There's nothing that can stop me now

I look inside of myself and try to find someone else
Someone who's willin' to die as to watch you crying for help
I know that blood will be spilled and if you won't then I will
My grave will never be filled it's either kill or be killed
So let heaven be told that some may come some may go
Where I'll end up I don't know but I ain't dyin' alone
I keep on asking the question can I be saved by confession
You see this blood on my hands at least they're still reachin' to heaven
I got to pick up the pieces I gotta bury 'em deep
And when you look in my eyes I'll be the last thing you'll see

Zijn oren schoten overeind toen een al maar bekende geur zijn neusgaten reikte. Echter, toen de poes ook werkelijk in zicht verscheen had hij zijn oren allang terug in neutrale positie staan. "Wat doe je weer terug op Thunderclan gebied, Twirlfang?" Klonk de poes, duidelijk niet gerust op Hades aanwezigheid. De bruine kater haalde zijn schouders op en liep in haar richting. Echter stopte hij niet toen hij vlak bij haar was, maar liep hij haar voorbij. "Als je me wil tegenhouden, doe maar." Mauwde hij slechts wanneer hij verder liep, dichter in de buurt van het kamp. Niemand zou hem zien, en wanneer iemand dat wel deed zou hij diegene toch met gemak het zwijgen opleggen. Strawberry was een uitzondering. Hij kon haar geen pijn meer doen, hoe hard hij ook probeerde en hoe hard hem dat ook tegenzat.

De kater zuchtte even luid toen de poes zich voor hem waagde en zijn weg blokkeerde. "Dat vroeg ik niet. Wat doe jij hier?" Herhaalde de poes. Hades besloot niks te zeggen, het bleek dan ook niet dat ze al uitgesproken was. "Je hebt al het recht verspeeld om hier te komen het moment dat je het eerste onschuldige bloed vergoten hebt.." Haar stem klonk gepijnigd, maar vooral verwijtend. De kater ging rustig zitten, krulde zijn staart rond zijn poten en keek naar de grond. Een kille wind rolde over zijn ruggengraat, en na enkele seconden nagedacht te hebben opende hij eindelijk zijn mond om respons te geven. "Waarom ben je bang?" Mauwde hij rustig, bijna beledigd. Weer negeerde hij haar vraag. Merendeels omdat hij geen geldig antwoord had. Heimwee? Hij had altijd gezegd dat hij de clan nooit zou verlaten, dat hij zich niet kon redden alleen. Maar hij had het gedaan voor Strawberry en de kits, en alsnog straalde de poes een doodsangst voor hem uit. Hij had haar niets aangedaan, of toch niet fysiek.

"Waarom denk je..." Haar stem beefde licht, waardoor hij zijn wenkbrauwen door ongeloof optrok. Had hij nu iets misdaan? Het enige wat hij deed was zijn kop nog eens vertonen, dat zij juist degene moest zijn die net op dit moment ook hier was, daar kon hij niks aan doen. "ik weet waartoe je in staat bent..." Zijn ogen vernauwden zich, zijn staart begon in een sneller tempo heen en weer te slaan. Wat bedoelde ze hiermee? "Ik heb gezien wat je kan doen... Ik heb gezien hoe je hem vermoordde..." Hij deed zijn mond open om te protesteren, maar Strawberry was hem voor. "Dus wat kom je doen... Wie is je volgende slachtoffer..?! Ik dacht dat het eindelijk veilig was toen je de clan verliet." Een steek van haat ging door hem heen. Dat had ze net niet gezegd, dat kon niet. "Dus je voelde je al die tijd onveilig?" Zijn stem weergalmde de haat die momenteel ook door zijn hart ging, maar alsnog was er een gebroken tint aan te horen. "Mijn volgende slachtoffer? Misschien ben jij dat wel," Hij nam een dreigende stap in haar richting, maar veranderde nadien onmiddellijk zijn gelaatsuitdrukking. "Ik ben gestopt met moorden, of toch clankatten. Dat van Oakpaw was een incident, het is gewoon spijtig dat jij daar ook net was. Als je nooit had geweten wie je apprentice had vermoord, wie weet lag je nu dan nog steeds aan mijn zijde in de krijgers den. Had je dat dan liever?" Klonk zijn stem, laag sissend. Maar er kwam geen dreigement meer uit zijn mond, ook zijn lichaamstaal duidde er niet op dat hij haar ging aanvallen.

