Get out of that hole {Runningpaw}

De ceremonie was afgelopen, en zonhoog was al voorbij. Mooi, dit was wat Thrushdive perfect noemde om zijn apprentice er mee op uit te nemen. Hij stapte op de apprentices den af en stak zijn kop naar binnen, "oké, Runningpaw, genoeg gekletst, kom we gaan het kamp uit," miauwde hij waarna hij zich terug trok en omdraaide. Hij keek even over zijn schouder om zeker te weten dat Runningpaw er aan kwam en liep toen in de richting van het kamp uitgang waar hij ging zitten en wachtte op zijn apprentice.

OOC: Runningpaw's first training (:

Ze had haar most uit een paar mosrestjes gemaakt en het snel uitgeprobeerd. Het lag niet zo perfect als in de Nursery, maar het kon ermee door. "Oké, Runningpaw, genoeg gekletst, kom we gaan het kamp uit," Ze schrok op en keek met haar grote blauwe ogen naar de ingang van de Den. Oh nee, het ging beginnen. De zwart witte Apprentice beet nerveus op haar lip en kroop de Den uit. Haar Mentor had het kamp al verlaten en met een normaal pasje verliet ze het kamp, waarna ze haar blik vestigde op de gestreepte kater. "Ik.. erm.. ben er." Mompelde ze zachtjes en keek naar de grond onder haar pootjes.

Op een langzaam tempo liep Thrushdive weg uit het kamp. "Ik.. erm.. ben er." Thrushdive grijnsde naar zijn apprentice. "Oké, kop op, niet zo onzeker," miauwde hij bemoedigend naar zijn apprentice, hij zou haar wel wat zelfvertrouwen en zekerheid bij brengen. Wat dat betreft had hij toch wel weer de geschikte apprentice gekregen. Hij rechte zijn rug, "ik zal je een rondleiding geven door het territorium en de grenzen laten zien, dat gaan we doen op een snel tempo, dus zie het tegelijkertijd ook maar als een conditie training," miauwde Thrushdive waarna hij zijn tempo wat versnelde. "Oké, we gaan nu eerst via Burnt Sycamore door naar het Thunderpath, grens met Thunderclan," verkondigde Thrushdive terwijl hij naar zijn apprentice keek, en tegelijkertijd in schatte of de apprentice zijn tempo een beetje bij kon houden, zo ja, versnelde hij zijn tempo, zo nee, hield hij de tempo vast of ging hij iets langzamer.

"Oké, kop op, niet zo onzeker," Voorzichtig keek ze op en zag de grijns op Thrushdive's gelaat. Maar.. "ik zal je een rondleiding geven door het territorium en de grenzen laten zien, dat gaan we doen op een snel tempo, dus zie het tegelijkertijd ook maar als een conditie training," Wat versuft bleef ze staan, terwijl de Warrior al begon te lopen. W-wat.. al meteen zo ver? Snel zette ze zich af, zodat ze nog naast de kater kon lopen en hield haar omgeving goed in de gaten, wie weet sprong er wel een enge kat uit de struiken of.. "Oké, we gaan nu eerst via Burnt Sycamore door naar het Thunderpath, grens met Thunderclan," Haar pootjes merkten nu al dat ze veel meer moesten lopen dat normaal, maar het ging nog wel goed. "Is goed, Thrushdive." Mompelde ze nog wat zacht.

"Is goed, Thrushdive." Thrushdive keek over zijn schouder naar Runningpaw en versnelde zijn tempo. Zoals het er nu uit zag, zou het wel goed komen. Hij bleef op een rustig, voor zijn doen, maar wel snel tempo hardlopen, wat meer rennen zou zijn voor de jonge apprentice. Zo gingen ze in de richting van Burnt sycamore, de geur van Thunderpath begon zijn neusgaten al binnen te komen. "Vertel me wat je ruikt, hoort, en ziet," miauwde Thrushdive, terwijl hij zijn tempo wat vertraagde zodat ze op een snel tempo konden lopen, maar niet hoefde te rennen, zodat Runningpaw gewoon kon praten.

