geen bloed aan zijn zwarte veertjes en er lagen geen veren om hem heen. Waarschijnlijk was hij doodgegaan van de kou. Kwam dat even mooi uit. Crowpaw pakte de vogel op. Hij was koud en stijf en zijn half bevroren veren kraakten toen ze hem oppakte. Ze zocht een plek uit die ze later terug kon vinden en gooide dar wat sneeuw over haar 'prooi'. Ze zuchtte opgelucht. Nu kon ze in ieder geval een redelijke prooi mee terug naar het kamp nemen.

De wind blies ferm door zijn donkere pels heen en liet hem eventjes huiveren. Wat was Frostpaw blij dat hij een lekkere dikke, lange vacht had. Als hij dit niet had gehad… Oh Starclan, wat had hij het dan koud gehad. Medelijden dat hij dan ook had met de katten die geen lange vacht hadden gekregen van de Starclan. Maar goed, in de zomer had hij het weer heel erg warm.
De prooien leken zich wel voor hem te verstoppen en met een geïrriteerde zucht liet hij weer zijn blauwe ogen over het landschap glijden. Normaal kon hij nog wat ruiken, maar het dikke pak sneeuw dempte alle geuren tot er nauwelijks meer wat van over was. Om deze reden moest hij dan ook afgaan op de sporen en dergelijke, maar daar was hij nooit bijster getalenteerd in geweest. Maar toen, een stukje verderop, zag hij wel wat. Een zwarte vlek. Nieuwsgierig trippelde de kater dichterbij. En al vlug herkende hij Crowpaw, een mede apprentice en met een nog best grote prooi ook. Zijn gezicht lichtte vrolijk op. “Hey Crowpaw!“ Miauwde hij op vrolijke toon, “Mooie vangst!“ Hij trippelde rustig naar haar toe en keek haar met een vrolijke blik aan.

Crowpaw schrok van de plotselinge stem. “Hey Crowpaw!“ miauwde die vrolijk, veel te vrolijk voor deze tijd van het jaar. “Mooie vangst!“ Crowpaw glimlachte. "Dankjewel", mompelde ze. Ze kon zichzelf er niet toe aanzetten te bekennen dat ze de merel helemaal niet zelf had gevangen. Ze keek even verlangend naar de vogel. Haar maag knorde. De merel leek niet erg aantrekkelijk, zo koud en hard, maar het was iets. Die muis die ze vanochtend had gegeten was veel te klein. Ze had echter niet gedurfd iets groters te pakken, uit angst voor boze blikken. Ze keek naar Frostpaw. Hij was drie manen ouder dan zij en groter. Hij leek niet erg mager te zijn, maar dat kwam vast door zijn lange vacht. Oh, wat was ze nu jaloers op die dikke, warme vacht. Zij moest het doen met een standaard, kort WindClanvachtje. Hoe kwam hij eigenlijk aan die lange haren? Had hij soms een voorouder uit RiverClan? "Hoe gaan jouw trainingen?" vroeg ze. Ze was niet bijzonder geïnteresseerd en eigenlijk wilde ze helemaal niet over training praten - al toch liever dan de zijne dan de hare -, maar het was gewoon een standaardzin uit het rijtje 'hoe gaat het' en 'lekker weertje, hè?'. Ze wist niet eens meer wie zijn mentor was.

De poes was zoals altijd een beetje teruggetrokken, maar als Frostpaw het zich goed kon herinneren, was Crowpaw nooit zo enthousiast als hij was. Maar goed, hij was ook niet de meest ’geweldige’ kat op dat vlak. Hij verborg zich achter zijn vrolijkheid. Maar naast zijn vriendelijkheid en vrolijkheid, wie was hij eigenlijk? Een loyale puppy die achter iedereen aandrentelde? Zijn blik verwaterde eventjes terwijl hij erover nadacht, maar Crowpaw’s stem bracht hem al snel genoeg weer bij de les. ”Geen probleem,” miauwde Frostpaw, zijn kopje licht buigende en toch wat minder enthousiast als net. Meer… normaal eigenlijk. Misschien was normaal wel meer wenselijk. Want soms had hij het gevoel dat hij katten afschrok. De kater gaf zijn lange pels een paar vlugge likken en focuste zich daarna weer op Crowpaw, die hem een vraag stelde. ”De trainingen gaan goed,” vertelde Frostpaw op een toch wel redelijk enthousiaste toon, ”Linesong zegt dat ik misschien binnenkort een ceremonie kan verwachten…” Maakte hij zijn verhaal af op een licht verlangende toon. Hij krulde zijn dikke staart om zijn voorpoten heen om zichzelf warmer te houden. ”En hoe gaat het met jouw trainingen dan?” Vroeg hij vervolgens op geïnteresseerde toon.

