Show me! {Bluepaw} {Trainingstopic}

"Oké, dan zullen we beginnen," Ze knikte en wachtte tot de warrior zou zeggen wat ze zou moeten doen. Ze hoopte alleen wel dat het haar ook zou lukken, maar waarschijnlijk zou dat toch niet gebeuren. Het was tenslotte haar eerste keer en Nevermind had al veel meer ervaring dan zij had. "Oké, doe maar," Begon de kater. "Haal me neer." Ze keek even naar de kater niet goed wetende waar te beginnen, want direct aanvallen zou waarschijnlijk niet werken en Nevermind was ook nog veel groter dan haar, dus waarschijnlijk zou ze hem toch niet omver krijgen. Het enige wat ze wel kon proberen was om op de poten te mikken, dat was het enige wat ze zo snel kon bedenken, maar welke poot moest ze dan weer nemen? Ze schudde de gedachte weg en zette toen af om richting de kater te rennen. Oke, nu moest ze nog bedenken hoe ze bij zijn poten zou kunnen komen zonder dat ze eerst aangevallen zou komen. Alleen ze kon zo snel niet iets bedenken, dus ging ze recht op de kater af en probeerde ze één van zijn voorpoten onder zijn lichaam uit te halen, waarschijnlijk zou het toch niet lukken, maar proberen kon ze wel.

Ze nam wel haar tijd en dat mocht ze niet doen. Hij liet zijn kop wat schuin gaan en bekeek haar eens goed. Er was geen teken van veranderingen in de spieren, dus deed hij ook niks. Ze nam hem in zich op en schatte haar mogelijkheden in, wist Never. Heel lang geleden had hij daar zelf gestaan, maar dan had dit proces minder lang geduurd dan die van Bluepaw. Uiteindelijk spande ze haar spieren op en sprong ze vooruit. De zwarte kater volgde precies haar bewegingen en zag hoe ze naar zijn poten dook. Hij kneep zijn ogen tot kneepjes en tilde net voordat de poot van Blue de zijne raakte, hem op, waarna hij deze direct terug liet vallen en de poot tegen de grond aandrukte. Hij hield zo even aan, voordat hij terug zijn poot optilde. "Je denkt te lang na," zei hij. "Als dit een gevecht was geweest, had je aanvaller al lang de tijd kunnen nemen om jouw uit te schakelen," zei hij. De forse kater plaatste netjes zijn poot terug naast de ander. Hij keek haar even aan, zijn blik verstrengeld met de hare. Na enkele tellen keek hij op, naar iets achter haar. Hij bleef er ook even naar staren, voordat hij zijn spieren razendsnel aanspande en zijn voorpoten langs de linkerkant van haar gezicht te laten gaan, alsof hij haar wilde raken. Daarna liet hij zijn achterhand razendsnel over de bosgrond gaan, zodat ze rechts van de kattin stonden. Met een snelle uithaal van zijn achterpoten probeerde hij de poten vanonder het lijfje te halen. Hierdoor eindigde hij met zijn rug naar haar. "Afleiding is het beste wapen dat er is."

De poot die ze omver wilde halen was weggehaald, waardoor ze het miste en vlak voor de kater tot stilstand kwam. "Je denkt te lang na," Begon de kater. "Als dit een gevecht was geweest, had je aanvaller al lang de tijd kunnen nemen om jouw uit te schakelen," Ze had al wel verwacht dat ze te lang had zitten nadenken, alleen ze had het ook weer goed willen doen. Alleen dat had ze uiteindelijk dus ook niet gedaan. Plots richtte Nevermind op iets achter haar, waardoor ze haar kop draaide om te zien wat er achter haar was, maar ze kon niks vinden. Toen ze haar kop weer terugdraaide om richting de kater te kijken voelde ze hoe er een poot langs haar gezicht gehaald werd en hierdoor deinsde ze wat achteruit, geschrokken van de plotselinge uithaal. Alleen voor ze zich kon herstellen was de kater alweer naast haar en haalde hij met zijn achterpoten uit, waardoor haar poten onder haar vandaan werden geslagen en ze tegen de grond viel. Snel krabbelde ze weer overeind en keek ze naar de kater. "Afleiding is het beste wapen dat er is." Ze knikte, dat had ze nu wel begrepen. "Ik zal de volgende keer ook minder lang nadenken." Dat was ze in ieder geval wel van plan voor een volgende keer. Nadenken was blijkbaar namelijk een zwakte als het op vechten aankwam.