Langzaam begon haar ademhaling was onrustiger te worden, maar ze wilde liever niet meteen een zwak beeld voordoen bij haar Mentor. Straks zou hij niet eens meer de moeite doen om langs te komen voor een training. "Vertel me wat je ruikt, hoort, en ziet," De Apprentice draaide wat nerveus met haar oortjes en was dankbaar voor het wat langzamere tempo. Heel even wachtte ze met antwoorden, zodat haar stem geen groot gehijg werd. Snel stak ze haar neusje in de lucht en sloeg deze meteen weer neer toen ze een wat vieze geur rook. "Iets.. iets vies." Voorzichtig rook ze weer. "Onze Clan en.." Verder merkte ze niet echt veel op, maar straks verwachtte Thrushdive meer? Angstig schoten haar blauwe oogjes heen en weer, op zoek naar iets, maar haar neus gaf haar geen antwoorden meer. Ze voelde haar hartje kloppen in haar borst en angstig slikte ze. ".. verder niets.." Mompelde ze in een piepstemmetje.

Thrushdive vertraagde zijn tempo zodat Runningpaw tenminste normaal praten kon. Hij zag hoe zijn apprentice de lucht op snoof, "Iets.. iets vies." Op nieuw snoof ze de lucht op, voorzichtig merkte Thrushdive op. "Onze Clan en.." Hij zag dat Runningpaw in paniek raakte. Fouten maken mocht van hem, hij vond het maar niets dat Runningpaw zo zenuwachtig was en in paniek raakte, en ook nog eens angstig werd. ".. verder niets.." Mompelde ze in een piepstemmetje. Thrushdive zuchtte. "Runningpaw, fouten maken mag," begon hij, op haar neer kijkend, hopend kalm over te komen, en vriendelijk. "In dit geval heb je het grotendeels goed. Je hebt enkel een andere geur over het hoofd gezien, de geur van Thunderclan." Ze liepen verder en langzaam werd het geluid van de monsters luider. "We passeren nu het Thunderpath, en daar over heen leeft de Thunderclan, ik begrijp dat die geur je niet opgevallen is, omdat de stank van Thunderpath overheerst." Hij stak zijn neus walgend in de lucht. "Reuk nog eens goed, en probeer je te focussen op andere geuren." Hij keek zijn apprentice afwachtend aan.
Hij bleef door lopen, en de thunderpath kwam steeds dichter bij. "Die grote wezens die over het Thunderpath heen razen zijn monsters, ik wil dat je dicht bij me blijft nu." Zijn snelle tempo was intussen langzamer en behoedzamer geworden.

Ze knikte bij zijn woorden, maar voelde zich nog niet echt 100% veilig of kalm. Wat nou als ze té veel fouten maakte? Angstig beet ze op haar lip en volgde Thrushdive toen hij verder ging. Toen ze plots een diep rommelend geluid hoorde, kromp ze in elkaar en keek ze angstig op naar haar Mentor, zich nog net tegenhoudend om zich niet tegen hem aan te drukken. M-mama.. "We passeren nu het Thunderpath, en daar over heen leeft de Thunderclan, ik begrijp dat die geur je niet opgevallen is, omdat de stank van Thunderpath overheerst." Ze knikte bevend en voelde haar pootjes op de grond trillen. "Reuk nog eens goed, en probeer je te focussen op andere geuren." De vieze walm trok grotendeels haar aandacht, maar ergens rook ze een soort.. nieuwe geur. Niet veel aangenamer, maar niet zo vies. "Die grote wezens die over het Thunderpath heen razen zijn monsters, ik wil dat je dicht bij me blijft nu." Meteen bij die woorden schuifelde ze dichterbij, zodat hun vachten elkaar net iets aanraakten en rillend hief ze haar kopje op. "K-komen we heel dichtbij die.. monsters..?" Een angstige piep vervormde het laatste deel van haar zin.

