Everybody's fool (Dawnstar)

Otterkit werd wakker in de den en was van plan om wat te gaan vangen voor de clan net zo wat elke leerling en warrior deed, ze wilden niet haar tijd verspillen met niks doen dus ze wilden gaan jagen voor de clan. Ze liep de den voorzichtig uit en sloop rustig de den uit maar ze merkte dat het wel erg koud was geworden. Otterkit wist dat ze dit moest doen voor haar clan, het is mijn destiny om voor mijn clan te zorgen dus ik zal gaan en mijn best doen. besloot ze en liep het kamp uit. Otterkit had besloten om in deze koude winter weg te lopen en wat te gaan jagen voor de clan, ze zakte steeds weg in de sneeuw. Ze staarde er naar moet ik dit echt doen? voor de clan? Otter schudde even haar kopje en dacht ja de clan heeft voedsel nodig dus zet door meid. Ze hield haar hoofd opzei en liep door met hevige kracht zette ze stap voor stap vooruit in deze sneeuw storm, ze voelde dat haar kussentjes bijna niks meer voelden. Otterkit voelde dat ze steeds dieper weg zakte in de sneeuw, ze voelde elk moment de wind steeds harder gaan en in de plaats van sneeuwen begon het harder te hagelen. De harde hagel brokken kwamen tegen haar natte lijfje aan, ze knarste haar tanden en kneep haar ogen dicht. Otterkit rook alleen maar sneeuw en natte frisse geuren, ze hoorde hoe de hagel tegen de grond aanbarste. Otterkit voelde zich overal slapper worden en steeds al haar kracht bij een windvlaag haar verlaten, ze was machteloos tegen deze storm maar ze moest wel. Ergens moest er toch iets te eten zijn ging door haar hoofd, Ik moet me focusen op de prooien. Otterkit sloot haar ogen en bleef stil staan en herinerde hoe ze moest jagen ze had het wel eens een leerling het zien doen, ze nam een hap lucht ging in jachthouding en rook een niet zo sterke geur van een rat. Otterkit ontblote haar scherpe mini nageltjes, ze sprong fier op het beest en dode het zonder genaden en zei 'ik heb mijn eerste prooi gevangen!" Ze pakte de rat op met haar mond en sleurde het lijk mee maar ze had te weinig macht over en viel roerloos op de grond neer met haar laaste gedachten: Ik Voede de clan.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

De wind werd steeds sterker naarmate ze langer buiten het kamp was. Vandaag was ze niet op jacht, ze liep hier om alles te controleren en in de gaten te houden. Misschien moet ik morgen maar in het kamp blijven, even op krachten komen en daar katten helpen, ging er door haar kop. Ja dat was een goed idee, dat zou ze gaan doen. Haar ogen werden tot spleetjes geknepen zodat er geen sneeuw inkwam. De koude windvlagen lieten haar vacht opwaaien en ze werd er nogal door tegengehouden. Ze kwam alleen maar poot voor poot vooruit en soms moest ze even stoppen om op adem te komen. Ineens zag ze een klein wit-bruin vlekje in de verte. Eerst leek het iets van sneeuw op een takje, maar door de geur bleek het een kat, en een prooi. Dawn liep erop af, maar die kat was toch veel te klein voor warrior, zelfs nog aan de kleine kant voor een apprentice, wat doet die nu buiten? Toen ze nog maar een paar kattenlengtes van hem af was zag ze het dier ineens in de sneeuw vallen. Even stond ze geschokt, maar toen versnelde haar pas tot ze een soort van rende. Toen kwam ze eindelijk bij het kleine bolletje vacht aan. Ze herkende hem als Otterkit, maar wat deed een kitten nou hier? Ze zag de kleine rat ernaast, en vroeg zich af hoe een kitten wist hoe ze moest jagen, aangezien ze het hele kamp niet eens uitmocht. Ze moest de moeder van dit kleine ding maar is even goed aanspreken. Ze pakte de kitten op bij haar nekvel en groef de rat in in de sneeuw, zodat ze het dadelijk op kon halen. ”Otterkit, blijf er bij. Kom op, ik breng je naar het kamp.” Zei ze zacht tegen de kitten terwijl ze weer richting het kamp liep.

310 words | Otterkit | ( © hunter. )

