Escape from the hurt and the pain

Aqualight werd 's morgens wakker en voelde haar spieren al direct protesterend reageren. Ze kreunde lichtelijk. De grootste pijn was al voorbij. Goldenpelt had haar goed verzorgd. Toch deden enkele delen nog zo'n ongelooflijke pijn, dat Aqualight soms gewoon niet wou opstaan. Ze was op het randje van de dood geweest. Shadowfur en Evileye. Wie had dat gedacht? Aqualight snapte nog steeds niet waarom Shadowfur haar had moeten hebben. Ze had haar nooit iets verkeerd gedaan. En toch... Het had Brokenstar in de Den niet echt veel kunnen schelen of ze stierf of niet. Hij had weggekeken toen ze zijn blik had proberen op te vangen. Dat zei voor Aqualight al genoeg dat er iets niet pluis was. Misschien omdat ze pas had toegegeven aan Brokenstar dat ze verliefd op hem was. Ze kon maar geen andere reden bedenken. In ieder geval, ze leefde nog. Ze lag weer terug in de krijgersden. Ze mocht daar weer liggen van Goldenpelt. Goldenpelt was een geweldige medicijnkat. Aqualight had haar leven te danken aan de poes. Ze zou haar zeker nog is bedanken. Aqualight snorde en verplaatste zich langzaam. Haar botten deden pijn en haar wonden voelden aan alsof ze elk moment weer konden openbarsten. Maar Aqualight hield stevig vol. Ze snorde toen het lukte. Zie je wel? Gewoon heel langzaam proberen en dan lukte het pas! Dit was geweldig. Aqualight wankelde even en viel toen op de grond, recht op haar wond van haar zij. Ze piepte even, maar stond toen dapper weer op. Ze probeerde de pijn te vergeten, wat moeilijk ging. Ze keek op en merkte toen pas dat ze zich naar de meertjes verplaatst had. Vol gesnor legde zij zich neer vlak voor zo'n meertje. Ze liet de zon haar vacht bedekken en snorde zachtjes. Dit was heerlijk.

Vrij om te reageren ^_^

Blackclaw was wakker geworden met een zwaar geweten. Hoewel de zon buiten scheen lag er over alles om hem heen een soort grijze waas. Dit was de omgeving en de Clan die hij op het spel had gezet. Dit alles, wat er gebeurt was, daar had hij aan meegewerkt. Het was zijn schuld. Als hij Aqualight beschermd had in plaats van Shadowfur.. Hij zuchtte en liep het kamp uit, de blikken van enkele Clanleden negerend. Hij moest zijn eigen last dragen. Goldenpelt had Aqualight goed verzorgd. Het zou vast al beter met haar gaan. De zwarte kater liep het kamp uit. Jagen dan maar, dan deed hij nog iets nuttigs voor de Clan. Dan had hij niet alles helemaal verpest.. Kon dat überhaupt nog wel? Hij knipperde verwoed met zijn felgele ogen. Waarom niet naar de meertjes? Als hij verdronk tijdens het vissen was dat mooi meegenomen. Zijn pootstappen werden gedempt door de zompige grond. Stilletjes liep hij verder en wendde zijn kop af van de zonnestralen. Licht zou waarheid moeten brengen. Hij had die al te vaak onder ogen gezien. Door zijn kop af te wenden was zijn blik naar iemand anders gegleden. Aqualight! Wat deed zij hier? Ze moest rusten! Ze had vast nog veel pijn. Bezorgd liep hij naar haar toe. 'Aqualight.. gaat het weer wat beter?' Hij kon haar maar een paar seconden echt aankijken. 'Het spijt me. Verschrikkelijk.' Zijn stem gaf het op. Ze mocht hem uitschelden, haten, alles. Misschien maakte dat dat hij zichzelf minder zou haten..