Zijn apprentice knikte en Nevermind keek haar even met samengeknepen ogen aan. "Ik zal de volgende keer ook minder lang nadenken." Hij draaide zijn kop en al snel volgde zijn lichaam, waarna hij afstand nam en rustig zijn poten spreidde, nu was haar rug naar hem gericht. Hij haalde even diep adem en liet even een zucht horen, waarna hij zich terug ontspande en even zijn staart langs de grond liet wiegen voordat hij zijn volgende zinnen uitsprak. "Goed dan," zei hij kalm. "Laten we dat dan nog eens proberen."

Haar mentor zuchtte even en Bluepaw keek hem afwachtend aan om te kijken wat hij nu wilde doen. "Goed dan," Begon de kater. "Laten we dat dan nog eens proberen." Ze knikte even en maakte zich klaar om de kater weer aan te vallen. Deze keer moest ze dus niet zolang nadenken en proberen een afleiding te gebruiken om bij de kater te komen. Ze zette af met haar poten en begon richting de kater te rennen. Ze ging eerst recht op hem af, maar toen ze vlak voor hem was schoot ze ineens naar links in de hoop de kater op het verkeerde spoor te zetten en draaide toen haar lichaam om zodat ze met haar voorpoten uit kon halen naar de kater zijn poot. Ze wilde namelijk nog niet echt haar rug naar hem toedraaien, want dan was er een kans dat het fout zou gaan.

De kattin knikte en maakte zich klaar. Nevermind ging netjes klaarstaan voor haar aanval en keek haar even aan. Hij volgde goed haar beweging en dacht dat ze weer hetzelfde ging doen. Toen ze voor hem was, haalde hij uit met zijn voorpoot om haar te laten struikelen, maar miste toen ze opzij sprong en zijn poot wegkaapte waardoor hij op zijn snuit viel. Wel meteen schoot hij terug recht en wreef hij even over zijn snuit, zijn ogen ijzig kalm, maar toch tevreden. "Goed zo," zei hij, haar nog niet aankijkend. "Heel goed gedaan, Bluepaw," vervolgde hij toen en hij draaide zich naar haar. "Onthoud dit goed, het kan van pas komen de komende moons," hij twijfelde lichtjes. "En probeer voorzichtig te zijn, ok?" Hij kon er niks aan doen, maar hij was bezorgd om haar. Ze was zijn apprentice, hij kon er niks aan doen... "Nu je je wat kan verdedigen," vervolgde hij op zijn gebruikelijk kalme toon. "Toon eens je jaaghouding," Oké, hij sprong wel van de hak op de tak, maar goed, hij moest voort maken.