Bij het voelen van Runningpaws vacht tegen de zijne, voelde hij meer verantwoordelijkheid om haar te beschermen. Zij was niet alleen zijn apprentice, maar ook zijn zusje. Sowieso voelde hij al de verantwoordelijkheid om haar mentaal sterker te maken, zelfverzekerder, directer. "K-komen we heel dichtbij die.. monsters..?" Thrushdive keek langs zijn schouder naar Runningpaw. "Dicht genoeg om ze te zien," miauwde hij terwijl hij door liep. Hij kroop onder de struiken en één staart lengte verder op was het Thunderpath. Het was nu rustig, maar dat was niet voor lang. Enkele seconden later raasde er al weer een monster voorbij. "Dat zijn dus monsters. Grote, genadeloze wezens die maar één ding doen, vooruit blijven gaan. Ze stoppen nooit, ook niet als je voor ze staat. Ze zijn levens gevaarlijk," miauwde Thrushdive. "Kom ook nooit op een Thunderpath zonder geldige reden, en onder geldige redenen versta ik, als je echt geen keuze hebt, of als je moet oversteken van de leader, dus prooi op het Thunderpath is géén geldige reden, omdat vele katten daar hun fouten in maken," miauwde Thrushdive waarschuwend. "Aan de andere kant van deze Thunderpath is dus Thunderclan territorium, kan je het reuken? Vergeet die geur dan nooit," miauwde hij.

Hij leidde haar weer wat verder weg van het Thunderpath en ging verder met zijn rondleiding. "We gaan nu verder naar de Marshlands om daarna bij Littlecreek te komen, en zo weer bij een stukje Thunderpath die we oversteken om bij Gatherings te komen," legde Thrushdive uit, doorlopend. "Daarna gaan we langs via Carrionplace terug naar het kamp," vervolgde Thrushidive.

"Dicht genoeg om ze te zien," Een rilling gleed over haar rug en ze zag er nu al tegen op. Straks besloot er eentje.. haar op te eten. Angstig volgde ze haar Mentor, om vervolgens bij elk krakend geluidje stil te staan en met grote ogen om zich heen te kijken. Uiteindelijk werd de stank erg duidelijk en keek ze met grote ogen naar het zwarte pad. Leefden ze.. daar..? Haar antwoord kwam snel. Een groot zilveren beest rende voor bij, nou.. ze zag geen poten, maar weer grote zwarte ronde poten, die over het zwarte pad gleden. Alsof het van ijs was. Het geluid was ontzettend hard en met een geschrokken piep drukte ze zich dichter tegen Thrushdive aan. Ze knikte zachtjes bij zijn waarschuwingen en hield het pad goed in de gaten. "Aan de andere kant van deze Thunderpath is dus Thunderclan territorium, kan je het reuken? Vergeet die geur dan nooit," Ze rook snel, maar was te bang om het goed in haar geheugen te prenten. Gelukkig gingen ze weer verder. Stilletjes volgde ze de Warrior en kon er niets aan doen dan soms toch even achterom te kijken. Geen monsters? Goed. "We gaan nu verder naar de Marshlands om daarna bij Littlecreek te komen, en zo weer bij een stukje Thunderpath die we oversteken om bij Gatherings te komen," Oh nee.. niet weer.. "Daarna gaan we langs via Carrionplace terug naar het kamp," Ze gaf een klein, trillend knikje. "Oke Thrushdive.." Mompelde ze zachtjes en keek wat miserabel voor zich uit.