Aqualight voelde dat de pijn in haar spieren nog steeds wel waakte over haar, maar probeerde het te negeren en te genieten van de zon, die lekker scheen op haar rug. Ze kreeg bijna een hartaanval toen ze opeens een stem hoorde. Ze kende die stem. Ze draaide zich om en zag Blackclaw. Ondanks dat hij Shadowfur beschermend had en haar een beetje mee had geholpen om bijna dood te krijgen, kon ze het hem op de een of andere manier niet kwalijk nemen. 'Excuses aanvaard. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben als ik in jouw poten stond,' sprak Aqualight. Ze kroop een beetje dichter naar de kater toe en gaf hem een lik over zijn kin. Aqualight keek hem aan. 'Ik kan je maar niet haten. Ik kan je maar niet beschuldigen over wat je gedaan hebt,' zei Aqualight gemeend. Ze kon het echt niet. Anders had ze het vast en zeker gedaan. Aqualight keek richting Blackclaw en snorde lichtjes. 'Goldenpelt heeft me trouwens goed geholpen. Alhoewel mijn spieren soms wel nog pijn doen en ik vaak moet rusten,' zei ze, terwijl ze Blackclaw een bemoedigende lik gaf. 'Maar je moet weten dat ik totaal niet boos op je ben,' zei ze vriendelijk lachend.

Blackclaw voelde een last van zijn schouders vallen toen Aqualight zijn excuses aanvaardde. Toen ze buiten bewustzijn was geweest en hij even niet verder kon vechten, had hij geprobeerd haar te beschermen. Het was alleen niet zo goed gelukt. Dankzij Scytheshade, Blacknight en Raindrop leefde ze nog. Dankzij hem lag ze hier nu met zoveel pijn. Het had anders kunnen lopen, dat had hij moeten weten.. Haar volgende woorden klonken raar. 'Het is mijn schuld dat je zoveel pijn hebt nu,' sprak hij verbaasd. 'Hoe kan je me niet haten?' Hij gaf haar een voorzichtige lik over haar kop, om te laten blijken dat hij niet nog iets van plan was. Ze was helemaal niet boos op hem.. dat was.. vreemd, heel vreemd. Maar het voelde goed, beter dan hij verwacht had. Blackclaw ging naast haar liggen. Hij voelde zich vreemd, misschien doordat hij zich beter voelde. Dat had hij de laatste dagen niet gehad. 'Ik zal niet terugvallen als Shadowfur me ooit op komt zoeken,' zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen Aqualight. Zijn blik gleed naar haar. 'Ik heb Rainflower ook in vertrouwen genomen,' vertelde hij, 'Zij wil me ook helpen.' Even wilde hij vertellen over zijn voornemen op het donderpad te springen als hij iets verkeerd deed, maar hij besloot Aqualight daar niet mee op te schepen.

Aqualight keek de kater aan en knikte. Rainflower was ook een goede poes. Aqualight had haar niet gezien op de nacht dat ze bijna vermoord was. Maar Rainflower stond erop bekend dat ze soms overal doorheen kon slapen. Uitgeput van het lopen naar deze plek legde de poes haar kopje neer tegen Blackclaw's buik. 'Sorry. Ik kan er niks aan doen. Ik ben nu al uitgeput,' zei ze en ze gaf Blackclaw een lik. 'Het is dat het zo lekker zacht ligt, anders had ik iets anders genomen,' zei ze plagend en ze keek een beetje omhoog. Ze legde haar pootje neer bij Blackclaw's buik en spon zachtjes. Ze vond het fijn dat Blackclaw tenminste normaal deed tegen haar. 'Blackclaw, heb jij mij eigenlijk aangevallen? Ik bedoel, met je eigen klauwen?' vroeg Aqualight, terwijl ze haar kopje omhoog richtte en toen de blik van Blackclaw ontmoette. Diep vanbinnen hoopte ze dat de kater dàt niet op zijn geweten had. Ze zou het erg jammer vinden, mocht het wel zo zijn.