Frostpaws enthousiasme leek iets af te nemen. Kwam dat door Crowpaw? Was ze zo'n verschikkelijk gezelschap? Hij had er vast spijt van dat hij haar had aangesproken. Misschien had hij niet gezien dat zij het was. ”De trainingen gaan goed,” antwoordde Frostpaw op haar vraag, waarbij zijn enthousiasme toch weer een beetje terugkeerde. Misschien maakte Crowpaw zich gewoon te druk... ”Linesong zegt dat ik misschien binnenkort een ceremonie kan verwachten…” miauwde Frostpaw verlangend. Crowpaw wilde dat zij hetzelfde kon zeggen, maar ze had het idee dat het nog lang, lang zou duren voordat zij alles onder de knie had. Als ze ooit al alles zou kunnen. Op dit moment leek dat nog een onmogelijke opgave. ”En hoe gaat het met jouw trainingen dan?” vroeg de zwarte kater. Crowpaw was even stil. "Wel prima", zei ze toen en ze probeerde een beetje vrolijk te klinken, alsof ze het meende.

Frostpaw hield zijn kop lichtjes scheef toen Crowpaw's antwoord niet helemaal zo vrolijk klonk als dat hij verwacht had. Zijn blauwe ogen knipperden eventjes wat verbijsterd. "Zeker?" Vroeg de kater, niet zeker wetende of hij moest doorvragen. Het moment dat hij zich deze onzekerheid besefte begon hij zich onhandig te verontschuldigen. "Maar zelfs al ben je niet zeker en je wilt het niet zeggen dan hoeft dat niet, want ik wil niet indringen in persoonlijke zaken," verontschuldigde hij zich meteen, "Daisysong zei altijd dat ik dat niet moest doen.." Een nerveus lachje ontglipte hem terwijl hij weer sprak, "Maar onkruid vergaat niet vrees ik... En ik ben een vreselijk soort onkruid, dus ik verga ook niet." Zelfspot, daar was hij de laatste tijd zeer goed in geworden.

"Zeker?" vroeg Frostpaw. Crowpaw wist niet hoe ze moest reageren. "Maar zelfs al ben je niet zeker en je wilt het niet zeggen dan hoeft dat niet, want ik wil niet indringen in persoonlijke zaken", ging Frostpaw gelukkig meteen verder. "Daisysong zei altijd dat ik dat niet moest doen.." Hij lachte een beetje nerveus. Crowpaw haalde haar schouders op. Frostpaw sprak weer verder: "Maar onkruid vergaat niet vrees ik... En ik ben een vreselijk soort onkruid, dus ik verga ook niet." Crowpaw glimlachte naar hem. "Als dat zo is, dan heb ik al helemaal het eeuwige leven", miauwde ze. Ik ben volgens mij meer onkruid dan hij. Ik eet prooi, maar lever niets op. Ik loop voornamelijk in de weg, eigenlijk. Ze keek naar hem. Hij zag er al bijna uit als een warrior. Bij de volgende ceremonie zou Everstar hem zijn nieuwe naam wel geven. Ze bedacht zich dat het eigenlijk best vreemd was dat je leider de naam bedacht waarmee je de rest van je leven rond zou lopen. Wat nou als ze een kat niet echt goed kende en hem de verkeerde naam gaf, een die totaal niet bij hem paste? Daar zat hij dan maar lekker mee opgescheept. Was het niet beter als ouders een naam doorgaven aan de leider, die hem dan aan de kat kon geven? Al zou dat bij mij een beetje lastig worden. Ze kan vast niet even met StarClan of ThunderClan, waar mijn ouders zijn, gaan praten.