"Oke Thrushdive.." mompelde zijn apprentice. Thrushdive keek naar het angstige poesje en zuchtte. “Rustig maar, Runningpaw, ik zorg er voor dat jou niks over komt, dat beloof ik. Tevens komen de monsters niet van hun pad, ze reiden altijd alsmaar vooruit,” probeerde hij haar gerust te stellen. Zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid begon bij geen angst, of in ieder geval, weten hoe je moest omgaan met je angst. En daar bij wou Thrushdive haar maar al te graag bij helpen, er van uitgaand dat het toch een hele klus zou worden.
Na een heel stuk gelopen te hebben werd de grond kouder onder zijn poten, ze hadden de marshlands bereikt. Nu het winter was, was de natte modderige grond bevroren, hier en daar was het nog wel sappig onder de poten, maar voornamelijk was het glad en bevroren. “Dit is dus de marshland, in de andere seizoenen is het hier nat en blubberig onder de poten en zijn hier veel kikkers te vinden,” legde Thrushdive uit. “In de andere seizoenen is het daarom ook belangrijk dat je er op let waar je loopt, en dat je niet vast komt te zitten in de blubber,” vervolgde Thrushdive. “Daar op kunnen we nog oefenen in newleaf,” vervolgde Thrushdive bemoedigend.
“Dan gaan we nu verder naar Little Creek,” miauwde Thrushdive even later.

Ze drukte haar oortjes wat tegen haar nek toen ze haar Mentor hoorde zuchten. Zou hij haar nu zeggen dat hij haar al zat was? Maar natuurlijk. “Rustig maar, Runningpaw, ik zorg er voor dat jou niks over komt, dat beloof ik. Tevens komen de monsters niet van hun pad, ze reiden altijd alsmaar vooruit,” Ze knikte een beetje stilletjes en bleef voor een kort moment even staan. Hij bleef haar oudere broer en hij zou familie toch niet in de steek laten..? Het jonge poesje kwam even op adem en vermande zich een beetje, niet meer omkijkende en volgde Thrushdive weer. “Dit is dus de marshland, in de andere seizoenen is het hier nat en blubberig onder de poten en zijn hier veel kikkers te vinden,” Wat verrast keek ze uit over het gebied en was blij dat de grond nu niet zo nat was. Wie weet hoe lang het schoonmaken van haar witte vacht dan wel niet zou duren. “In de andere seizoenen is het daarom ook belangrijk dat je er op let waar je loopt, en dat je niet vast komt te zitten in de blubber,” Ze gaf een knikje en zag al meteen voor zich hoe een kat hier hulpeloos vast kwam te zitten. “Daar op kunnen we nog oefenen in newleaf,” Ze keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan. "Ben .. jij hier ooit vast komen te zitten?" Vroeg ze voorzichtig en op de een of andere manier kwam er een kleine glimlach op haar gezicht te staan. Ja, Thrushdive zou hier vast wel als roekeloze Apprentice vast gezeten hebben! “Dan gaan we nu verder naar Little Creek,” Ze werd uit haar gedachten getrokken en volgde de kater weer. Het ging nu wel wat beter, gelukkig.

"Ben .. jij hier ooit vast komen te zitten?" vroeg Runningpaw. Thrushdive keek over zijn schouder naar Runningpaw die een glimlachje op haar snuit had staan. Thrushdive grinnikte. "Ja, dat is gebeurd ja." Miauwde hij, terug denkend aan toen hij dacht een konijn te kunnen vangen, en vervolgens vast kwam zitten met zijn poten. Mán, wat was het toen een werk geweest om weer los te komen. Hij had daarna ook wel geleerd om rustig te blijven als je vast zat. "Ik heb toen ook geleerd om rustig te blijven mocht je vast komen te zitten. Als je nog niet diep zit moet je heel rustig en langzaam je voet los trekken, door snel en wild te gaan doen komt er alleen maar meer lucht bij en word je strakker vast gezogen. Zit je echt vast, blijf rustig zitten en roep om hulp, de eerste paar keren mag je ook niet alleen hier naar toe wanneer het weer ontdooit is," miauwde hij, wat weer aantoonde dat hij wel degelijk voorzichtig was met zijn apprentice.
“Dan gaan we nu verder naar Little Creek,” miauwde Thrushdive. Langs de Marshlands en weer een stukje dichter bij de Thunderpath begeleidde Thrushdive het poesje mee naar the Little Creek. Toen ze daar aankwamen stopte Thrushdive. "Hier is dus Little Creek, een mooie plek om te gaan jagen op Waterratten," vertelde Thrusdive, ze waren ondertussen weer bij de Thunderpath vandaan gekomen. "In newleaf en greenleaf is dit tevens een goede plek om te gaan drinken, maar vooral een goede plek om te jagen omdat vele prooien hier komen drinken," vertelde Thrushdive toen. "Vertel eens wat je ruikt," miauwde Thrushdive toen, zelf snoof Thrushdive de geur op, hij rook een vage geur van vos, meer die was oud, tevens oude geuren van clan genoten, verder niks bijzonders, geen prooi. Misschien dat Runningpaw anders rook.