Hij schrok even toen de poes plots haar kopje op zijn buik legde, maar liet het toe. Het zou buitengewoon onbeschoft zijn om haar weg te duwen. Hij gaf haar heel zacht een plagerig duwtje. 'Het is dat je zielig en aardig bent..' zei hij met een glimlach. Als Shadowfur hen niet verraden had.. had hij haar kunnen lief hebben. Jammer genoeg zat dat verlangen niet in haar hart en had ze de grenzen van mogen te ver gepusht. Ze zou in zijn herinnering blijven.. samen met de klauwen die op zijn hart gekrast hadden. Aqualight's plotselinge vraag liet hem nogmaals schrikken. Hij haalde de herinneringen aan die nacht terug en dacht na.. 'Nee. Ik heb alleen Shadowfur beschermd. Toen Evileye je wilde verstikken probeerde ik haar weg te duwen.. maar.. Shadowfur viel.. me aan..' Het laatste deed nog steeds pijn. Hij sprak met overtuiging; het was ook waar. Hij had Aqualight niet vermoordt, hij had er aan bij gedragen. Door hem had ze pijn gehad, was ze bijna dood geweest. Hij zou niet meer naar de liefde moeten luisteren; het bracht hem slechts ongeluk en anderen pijn.

Aqualight keek richting Blackclaw terwijl allemaal vragen en beelden door haar hoofd schoten. Een deel van haar geloofde niet dat Blackclaw het had gedaan, maar een andere kant zei dat het goed zou kunnen. Blackclaw had ondertussen een zwak voor Shadowfur. Maar ze schudde krachtig haar kopje. Zo stom zou Blackclaw toch niet zijn? Ze luisterde naar zijn woorden en om de een of andere reden was ze opgelucht. Blackclaw was veel te goed om zoiets te ondergaan. Ze luisterde naar de laatste woorden. De pijn droop ervanaf en Aqualight kon het niet negeren. Haar oren gingen plat en haar gewicht ging volledig neer op Blackclaw, omdat ze zich zo zwaar voelde. Verdrietig keek ze hem aan. 'Sorry Blackclaw,' sprak ze en ze glimlachte voorzichtig. Ze keek een beetje schuldbewust richting de grond. Haar staartpunt sloeg nerveus heen en weer en ze keek rustig richting Blackclaw. Ze vond het echt zielig dat hij zoveel mee had moeten maken in zijn leven. Dat gedoe met Shadowfur enzo.

Hij kon niet goed tegen het medelijden van Aqualight en wendde zijn blik bruusk af. De meertjes zouden hem wel enige rust kunnen geven, hoopte hij. 'Het geef niet. Probeer jij je leven maar weer op te pakken. Shadowfur zal zich nu wel even rustig houden.' Hij keek weer nors, net als altijd. Nee, Blackclaw liet zich niet makkelijk in met emoties. Daar hield hij niet van. Anderen kenden zo je zwaktes.. nu was het al te laat. Desalniettemin was de glimlach al van zijn gezicht verdwenen toen hij de muur om zich heen weer op trok. Het enige wat ooit echt had gewerkt. Al het gevoel buitensluiten, dan voelde je niets meer als je je concentreerde. De oplossing voor een chagrijnige kater die zichzelf goed verborgen had onder zijn zwarte vacht en een mysterieuze blik in zijn gele ogen had gelegd. Toch liet hij Aqualight liggen, ondanks haar plotse medelijden. Hij kon haar niet haten zoals Shadowfur had gedaan. Als de pijn eenmaal weggesleten was zou alles wel goed komen.. niet?