Frostpaw keek wat verbaasd op toen de poes inging op zijn woorden en ook nog zichzelf daarbij ietwat naar beneden haalde. Zijn mondje viel licht open in verbazing en hij hield zijn kop ook ietsjes scheef, zijn typische 'ik luister wel maar ik snap niet waarom blik.' "Als dat zo is, dan heb ik al helemaal het eeuwige leven" had de zwarte poes gemiauwd. Frostpaw schudde hierop zijn kop. "Nah," miauwde hij met zijn vrolijke grijns, "ik vind je eerder een heidebloem dan." Miauwde hij vrolijk, waarna hij weer zijn blik op de vangst van Crowpaw wierp. "Nog steeds een goede vangst, kunnen heel wat katten van eten." Snorde hij.

Frostpaw leek nogal verbaasd en Crowpaw snapte niet precies waarom. De zwarte kater schudde zijn kop. "Nah, ik vind je eerder een heidebloem dan." Crowpaw keek nu zo mogelijk nog verbaasder dan Frostpaw. "Een heidebloem." Serieus? "Nog steeds een goede vangst, kunnen heel wat katten van eten", zei Frostpaw snorrend, kijkend naar de merel. Crowpaw keek schuldbewust naar haar poten. Aha, dus dat was het. Het was natuurlijk die merel waardoor hij zo goed over haar dacht. En ze had hem niet eens zelf gevangen... Ze wilde het wel zeggen, maar ze durfde het niet. Als ze het nou meteen had gedaan was het anders geweest, maar het zou raar zijn om eerst te beweren dat ze hem had gevangen en er dan pas een half gesprek later mee te komen dat ze geen enkele moeite had hoeven doen. Zelf had ze nooit een merel kunnen vangen. Muizen en konijnen vond ze al moeilijk genoeg, vogels waren echt onmogelijk.
"Is Daisysong jouw mentor?" vroeg ze om gauw weer op een ander onderwerp over te gaan. Hij had haar naam genoemd en het had wel zo geklonken, maar ze durfde er niet vanuit te gaan. Straks zei ze het later een keer en dan bleek dat het helemaal niet zo was.

Frostpaw grinnikte eventjes vrolijk van Crowpaw's verbaasde reactie. "Een heidebloem?" Vroeg deze aan hem. Frostpaw knikte vrolijk. Hij vond het leuk om andere katten te complimenteren. Ze mochten wel horen hoe mooi ze stuk voor stuk waren. "Ja, een heidebloem," bevestigde hij op warme toon. "Een plant die best mooi is en elk jaar weer opnieuw opkomt, wat er ook gebeurt, een doorzetter dus." Snorde hij. Hij wist wel dat Crowpaw's trainingen langzamer gingen vanwege haar achterpoot en hij bewonderde het feit dan ook dat ze nog steeds hier was en nog steeds trainde, hoe erg het ook tegen zat. "En nee, Linesong is mijn mentor. Daisysong is mijn.." Zijn stem haperde even en zijn glimlach verviel voor een hartslag. Leugens..Leugens... Leugens.. "Oh sorry, Daisysong is mijn moeder," hij hervatte zijn glimlach weer, ietwat holler dan eerst maar nog steeds vrolijk.

