Let the water wash away all sanity [&Bravesoul]

Haar bruine ogen waren dof en haar vacht zag er slecht verzorgd uit, maar dat was nog wel het minste van haar problemen. Ergens wist ze ook wel dat het niet goed met haar ging maar de lange manen die ze al achter zich had, na alle problemen die ze achter de rug had, maakte het haar gewoon niet zoveel meer uit. Elke dag leek ze zich op haar poten te moeten dwingen en haar dagelijkse taken leden onder haar diepe pijn. Vele zouden het wel gezien hebben dat zij er niet best aan toe was maar ze kon zichzelf er niet toe brengen om ook maar iets van haar best te doen. Ergens in haar leven was ze haar passie verloren om alles te doen voor haar clan wat ook maar nodig was. En nu haar vader zich ook nog eens had teruggetrokken was er voor haar geen punt meer om op te steunen. Zowel haar moeder en vader hadden zich teruggetrokken tot elders en ze durfde zich niet eens te vertonen binnen hun zicht. Wat moesten ze wel niet denken van hun dochter? Wat moest de rest wel niet denken? Waarschijnlijk zouden ze haar aanzien als zieke, binnenkort stervende warrior.
Haar poten hadden haar gedragen naar de plek waar haar gedachtes zelfs overstemd konden worden door het neerstortende water. De waterval was de enige plek waar haar geest overstemd werd maar het was ook de plek waar haar gevoel volledig was verpletterd door hem. Wat ze manen geleden nog voor de kater had gevoeld was nu weggevallen naar een intense haat, en niet alleen naar hem. Ze vermeed alle katers uit de clan en als ze haar aanspraken kon ze zich met geen mogenlijkheid fatsoenlijk opstellen.
Haar gitzwarte kop viel neet en haar ogen staarden neer op de sneeuw onder haar pootjes terwijl ze haar verwaarloosde pels iets opzette tegen de kou, voor de zoveelste keer proberend zich op het juiste pad te zetten.

De kater greens een keer toen hij nog een maal omkeek naar het groepje poezen en verliet vervolgens het kamp. De laatste tijd werd hij steeds populairder, ook onder het andere geslacht. Ergens vond hij die aandacht wel grappig, maar er waren maar een beperkt aantal onder hen van wie hij de aandacht écht graag had. Een zucht rolde over zijn lippen toen hij weer hun gezichten zag, zowel die van Dawnstar als Autumnwish. De laatste tijd, na al het gedoe met Riversong, had hij een licht ontvlambaar hart gekregen. Hij voelde zich gelukkig, ook al was hij nog alleen, ooit zou de tijd zover zijn. Hij praatte niet meer zo vaak met zijn familie, al ging hij wel zo vaak mogelijk langs bij Stormwise en Mousefur, en natuurlijk bij zijn eigen vader. Hij glimlachte in zichzelf en trippelde door, zoekend naar prooi die hij straks bij zijn jongere halfbroertje Smokekit kon brengen. Hij kwam aan bij de waterval en zag een zwarte pels in de sneeuw. Nieuwsgierig naderde hij de kat en herkende al snel zijn tante Nightfire. Hij herinnerde zich dat ze er de laatste tijd niet bepaald goed aan toe was, en hij besloot eens met haar te praten. Zacht zette hij zich neer naast de oudere zwarte poes en keek voor zich uit. "Vat je zo geen kou?" klonk zijn stem toen, een tikkeltje bezorgd misschien.

Zo zittend kwamen de herinneringen weer in haar op. Alle dagen van training, de gelukkige tijd. Het leek allemaal zo lang geleden, en wellicht was dat ook wel zo. Ze was allang geen apprentice meer en het geluk wat ze toen had was allemaal weggevaagd. Nu ze eraan dacht was ze als jonge warrior ook nog gelukkig en liefhebbend om iedereen, maar het was op die ene dag dat ze voor goed was veranderd.
Ze had niet eens pootstappen gehoord maar schrok op van een stem. Met bijna woeste ogen staarde ze op maar dimde iets in zodra ze zag dat het haar eigen neefje was. Hem kon ze toch niet haten? Of ook hem ook? Voor een moment wist ze het niet meer en staarde hem wezenloos aan. Toch haalde ze lusteloos haar mager verborgen schouders op. ''Maakt het je wat uit?'' Vroeg ze koud en wendde haar kop af om weer naar het water te staren.