The big cat {Tallpaw}

De tabby knikte. "Dat is balen," Nevermind knikte instemend. "Ik bedoel, dat Aury Lone haat, dat is best bagger niet?" Hij haalde zijn schouders op en sloeg even zijn ogen van de apprentice. "Ze is razend op Lone, maar dat zal wel verminderen," zei hij zachtjes. "Hoop ik," fluisterde hij er vlug achter waarna hij zijn ogen terug oprichtte naar de kat. "De kittens probeer ik niet teveel in het openbaar te zien, maar enkel onder elkaar," zei hij, ietwat opgewekter. "Lone en Aury willen niet dat ik ze zie, maar ik kan ze hun recht op een vader niet afnemen," zijn stem klonk zelfzeker. "Ik gedraag me zoals een vader, maar zeg het hen niet, ik denk dat dat het beste is voor hen en voor Lone en Aury." Dat was waar, want als ze dan zeiden tegen iemand dat hij de vader was, dan zou Aury ze zo kielhalen.

De kater naast hem begon weer een heel verhaal, en hoewel het Tall niet bijster veel interesseerde luisterde hij zoals dat een goede vriend betaamde. Ineens dacht hij terug aan de ontmoeting met een hypere kitten, H nog wat ofzo. Dat was er een van Nevermind, "Ik heb er al een ontmoet," Mauwde hij dus, en glimlachte, in niets was die poes als haar vader, maar ze was wel erg schattig.

"Ik heb er al een ontmoet," In al zijn verbazing trok hij even geamuseerd met zijn snorharen. Hij had dit eigenlijk niet verwacht en hoe graag hij ook van onderwerp wilde veranderen, toch was hij geïnteresseerd in wat de kater had gezien en gehoord van deze kit. "En?" zei hij ietwat op een nieuwsgierige toon. "Wie was het? En wat vond je van haar?" Hij moest al niet hem of haar zeggen, want het waren alle drie poezen, dat was al een probleem minder. Maar hij wilde toch dat de kittens nooit zouden weten wie hun vader was. Hij zou er altijd voor hen zijn, onzichtbaar maar goed duidelijk voor hen. Hij zou ze steunen door moeilijke tijden heen, want diep vanbinnen schuilde een zachtaardige Never, die wel iets gaf om zijn kits en zijn ex vriendin. Maar tja, hij kon nooit goed doen voor iedereen, dan zou hij maar eens goed doen voor zichzelf zeker?

Hij grinnikte even toen zijn vriend meteen helemaal geïnteresseerd was, het was dan ook wel one hell of a kitten geweest. "Zijn het alleen maar meiden?" Vroeg hij verbaasd, voor hij de anders' vraag beantwoordde. "Anyways, het was Heatherkit," Weer lachte hij even, terugdenkend aan de ontmoeting, "Aardige kitten, ze zei alleen dat ik grijze ogen had.." Dat had hem meteen na het gesprek al gebugged. Lastig.

"Zijn het alleen maar meiden?" Hij knikte even en kon het niet laten om te rollen met zijn ogen. "Van de eerste tot de laatste," zuchtte hij al lachend. Toen hij de blik van Tallpaw terug ontmoette beantwoorde die zijn vraag. "Anyways, het was Heatherkit," Hij keek hem nog nieuwsgieriger aan en vroeg zich of hij ook haar probleem had gezien en opgemerkt. "Aardige kitten, ze zei alleen dat ik grijze ogen had.." Hij knikte even, hij had identiek dezelfde vraag gehad. "Ik weet het, ik moet er nog met Lone-one over praten," zei hij. "Met al die problemen komt dat er nog eens bij..." zuchtte hij vervolgens. "Ik heb een naar voorgevoel dat het geen goed voorteken is," vervolgde hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn metgezel. "Maar goed, ik denk dat ze kleurenblind is, denk je dat dat een probleem gaat zijn voor later?"

De jonge vader naast hem lachte even en rolde ook nog eens overdreven met zijn ogen, waardoor de jonge kater naast hem ook moest grinniken, daarna gaf Tall Never antwoord, en verwachtte al snel een antwoord terug. Dat kwam ook, "Ik weet het, ik moet er nog met Lone-one over praten," Tall knikte, en zuchtte even voor Nevermind, dit zou lastig worden voor zijn vriend, best erg eigenlijk. De kater herinnerde zich namelijk nog zijn eerste gesprek met de kater, waar hij verteld was dat hij geen vrienden had. Nu waren er twee poezen die over hem vochten zonder dat hij dat zelf wilde. Best zielig. "Kleurenblind? Maakt sense, daar had ik nog niet aan gedacht," De apprentice was even stil, of het lastig zou worden? Wel als ze een medicine cat was geweest, maar als warrior? Nee toch? "Nee," Antwoordde hij na zijn korte gedachtengang stellig, "Het maakt niemand toch wat uit welke kleur eekhoorns zijn? Al waren ze blauw! Maar je moet haar dan wel goed uitleggen wat Death Berries zijn, want ze zal de felrode kleur dan waarschijnlijk niet herkennen," Tallpaw keek weer naar zijn vriend, ja, dat kon nog een probleem worden.

