{Timber~} Bright star

De sneeuw was niet erg diep, waarschijnlijk doordat er veel katten de hele dag door het dikke sneeuw gelopen hadden. Aan de randen van het kamp lagen hoge hopen witte, blubberige smurrie. De zon stond niet meer zo hoog aan de hemel, maar het was rustig. De meeste katten waren hun prooien nog uit aan het graven of zelfs nog aan het jagen. Enkele katten verdwenen in de donkere holen om te slapen of om zich alvast klaar te maken om te slapen. Met vermoeide passen slenterde de jonge poes zich het kamp in, na een lange, vermoeiende dag jagen. Maar met geluk, ze had een dunne spitsmuis gevangen en een klein konijntje. Haar gifgroene ogen staarde rond het kamp, waar ze zich enigszins alleen voelde. Een kille wind blies door haar dunne vacht en een luide gaap verliet haar bek. Ze had veel trek, maar wist hier of iedereen al gegeten had dus liet haar prooien op de hoop vallen en keek hongerig voor haar uit. Ze verveelde zich en wilde niet slapen, ze had morgen toch geen training. Met een verveelde blik staarde ze naar voren en met enkele passen bereikte ze de den. Met een plof liet ze zich in het sneeuw vallen. Bedenkend wat ze moest doen.

Ergens wilde hij zo snel mogelijk Warrior worden, dan was hij niet langer afhankelijk van een Mentor die zijn trainingen toch liet vallen. Als een van de laatste katten werden hij wakker, geen zin hebbende om gewoon vroeg op te staan om toch te falen in jagen. Niet dat hij het niet kon, nee, hij had zich in de tussen tijd wel zelf een beetje getraind, maar zijn motivatie laag lager dan laag. Traag stapte hij de Den uit en struikelde plots over een kat die zich daar had geplaatst. "KAN JE NIET UITK--" Hij stopte meteen toen hij de Apprentice herkende en liet zijn oren hangen en draaide zich meteen om. Met haar wilde hij niet praten, niet nu, nooit niet.

"KAN JE NIET UITK--" riep de kater en de poes schoot geschrokken naar achteren. Ze herkende de kater meteen en keek hem met grote ogen aan. "T-" mompelde ze. De kater had haar blijkbaar ook al herkend en draaide zich meteen om. Wat was zijn probleem, ze had misschien een korte tijd niet met hem gesproken, maar ze voelde zich niet lekker en was niet eens wezen trainen. Ze schudde haar kop en keek hem aan. "Wat is er nou," miauwde ze, beetje bang dat hij niet meer met haar wilde praten. Z hees zich overeind en wandelde naar hem toe. "Timbeeeer!" miauwde ze smekend en haar oortjes zakte naar beneden.

"Wat is er nou," De kater drukte zijn oren tegen zijn nek en keek koppig voor zich uit, zijn kaken op elkaar klemmend. "Timbeeeer!" Hij drukte zijn oren nog dichter tegen zijn nek en zuchtte even. "Je liet me alleen." Gromde hij. "Ik had moeten weten dat je dat zou gaan doen."

De oren van de kater lagen tegen zijn nek. De poes zuchtte. Ze kon hier echt niet tegen. Wat had ze gedaan? "Je liet me alleen." Gromde hij. "Ik had moeten weten dat je dat zou gaan doen." Vanilla keek hem woedend aan, ook haar oren lagen in haar nek. Ze had nooit aan zien komen dat hij haar daarvan ging beschuldigen, vooral omdat ze ziek was. "Ja, tuurlijk," gromde ze op haar beurt woedend. "Alleen omdat ik ziek was, liet ik je alleen?" siste ze en ze keek hem koppig aan. "Je had zelf natuurlijk ook kunnen komen, maar zag ik jou? Nee." zei ze koppig en ze staarde hem met een ijskoude blik aan. "Maar alles moet van een ander komen zeker?" maakte ze haar verhaal af en ze draaide zich om. Nee, hier had ze geen zin in. Alles was natuurlijk wéér haar schuld.