*Sorry, Frostpaw is echt veel te complimenteus van aard. x'D

Frostpaw knikte vrolijk. "Ja, een heidebloem Een plant die best mooi is en elk jaar weer opnieuw opkomt, wat er ook gebeurt, een doorzetter dus." Het deed Crowpaw bijna pijn dat hij haar zoveel complimenten gaf, terwijl ze wist dat er helemaal niets van klopte. Ze wist niet of het echt was wat hij dacht, maar in ieder geval verdiende ze het niet. Ze had die merel niet gevangen, ze kon helemaal niet jagen, vechten of wat dan ook, en ze was allesbehalve een doorzetter. "En nee, Linesong is mijn mentor. Daisysong is mijn.. Oh sorry, Daisysong is mijn moeder," antwoordde hij. Crowpaw merkte de hapering op, maar ze zocht er niks achter. Moeder... Crowpaw kon zich de hare nauwelijks herinneren. Ze wist niet meer hoe haar stem precies klonk. Ze kon zich haar gezicht wel enigszins voor de geest halen, maar wat was ook alweer de kleur van haar ogen? Waren zou nou geel of groen geweest? Wat voor dingen had ze tegen hen gezegd? Crowpaw had nog vage fragmenten in haar hoofd zitten, maar geen enkele samenhangende herinnering. Ze was ook zo jong geweest. Hell en Heaven had ze sinds die tijd niet meer gesproken en Gentlekit... Ze kon alleen maar hopen dat zij en hun moeder elkaar in Zilverpels hadden teruggevonden.
Ze keek naar de merel en ze wilde het zeggen, ze wilde het echt zeggen, maar het lukte gewoon niet. Haar voorraad van gespreksonderwerpen was inmiddels ook alweer uitgeput. Of nee, bijna. "Het is koud", zei ze. Want als je echt wanhopig was om iets te zeggen, kon je altijd nog over het weer gaan praten.

Een kille bries woelde voor een moment door zijn pels heen en hij huiverde eventjes wat. Hij had medelijden met alle katten die niet zo'n dikke pels hadden als hij. Daarover gesproken... Eentje daarvan zat recht tegenover hem. Bijna niemand in de Windclan had een dikke pels zoals hij en Timberpaw dat hadden. Het hoorde niet echt bij de klassieke Windclan bouw. "Het is koud," merkte Crowpaw op. Blijkbaar was hij niet de enige die dat vond. Maar tegelijkertijd, wie had het niet koud nu het zo vroor. "Praat me er niet van," miauwde Frostpaw, "ik heb af en toe het idee dat mijn poten eraf vriezen. En dan heb ik nog wel een lange, pluizige vacht." Miauwde hij, zijn donkere pels nog een keertje extra uitschuddend. "Jij zult het nog wel kouder hebben dan ik," merkte hij op, medelijden vindbaar in zijn toon.

"Praat me er niet van," miauwde Frostpaw, "ik heb af en toe het idee dat mijn poten eraf vriezen. En dan heb ik nog wel een lange, pluizige vacht." Crowpaw probeerde niet al te jaloers te kijken. "Jij zult het nog wel kouder hebben dan ik," zei Frostpaw medelijdend. Crowpaw haalde haar schouders op. "In groenblad is mijn vacht weer perfect", miauwde ze. Dat was wel waar. Haar zwarte vacht warmde lekker op in de zon, maar was dun genoeg om luchtig te blijven. Ze moest er niet aan denken om in die hitte zo'n zware, verstikkende vacht te moeten dragen. Op dit moment had ze echter graag willen ruilen. Ze kon haar vacht wel opzetten voor wat isolatie, maar die wind blies er dwars doorheen. Ze keek naar de kat tegenover haar. Hij was ouder dan zij, zou hij zich Suntail herinneren? Zou hij weten welke kleur haar ogen hadden? Het leek haar een stomme vraag en hij zou het toch niet weten. Wie lette er nou bewust op iemands oogkleur? Ze wist ook niet meer welke kleur die van Spottedleaf waren geweest en zelfs Lionroars ogen kon ze zich eigenlijk niet goed voor de geest halen. Frostpaw had felblauwe ogen, dat zou ze wel onthouden, die vielen op. Ze hadden een interessante kleur, maar ze durfde er niet te lang naar te kijken. Het zou nogal raar overkomen als ze hem voortduren aanstaarde. Ze vroeg zich af of katten zich haar oogkleur herinnerden. Ze had in haar weerspiegeling gezien dat ze oranje ogen had, ook vrij opvallend dus.

