Frozen Feathers {+Frostpaw)

Het duurde even voor een van hen in beweging kwam, een pauze die opnieuw wat ongemakkelijk aanvoelde. Frostpaw stapte toen naar voren. "Ik denk.. dat we alle prooi hier al hebben weggejaagd," miauwde hij, "maar we kunnen wel doorlopen om een plek te zoeken met versere geuren?" Crowpaw knikte. Ze vond ieder plan wel prima. "Misschien als één van ons twee dan de prooi aan het schrikken maakt en naar de nadere jaagt.. dat we dan makkelijker en sneller dan iets kunnen vangen," stelde Frostpaw voor. Crowpaw knikte opnieuw. "Is goed. Zal ik het opschrikken doen?" Misschien kon ze op die manier nuttig zijn zonder veel te kunnen. Ze zou er waarschijnlijk wel voor moeten sluipen en dat was ook niet echt iets waar ze geweldig in was. Ze had er nog steeds wat moeite mee om lange tijd veel gewicht op haar linkerachterpoot te hebben, dus ze zette haar andere poten nogal eens te snel neer. Zelf merkte ze het niet zo, maar blijkbaar maakte ze dan toch geluid of landde haar poot iets te hard op de grond, wat dan blijkbaar weer voelbaar was. Ze ergerde zich eraan dat ze het verschil zelf niet merkte. Hoe moest ze het dan verbeteren? Altijd als zij dacht dat ze alles goed deed, merkte de prooi haar alsnog te vroeg op.

Frostpaw schudde zijn dikke pels nog een keer uit en zette deze toen iets op om wat meer warmte vast te houden. Zijn grijzige pels werd echter telkens weer doorkruist door de kille bries en elke poging om warmte vast te houden werd hierdoor gedwarsboomd. Hij spitste zijn licht pluizige oren toen hij de stem van Crowpaw weer hoorde. "Is goed. Zal ik het opschrikken doen?" Vroeg Crowpaw. Frostpaw grijnsde vrolijk en boog zijn kop instemmend. "Helemaal prima!" miauwde de kater, al was hij stiekem wel een beetje teleurgesteld. Hij vond het laten schrikken altijd veel leuker dan het stil zitten wachten, daar was weinig aan en het was hartstikke koud. Maar tegelijkertijd, hij had een dikkere vacht dan Crowpaw, dus misschien was het wel eerlijk. "Maar goed, laten we dan eerst maar eens naar een plekje gaan waar we prooi kunnen vinden." Miauwde de kater, hardop denkend. "Misschien dat er wat prooi bij de hoge rots schuilt tegen de wind..." murmelde hij. "Zullen we daar dan heen gaan?" Vroeg hij vervolgens vrolijk.

"Helemaal prima!" miauwde Frostpaw met een vrolijke grijns. Crowpaw begreep nog steeds niet hoe hij, hoe iemand, zo blij kon worden van het vooruitzicht op jacht te gaan. "Maar goed, laten we dan eerst maar eens naar een plekje gaan waar we prooi kunnen vinden. Misschien dat er wat prooi bij de hoge rots schuilt tegen de wind..." mompelde hij half in zichzelf. "Zullen we daar dan heen gaan?" vroeg hij haar. Crowpaw haalde haar schouders op en knikte. "Is goed", zei ze. Het maakte haar helemaal niets uit waar ze heen gingen. Ze nam aan dat Frostpaw er wel meer verstand van zou hebben dan zij waar de prooidieren zich op zouden kunnen houden. Crowpaw begon nu wel te hopen dat ze iets zouden vinden. Nu zij het taakje van opjager had gekregen, hoefde zij niet meer precies op een konijn te kunnen landen. Ze hoefde alleen maar achter ze aan te rennen en ze een beetje in de richting van Frostpaw sturen. Alleen het om de konijnen heen sluipen kon dus nog problemen opleveren.