Tall knikte. "Kleurenblind? Maakt sense, daar had ik nog niet aan gedacht," Ook Nevermind knikte. Al die problemen, al de dingen die hij moest doen. Het was soms teveel voor hem. Toch leek hij het vol te kunnen houden. Hij was sterk geworden van het gevecht tussen hem en Lone. Hij stond steeds sterker in zijn poten. Het feit dat hij niet perfect was, drong met de dag steeds dieper in zijn gedachten, maar ook het besef dat veel katten dat niet waren. Niemand was perfect... Iedereen was anders... "Nee," Nevermind keek hem even vragend aan. "Het maakt niemand toch wat uit welke kleur eekhoorns zijn? Al waren ze blauw! Maar je moet haar dan wel goed uitleggen wat Death Berries zijn, want ze zal de felrode kleur dan waarschijnlijk niet herkennen," Het laatste had hij wel gehoord, maar toch kon hij een lach niet onderdrukken. Hij knikte even naar hem. "Daar heb je gelijk in..." zei hij. "Ik ben blij dat er nog katten zijn die zo optimistisch kunnen denken in deze moeilijke tijden..." Hij knikte even naar de kater. "Bedankt, Tallpaw."

Hij moest keihard lachen toen zijn vriend reageerde, al bedoelde die het natuurlijk heel serieus allemaal. Maar dat was dan ook juist de reden geweest voor de kater om te gaan lachen, te serieus! "Man!" Riep hij uit, al lachend, "Je bent nog geen elder hoor!" Zijn ogen traanden en meteen verdienden Never een por, ja, hij was er echt voor zijn vriend.

Toen schoot Tall in de lach en even stond Never een beetje raar te kijken. Serieus? "Man!" Never kneep zijn ogen tot kleine, fijne, blauwe spleetjes. Echt, die kon ook niks serieus nemen of wat? Maar goed, wat had hij eigenlijk verwacht? De Tall die hem het advies had gegeven over hoe hij zijn relatie moest onderhouden? Of een kat die een echte apprentice was. "Je bent nog geen elder hoor!" Toen voelde hij een por en sperde hij zij ogen alsof hij een steek had gekregen. Hij stond op en wandelde met een bloedserieus gezicht op de jonge kater af. Hij bleef vlak voor hem staan en keek dreigend op hem neer. Zijn ogen gloeiden, maar hadden geen echte betekenis. "Damn, Tall!" Riep hij uit. Hij kon een grijns niet langer onderdrukken. "Waarom ruïneer je zo'n mooi moment toch?" Het was zijn beurt om hem een por te geven, een flinke harde. "Voor een keer dat ik er over bezig ben." Grapte hij verder met een grijns op zijn snuit. Tja, Tallpaw was gewoon een van zijn beste vrienden...

Een spannende stilte viel, en het deed Talls' nekhaar op een grappige manier overeind staan. Met grote 'onschuldige' ogen keek hij hoe de ander op hem af kwam. De apprentice viel serieus om zo erg schrok hij van de reactie van zijn vriend, en begon toen keihard te lachen terwijl hij weer opkrabbelde. De grijns op Nevers' gezicht was inmiddels onmiskenbaar. "Zo ben ik gewoon," Grinnikte de kater, en haalde verontschuldigend zijn schouders op. Ineens kreeg hij weer een por, die natuurlijk gepaard ging met een veel te overdreven reactie. "Je moet gewoon meer je gevoelens uiten," Lachte hij hem toe, en porde weer opnieuw terug. Lol dit.

"Zo ben ik gewoon," grapte de kater. Nevermind zuchtte even al lachend en knikte instemmend, jep, zo was Tall. Vond hij het jammer of juist leuk? Hmm, dat kon hij niet echt zeggen. "Je moet gewoon meer je gevoelens uiten," De zwarte kater haalde even zijn schouders op, die schokten van het gelach die uit zijn mond kwam. Opnieuw voelde hij hoe de poot van Tall tegen hem aan kwam. "Vind je het niet mysterieus?" Zei hij en hij sprong recht waarna hij met zijn rechterpoot traag over zijn ogen streek, alsof hij daar een doek had ofzo. Toen draaide hij zich om, zijn lach verdween en hij ging zitten waarna hij zijn schouders liet hangen en zijn kop ook liet hangen. Toen smeet hij zichzelf op de grond en begon hij zich door de sneeuw te wentelen en te keren. "Oh nee! IK heb mijn nagel gebroken!" Gilde hij uit. "De horror! DE HORROR!" Hij moest toch zijn gevoelens uiten?

