Walking around.

Ghostpaw lag aan de waterkant van het meer te niksen. Hij had tenslotte toch niet veel te doen. Hijzelf vond het maar een saaie boel in de ShadowClan. Hij was geen kitten meer, dus als hij zich buiten het gebied waagde, zou niemand nog genade voor hem tonen. En hij had ook nog eens geen mentor, wat al helemaal vervelend was. Niemand in de Clan die hem leerde te vechten. Hij zuchtte even diep en tilde zijn staart op. Met een klein grijnsje liet hij die langzaam in het water zakken, maar zodra zijn staart het water raakte, trok hij die weer terug. Het was koud, en nat ook. Een paar druppels dropen van zijn staart op de grond terwijl hij er verbeten naar keek. Hij krabbelde overeind en begon zijn vacht schoon te likken, met extra aandacht voor het topje van zijn staart. Toen hij klaar was, was hij bijna zeker dat hij weer wegging. Wat was hier nou wel te doen wat er in de rest van de ShadowClan niet was. Hij trok zijn nagels uit, en begon de dichtsbijzijnde boom te krabben. Zijn nagels moesten zo af en toe geslepen worden. Ook al gebruikte hij ze vrijwel nergens voor. Vechten en trainen deed hij toch niet. Hij zette even later zijn voorpoten op de grond en keek om zich heen. Niemand. Niemand behalve een zwarte pus met geelgekleurde ogen. Langzaam stapte hij op haar af. Misschien dat deze poes de weg was naar ontsnapping uit zijn leven van dagelijkse sleur, verveling en lichte krankzinningheid. Hij grijnsde even bij die gedachten. Hij stapte fors langs de poes. "Hai," zei hij tijdens het voorbijkomen, om daarna verder te stappen.

Ghostpaw wilde net doorlopen toen de kat die hij net gepasseerd was, voor hem sprong. Geïrriteerd keek hij de poes aan. "Hallo," zei de kat met een doodnormale stem. "Hai," gooide hij er nogmaals, deze keer met een geïrriteerde stem, uit. Hij had niet de behoefte om ruzie te maken of de baas te spelen. Hij wilde alleen iemand zien. Dat was gebeurd, het was wel weer genoeg. De kat had hem figuurlijk teruggebracht in het land van de levenden. De kat ging zitten en nog steeds had ze die uitdagende fonkeling in haar ogen. Ghostpaw wist dat ze Darkpaw heette. "Zin om te spelen, desnoods samen te jagen?" vroeg de kat aan hem. Ghostpaw's gezicht vertrok. Spelen was wel het laatste waar hij nu zin in had. Hij zuchtte even binnensmonds. Hij moest toch iets gaan doen. Hij kon moeilijk de rest van zijn leven aan de rand van de rivier gaan zitten en maar voor zich uit kijken. "Jagen klinkt goed," zuchtte hij toen maar. De volgende vraag van Darkpaw was of hij een mentor had. Ze keek er kil en speels tegelijk bij, geen goede combinatie. En waarom moest je nou altijd met zo'n kille blik kijken? Ghostpaw knikte, maar haalde daarna eerst zijn schouders op. "Soort van. Heartless is mijn mentor, maar ik heb hem eigenlijk nog nooit gezien." Ghostpaw sloeg zijn ogen neer. Een mentor hebben die je nog nooit gezien hebt, was dat niet vreemd?

Toen Darkpaw had terug gegroet en voor Ghostpaw was gesprongen zei hij weer haii terug, Darkpaw keek vragend, maar trok zich er veder niks vanaan, ookal zei hij eht op een eits wat geïrriteerde toon, zijn probleem, in een clan zijn nou één en al meer katten in het terratorium, verwacht nooit dat je alleen kan zijn, dat is ook wat hij geleerd had, er zijn altijd meer dan één bij je in de buurt! Darkpaw stelde voor om te spelen, of te jagen. Oke spelen, dar had ze eigenlijk ook geen zin in, net toen ze het voorstelde wel, maar nu, niet meer, maar ze kreeg als antwoord samen jagen, is goed. Al kwam het er uit als een zucht, Darkpaw zuchtte ook, 'ben ik te druk, of iets dergelijks? Wil je ubber houd wel iets doen?' Zei ze op in eens sireuse toon. Ze was spontaan verandert, al haar emoties waren verdwenen, behalve het emotie sireus, als dat een emotie is. Ze vroeg wie zijn mentor was, "Soort van. Heartless is mijn mentor, maar ik heb hem eigenlijk nog nooit gezien." Darkpaw knikte, 'nog nooit gezien, onmogelijk elke clan kat heeft elke clan genoot wel eens gezien, of je zou geadopteert moeten zijn zoals ik.' Vertelde ze.