"Ja, tuurlijk," De kater draaide zijn kopje woest om toen Vanillapaw boos begon te worden. Hoe durfde ze! "Alleen omdat ik ziek was, liet ik je alleen?" Hij trok zijn lip wat op en boorde zijn klauwen in de grond. "Je had zelf natuurlijk ook kunnen komen, maar zag ik jou? Nee. Maar alles moet van een ander komen zeker?" Ze draaide zich om en Timberpaw bleef staan. "Hoe moest ik dan in StarClan's naam weten dat je ziek was? Jij weet niet hoe ik me voel, iedereen laat me achter, dus hoe zou ik dan moeten weten dat jij dat niet gewoon deed?" Gromde hij. Vertrouwen in iemand leggen? Nee dat deed hij niet meer.

"Hoe moest ik dan in StarClan's naam weten dat je ziek was? Jij weet niet hoe ik me voel, iedereen laat me achter, dus hoe zou ik dan moeten weten dat jij dat niet gewoon deed?" zei de kater en de poes bleef koppig voor zich uit staren. Nee, dat vond ze geen excuus. "Zoiets heet vertrouwen," zei ze, terwijl ze bedacht dat hij dat dus niet in haar had. "Ik dacht dat je me wel vertrouwde, zoals ik jou deed." miauwde ze, de boze toon verliet haar stem en wisselde zich in voor een treurige klank. Ze zuchtte en bleef voor zich uit staren. Geweldig dit, super. Ze wist even niets te zeggen. Ze had honger, dat wist ze wel. Een pijnlijke stilte ontstond er tussen de twee katten. "Dus.." besloot ze. "Zal ik je maar alleen laten dan?" mompelde ze en ze stond alvast op, zonder hem een blik waardig te schenken.

"Zoiets heet vertrouwen," Iets van schuld kroop in zijn kop en hij richtte zijn blik even op de grond. "Ik dacht dat je me wel vertrouwde, zoals ik jou deed." Hij beet aarzelend op zijn lip en bleef naar de grond kijken. "Dus.. Zal ik je maar alleen laten dan?" Mja, nu had hij het toch over zichzelf gehaald. De kater haalde zijn schouders op en draaide zich om, zodat hij met zijn rug naar Vanillapaw stond en zakte toen door zijn poten en ging met een zucht op de grond liggen. Yay, weer alleen.

Er kwam geen reactie, dus de poes stond op. Ze beet op haar lip, ze vond het echt erg dat dit gebeurt was, ze mocht hem wel. Even twijfelde ze of ze zou blijven, maar misschien wilde Timberpaw dat helemaal niet. Een zucht verliet haar neus. Een kleine traan gleed over haar wang, maar algauw zette ze zich eroverheen en wandelde ze naar de prooienstapel. Ze pakte een muisje en een ratje en besloot ermee naar Timber te gaan. Ze gooide het dier naast hem neer en keek hem aan. "Hier, voor als je honger hebt." mompelde ze en ze ging naast hem zitten. "Sorry oké, het s-" ze maakte haar zin niet af en keek treurig naar haar muis, waar ze een voorzichtig hapje nam. Ze was ook echt zo dom en gevoelloos.

Hij hoorde pootstappen steeds verder weg gaan en zuchtte. Ja, nu was ze weg. De kater legde zijn kin op zijn voorpoten en staarde wat voor zich uit. Plots schrok hij door een muis die naast hem werd gegooid en hij spong overeind, zijn vacht stond omhoog. "Hier, voor als je honger hebt." Timber kalmeerde iets en likte zijn vacht weer plat. Was.. was ze nou teruggekomen? "Sorry oké, het s-" Plots stopte ze met praten en Timber beet wat op zijn lip, waarna hij haar even porde met zijn poot. "Nee.. erm.. het was mijn fout. Ik moest niet zo.. stom denken."