Bored all the way

Langzaam kwam Timekit de Nursery uit. Hij lag hier misschien net een week sinds hij uit de medicine Den was. Enkele wonden waren littekens geworden maar daar had hij het maar mee te doen. Zacht liet hij zijn blik over het kamp glijden waarna hij zijn bekje open sperde en zijn spieren uitrekte. Nogsteeds liep en speelde hij nog elke dag met Dawnstar. Hij bleef het leuk vinden. Ze leerde hem de plekken in het kamp, de namen van de katten en sommige van hun eigenschappen. Maar het liefst vond hij dat laatste zelf uit. Langzaam liep hij naar het midden van het kamp. Zich bedenkend wat hij vandaag zou gaan doen. Wie zou hij vandaag ontmoeten. Zo bleef elke dag wel anders, dat was alleen maar leuk.

Langzaam liep Timkit naar het midden van het kamp terwijl hij rond zocht naar iemand die hij aan kon spreken. Hij keek meestal naar de katten die het meest alleen en sip zaten. Hij vond het heerlijk om katten blij te maken en ze moed toe te spreken. Maar hij wou ook wel eens met wat andere kittens spelen. Het duurde niet lang voor hij omver gegooid werd. ''Oeps, sorry.'' Miauwde een poes nog voor hij om had kunnen kijken. ''Gaat het een beetje? ik hoop dat ik je geen pijn heb gedaan.'' vroeg ze door. Timekit sprong overeind en lachtte even. "Nee hoor, helemaal niet" antwoorde hij. ''Ik ben Hazelkit, maar misschien wist je dat al.'' stelde de poes zich voor. Hazelkit. Dawnstar had haar ook wel eens genoemd. Ze had alle kittens tegen hem genoemtt maar eerlijk had hij niet veel opgevangen over haar. "Aangenaam Hazelkit, ik ben Timekit" antwoorde hij en keek naar waaar ze vandaan kwam, "Waarom had je zo'n haast?" vroeg hij.

Hij zag dat ze hem bekeek dus ging iets rechter zitten, iets trotser.  ''Oh, ik zag jou staan en dacht dat we samen misschien iets konden doen.'' antwoorde op zijn vraag. Hij vroeg zich af waarom ze dan zo'n haast had. Hij ging nergens heen maar goed. ''Wat zullen we gaan doen?'' vroeg ze nadat ze haar kopje scheef had laten hangen. Hij bekeek haar even. Haar gele ogen vielen hem het meest op. Hij keek even rond. Wat konden ze doen. Wat deed hij normaal. Hij zat normaal vaak met Dawnstar. Dus hij had geen idee. Hij moest toch wat verzinnen. "tikkertje?" vroeg hij voorzichtig. Hij was enkel niet zo snel. Zijn wonden waren geheeld maar ze deden nogsteeds wel pijn soms. Niet dat hij dat zou toegeven.

Time vroeg zich af waarom het poesje zo moeilijk keek bij het woord tikkertje. Was het niet goed? Hij wist dat hij niet zo goed was met spelletjes verzinnen, maar het was toch niet zo erg. ''Hm, ik weet niet hoor.'' sprak ze. Hij keek haar vragend aan tot hij haar staart voelde. Meteen keek hij naar het plekje waar ze hem had aangeraakt. ''Jij bent hem!'' hoorde hij lachend. Snel keek hij op en sprong recht op zijn poten. Hij moest achter haar aan. Hij begon te rennen. Erg snel was hij niet maar hij deed zijn best. Hij strekte zijn uit om nog net haar staart aan te raken voor hij zich met een sprong omkeerde en de andere kant op rende. "Nee hoor, jij" riep hij snel.

''Dat zal wel niet zo lang meer duren.'' hoorde hij haar terug roep. Hij reageerde er niet op en probeerde door te rennen. Dat hij niet al te snel was wist hij zelf ook nog wel. Hoewel hij dat wist zou hij het niet opgeven, hij probeerde zo snel als hij kon te rennen. Maar ze kreeg hem al snel te pakken. ''Ik zei het toch.'' hoorde hij haar roepen. Hij keek om en grijnsde even. Ze had een voorsprong en de wond op zijn flank begon te steken. Zo ging hij haar nooit meer inhalen. Hij moest iets bedenken. Hij draaide zich van haar weg en liep langzaam weg. In de hoop dat ze naar hem toe zou komen. Dan zou hij haar gewoon makkelijk kunnen pakken.