Aqualight keek een beetje geschokt omhoog toen Blackclaw had gesproken, maar had haar blik toch maar weer naar het meertje voor zich geworpen. Misschien was Blackclaw er nog niet geheel overheen en had hij tijd nodig. Ze keek met haar oren plat naar het meertje voor zich. Ze begon moe te worden van het hier zo liggen. Het was toch best wel stom dat ze de Den van Goldenpelt was uitgelopen. Maar zoals ze al had verwacht van zichzelf, was ze heel erg koppig. Ze keek opzij naar Blackclaw en hoopte dat Rainflower het goed met hem had. Ze hoopte dat Rainflower Blackclaw weer de lieve, zorgzame kater van vroeger kon laten worden. Een herinnering van bij het groepje bomen schoot door haar heen. Toen had ze willen blijven slapen bij het groepje bomen en Blackclaw had haar proberen overhalen om toch met hem mee te gaan, maar Aqualight was te koppig geweest. Blackclaw had toen voorgesteld dat hij 's morgens wel meteen kwam kijken of het wel goed was gegaan en of ze niet opgegeten was. Dat was nog voordat gedoe met Shadowfur. Voordat Shadowfur Blackclaw helemaal veranderde. Er was iets geknapt in Blackclaw. Hij was niet meer zoals vroeger en alleen diegene die met hem waren opgeschoten, of ooit een conversatie met hem hadden gehad, konden dat merken. Aqualight was een van hun en ze keek op naar Blackclaw. Soms wou ze dat ze zijn pijn kon wegnemen. Maar helaas ging dat niet. Haar lichaam probeerde rust te vinden, maar Aqualight's kopje stond er niet naar om rust te krijgen. Eerst wou ze Blackclaw's pijn wegnemen. Maar dat zou onbegonnen werk zijn. Blackclaw zou haar afsnauwen en niet eens toelaten. Misschien kon ze is met Rainflower over Blackclaw praten. Maar niet nu ze in deze gewonde stond zat. En als ze het nu opeens toch niet haalde? De gedachte daaraan voelde dat ze pijn kreeg en ze slikte. Ze wou het wel halen. Ze wou niet doodgaan. Ze keek opzij naar Blackclaw. Hij keek zo nors en die muur om hem heen, dat was gewoon niets voor Blackclaw. Aqualight ging niet over Shadowfur beginnen. Niet dat ze het niet durfde, maar als ze Blackclaw kwaad wou krijgen, dan moest echt zo beginnen. Ze liet haar blik glijden naar het meertje. Wat moest ze nu doen of zeggen? Alleen Shadowfur kon die pijn wegnemen door hem weer te liefkozen. Maar dan was het nog te vraag of Blackclaw haar zou vertrouwen. En trouwens, als Aqualight er zo over nadacht, zou Shadowfur dat niet eens doen. Die ging hem laten vallen als een baksteen en hoe zouden ze elkaar moeten ontmoeten? Hoe deden ze dat eerst, eigenlijk? 'Vergeet Shadowfur gewoon,' zei Aqualight zachtjes. Het leek wel alsof ze Blackclaw's bloed snel voelde stromen. Misschien zat hij vanbinnen wel te koken van woede, of wou hij haar heel graag van zich afduwen. Aqualight verplaatste haar gewicht naar de andere kant en ze viel gelijk neer op haar zij. Zo was ze in elk geval van Blackclaw af.

Waarom was hij zo bot? Als hij het zichzelf niet afgeleerd had zouden de tranen bijna in zijn ogen gestaan hebben. Aqualight verdiende dit niet. Het leek bijna uitgesproken te zijn in het kloppen van haar hart, dat ze dit niet verwacht had. De eerste keer dat hij tegen haar sprak had hij haar nog niet verraden.. dat deed pijn. Waarom deed het pijn om haar te verraden? Hij probeerde de muur om zich heen weer af te breken, zonder succes. De stenen stonden te stevig op elkaar, gebouwd van de emoties die de laatste tijd de spiegel van zijn ziel gebroken hadden. Hij wilde Shadowfur niet meer. De verraadster had meer verraden dan haar Clan. Als ze echt van hem had gehouden - wat hij ook even had gedacht - had ze hem nooit aangevallen. De klauwen die ze in zijn vacht had gezet deden evenveel pijn als zijn hart dat niet meer heel aanvoelde. 'Ik vergeet haar wel.. maar mijn hart niet. Kan het ooit nog geheeld worden?' mompelde hij, misschien meer tegen de meertjes dan tegen Aqualight. Het was haar schuld allemaal niet. Gelukkig waren Raindrop en Scytheshade er geweest; hen had hij nooit wat aan gedaan. Aqualight ook niet, niemand niet. Alleen hen die Shadowfur aanvielen. 'Hoe zit het met jou hart? Dat moet ook een flinke kras hebben..' zei Blackclaw cryptisch tegen Aqualight, doelend op de harteloze actie van Brokenstar. De echte Shadowclanleider, de echte kat zonder hart. Raindrop was Deputy.. als zij ooit leider ging worden zou Shadowclan wat minder hardvochtig worden, gokte hij zomaar. Hij voelde dat Aqualight zich van hem afdrukte. Het was een fijne warmte geweest. Hij ging weer wat dichter naast haar liggen; die grond was vast te hard voor haar.. Wacht, nu ging hij weer zwakzinnig doen, zoals hij voor Shadowfur gedaan had. Maar er zaten barsten in de muur om hem heen, gewoon omdat hij zich zorgen om haar maakte. Ze verdiende veel beter dan dit lot. Zou Starclan het later beter met haar voorhebben?