Otterkit voelde de sneeuw in haar vacht smelte tot water, het was koud en nat. Ze voelde een kleine tik en werd opgepakt bij haar nek vel, het voelde warm en het rook naar de riverclan naar de vertrouwde geur die ze al rook toen ze geboren werd of daarna dan. ”Otterkit, blijf er bij. Kom op, ik breng je naar het kamp.” sprak een vertrouwde stem haar aan, ze opende haar ogen en zag de witte vlakes een mooie gloed krijgen door de zon, Otterkit wilde slapen en ze was dood moe, Nee ik moet niet opgeven maar doorzetten! ging er door haar hoofd heen. Ze rook de ijzige geur en voelde de kouw, ze spitste haar oren en schudde haar kop. Nee dit gaat niet gebeuren ik moet door zetten voor mijn clan! riep ze in haar hoofd, ze voelde dat ze gedragen werd door Dawnstar waarvan ze gehoord had en haar een keer heeft horen praten. Otterkit maakte zich los uit de ijzere greep van Dawn en sprak "sorry ik moet jagen voor mijn clan en mijn vrienden, ik geef niet de moed op. De clan heeft me nodig en heeft meer monden te voeden dan een!" hijgde ze. Ze wilden niet bot klinken maar misschien klonk het zo, ze bleef dood moe en staarde hijgend naar Dawnstar. Otterkit boog haar kop triest en voelde zich schuldig "Ik wil niet bot tegen U zijn maar ik wil de clan helpen net zo wat iedereen doet, ze.... Ze betekenen iets te veel voor mij om ze te laten sterven, hoe zie jij het Dawnstar?" zei ze moedig en trouw. Otterkit voelde een pijn steek in haar zij en bleef deftig recht staan, ze was moe en voelde haar poten tintelen. "Ik zal veder jagen voor mijn gestorven moeder!" sprak ze loyaal toe, ze legde haar oren in haar nek en draaide zich met een ruk om en liep door de harde storm en riep Dawnstar na "Wil je me helpen jagen?" vroeg ze haar na. Otterkit draaide zich weer om en voelde de pijn steeds meer komen en de kou ook in haar lijfje kwam, ze rimpelde haar neus en ontblote haar tanden en liep vermoeiend door zonder enige verstand.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Even leek de kleine kitten stil te hangen, maar toen begon hij zo te rollen en te draaien dat hij zich losmaakte uit haar greep. "Sorry ik moet jagen voor mijn clan en mijn vrienden, ik geef niet de moed op. De clan heeft me nodig en heeft meer monden te voeden dan een!" Een kitten met pit, ging er in haar kop rond. Ze vond het moedig van de poes, maar ook erg dom. De kitten was een stuk kleiner dan haar en ze moest dan ook naar beneden kijken toen hij verder praatte. "Ik wil niet bot tegen U zijn maar ik wil de clan helpen net zo wat iedereen doet, ze.... Ze betekenen iets te veel voor mij om ze te laten sterven, hoe zie jij het Dawnstar?" Ze glimlachte flauw en ging zitten op de grond. Het was misschien beter om de kitten even helemaal te laten uitspreken, even haar hart laten uitluchten. "Ik zal verder jagen voor mijn gestorven moeder!" Ja loyaal was dit kleintje wel, dat ze dit allemaal wou doen voor de clan en haar moeder. Ineens legde ze haar oren in haar nek, draaide om en begon weg te lopen, door de sneeuwstorm heen. "Wil je me helpen jagen?" Riep ze nog naar Dawn voor ze verder liep. Snel stond de rosse poes op en rende naar de kitten. Ze blokte het pad van het kleine poesje. ”Erg mooi verhaal Otterkit en ik snap dat je dit wilt doen voor de clan en je moeder, maar dit heeft geen zin zo. Wat heeft de clan er nou aan als jij hier omkomt in de sneeuwstorm? Ik weet zeker dat iedereen, en ook je moeder, liever heeft dat jij het overleeft en een goede warrior wordt. Er is niet voor niks een regel dat kittens het kamp niet uit mogen, het is gevaarlijk hier voor jou Otterkit.” Ze zei het allemaal met een aardige uitdrukking op haar snuit, ze wou de kitten niet boos maken. ”Ik ga je terugbrengen naar het kamp Otterkit. Daar ga jij gewoon lekker warm in de nursery liggen bij de andere kittens en laat het jagen maar aan de warriors en apprentices over oke?” Opnieuw pakte ze het diertje bij haar nekvel en had haar deze keer goed vast, zodat ze zeker wist dat ze niet los kon draaien.

395 words | Otterkit | ( © hunter. )