Sorry voor de mislukte post, moet eten.

Ghostpaw woonde dan al vier maanden in deze Clan, nog steeds leek hij niet aan het hele gedoe te wennen. Ondanks dat hij rustig was als hij op zichzelf was, in gezelschap kon hij nog aardig druk worden. Maar hij moest het maar net willen. Hij was al maanden alleen geweest, en zo had hij zich in stilte ook gevoeld. Alleen. Hij zuchtte even. Misschien was deze poes ook wel zijn weg terug naar een normalere wereld. Hij kon moeilijk altijd alleen blijven, dit gebied zat vol met katten die hem moeilijk voor altijd konden ontlopen. En hij kon hen moeilijk blijven ontlopen. Hij moest er maar aan wennen, vond hij. Ghostpaw vroeg zich af wat de poes eigenlijk verstond onder 'spelen'. Ach ja, ze gingen toch jagen, maakt niet uit. Hij had niet vaak gejaagd. Meestal was het dan alleen maar uit verveling. Als hij honger had, pakte hij gewoon een kleine prooi van de stapel. Niemand die dat zal missen. Het leek alsof zijn stemming Darkpaw's humeur verpestte, en dat was dus niet de bedoeling. "Ben ik te druk, of iets dergelijks? Wil je uberhoupt wel iets doen?" zei de poes op serieuze toon. Ghostpaw knikte langzaam. "Sorry. Ik ben gewoon niet gewend dat... Dat anderen echt op mijn aanwezigheid letten, zegmaar." Het kwam er normaal uit, niet boos, niet zielig. Gewoon normaal. Hij maakte er geen probleem van, en had het er ook liever niet over. Maar als ze er naar vroeg, had Darkpaw recht op antwoord. Bij de opmerking na zijn laatste antwoord, haalde Ghostpaw zijn schouders op. "Dus... Jagen?" zei hij met een klein grijnsje.

Oooh sorry dat ik zo dom was om eth te vergeten *Slaat zich zelf 10000 keer*

'Darkpaw staarde ghost paw aan en hij antwoord op wat zij hem vroeg dat hij drukte en zo niet echt gewend was. Darkpaw schudde emt haar kop. 'JE zou toch wel moeten weten dat je in een clan moet werkene n ooit echt allen zult zijn, en in je vrije tijd kan je rusten en na eht rusten nog ff iets voor je zelf doen om je zelf neit onder de catogorie saai bekend te maken', zei ze zonder dat ze wist wat ze ubberhoud zei. "Dus... Jagen?" Darkpaw greinste terug. 'Is goed!' Ookal kende Darkpaw ghostpaw nu nog maar net en al zins zijn aanwezig heid bij naam mocht ze hem nu al. Darkpaw rende iets meer richting eht dicht begroeide stuk, en ze verwachtte dat ghostpaw hem volgde. Darkpaw keek even om en teon botste ze al tegen een boom op, ze sprong anar achteren en schudde met haar kop, 'Auwts.' Ze schelde die hele boom avn top tot teen uit, 'Stom stuk muizenkeutels etend onkreud besmeurt met vossen poep!' Flapte ze er allemaal uit. Toen ging ze zitten enw achte ze op Ghostpaw, die het hopelijk neit gezien had.

[Vage post, en ik ben inspiloos]

