Get out of that hole {Runningpaw}

"Maar.. eh.. anderen hebben het meer nodig dan ik, Thrushdive.." zei Runningpaw, wie hem aan keek met een verwarde blik in haar blauwe ogen. Thrushdive schudde zijn kop. "Jij hebt het net zo hard nodig als de anderen, je bent nog jong, en hebt het nodig om van te groeien," sprak Thrushdive. "Als je terug bent in het kamp zul je ook eten, dus of je het nu of dan eet, we hebben nog wel een lange tocht voor de boeg, je zult het nodig hebben," sprak Thrushdive. "We zullen pas weer in het kamp zijn als het schemerig word en de laatste patrouilles van de dag het kamp verlaten," sprak Thrushdive. Hij rekte zijn poten even uit, en gaf zich zelf toestemming om ook te gaan zitten. Hij moest toegeven dat het wel een pittige tocht was, ook voor een warrior. Maar hij kon het hebben. Hij wist nog toen hij apprentice was geweest, en Ivyleaf hem het territorium had laten zien, aan één stuk door lopen... Hij had het toen volgehouden, maar was daarna wel neer gevallen in zijn nest in de apprentices den. "Hoe vind je het tot nu toe?" Vroeg hij aan zijn zusje.

"Jij hebt het net zo hard nodig als de anderen, je bent nog jong, en hebt het nodig om van te groeien," Nog wat aarzelend keek ze hem aan. Het voelde zo vreemd om voor de Queens en kittens te eten. "Als je terug bent in het kamp zul je ook eten, dus of je het nu of dan eet, we hebben nog wel een lange tocht voor de boeg, je zult het nodig hebben," Daar had hij gelijk in. Langzaam boog ze zich voorover om haar eerste paar hapjes te nemen van de muis en voelde haar maagje al snel gevuld worden. "We zullen pas weer in het kamp zijn als het schemerig word en de laatste patrouilles van de dag het kamp verlaten," Haar oogjes werden even groot, maar ze herstelde zich snel weer. Dat was inderdaad laat. "Hoe vind je het tot nu toe?" Ze hief haar kopje op van de half opgegeten muis en schoof wat dichter naar haar grote broer toe. "Eh.. heel erg groot. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht." Begon ze voorzichtig en wierp voorzichtig een blik op hem. "Maar wel mooi en de grenzen zijn.. erg veilig voor ons, want ik denk dat katten niet graag over het Thunderpath gaan?" Verder kon ze al die gebeurtenissen van vandaag niet meer zo helder ophalen. Dus schoof ze het muisje maar naar haar grote broer toe. "Maar jij moet ook eten, want jij hebt ook nog energie nodig en wie weet moet je ook nog groeien." Glimlachte ze zachtjes naar hem, goed bedoeld.

"Eh.. heel erg groot. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht," was haar antwoord. Thrushdive grijnsde. Zelf had hij ook nooit verwacht dat het territorium zo groot was, maar nu was hij er wel aan gewend. "Maar wel mooi en de grenzen zijn.. erg veilig voor ons, want ik denk dat katten niet graag over het Thunderpath gaan?" Thrushdive knikte langzaam. "Dat klopt, maar dingen als honger drijven katten vaak tot het uiterste. Zoals Windclan nu, die zijn vaker op ons territorium te vinden dan normaal," vertelde Thrushdive. "We hebben goed beschermde grenzen, maar ook die moet je niet overschatten, altijd alert blijven, daar voor hebben we dus ook border patrols," legde Thrushdive uit. Runningpaw schoof het half opgegeten muisje naar hem toe, en Thrushdive keek haar even vragend aan. "Maar jij moet ook eten, want jij hebt ook nog energie nodig en wie weet moet je ook nog groeien." Thrushdive proestte het bijna uit van het lachen, en gaf Runningpaw een vriendelijk tikje op haar rug. "Haha, dankjewel Runningpaw... en wie weet," snorde hij, terwijl hij het muisje van Runningpaw aannam. Hij nam rustig wat happen van het muisje, veel zat er niet aan, maar genoeg om wat energie op te bouwen. De rest standen van het muisje begroef hij netjes, waarna hij opstond. "Kom Runningpaw, we gaan verder," kondigde Thrushdive haar aan. "Hoe gaat het verder met je pootjes," vroeg hij toch maar, anders konden ze ook wel langs de carrionplace heen gaan, in plaats van er helemaal naar toe. Het moest niet zo zijn dat de jonge apprentice moons last zou hebben van haar pootjes.