"Je hebt geen enkel greintje spijt in je aderen? Dat je een jong katertje van zijn leven beroofd hebt?! Zeker niet..." Zijn oren gingen nog verder naar achteren staan. "Maar om je eerdere vraag te beantwoorden, nee, ik had dat niet liever. Liever je te kennen voor wat je werkelijk bent dan nog langer te leven in een leugen dan dat ik al deed!" Hij wist dat de poes kwaad was, echter klonken de woorden alsnog wanhopig in zijn oren. Zijn gele ogen hielden het gestalte van de snowshoe kattin strak in de gaten, geen enkele beweging die ze maakte ging hem onopgemerkt voorbij. "Jij denkt echt alleen aan jezelf.." Miauwde hij, zachter dan bedoelt was. Hij had spijt, dat zeker. Maar het uitleggen aan de poes zou toch verloren moeite zijn. Ze WIST dat hij af en toe zijn momenten had, en als ze ooit echt van hem had gehouden, dan had ze hem moeten accepteren zoals hij was. Hem niet liggen toeschreeuwen, zoals ze nu deed.

Zijn ogen bleven dezelfde grootte aannemen, ook zijn oren veranderde niet van positie toen Strawberry de vlaag van woorden uitsprak. Zonder haar te onderbreken luisterde hij, niet echt omdat hij vond dat ze gelijk had, maar gewoon omdat hij nu niks beters te doen had. Toen ze eindelijk gedaan was met praten liep ze een beetje naar achter, maar hij zag dat ze hem niet de rug wou toekeren. Maar hij deed dat wel, draaide zich om en gaf de poes uitzicht op zijn bruin gestreepte rug. "Dus hierbij verklaar je ons te oorlog?" Klonk hij, tot zijn eigen verbazing kalmer dan verwacht. Niet dat hij een oorlog met haar wou starten, integendeel zelfs. Maar aangezien hij toch niks beters te doen had in zijn leven, kon het nooit tijd verspilling zijn. "Als je ooit écht van me hebt gehouden, dan had je me moeten accepteren zoals ik was. Me niet proberen te veranderen naar je eigen zin." Hij vernauwde zijn gele ogen even, maar afgezien het feit dat hij haar de rug had toegekeerd, kon ze dat vast niet eens zien. Veel maakte het niet eens uit, de poes gaf niks om zijn gevoelens. Hij gaf wel om de hare, al moest hij dat met tegenzin toegeven. "Ja, natuurlijk heb ik er spijt van. Maar denk je dat alles terug goed komt als ik spijt heb? Ik weet dat mijn daden niet terug gedraaid kunnen worden, ik zeg dan ook niet dat ik dat wil. Nu zie ik tenminste wat je echt van me dacht, en wat je eigenlijk echt voor me voelde." Miauwde hij, proberende de emotie uit zijn stem te houden, echter was dat een ter vergeefs plan.

Hij voelde zijn nekharen oprijzen toen Strawberry hem beval weg te gaan. Zijn gele ogen vernauwden zich deze keer zodanig dat ze twee kleine spleetjes werden en een laag gegrom dat algauw oversloeg naar een gesis verliet zijn keel. "Weggaan? Jij verwacht dat ik gewoon wegga nadat je dat allemaal hebt gezegd?" Hij voelde hoe de woede naar boven kwam in hem en dwong zichzelf enkele passen naar achter te nemen. Hij had moeite met zichzelf onder bedwang te houden, maar het laatste wat hij nu wou was de kattin aanvallen. Hades deed dan ook alles om dat te voorkomen, want hij wist dat hij ergens, heel diepe verborgen gevoelens voor de poes had. Maar het was duidelijk dat ze nog steeds nergens overheen was gekomen, en misschien ging dan ook nooit gebeuren.. "Probeer me maar weg te krijgen! Hoe je ook probeert, mijn aanwezigheid staat in jou gegrift, alles wat je doet nu, is verandert vergeleken met vroeger. Zelfs in je kittens zie je mijn aanwezigheid. Je zult nooit van me afkomen, zelfs al verdwijn ik voorgoed uit je leven." Gromde hij laag, waarna hij zich omdraaide en het Thunderclan territorium in sprintte. Hij had hier geen spijt van.. hielt hij zichzelf voor.