Ghostpaw was de drukte van de Clan niet gewend, en hij merkte duidelijk dat Darkpaw dat maar raar vond. Het kwam ook niet zomaar. Meestal probeerde hij de Clanleden zelfs te mijden. Ghostpaw was nogal een loner. Soms vond hij het prima, hij had lang niet zoveel behoefte aan gezelschap als bijvoorbeeld de poes vóór hem. Soms voelde hij zich ook alleen, maar hij nam nooit de kans om op iemand af te stappen en 'hallo' te zeggen. Dat was gewoon niet hoe hij was. De anderen moesten er maar mee leren leven. Niet dat er ook maar iemand last van hem had, niemand besteedde nou echt aandacht aan hem. Maar hij ging er niet om zitten mokken, hij vond het bij lange na geen probleem. Zo nu en dan moest hij gewoon even iemand zien, een praatje met iemand maken, zodat hij zich weer terug voelde in het land van de levenden. Of het land van de katten die níét krankzinnig waren. "Je zou toch wel moeten weten dat je in een clan moet werken en ooit echt alleen zult zijn. En in je vrije tijd kan je rusten en na het rusten nog even iets voor je zelf doen, om je zelf niet onder de catogorie saai bekend te maken." Darkpaw's toespraak irriteerde Ghostpaw lichtelijk. Maar dat probeerde hij maar niet te laten zien. "Dus jagen? Is goed!" zei Darkpaw. Ghostpaw knikte maar wat. Darkpaw begon te rennen, en Ghostpaw volgde haar klakkeloos. Wie weet, misschien zou dit nog wel eens leuk gaan worden. Hij remde af, toen Darkpaw tegen een boom aanknalde. Een kleine grijns kon hij niet onderdrukken, evenals wat onschuldig gegrinnik. Ze begon helemaal op de boom te schelden, en Ghostpaw keek haar met grote ogen aan. "Oké..." mompelde hij zachtjes in zichzelf. "Oké. Als je klaar bent met die boom verrot schelden, zullen we dan gaan jagen?" Ghostpaw's gezichtsexpressie was opeens een stuk aangenamer dan hiervoor. Hij begon het steeds leuker te vinden met Darkpaw.

"Oké. Als je klaar bent met die boom verrot schelden, zullen we dan gaan jagen?" Hoorde Darkpaw toen. Leuk, nu staat ze ook nog eens voor paal... 'Hehehe, ja is goed', stamelde ze beschaamd. Mooie plunder was dat. Darkpaw snoof de lucht op. Haar ogen flitsten op een bruin beestje. Een muis. 'Kijk daar... Een muis', fluisterde ze zacht. Ze ging in een perfecte sluip houding. Poot voor poot sloop ze naar voren. Haar ogen staarden kil naar het muisje. Met snelle zachte stapjes ging ze op het muisje af. Met een sierlijke sprong sprong ze boven op het muisje, waar bij ze het diertje een snelle dood bezorgde. 'Één nul voor mij', glimlachte ze. Ze likte haar poten even af en begroef het muisje en ze deed haar geur er op om het diertje makkelijk terug te vinden om vervolgens mee naar het kamp te nemen. Ze glimlachtte naar Ghostpaw. 'En nu jij!' Miauwde ze vrolijk.

Darkpaw stond nu behoorlijk voor paal, niet dat het Ghostpaw veel uitmaakte. Hijzelf was beslist geen sociaal wonder, en had amper door dat tegen een boom schelden zo abnormaal was. "Hehehe, ja is goed," stamelde de poes. Ghostpaw grijnsde eventjes, zonder dat Darkpaw het zou zijn. Hij keek geduldig naar Darkpaw, die begon te snuiven. Haar gele ogen gingen naar een bruine muis. Het laatste uur van het beestje had geslagen, zijn leven zou weldra voorbij zijn, en Darkpaw was de oorzaak. Ghostpaw had zo zijn eigen gedachten over de dood. Velen zagen het als iets verschrikkelijks, en keken er tegenop. Ghostpaw, en een paar anderen, hadden er vrede mee. Doodgaan bracht rust en vrede in het lichaam van een oude, zieke of gewonde. In plaats van de dood te zien als het einde, kon je ernaar kijken als een verlossing. Ghostpaw schudde zijn kop, hij verzoop weer eens in zijn gedachten, en Darkpaw's stem haalde hem er gelukkig uit. "Kijk daar... Een muis," fluisterde Darkpaw. Ze wilde natuurlijk niet dat de muis haar zou horen, anders was hun eerste prooi meteen mislukt. Geen goede start voor een jacht. In een goede sluiphouding, ging Darkpaw op het beestje af, wiens lot nu was bezegeld met de dood. Gelukkig kreeg het diertje een snelle dood van Darkpaw. "Één nul voor mij," glimlachte Darkpaw. Oké, ze was dus van plan er een wedstrijdje van te maken. Hij nam de uitdaging met beide poten aan. Hij merkte voor zichzelf op dat hij nog vrij weinig had gezegd tijdens deze jacht. En die was nog niet eens van zo'n lange duur. Maar voordat Ghostpaw zijn bek open wilde trekken om iets te zeggen, vielen zijn lichtgroene ogen op een klein, grijs mormeltje. Een grijze muis, hij herkende zichzelf er eigenlijk wel in. Stil, en altijd op de achtergrond, zo was hij. En eigenlijk wilde hij van dat imago af, en op dit moment hielp Darkpaw hem daarbij. Hoe dan ook, om zijn doel te behalen, moest Ghostpaw de muis doden. Ghostpaw deed de sluiphouding van Darkpaw na, wat prima ging. Het grijze beest had niets door, en Ghostpaw maakte een soepele sprong. Hij kwam bovenop de muis terecht, en zette meteen zijn tanden in het beestje, zodat het meteen geen kans meer had om ooit nog te ontsnappen. Ook het lot van dit diertje was bezegeld, door hem, hoogstpersoonlijk. Hij hield het beest in zijn bek en grijnsde, waarna hij het ook begroef. "Twéé-nul, dametje," zei hij grinnikend. Met zijn lichtgroene ogen tuurde hij alweer rond, op zoek naar zijn volgende prooi.