Haar Mentor pikte het gelukkig niet slecht op. "Ja, dat is gebeurd ja."Ah, dus vroeger was hij dus wel roekeloos geweest..? "Ik heb toen ook geleerd om rustig te blijven mocht je vast komen te zitten. Als je nog niet diep zit moet je heel rustig en langzaam je voet los trekken, door snel en wild te gaan doen komt er alleen maar meer lucht bij en word je strakker vast gezogen. Zit je echt vast, blijf rustig zitten en roep om hulp, de eerste paar keren mag je ook niet alleen hier naar toe wanneer het weer ontdooit is," Runningpaw knikte en volgde haar Mentor weer, nog steeds durfde ze het niet aan om al te ver van hem af te lopen, voor het geval dat iets gevaarlijks hun pad zou kruizen.

Het volgende doelwit werd weer bekend gemaakt en Running rilde even toen ze in de verte weer het gebrom hoorde van de monsters. Ze gingen er toch niet weer vlak naast lopen? Voor de zekerheid keek ze naar haar Mentor, maar durfde het niet echt om zijn blik lang vast te houden en keek snel weer voor zich uit. "Hier is dus Little Creek, een mooie plek om te gaan jagen op Waterratten," Het gebrom was in de verte weer weggestorven en opgelucht haalde ze adem. "In newleaf en greenleaf is dit tevens een goede plek om te gaan drinken, maar vooral een goede plek om te jagen omdat vele prooien hier komen drinken," Ze knikte bij zijn woorden en keek rustig om zich heen. Dit plekje was wel mooi. Niet al te druk en een leuk klein beekje. "Vertel eens wat je ruikt," Haar ogen werden groot, maar Thrushdive had al eens duidelijk gemaakt dat het niet erg was als ze fouten zou maken. Nog steeds aarzelend met zichzelf stak ze haar neusje in de lucht. Het was fijn dat die thunderpath geur niet meer te ruiken was hier, maar ze merkte niet echt iets.. vreemds. Oh nee, straks was haar neus niet goed ontwikkeld..? "Uh.. ShadowClan.." Mompelde ze maar, dan had ze tenminste een antwoord. Schuldig keek ze haar Mentor aan. "Verder ruik ik niets, Thrushdive." Piepte ze weer zenuwachtig.

Daar was Thrushdive dus wel blij mee. Runningpaw luisterde naar hem, nam het in zich op, en bleef bij hem. Wel was hij nog steeds van mening dat er meer pit in de poesje terecht mocht komen, maar daar zou hij haar bij helpen.