De kater moest hard lachen toen zijn vriend er heel serieus op in ging, en met zijn poot als een mysterieus verschijnsel voor zijn hoofd langs ging. Toen heel random ineens liet hij zich vallen en draaide rond. Tallpaw trok een wenkbrauw op, en bedacht zich even wat het kon zijn dat Nevermind had, een kwestie van Ik-ben-een-gestoorde-gasterietis? Vast wel, totdat de kater ineens heel hard begon te schreeuwen, en Tallpaw wederom aan het lachen maakte. "Oh neee!" Gilde die, en sprong ineens recht de lucht in om daarna bovenop zijn vriend te belanden. "Gaat het nu beter?"

Ooc: Random dit!

Tall moest lachen met zijn 'act'. Maar ach, hij had ook gelijk gehad. Waarom altijd zo emotieloos? Dat was voor niks nodig. Ok, nu zat hij er misschien ietwat over. Maar dat was voor het goed doel, hij wist dat zijn 'act' werd geapprecieerd... Misschien moest hij wat meer naar zijn naam leven en minder naar de visie van zichzelf die hij voor ogen had.... Ja, dat moest hij doen! "Oh neee!" Gilde de jongere kater uit. Nevermind lachte even zachtjes. Zijn ogen hadden een speelse schittering. Toen hij zich even omdraaide om Tall aan te kijken, zag hij nog net de poten van de kat voordat deze als speren in zijn buik werden geramd. Alle lucht werd absurd uit zijn longen geperst en dit alles ging gepaard met een doffe 'oef'. "Gaat het nu beter?" Hij hapte naar adem en ademde ietwat gejaagd om zijn ademhaling weer normaal te laten gaan. Toch kon je zijn parelwitte tanden zien schitteren op de zwarte achtergrond van zijn pels. Hij knikte langzaam, zijn ene oog gesloten en de ander open, ietwat van de pijn die hij had gevoeld.

Hij grinnikte toen zijn vriend, zoals altijd, weer eens waanzinnig overdreef met zijn reactie, maar stapte voor de zekerheid wel van hem af. "Mooi, ik ben blij dat het nu goed met je gaat," Mauwde hij, met een knipoog, "Wie zijn de andere kittens trouwens?" Weer terugspringende op het oude onderwerp. Hij vroeg het zich eigenlijk wel af.

Tall moest grinniken en het werkte aanstekelijk, want hij moest ook opeens heesjes lachen. Toen de druk van zijn borstkas verdween, hapte hij naar adem. In stoten ademde hij terug de lucht naar buiten. Ok, dit was helemaal niet overgedreven zoals de rest van de act. Hij moest echt serieus naar lucht happen. Dank onze Tall maar en zijn geweldige voorspelbaarheid *kuch*. "Mooi, ik ben blij dat het nu goed met je gaat," Hij knikte even en drukte zichzelf langzaam recht. Zijn ogen ontmoette die van Tall een de lach was nog steeds niet van zijn gezicht verdwenen. Zou het dit gesprek ongedeerd verlaten? Of zou het terug verdwijnen? "Wie zijn de andere kittens trouwens?" Nevermind ging zitten en sloeg zijn staart netjes over zijn poten heen, zijn ogen stonden ietwat achterdochtig. Maar zijn lach was nog steeds op zijn gezicht en dat telde. "Heatherkit, die je al heb ontmoet, is de oudste," begon hij. "Wanderkit is de tweede, ook een kattin en een tabby met een witte buik," vertelde hij. Toen hapte hij naar adem, maar dwong hij de lach om te blijven. "En dan heb je nog Littlekit, de jongste..." Hij zuchtte, half lachend, half hoofdschuddend. "Een zwarte kit, ze lijkt op me." zei hij op een lachende toon. Als Aury haar zou zien, dan zou ze Little waarschijnlijk eigenhandig op het Thunderpath smijten om daarna het lichaam aan de honden te voeren... Geez, wat een gedachte.

De katers' ogen veranderden, maar Tall was er immuun voor geworden, maar goed ook anders dan zou elke vriend van Never depressief worden! Dat gebeurde nu dus gelukkig niet, en in plaats van dat ging de trotse vader vertellen over zijn kittens. Heather was dus de oudste, nou, dat viel te merken. Dan had je nog Wanderkit, die dus blijkbaar op Lone en Tall leek, en Littlekit, die op Never leek. Meteen grinnikte Tall, "Die moet je maar uit de buurt van Aury houden," Grinnikte hij, en rekte zich eens uit, "Maar daar kan ik wel mee helpen, ik bedoel, ik kan prima voor jou, als Aury je in de gaten houd, boodschappen overbrengen naar de kits, dan hoeven ze je naam niet eens te weten!" Hij glimlachte, en het was duidelijk dat hij meende wat hij zei, alles voor zijn vriend.