"Twéé-nul, dametje," Darkpaw lachtte toen Grhostpaw dat zei. 'Sorry, je maakte een spreek fout, het is nu, één-één!' Lachtte ze. 'Maar ik zou er nu een twee-één van maken!' Daachte ze uit! Terwijl ze haar ogen snel over de omgeving liet gleiden smoof ze de lcuht op, de lucht van kraai viel haar neus binnen. 'Kijk en leer', miauwde ze met op zet op een uitslovende toon, die ok grappig was bedoeld. Poot voor poot sloop ze richting de kraai, voor vlieg dieren ahd ze zo haar eigen techniekjes. Die ze nu ging uiten. Met zachte niet horende poot stappen kwam ze er op af. Met een licht sprongetje klemde ze de vleugels van de kraai vast aan de zij van de kraai. Met een makkelijke beet brak ze de nek van de kraai. Ze begroef het bij de muis van daar net en ging teon zitten waar bij ze grijnzend naar Ghostpaw keek. 'En nu is het Twee-één!' Grijnzde ze uitdagend. Ze likte het bloed om ahar lippen weg en haalde met haar poot een veer bij haar snoet weg. Haar ogen flitste af en toe naar een takje dat brak, of een vogel die weg vladderde. Vaak waren dat kraaien, die leefde nammelijk veel in het Shadowclan gebied! Ze haalde de gedachtes iuit haar kop en vestigde haar amber kleurige blik weer op Ghostpaw.

Darkpaw begon te lachen, en Ghostpaw had zijn fout niet eens door. "Sorry, je maakte een spreek fout, het is nu, één-één!" lachte de poes. Ghostpaw kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar er was ook niemand die hem ooit fatsoenlijk had leren tellen. En daarbij, het was geen spreek,- maar een telfout. Dat commentaar hield hij maar voor zich, en hij grinnikte gewoon met Darkpaw mee. Darkpaw had een kraai als haar doelwit uitgekozen. "Kijk en leer," zei ze op uitsloverige toon. Ghostpaw nam aan dat dat enkel was om met hem te dollen. Maar in plaats van naar Darkpaw te kijken, besloot Ghostpaw alvast zelf naar een prooi op zoek te gaan, om de stand zo goed mogelijk voor hem te houden. Ghostpaw rende een eindje verderop, maar veel was er nog niet de zien. Geen muis, ook geen kraai. Hij zag wel een stel eenden in één van de vele meertjes, maar die kon hij moeilijk te pakken krijgen. Ghostpaw was absoluut niet van plan het water in te springen, alleen voor een wedstrijdje. Schichtig keek de jonge kater om zich heen. Darkpaw was vast een betere jager dan hij. Hij kende enkel nog de basistechnieken, gewoonweg omdat hij amper tijd doorbracht in de vorm van zijn training. Heartless was er dan ook bijna nooit. "En nu is het Twee-één!" hoorde hij Darkpaw's stem zeggen. Hij moest nu snel een prooi vinden, anders bleef Darkpaw aan kop, en dat zou hij niet toelaten. Hij zocht nog een paar minuten door, zonder resultaat. Waar moest hij in hemelsnaam een prooi vinden? Hij speurde de bomen af met zijn lichtgroene ogen, op zoek naar een teken van een kraai of ander gevogelte. Ook op de grond was geen spoor van een kraai of muis te vinden. Hij liet een diepe zucht ontsnappen. "Oké," zuchtte Ghostpaw. "Jij wint."