Frostpaw keek eventjes op van de licht jaloerse blik in de oranje ogen van Crowpaw. Frostpaw was altijd al erg observerend geweest, niet dat hij er veel mee deed. "In groenblad is mijn vacht weer perfect" Legde Crowpaw uit en Frostpaw knikte, zachtjes grinnikend. "Dat kan ik geloven, in groenblad ga ik helemaal dood van de hitte. Als je dan een klomp vacht in het meertje ziet liggen, dan doe ik een poging om af te koelen." Miauwde hij grappend. Maar toen werd het stil. Frostpaw hield er niet van als gesprekken stil vielen, want stiltes maakten hem ongemakkelijk. Hij schoof dus eerst maar iets op en neer, zoekend naar een onderwerp. En toen bedacht hij zich wat. "Naja... Als je het echt zo koud hebt," hij stond op en schudde zijn pels nog even wat uit, om rustig naast haar neer te zakken en zijn pels tegen haar aan te drukken. "..Wil ik je wel warm houden," verklaarde hij vrolijk.

(Sorry, kon 't niet laten x'D Frostpaw knows no boundaries)

"Dat kan ik geloven, in groenblad ga ik helemaal dood van de hitte. Als je dan een klomp vacht in het meertje ziet liggen, dan doe ik een poging om af te koelen", miauwde Frostpaw. Crowpaw grinnikte. Daarna viel het gesprek een beetje stil. Persoonlijk vond Crowpaw stilte wel prima, ware het niet dat ze altijd bang was dat de ander het een ongemakkelijke stilte zou vinden, waardoor hij voor haar alsnog ongemakkelijk werd. Nu ze ook niet meer over het weer kon praten was ze helemaal door haar gespreksonderwerpen heen. Uiteindelijk was het Frostpaw die als eerste iets bedacht. "Naja... Als je het echt zo koud hebt," begon hij. Hij stond op en liep naar haar toe. Crowpaw keek hem een beetje verbaasd aan. Ze snapte al helemaal niet meer wat er gebeurde toen hij tegen haar aan kwam zitten en zei: "..Wil ik je wel warm houden." Crowpaw keek naar hem vanuit haar ooghoeken. Als ze zich daarnet nog niet ongemakkelijk gevoeld had, voelde ze zich dat nu wel. Ze twijfelde of ze heel onopvallend van hem weg zou schuiven of maar gewoon niet zou bewegen. Ze koos voor het laatste. Ze keek maar een beetje naar de paar grassprietjes die boven de sneeuw uitstaken en had geen idee wat ze nu moest zeggen. Het wás lekker warm, dat moest ze toegeven. Maar behalve dat was het vooral nogal... apart.

De poes zei niks, bewoog niet. Helemaal niks. Voor een moment schoot er twijfel door Frostpaw's pluizige hoofdje heen. Was hij wat te ver gegaan? Maar.. Ze vluchtte ook niet weg, dus het zou toch nog wel meevallen? Dus was hij tevreden. Het was voor hem ook iets warmer om naast iemand te zitten dan alleen met zijn achterwerk in de sneeuw. Voor een moment liet hij de stilte hangen, maar Frostpaw was er nooit goed in geweest om zijn mond lang te houden. Hij liet zijn blauwe ogen dus ook licht bezorgd naar Crowpaw glijden. "Euh..." aarzelde de donkere kater, "Beter..? Of tenminste.. warmer?" Zijn glimlach was twijfelachtig maar wel oprecht. Zijn staartpunt bewoog licht nerveus heen en weer. Niet dat hij Crowpaw er het type voor vond, maar straks kreeg hij nog een haal over zijn neus als hij echt te ver ging. En zijn neus hield hij liever heel. Zwijgend volgde hij dus maar haar blik naar de grassprietjes in de sneeuw.