Ze kwamen aan bij Littlecreek en Thrushdive legde uit wat het in hield. Wat hier voornamelijk gedaan werd, et cetera. Toen hij zijn verhaal deed was hij weer blij hoe goed Runningpaw dit alles in zich opnam. Wanneer ze knikte, wist Thrushdive dat ze luisterde, dat was goed. Vervolgens vroeg de kater wat zijn apprentice rook. Zelf had hij niets bijzonders geroken, een oude vossen geur, heel oud. Clan genoten die een poosje geleden hier langs gekomen waren, en verder niks. "Uh.. ShadowClan.." mompelde Runningpaw, hem schuldig aankijkend. Thrushdive glimlachte enkel. "Verder ruik ik niets, Thrushdive." Thrushdive knikte. "Veel bijzonders was er ook niet, enkel hangt hier wel een óúde vossen geur, reuk nog maar eens goed. Het is namelijk belangrijk om deze geur te herkennen," vertelde Thrushdive.
"Oké, nu gaan we door in de richting van Fourtree's zodat jij weet waar de Gatherings plaats vinden," vertelde Thrushdive, waarna hij weer begon te lopen, Runningpaw mee wenkend.

Toen de kater had geknikt haalde ze opgelucht adem. "Veel bijzonders was er ook niet, enkel hangt hier wel een óúde vossen geur, reuk nog maar eens goed. Het is namelijk belangrijk om deze geur te herkennen," Heel even wachtte het poesje voordat ze haar neusje weer in de lucht stak en probeerde te ruiken. Eerst rook ze nog steeds niets speciaal, tot ze bij haar derde poging toch wel een vreemde geur rook. Gelijk nam ze aan dat het vos was en knikte naar haar Mentor. "Oké, nu gaan we door in de richting van Fourtree's zodat jij weet waar de Gatherings plaats vinden," Met een zacht pasje volgde ze Thrushdive en keek strak voor zich uit. Straks zou ze moeten proberen om te jagen.. wie weet hoe fout dat wel niet kon lopen.

Het was niet geheel ver meer. Ze hoefde geen Thunderpath over te steken, ze hoefde enkel er onder door te gaan. Bij het tunneltje, waar ook een klein stroompje water door heen ging wenkte ze Runningpaw met zich mee. "Niet schrikken als je gerommel boven je hoofd is, er zal niks gebeuren, het is enkel een monster die die herrie veroorzaakt, maar ze komen er niet door heen," miauwde hij geruststellend. Gelukkig voor hun gebeurde het niet. Na nog een stukje lopen kwamen de vier grote bomen in zicht. "Hier vinden de Gatherings plaats," vertelde Thrushdive. "Ooit zul jij hier ook een Gathering bijwonen. Vele katten van elke clan komen dan bij één, waarschijnlijk is je dat wel verteld toen je nog kit was," miauwde Thrushdive. "Als het goed is zul je ook verschillende kattengeuren reuken," vervolgde Thrushdive. "Onthoud ze goed, en als het goed is kan je Thunderclan nu ook beter reuken dan net bij de grens." Thrushdive wenkte even later Runningpaw weer mee. "Kom, we gaan verder," vervolgde Thrushdive.
"We gaan nu door naar Carrionplace, en onderweg zullen we een klein stukje grens met Windclan tegen komen," miauwde Thrushdive. "Ook zullen we de grens tegen komen die de leader of de medicine cat met haar apprentice oversteken om bij Highstones te komen. Deze grens word normaal gepsroken nagekeken op rogues," vertelde Thrushdive terwijl ze terug gingen door het tunneltje door.

OOC: Van dat tunneltje ben ik niet honderd procent zeker, maar ik gebruik de Warrior Cats map hier bij, en daar op zie ik dat tunneltje. Ik kan me ook herinneren dat Thunderclan die eens moest gebruiken bij een overstroming (de boeken).

Map:

Even was ze bang dat ze over het Thunderpath moesten rennen en de Apprentice voelde haar poten al vastkleven aan het gras eronder. Dat zou ze nooit durven. Totdat Thrushdive haar plots naar een wat lager stukje wenkte. Zachtjes volgde ze hem en ze gingen een krap tunneltje binnen. Boven haar kop hoorde ze de eeuwige echo's van de monsters, maar door de waarschuwing van Thrushdive wist ze haar pasje bij te houden. De Warrior begon te vertellen over wat Gatherings waren toen er vier grote bomen verderop verschenen. Half luisterde ze nog maar, omdat de majestueuze eiken haar aandacht te pakken hadden gekregen. Wow..