Aqualight keek opzij naar Blackclaw. Ze probeerde begrip op te brengen voor hem en probeerde normaal te doen, maar dit ging toch moeilijker dan gewenst. Ze had zin om een sarcastische opmerking te maken, om haar klauw tegen zijn gezicht te glijden. Daarnet had ze hem hem nog allemaal vergeven en had ze niks gevoeld, maar ze had haar emotie alleen maar opgekropt. Wazigheid was te zijn voor haar gezicht en Aqualight kon de kleuren van het meer niet meer onderscheiden. Was die nu rood of blauw? Aqualight schrok van zichzelf. Ze schudde krachtig haar kopje, net toen de vraag van Blackclaw kwam. Zijn tweede al. 'Of je hart nu geheeld wordt of niet, je moet toch verder met je leven. Katten de hele dag afsnauwen heeft geen zin,' zei ze, terwijl ze hem harteloos aankeek. Die blik kon ze echter maar even behouden. 'En Brokenstar's reactie kan me niks schelen. Het laat me koud,' loog Aqualight glashard tegen de kater. Ze vond het wel fijn van hem dat hij haar warm hield met zijn vacht, maar ze had ook zin om hem van zich af te duwen. 'Dankzij je lieve vriendinnetje kan ik nog gezellig even wachten met jagen,' zei ze toen sarcastisch. Dat was nu net de sarcastische opmerking die ze dacht te hebben ingeslikt. Ze zette zich schrap voor Blackclaw's boosheid. Haar begrip en vergiffenis was binnen één klap en een botte opmerking van hem verdwenen. Aqualight was het een beetje zat aan het worden. Normaal moest Blackclaw voelen dat zij haar spieren aan het spannen was. Blackclaw mocht nog geluk hebben dat ze hem niet meer aandeed. Ze had zo'n zin om een scherpe opmerking te maken over Shadowfur. Iets wat Blackclaw ziedend zou maken. Ze keek naar Blackclaw en slikte met moeite die opmerking in. Ze schudde boos haar kopje weer toen ze pijn voelde in haar oog. De kleuren begonnen zich nu door elkaar te mengen. Aqualight schrok en schudde nog heviger met haar kopje. Jammerend keek ze voor zich uit. De vorm van alles begon te vervagen, heel langzaam. Een kleur die ze niet kon beoordelen kwam in haar op. Blackclaw en het meer waren verdwenen, maar ze hoorde het nog wel. Aqualight jammerde. 'Mijn ogen! Ik zie niks!'

