Feelings.. [Open]

Terwijl ze haar witte vacht nog eens een goede wasbeurt gaf voelde ze hoe een kille wind over haar rug rolde. De trainingen die ze van Everstar kreeg waren zwaar, maar hadden zeker invloed op haar skills. Gisteren had ze nog twee konijnen weten te vangen, wat best veel was in deze slechte weer omstandigheden. Trots voelde ze zich wel, maar stiekem was ze nog steeds niet tevreden. Nog steeds focuste ze zich maar op één doel; Even groot worden als haar moeder. Ze wou haar evenbeeld worden, en zou ook alles doen om dat uiteindelijk ook te zijn. Whitepaw ging weer normaal zitten en wierp nog een laatste blik op haar pels waarna ze even tevreden knikte. Vervolgens gleden haar oceaanblauwe ogen over het kamp heen, zoekende naar wat gezelschap. En zodra ze iemand gevonden had die er haar wel best vriendelijk uitzag trippelde ze ook naar deze desbetreffende kat toe. Voorzichtig priemde ze haar ogen in de zijne en ging ze voor hem staan. "Hallo, jij bent Sparrowpaw, toch?" Vroeg ze vriendelijk terwijl ze hem aankeek.

"Ja, dat ben ik," Verklaarde de bruine kater. Whitepaw glimlachte eventjes en keek nadien de andere kant op. Ze had eigenlijk wel medelijden met hem, aangezien ze zelf nooit zou weten wat te doen als ze wist dat ze geen krijger meer kon worden. Haar grootste prioriteit was dan ook om het evenbeeld van haar moeder te worden, dat iedereen even trots op haar ging zijn dan als ze op Spottedleaf waren geweest. "En jij was.. Whitepaw, toch?" Ze hief haar kopje terug op en priemde haar oceaankleurige ogen op het gestalte van Sparrowpaw. Met een simpele knik van haar kopje bevestigde ze zijn vraag. "Dochter van Spottedleaf?" Bijna meteen verduisterde haar blik weer en sloeg ze haar blik neer op de grond. Het was een pijnlijk onderwerp dat hij had aangekaart, zeker voor haar.. "Ja, Spottedleaf is mijn moeder.." Klonk ze stilletjes terwijl ze de grond bleef bestuderen met haar blauwe ogen.

Was Spottedleaf maar niet gestorven, dan had ze net als alle andere apprentice's haar moeder nog, of dan had ze tenminste één iemand van haar ouders nog. Haar vader was nooit komen opdagen. Ze wist alleen zijn naam, maar voor de rest van zijn bestaan haar onbekend. "Wie is jou mentor? Icyrose behoorde mijne te zijn.. maar toen ze Queen werd haakte ze af." Een steek van medelijden ging door haar heen, en uiteindelijk wist ze haar blik toch weer op hem te krijgen. "Everstar.. Maar ze laat er gaan gras over groeien, ik heb amper vrije tijd, en als we trainen dan is het echt serieus." Miauwde ze. Niet dat ze daar mee inzat, maar het gaf haar het gevoel dat ze nog harder haar best moest doen om even goed als haar moeder te worden. Ze wist niet of het kwam omdat Spottedleaf haar moeder was geweest dat Everstar haar daarom als haar apprentice had gekozen, maar in ieder geval was de rode poes wel een uitmuntend goede mentor. Ze was er dan ook trots op om te zeggen dat de clanleader haar mentor was, maar ermee opscheppen zou ze nooit doen.