Ze keerden zich weer om, helaas kreeg ze geen kleine rondleiding bij de Fourtrees, maar in de toekomst zou ze een Gathering bijwonen, hopelijk. Nog snel rook ze een vaag bekende geur, die ze ook bij het Thunderpath had geroken. ThunderClan..? "We gaan nu door naar Carrionplace, en onderweg zullen we een klein stukje grens met Windclan tegen komen," Runningpaw schrok toen de stem van haar Mentor al verderweg klonk en maakte een paar grote sprongen zodat ze hem weer kon bijhouden. "Ook zullen we de grens tegen komen die de leader of de medicine cat met haar apprentice oversteken om bij Highstones te komen. Deze grens word normaal gepsroken nagekeken op rogues," Ze knikte weer en betrad het smalle tunneltje weer en voelde haar pootjes al pijnlijk tegenstribbelen tegen de lange reis. "Thrushdive..?" Vroeg ze, eenmaal uit het tunneltje gekomen. "Kunnen we.. even stoppen? Mijn pootjes doen pijn." Ze slikte nerveus en bekeek snel haar pootkussentjes. Geen bloed, gelukkig.

Met opzet had de cyperse kater besloten geen rondleiding bij de fourtree's te geven, omdat hij vond dat zoiets gedaan kon worden voor de Gathering begon. Ze gingen terug door het tunneltje, en toen ze er weer buiten waren hoorde ze Runningpaw's stem. "Thrushdive..?" Begon de zwart-witte poes. "Kunnen we.. even stoppen? Mijn pootjes doen pijn." Thrushdive keek naar haar om. "Natuurlijk, goed dat jij je grenzen aan geeft," miauwde Thrushdive trots. Ze liepen nog wel een stukje verder weg van het tunneltje, en waar het weer wat beschutter was ging Thrushdive zitten. "Ik zal je zo nog snel de rest laten zien, zodat we snel weer in het kamp zijn," verzekerde Thrushdive haar. Thrushdive had maar al te graag nog wat prooi voor haar gevangen, bij zijn rondleiding had hij ook een prooi gekregen. Dat was officieel toegestaan tijdens dit soort dingen, gezien de lange reis die je dan maakte. Maar mocht hij dan toch iets op pikken, konden ze het wel delen. En dat gebeurde. Een muis die tussen de struiken rond scharrelde trok zijn aandacht. Hij zonk meteen in een sluiphouding en sloop op het diertje af. Hij zette af met zijn achterpoten en ving 'm. Het diertje was mager en klein, niet genoeg om te delen. Met de prooi in zijn bek liep hij terug naar Runningpaw toe en legde de muis voor haar neer. "Hier, eet maar. Tijdens normale trainingen mag je normaal niet eten, maar omdat dit zo'n lange tocht is, is dit wel toegestaan."

"Natuurlijk, goed dat jij je grenzen aan geeft," Ze snorde zachtjes toen ze een trotse toon in haar Mentor's stem herkende en probeerde hem zo goed mogelijk bij te houden toen ze naar een goed uitrustplekje gingen. "Ik zal je zo nog snel de rest laten zien, zodat we snel weer in het kamp zijn," Ze knikte snel en liet zich dankbaar op de grond zakken en begon haar pootjes een snelle schoonmaakbeurt te geven. Vervolgens liet ze ze op de grond zakken en al snel voelde ze zich al wat beter. Plots viel er een muisje voor haar neer en keek ze fronsend op naar de Warrior. Wat.. was dit? "Hier, eet maar. Tijdens normale trainingen mag je normaal niet eten, maar omdat dit zo'n lange tocht is, is dit wel toegestaan." Schuldig legde ze haar oortjes in haar nek en wreef met haar pootje over de aarde. "Maar.. eh.. anderen hebben het meer nodig dan ik, Thrushdive.." Mompelde ze en keek hem aan met een verwarde blik in haar blauwe kijkers.