Bluepaw was blij toen ze merkte dat haar poot die van Nevermind weghaalde en de kater op zijn snuit viel. Ze had namelijk misschien niet helemaal verwacht dat het zou lukken, maar nu het toch gelukt was gaf het een fijn gevoel. "Goed zo," De woorden van de kater maakten haar toch wel blij, het was tenslotte de eerste keer dat er tegen haar gezegd was dat ze het goed deed. "Heel goed gedaan, Bluepaw," Zei de kater. "Onthoud dit goed, het kan van pas komen de komende moons," Ze knikte bij deze woorden, dit zou ze zeker onthouden, want dan kon ze tenminste iets proberen in een gevecht. "En probeer voorzichtig te zijn, ok?" Een beetje verbaasd keek ze de kater aan. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij bezorgd om haar zou zijn. "Ik zal voorzichtig zijn." Zei ze met een glimlach om de kater een beetje gerust te stellen. "Nu je je wat kan verdedigen," Vervolgde de kater. "Toon eens je jaaghouding," Ze staarde even naar Nevermind, hij wilde ineens dat ze een jaaghouding liet zien? Alleen het was blijkbaar het volgende dat de kater wilde dat ze ging doen, dus zakte ze voorzichtig wat door haar poten en probeerde ze de balans te houden, wat nog lastiger was dan ze had verwacht dat het zou zijn, want ze had anderen het wel eens zien doen, alleen nu ze het zelf moest doen was het een stuk lastiger. Ze probeerde haar evenwicht te houden, maar toch kon ze het niet helpen haar staart heen en weer te slaan terwijl ze probeerde haar evenwicht te houden.

De kattin keek hem even verbaasd aan en Nevermind grijnsde even kort naar haar. "Ik zal voorzichtig zijn." De blauwzwarte kater knikte en haalde de grijns van zijn snuit. Toen hij haar om de jachthouding vroeg, staarde ze even naar hem, hij negeerde het. Hij werd bijna elke dag aangestaard en dus kon hij ook dit gestaar gaan negeren. Uiteindelijk voerde ze het uit, maar het was een erg instabiele houding en de kater kon het niet laten om even met zijn kop te schudden en zachtes te zuchten. Na enkele tellen stond hij op. "Stop, stop!" Zei hij op luide toon. Inde naam van Starclan, ze was nog erger dan Smokepaw op dit vlak… "Ik toon het wel eerst even voor," Hij liet zich door zijn poten zakken. Zijn schouders staken ietwat uit boven zijn rug terwijl zijn buik net eitjes boven de grond bevond. Zijn staart raakte de bodem net niet en wiegde kalm heen en weer toen hij met rustige, goed getimde passen naar voren trippelde. Na een tientallen passen, kwam hij terug overeind. "Eerst je evenwicht zoeken," zei hij waarna hij zijn ogen over haar liet gaan. "Maar zo subtiel mogelijk en je lichaam laag houden," Hij knikte even naar haar. "Probeer dat eens."

"Stop, stop!" Kwam de luide stem van Nevermind en meteen stond ze weer rechtop uit de ongemakkelijke houding waar ze net in was geweest. "Ik toon het wel eerst even voor," Ze knikte en keek aandachtig naar hoe de kater het deed. Ze wilde het de tweede keer wel goed doen namelijk, ook al had ze er niet heel veel vertrouwen in als ze eerlijk was. "Eerst je evenwicht zoeken," Zei de kater. "Maar zo subtiel mogelijk en je lichaam laag houden," Dat klonk wel logisch, want misschien probeerde ze het de vorige keer iets te hard, waardoor ze haar balans niet kon vinden. "Probeer dat eens." Ze knikte en zakte weer door haar poten. Ze hield haar lichaam laag bij de grond en probeerde ondertussen de balans te zoeken tussen haar poten en na wat proberen dacht ze toch eindelijk dat ze een redelijke balans had gevonden, want het voelde niet meer zo ongemakkelijk als het eerst had gedaan en ze kon haar lichaam ook redelijk stil houden. Alleen nu kwam het volgende punt nog, het sluipen en ze wist nog niet echt goed hoe ze dat moest gaan doen, want ze had Nevermind het net wel zien doen, maar dan moest ze haar evenwicht weer gaan behouden terwijl ze vooruit liep. Dat zou nog lastig gaan worden.