De apprentice grinnikte even en opnieuw werkte het aanstekelijk. Hij begon ook zachtjes te grinniken. "Die moet je maar uit de buurt van Aury houden," zei hij. Nevermind knikte naar hem en grinnikte nog breder. Ja, dat had zij ook uitdrukkelijk gezegd. Zij kende zichzelf en wist -in tegenstelling tot hem- zichzelf in controle te houden. Misschien had Innerghost een techniek? Misschien moest hij het maar eens aan haar vragen? Of vragen aan Aury zelf, zij kon hem altijd kalmeren, dat wist hij. Dus als het dan uit de hand liep, kon Aury hem kalmeren en dan zou het wel goed komen. Hij had dat niet gehad bij Lone-one. Zij had de kalmte niet en ook niet het hart van zijn gouden nachtje. "Maar daar kan ik wel mee helpen, ik bedoel, ik kan prima voor jou, als Aury je in de gaten houd, boodschappen overbrengen naar de kits, dan hoeven ze je naam niet eens te weten!" Hij sperde zijn ogen open, zijn gegrinnik veranderde in een pure lach. "Zou je dat echt willen doen?" Zei hij opgetogen. "Dat zou ik echt geweldig vinden!" Riep hij opgetogen en hij sprong recht. "Je bent echt de beste Tall!" Zei hij al lachend tegen de kater en hij gaf hem een zetje tegen zijn schouder. Ja, hij kon hem wel vertrouwen, dat besefte hij nu.

De kater had wel een reactie verwacht, maar zo een? Wow, dat was wel fijn, dat hij eindelijk iets terug kon doen voor Never voor al die keren dat de ander iets voor hem had gedaan. "Ik doe het graag, de kits zijn echt gaaf," Grinnikte hij, de reactie van Never was ietwat lachwekkend, maar wel te begrijpen. Het moest lastig zijn als je je kits niet kon of mocht zien.

De kater grinnikte opnieuw, maar deze kon Never zelf niet grinniken. Zijn lach bleef, hij was blij dat hij nog iemand echt kon vertrouwen. "Ik doe het graag, de kits zijn echt gaaf," Nu kon de trotse vader een zacht gegrinnik niet onderdrukken. Hij sloot even zijn ogen. Ja, ze waren echt wel gaaf. En weet je waarom. "Ik ben hun vader," zei hij op een lachende toon waarna hij zijn ogen opende en zachtjes lachte. "Natuurlijk zijn ze dan gaaf," Ja, dat waren ze zeker. Never heeft nooit echt een ego gehad, maar wel elke ouder sloofde eens uit over hun kits, toch? Hij was nooit echt zo geïnteresseerd geweest in de 'vader-types' van Shadowclan en trok dan ook niet met hen op. Ze waren soft en zwak, lagen meestal de hele dag bij hun kattin en zaten -voor zover hij wist- tegen elke kat te klagen over het minste. Soms kwam er ook iets positiefs uit de monden van die katers, maar dat ging dan weer over hún kits of hún partner. Uitslovers en zwakkelingen, dat waren ze! Geen goede vaders! "Soms twijfel ik aan mijn talent om vader te zijn," flapte hij opeens eruit. "Ik bedoel, er zijn zoveel katten die het beter kunnen dan ik... Wat als ik verkeerd bezig ben?" Waarom vroeg hij dat eigenlijk aan Tallpaw? Ah, hij was een flapuit, dat zou Tall inmiddels al moeten weten.

De kater had dit antwoord al wel verwacht, en het verbaasde hem dan ook niets dan Never het kon zeggen zonder er super dom bij te kijken. Ja, zijn vriend was een echte drama queen, niet dat Tall het hem ooit zou zeggen, nee, dat zou gewoon echt hard zijn. Hij lachte dus maar, en porde zijn vriend in de zij, "Hoe weet je zo zeker dat het door jou komt? Misschien komt het wel door mij!" Tallpaw sprong op, en ging met de borst vooruit gestoken staan. Ja, hij was awesome! Zijn vriend was het waarschijnlijk niet met hem eens natuurlijk, maar toen hij zijn zorgen uitsprak maakte het Tall niet uitzonderlijk veel meer uit. Dit herkende hij natuurlijk niet, maar snapte de slimme jongekater wel degelijk. "Ik denk dat je het prima zult doen, het feit dat je je zorgen maakt pleit al voor je," Mauwde hij tegen zijn vriend, en knikte. "Echt waar,"