Langzaam bleef hij verder lopen, hij mocht niet achter zich kijken anders kreeg ze hem misschien door maar zou ze wel komen. Zou ze uberhaupt doorhebben dat hij niet meer achter haar zat. Tuurlijk wel, toch? ''Is er iets?'' Hoorde hij de witte poes door. Ze had het door. Rustig zonder iets te zeggen bleef hij lopen en het duurde ook niet lang voor de poes uiteindelijk naar hem toe kwam. ''Vind je het niet leuk meer?'' Hij wist dat ze dichtbij was, dichtbij genoeg om meteen te grijpen, misschien. Maar niet geschoten was altijd mis. Hij zette zich af met een snelle sprong en sprong tegen haar op. "Jij bent" lachtte hij. Zijn plan had gewerkt. Snel draaide hij zich om en begon te rennen. Al begon zijn flank toch behoorlijk te steken.

''haha, die was gemeen.'' hoorde hij Hazelkit achter zich roepen. het had even geduurd voor er een reactie uit wat gekomen. Hij rende ondertussen gewoon verder, hoe groter zijn voorsprong hoe langer hij de tikker niet was. Want hij moest toegevn, die poes was nog best snel. ''Ik krijg je wel.'' hoorde hij iets verder weg. Mooi dat betekende dat hij al een mooie voorsprong had. Even keek achter zich en zag haar recht door een groepje warriors heen rennen die daarna niet al te vrolijk keken. Hé, ze was een kitten, die moest je laten gaan. Maar is plaats van dat ze terug ging reageren of wat dan ook kwam ze recht op hem af. Snel keek hij weer voor zich en dwon zijn poten sneller te gaan maar in plaats van dat gaf zijn flank een gemene steek. Hij hoorde dat ze zich afzette maar dat ze net naast hem neer kwam. Hij keek even opzij naar haar en schoot de andere kant op. Hij begon zacht te hijgen. Hij had al genoeg gerend voordat hij in deze clan zat en zijn conditie was best goed maar zijn wonden werkte niet bepaald goed mee. Hij voelde hoe ze zijn staart raakte en stopte even. Even haalde hij diep adem en rende vervolgens weer verder achter de poes aan. Zijn geluk was dat hij best snel gereageerde had dus was al best snel weer bij haar. Hij tikte met zijn poot net het puntje van haar staart aan. "Nee hoor, jij" zei hij en ging even zitten waarna hij haar hijgend aan keek.

Terwijl de rossige kitten ging zitten en uithijgde wou de witte poes voor hem te snel omdraaien en verder gaan, waardoor ze door haar poten zakte. Hij zag er eigenlijk wel grappig uit. Ze vroeg of ze even konden uitrusten en hij knikte. Dat had hij ook liever. Hij liet zich door zijn voorpoten zakken en keek om zich heen. Langzaam kreeg hij zijn ademhaling weer onder controle en stond langzaam op. "wie zijn jou ouders?" vroeg hij, om de stilte te verbreken. Hij hield niet zo van stiltes, al hoewel hij er af en toe geweldig van kon genieten.

Rustig bleef hij zitten terwijl hij zijn donzige staartje langs zijn lichaam legde. Hij keek wat om zich heen terwijl hij op haar antwoord wachtte. Het duurde even voor ze antwoord gaf en het antwoord kwam er bot uit. Maar als hij het antwoord hoorde snapte hij ook waarom. Ze waren dood. "o, sorry" sprak hij. Hij wist dat de meeste katten er verdrietig van werden als andere katten dood gingen. Tuurlijk werd hij ook verdrietig, maar je ging ze weer zien, waarneer het jou beurt was om naar Starclan te gaan. De wedervraag van de poes wekte hem. "ik denk dat ze met een groot deel van mijn oude clan naar Starclan zijn" zei hij en keek even naar de lucht. Hij maakte zich heen zorgen of zichzelf verdrietig. Hij zou ze later weer zien en tot die tijd zaten ze daar gelukkig en vredig en keken ze op hem neer, dat wist hij.

''Huh? oude clan? Wat bedoel je?'' vroeg ze poes. Hij keek even op naar haar. Skyclan, wist ze daarover? Of moest hij het haar uitleggen. Ook haar moest het toch wel opgevallen zijn dat er katten ineens bij waren gekomen. ''Oh nee wacht, kom jij misschien van Skyclan?'' vroeg de poes voor hij antwoord had kunnen geven. Hij knikte even. Skyclan, hij had het zo kort mee gemaakt maar het was een van de beste plekken waar hij geweest was. ''Sorry'' sprak Hazel. Timekit grijnste even. "Het maakt niet uit, Starclan is toch een mooie plek? Ze zijn gelukkig daar, en ik ga ze heus nog wel eens zien" zei hij en keek haar bemoedigend aan. "En jij gaat je ouders ook zien waarneer het jou tijd is" zei hij bemoedigend. Hij zag andere niet graag droef.