OOC: Als je wilt, mag je in je post wel verder langs de Windclan territorium gaan, zodat we een beetje vaart kunnen maken xD

"Dat klopt, maar dingen als honger drijven katten vaak tot het uiterste. Zoals Windclan nu, die zijn vaker op ons territorium te vinden dan normaal," Oh nee. Wat als ze er eentje tegenkwam? Zelfs als het aankwam op haar instinct was ze niet echt perfectie op het gebied van vechten. Haar klauwen had ze zelfs niet eens gebruikt om een keer te winnen in een speelgevecht. "We hebben goed beschermde grenzen, maar ook die moet je niet overschatten, altijd alert blijven, daar voor hebben we dus ook border patrols," Ze knikte en snorde zachtjes toen Thrushdive haar een broederlijke lik over haar rug gaf. "Haha, dankjewel Runningpaw... en wie weet," Ze glimlachte even en stond vervolgens op toen haar Mentor klaar was. Misschienw erd hij inderdaad wel een reus!

"Het gaat wel beter met mijn pootjes. Ik denk dat ik de rest wel in een stuk kan afmaken." Antwoordde ze en begon weer verder te lopen, waarbij een vreemde geur wat sterker werd. Het was niet echt een soort prooigeur en planten waren er ook niets bij. Meer een ThunderClan variant, alleen.. toch anders. De weinige keren dat er een konijn in het kamp was verschenen rook ze ook zon soort geur. "Is dit.. WindClan geur?" Vroeg ze toch maar, nadat ze in haar gedachten het laatste puzzelstukje had gelegd. Ze waren tenslotte dichtbij een grens.

"Het gaat wel beter met mijn pootjes. Ik denk dat ik de rest wel in een stuk kan afmaken." Thrushdive keek tevreden naar zijn apprentice. Doorzettingsvermogen had ze zeker, en een goede uithoudingsvermogen ook. Hij wist niet of zij het door had, maar dat waren ook dingen die hij teste tijdens deze rondleiding.
Ze gingen verder en kwamen aan bij de grens met Windclan. "Is dit.. WindClan geur?" Vroeg Runningpaw. Thrushdive knikte goedkeurend. "Dat klopt, dit is Windclan," miauwde hij. "Je hebt vast wel verhalen gehoord over Windclan, op dit moment is dit een grens die ik sterk in de gaten gehouden word," miauwde hij. "Onthoud ook deze geur goed." Thrushdive rekte zijn poten en ging verder, door naar de grens met rogue gebied.
"Dit is de grens met voornamelijk rogue gebied. Deze grens word vaak over gestoken door de leader en medicine cat om naar Moonstone te gaan. Ook aan het einde van jou training zullen we deze grens oversteken omdat ook apprentices de moonstone gezien moeten hebben voor ze warrior worden," vertelde Thrushdive.
Hier na gingen ze ook weer verder, hij ging er nu iets sneller door heen omdat het al laat werd, en ze niet te laat terug moesten komen. Hij wou Runningpaw nou ook weer niet op haar eerste uitje helemaal uit putten, al was hij er bijna zeker van dat de jonge apprentice als een blok zou slapen wanneer ze weer in het kamp aankwamen. Ze kwamen bij Carrionplace aan. "Dit is Carrionplace, een plek waar twolegs hun troep neergoeien. Het is niet de meest frisse plek, of de meest favoriete plek van ons, wel barst het hier van de ratten, enkel in tijden van nood zijn we bereid ze hier te vangen," vertelde Thrushdive. Na Runningpaw nog even de tijd gegeven te hebben, vertrokken ze weer, terug naar het kamp.

OOC: Zo, de rondleiding ff een snel einde gegeven~
Van mij mag je het topic afsluiten, maak ik wel een nieuwe training aan.

Het bleek inderdaad WindClan geur te zijn en wat zenuwachtig keek ze naar de overkant van de grens, waar gelukkig geen enge WindClan katten stonden. Gelukkig had ze er nog nooit eentje ontmoet, want ze waren volgens alle katten in haar Clan niet erg aardig. De twee liepen verder en kwamen bij nog een grens. Dit keer niet echt van een Clan. "Dit is de grens met voornamelijk rogue gebied. Deze grens word vaak over gestoken door de leader en medicine cat om naar Moonstone te gaan. Ook aan het einde van jou training zullen we deze grens oversteken omdat ook apprentices de moonstone gezien moeten hebben voor ze warrior worden," Wow, mocht ze daar dan echt heen? Ze kreeg nu al eigenlijk een beetje zin om haar Apprentice tijd af te sluiten met het tripje daarheen, al zou dat nog lang duren.

Het laatste gebied werd bereikt en ze luisterde nog aandachtig naar de woorden van haar Mentor, maar haar vermoeidheid liet sommige worden wat slippen en ze was blij toen ze richting het kamp liepen. Daar aangekomen keek ze haar Mentor dankbaar aan. "Dankjewel voor de training, Thrushdive!" Glimlachte ze en drukte haar snuitje tegen zijn schouder. "Mama zal vast heel trots op je zijn, want je bent een hele goede Mentor!" Vervolgens liep ze snel haar nieuwe Den in, vond haar nestje en viel daar als een blok in slaap.