Het was een tijdje stil. Crowpaw durfde nog steeds niet te bewegen. Deed Frostpaw zo tegen iedereen? Of was hij...? Nee, dat kon sowieso niet. Het was best wel ongemakkelijk, zeker toen ze allebei maar een beetje bleven zitten "Euh..." begon Frostpaw toen aarzelend, "Beter..? Of tenminste.. warmer?" Crowpaw bewoog nog steeds niet. "Eh... wel warmer... ja", stamelde ze. Frostpaw leek ook een beetje zenuwachtig. Misschien omdat zij dat was. Maar goed, hij was begonnen. Ze twijfelde nog steeds of ze wat afstand zou nemen. Ze bleef toch maar zitten. Als ze gewoon wegliep zou ze Frostpaw nog beledigen. Hij bedoelde het toch alleen maar aardig. Ze keek maar weer naar de grassprietjes. Oh, wat waren die toch interessant.
"Misschien moeten we nog proberen een konijn te vangen... ofzo..." stelde ze voor. Het wás waar, al vroeg ze het misschien eerder om uit deze situatie te komen dan omdat ze het zo belangrijk vond om te gaan jagen. Zij zou toch niets vangen, dus of ze ging jagen maakte ook niets uit.

Zwijgend staarde Frostpaw naar de oh zo interessante grassprietjes voor hem en Crowpaw. Hij kon er wel een studie van maken, dat groen op wit en de macht van de natuur over de sneeuw. Maar voor de actieve kater werd het toch al snel saai. "Euh.. mooi..zo.." Miauwde hij, licht zenuwachtig wordende. "Sorry als je vervelend vindt.." Begon hij, waarna hij weer stil viel. Hij had het in zijn totaliteit goed bedoeld, maar in zijn enthousiasme vergat hij nog wel eens dat andere katten zijn acties wel eens wat minder geslaagd zouden vinden. Maar Crowpaw kwam gelukkig al met een betere suggestie.
De kater keek op toen ze begon te spreken, haar blik zoekend met zijn eigen blauwe ogen. "Misschien moeten we nog proberen een konijn te vangen... ofzo..." Stelde Crowpaw voor. Frostpaw lachte wat beschaamd. "Dat is denk ik wel een beter idee ja, daar wordt je ook warm van. Sorry." En de kater stond dus maar op en rekte zich eventjes uit, zijn lange pels uitschuddend. Hierna keek hij weer om, wachtende op Crowpaw.

"Euh.. mooi..zo.. Sorry als je vervelend vindt.." miauwde Frostpaw een beetje zenuwachtig. Hij keek opgelucht en een beetje beschaamd toen Crowpaw haar voorstel deed. "Dat is denk ik wel een beter idee ja, daar wordt je ook warm van. Sorry", zei hij terwijl hij opstond en zich uitrekte. Crowpaw onderdrukte een opgeluchte zucht. Ze stond ook op en keek om zich heen. Ze zag geen prooi, ze rook geen prooi en ze hoorde geen prooi. Eigenlijk hoopte ze bijna dat er echt niets in de buurt was, zodat Frostpaw niet kon zien wat voor waardeloze jager ze was. Als hij haar eenmaal bezig zag zou hij meteen begrijpen dat ze die merel onmogelijk zelf gevangen kon hebben. Al met al had ze de situatie niet echt veel beter gemaakt. Ze kon nu moeilijk zeggen dat ze toch maar niet wilde jagen. Ze keek naar Frostpaw, wachtend tot hij de leiding zou nemen.

Ze merkte niet op dat het niet erg was, wat de meeste katten wel zeiden als hij zijn excuses aanbood dat het niets uitmaakte. Deze keer blijkbaar wel en hij voelde eventjes een figuurlijke steen wegzinken in zijn maag. Dat moest hij goedmaken! Anders zou Crowpaw hem misschien wel haten en dat idee maakte hem alleen maar ongelukkiger. Het idee dat iemand hem haatte kon hij al helemaal niet hebben. Maar zelfs nu bleef Crowpaw stil en Frostpaw aarzelde dus voor een moment. Het was haar idee, wilde zij de leiding nu dan nemen? Met een beetje een afwachtende blik bleef de kater voor een moment staan, maar vervolgens, toen het stil bleef, liep hij al naar voren. "Ik denk.. dat we alle prooi hier al hebben weggejaagd," miauwde hij met een schaapachtige grijns, "maar we kunnen wel doorlopen om een plek te zoeken met versere geuren?" vroeg hij vervolgens. "Misschien als één van ons twee dan de prooi aan het schrikken maakt en naar de nadere jaagt.. dat we dan makkelijker en sneller dan iets kunnen vangen," dacht de kater hardop.