De kattin knikte en Nevermind kon het even niet laten om kort te lachen. Ze was een ijverige en leergierige apprentice, iets dat hij zeker belangerijk vond in een leerling. Ze moesten luisteren naar wat ze werden opgedragen, dat was zijn visie van apprentices. Ondertussen was Bluepaw door haar poten gegaan en probeerde ze de nieuwe houding uit. Het puntje van zijn staart ging onwillekeurig heen en weer, alsof het rustig afwachte om toe te slaan. Na enkele tellen vond ze haar evenwicht en nam ze een goede houding aan. Never wachtte nog even af voordat hij zijn bek opende. "Ok, veel beter," Hij stond op en wandelde kalm naar haar toe. Toen hij naast haar stond was zijn gezicht terug neutraal, niet langer vriendelijk en open zoals eerst. "Zie je die steen daar," Hij wees met zijn staart naar een grote, donkergrijze rots. "Sluip daar maar naar toe," Hierna ging hij zitten en wachtte hij geduldig af.

Waarschijnlijk moest ze nu zo vooruit sluipen, aangezien ze nu wel aardig haar evenwicht had gevonden. Alleen ze wilde wachten tot Nevermind zou zeggen dat het goed was. "Ok, veel beter," Ze kon horen dat de kater dichter naar haar toeliep en ze wachtte af wat hij zou gaan zeggen. "Zie je die steen daar," Ze volgde de richting van de staart en zag een grote, donkergrijze rots. "Sluip daar maar naar toe," Ze knikte en richtte haar blik op de rots. Nu kwam alleen het volgende punt, ze zou haar evenwicht moeten behouden terwijl ze vooruit liep en ook nog zo stil mogelijk. Voorzichtig zette ze haar eerste poot vooruit en daarna volgde de andere. Het was niet echt gemakkelijk als ze eerlijk was, maar ze kwam vooruit, hoe langzaam het ook ging. Langzaam kwam de rots steeds dichterbij en ze zou blij zijn als ze weer stil kon staan, want het ging nog steeds niet echt gemakkelijk, vooral ook omdat ze op moest passen dat ze geen geluid maakte.

De kattin knikte en Never besloot om te gaan zitten. Hij liet zich door zijn achterhand zakken en keek met een kritisch oog naar Bluepaw. Ze deed het eerste heel voorzichtig, maar de kater zei niks. Meestal waren de meeste apprentices erg voorzichtig wanneer ze voor de eerste keer gingen sluipen, zij was duidelijk geen uitzondering. Hij sloeg zijn staart even rond zijn poten en volgde elke pas van haar. Toen hij zag dat ze eindelijk haar draai had gevonden, ging het sneller. De jonge kat liet haar passen sneller komen en was stil. De wind zat voor haar, plus, Never ging daar nog niet over beginnen. Straks misschien. Hij knipperde een paar keer en wachtte geduldig af tot ze de steen zou raken of erop zou springen. Dit was meestal ook een test, maar die werd vaak onderschat. Het was ook een test om te zien hoe Bluepaw was en wat voor persoon ze eigenlijk was. Hij had het vele katten zien doen en wist dus welke persoonlijkheden er achter schuil hielden.

Het begon nu toch wat gemakkelijker te worden en ze merkte dat het eigenlijk toch wel natuurlijk aan begon te voelen in plaats van het ongemakkelijke dat het net was geweest. Alleen ze had de steen nog niet bereikt en ze kon nu twee dingen doen. Doorgaan met sluipen tot ze de steen kon raken of wachten tot ze dichtbij genoeg was en erop springen. Ook al moest ze bij dat laatste wel goed de hoogte van de rots inschatten, maar dat leek haar toch wel een handige manier om de steen te raken. Ze sloop nog wat dichterbij en toen ze dacht dat ze dichtbij genoeg was stond ze even stil en verzamelde ze haar krachten in haar poten, waarna ze zich afzette tegen de grond en in de richting van de steen sprong. Ze had de afstand niet volledig goed ingeschat, dus kwam ze niet mer vier poten terecht op de rots, maar met alleen de voorste twee, waarna ze zich omhoog hees om er alsnog met alle vier de poten op te kunnen staan. Even bleef ze daar staan en keek zocht ze naar waar haar mentor was gebleven.