- En toen was ze blind. Dit was ik al langer van plan hoor xD -

- Owkee Blackclaw gaat even heel chagrijnig en gemeen doen.. je mag best doelloos achter hem aan komen lopen x3 -

Hij merkte de verandering in haar humeur vrijwel meteen op. Ze maakte een sarcastische opmerking. Blackclaw trok een wenkbrauw op en fronste. Hij gaf Brokenstar groot gelijk. Shadowfur was misschien wel net zo vals als deze poes, als Aqualight wilde. Het was duidelijk dat ze loog; Blackclaw kende haar en de roddels al langer dan vandaag. Ze leek heel boos, om iets. Hij had haar nog wel beschermd. Trut. De zwarte kater trok de muur om zich heen nog dichter op en voelde de woede langzaam in zich opborrelen. Hij probeerde haar te beschermen en dan kreeg hij dit ervoor terug. Wacht. Zijn lieve vriendinnetje? Dat was ze helemaal niet! Hij probeerde haar te vergeven. Lekkere mental coach was die Aqualight, zeg. Hij beet op zijn lip, al sprak uit zijn ogen duidelijk de woede die hij voelde opkomen. Hij had de opmerking niet eens bot bedoeld. Vrouwen, hij zou ze nooit begrijpen. Jammer dan, het kon hem na Shadowfur nog maar vrij weinig schelen. Hij kon haar bijna horen denken dat hij geluk had dat ze zich inhield. Iets te zelfverzekerd. Hij stond op met een zwiep van zijn staart. 'Ik had Brokenstar over moeten halen je te vermoorden,' zei hij, uiterlijk rustig, al was het in zijn stem te horen dat dat helemaal niet zo was. 'Ik had je zelf moeten vermoorden en met Shadowfur mee moeten gaan. Deze Clan is net zo corrupt en zielig als jij bent!' Bijna wilde hij haar aanvallen, maar hij besloot dat dat beneden zijn waardigheid was. Hij draaide zich om, net toen ze iets begon te gillen over haar ogen. Met blindheid geslagen, hoogmoed komt ten val. Blackclaw slikte een nijdige opmerking in en draaide zich met een zwiep van zijn staart om. Misschien kwam hij zo nog terug, maar voorlopig liet hij haar hier creperen. Net goed.

De zwarte Warrior voelde zich onredelijker met iedere stap die hij verder weg zette. Het moest je niet blij maken om blind te worden en hij had er gedeeltelijk schuld aan.. het was alleen zo moeilijk om dat in te zien! Zo lastig om toe te geven dat hij gefaald had in.. nou ja, alles. Waarom? Waarom kon zijn gekwetste eer niet dragen dat hij alles verkeerd deed en dat ook altijd zou doen? Blackclaw ging langzamer lopen en zuchtte. Hij was zo stom, zo naïef en dacht nergens goed over na. Hij was er een ster in om alles te verpesten, dat merkte hij nu wel. Nee.. hoe had iemand hem ooit leuk kunnen vinden? Aqualight meende het vast niet, ze was gekwetst. De woorden kwamen opnieuw aan, deden hem opnieuw pijn. Zwakzinnige dat hij was! Plots draaide hij zich om, zag de turtoise shell (toch?) poes een eind verderop, wanhopig met haar klauwen slaan, blind en niet wetend welke kant ze op moest. Dit was zijn schuld.. moest hij het niet goed maken? Hij kon haar haar zicht niet terug geven.. alles was zijn schuld. Hij had het kunnen weten, maar nee! Natuurlijk, dat deed hij altijd; idioot. Blackclaw liep steeds sneller en was bijna bij haar toen hij haar een excuses hoorde mompelen. Meende ze dat? Was het niet opnieuw een leugen, zoals hij er zovele gehoord had? Maar ze leek te huilen, ze leek het te menen. Waarom.. Aqualight schreeuwde naar het woud, niet in staat om iets te doen. Blackclaw zag het even aan en voelde zijn schuldgevoel aan zijn hart vreten. Nee.. Hij liep naar haar toe en bleef op een veilige afstand staan. 'Het spijt me, Aqualight.. alles is mijn schuld, krab me maar, doe me wat.. ik moet je helpen maar ik weet niet hoe,' zei hij, zijn stem licht trillend van de pijn die de waarheid hem deed.