Otterkit hoorde de vorse leidster spreken, haar stem golfden over de sneeuw witte vlaktes. ”Erg mooi verhaal Otterkit en ik snap dat je dit wilt doen voor de clan en je moeder, maar dit heeft geen zin zo. Wat heeft de clan er nou aan als jij hier omkomt in de sneeuwstorm? Ik weet zeker dat iedereen, en ook je moeder, liever heeft dat jij het overleeft en een goede warrior wordt. Er is niet voor niks een regel dat kittens het kamp niet uit mogen, het is gevaarlijk hier voor jou Otterkit.” sprak Dawnstar vloeiend tegen de sterke wind in. Otter stond recht met haar borst naar voren en riep: "heeft U dan liever dat we allemaal dood gaan door de honger!" Ze voelde zich schuldig maar op die manier was ook haar moeder ondergekomen. Ik wil niet weer iemand laten sterven, Nooit meer! riep ze in haar hoofd. Ze stond sterk maar voelde hoe Dawnstar haar aan haar nekvel trof en klemde tussen haar harde kaken, ze sloeg met haar poten maar kwam erachter dat niks een nut had. Ze voelde de kou en hoe de wind haar heen en weer haalden, maar het was zo erg ze kroop ineen van de ijzige kou. ”Ik ga je terugbrengen naar het kamp Otterkit. Daar ga jij gewoon lekker warm in de nursery liggen bij de andere kittens en laat het jagen maar aan de warriors en apprentices over oke?” sprak Dawnstar streng. Waarom ziet u dat niet dat andere ook sterven van de honger en pijn, de kou dat zorgt er waarschijnlijk voor... Haar gedachten verdween in haar eigen ogen. Otter keek naar de grond en zei inzich zelf "Mijn moeder.... Is gestorven door de honger..." haar ogen traanden en haar tranen raakte de grond als ijsspegels. Deze kou was niet te vertragen en dat kon je zien hoe de kitten zich ineen kroop als een hangende pluizen bal.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Ze had de kitten genegeerd toen ze zei dat ze haar terug naar het kamp ging brengen, maar ze dacht er nu nog een keer over na. Natuurlijk wil ik niet dat iedereen doodgaat, maar tot nu toe zijn de sterftecijfers niet opvallend hoog. Plus het is onwaarschijnlijker dat een warrior doodgaat door een paar dagen niet eten dan dat een kitten doodgaat alleen in een sneeuwstorm. Ze hoorde opnieuw de stem van de kitten in haar bek, de stem klonk zacht. "Mijn moeder.... Is gestorven door de honger..." Zei ze en Dawn zag hoe de tranen van de poes op de grond vielen, licht bevroren op de weg naar beneden. Snel keek Dawn om zich heen en zag een klein beschut plekje. Waarschijnlijk zou een deel van haar nog in de storm staan, maar de kitten en haar eigen kop waren beschut. Ze liep erheen en zette de kitten daar neer. ”Otterkit, ik snap dat je niet wilt dat anderen omkomen van de honger, dat wil ik ook niet en dat wilt niemand. Maar ook niemand zou willen dat jij je leven waagt zodat misschien één warrior een dagje minder hongerig is. Het is erg lief bedoelt en ik zal het zeker onthouden, maar je kunt altijd nog jagen als je apprentice bent, en warrior daarna. Nu je nog een kitten bent moet je in de den slapen, warm blijven en daar spelen met anderen.” Een zachte lach stond op haar snuit. Ze voelde hoe haar achterkant langzamerhand steeds kouder werd. ”Ik ga je nu verder naar het kamp brengen Otter, daar ga jij opwarmen in de nursery en dan zal ik je prooi ophalen. Met het dier mag gebeuren wat jij wilt.” Ze pakte voor de derde keer het nekvel van de kitten, maar nu iets minder stevig. De wind kwam van achteren dus zij was nog redelijk beschermd tegen de kou.

Otterkit voelde hoe de sterke leider door de sneeuw storm hun voor droeg, Waarom doet Dawnstar het ik had tegen haar ingesproken waarom zou ze me dan nog helpen? dat vroeg ze zich af. Ze voelde ook dat ze zich zelf wat slomer voelden en langzaam wel een kou zou pakken van deze harde wind, het putte haar uit en voelde de pijn van tintelden delen van haar ligaam maar ze moest door zetten. Haar ogen sloten bijna tot Dawnstar met rustige bewegingen haar onder beschutting bracht, het was koud maar minder wind het was beter dan niets. ”Otterkit, ik snap dat je niet wilt dat anderen omkomen van de honger, dat wil ik ook niet en dat wilt niemand. Maar ook niemand zou willen dat jij je leven waagt zodat misschien één warrior een dagje minder hongerig is. Het is erg lief bedoelt en ik zal het zeker onthouden, maar je kunt altijd nog jagen als je apprentice bent, en warrior daarna. Nu je nog een kitten bent moet je in de den slapen, warm blijven en daar spelen met anderen.” Sprak Dawn duidelijk, ze gaf een lach aan en otter deed het zelfde want ze had het te koud om er iets op te reageren dus ze bleef maar stil. Maar wat gaat er gebeuren met ons, met de krijgers met de clan met de wereld ik wil ze helpen. dacht Otterkit vlug en sprak duidelijk en dapper: "het spijt me echt maar Hoe zit het met de werel en hoe zit dat wij thuis noemen? als we iedereen dood laten gaan aan de kou en eten verlies. Het maakt niet uit hoe lang we praten maar er sterven toch te veel om waar te zien, ik wil niet opgeven." zei ze met tranen in haar ogen en keek serieus naar de leider, ze wist dat ze het niet moest zeggen maar het moest eruit. Dawnstar wilde haar veder naar het kamp toe brengen en sprak als een echte leider ”Ik ga je nu verder naar het kamp brengen Otter, daar ga jij opwarmen in de nursery en dan zal ik je prooi ophalen. Met het dier mag gebeuren wat jij wilt.” Otter knikte en voelde hoe ze werd opgetild en meegenomen werd, Waarom zijn leiders altijd zo leiderachtig. Dacht Otterkit makkelijk en een beetje aangebrand.

Onderwerp: Re: Everybody's fool (Dawnstar)