Aqualight jammerde zachtjes terwijl ze weerloos bleef liggen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Hoe kon ze nu opeens blind zijn? Allemaal beelden flitsten door haar hoofd. Misschien hadden ze een beetje meer op Evileye moeten letten dan op Shadowfur. Aqualight piepte zielig en bleef als verslagen liggen. Ze was nu ook nog een vriend, Blackclaw, kwijtgeraakt. Als er nu nieuwe kittens kwamen, dan kon ze het wel vergeten om hun uiterlijk te zien, of om er bij weg te dromen. Brokenstar kon ze al helemaal vergeten. Blindheid verpest alles. Het enige wat ze nu nog kon, was de katten hun gezichten herinneren zoals ze ze altijd gezien had. Aqualight zuchtte geërgerd en snikte. Ze werd warm toen ze Blackclaw's stem hoorde, dichtbij maar ook weer niet dichtbij. Aqualight stond op. Ze rook hem dichtbij. Ze zette voorzichtig een stap voorbij. Haar vacht tintelde. Dat wou dus zeggen dat er ergens een obstakel lag. Aqualight stak haar poot uit. Aqualight liep verder. Ze botste ergens tegen. Toen ze ontdekte dat dit Blackclaw was, begroef ze haar neusje bij zijn borstkas. Tenminste, dat dacht ze toch. Ze voelde voorzichtig met haar pootje. Ja, ze zat op die plek. Aqualight snorde en begroef haar neusje dieper. Toen keek ze omhoog, ook al zag ze niks. 'Sorry Blackclaw,' zei ze toen en je kon aan haar stem horen dat het echt zo was. Ze drukte bang haar kopje weer tegen hem aan. Wat moest ze nu doen? Tegen wie moest ze het zeggen? Dat werd de Elders Den, dat wist ze zeker. De eerste die het te horen ging krijgen, was Cinderkit. Aqualight had geluk dat ze het zielige kopje van Cinderkit niet zou zijn, maar diep in haar hart zou ze de teleurstelling wel voelen. Aqualight keek naar Blackclaw's vacht. Natuurlijk zag ze niks. 'Ik weet niet wat ik moet doen,' zei ze wanhopig.

- Flutpost! xD -

Blindheid, wat een verschrikkelijke vloek moest dat zijn. Blackclaw slikte. Hoe had hij ooit zo stom kunnen zijn, zo egoïstisch? Als hij voor zijn Clan gekozen had was er niets mis geweest, als hij Aqualight beschermd had had zij een leven gehad. Waarom zei ze niets, waarom sloeg ze haar klauwen niet in zijn gezicht? In al die manen dat hij leefde was hem niets verschrikkelijks overkomen. In al die tijd had hij gezondigd en anderen pijn gedaan, ongestraft. Hij walgde van zichzelf. Aqualight zette een paar stappen naar hem toe, even hoopte hij dat ze hem echt zou aanvallen, ondanks haar blinde ogen. Hij was oud, hij was bijna toe aan de Elder's Den. Niet deze jonge poes, nog vol leven. Het lot was zo oneerlijk.. De zwarte kater schrok bijna toen Aqualight opeens haar gezicht tegen zijn borstkas aandrukte. 'Sorry,' mauwde ze, haar stem werkelijk gevuld met pijn. Het stak recht in zijn hart, hoewel hij probeerde zijn gebruikelijke norse façade intact te houden. 'Waarom zou jij sorry moeten zeggen, Aqualight? Het is mijn schuld, en mijn schuld alleen. Sorry..' Zijn stem werd steeds zachter, brak bijna. Hoe moesten ze dit aan iedereen gaan vertellen? Verschrikkelijk.. De kater durfde geen stap achteruit te doen, bang dat Aqualight zou vallen of iets dergelijks. 'Laten we even gaan liggen, Aqualight, om te rusten en bij te komen,' mauwde hij met een geruststellende stem. Ze konden wel terug naar het kamp willen, maar zolang ze zo aangedaan was had dat geen enkel nut. Voorzichtig probeerde hij haar naar de grond te werken, zodat ze niet omviel en haar kopje stootte, waarna hij zelf ging liggen. Kon hij maar iets doen..