Met snelle passen liep ze verder. Haar rechterpoot deed bij elke pas nog zeer, maar ze negeerde de pijn en wandelde zelfzeker verder. Haar gouden ogen gloeiden vastberaden toen ze de geur van prooi kon spotten en ze liet zich naar de bron leiden. Toen ze de grijze vacht van een muis zag, zakte ze weg in de sneeuw en stapte ze met goed getimed passen op het diertje af. Ze slikte even toen het diertje zijn kopje oprichten van het scharrelen en zijn neusje de lucht instak op de lucht te proeven. Toen schoot hij weg. Snowdrop fronste en heeste zichzelf terug overeind. De wind kwam duidelijk niet uit haar richting, dus de muis was niet voor haar weggevlucht. Met lichte passen, stapte ze op de plek waar de prooi had gezeten en net zoals die had gedaan, richtte ze haar kop op. De grijswitte poes opende lichtjes haar bek en proef de lucht. Een bries streelde haar geurklieren en ze verstijfde. Ze rook de bekende geur van Thunderclan en de geur van een Rogue. Het viel haar op dat de geur van de Thunderclan kat, die van Starwberry was. Haar mond werd droog en ze moest met al haar macht slikken, voordat ze een stap naar voren waagde, in de richting van de geur. Iedere stap was behoedzaam en lichtvoetig, ookal werd dit soms gehinderd door haar pijnlijke poot. Ze liet haarzelf wat door haar poten zakken, toen ze stemmen hoorde. Verscholen tussen de kalle takken van een struik en de sneeuw, was ze bijna onzichtbaar. Het feit dat de wind niet uit haar richting kwam, was een voordeel. Haar gouden blik gloeide bezorgd toen ze zag dat Strawberry en de rogue tegen elkaar zaten te praten. "Probeer me maar weg te krijgen! Hoe je ook probeert, mijn aanwezigheid staat in jou gegrift, alles wat je doet nu, is verandert vergeleken met vroeger. Zelfs in je kittens zie je mijn aanwezigheid. Je zult nooit van me afkomen, zelfs al verdwijn ik voorgoed uit je leven." Ze slikte, was dat... Twirlfang? Ze legde een blik op de zwarte-witte poes en zag in haar ooghoek hoe de rogue verdween. Toen zag Snowdrop dat ze door haar poten zakte en bezorgd sprong ze uit de kalle struiken. Taken raspten langs haar pels en lieten krassen achter, maar die pijn was niks in vergelijking met de pijn die ze door haar poot voelde brandden bij het landen. Ze struikelde daarom en bleef even liggen, voordat ze zichzelf recht werkte en naar de kattin stapte. Iedere stap leek een hel, maar Strawberry was er erger aan toe dan zij. "Strawberry..." Haar stem was zachtjes en ze keek de kattin bezorgd aan, hun vorige ontmoeting was niet zo 'gelukkig' geëindigd.

Strawberry keek even op, maar liet al snel terug haar kop zakken. Bezorgdheid werd zichtbaar in de ogen van de jongere warrior. Ze slikte even. Wat moest ze doen? Ze was nooit echt goed geweest in troosten en ze wist dat ze de kattin al een keer had gekwetst en deze keer wilde ze haar niet kwetsen, dat was ook nooit haar bedoeling geweest. De kattin slikte opnieuw en waagde een stap naar voren. Ze zette nog een stap naar voren, haar goudgele ogen proberen de hare te ontmoeten, maar het lukte niet. Ze sloeg haar ogen van de kattin en zuchtte even. Ze durfde haar zelfs niet eens aan te kijken, niet recht in de ogen. Snowdrop sloot even haar ogen. De kattin voor haar leek op haarzelf, toen ze net had gezien wat haar broers hadden gedaan aan haar familie. Ze probeerde die gedachten boven te halen. Even moest ze haar tanden op elkaar klemmen. Een rilling sidderde over haar ruggengraat, maar al snel vervloog de gedachte van het bloed en haar broers en kwam het deel waar Emberclaw haar had getroost. De warrior probeerde zich alles te herinneren en na enkele tellen opende ze haar ogen. Een zucht van opluchting ontglipte haar lippen. Behoedzaam liep ze op de kattin af. Zonder echt te letten op wat ze zei of deed, ging ze naast haar zitten en duwde ze haar pels tegen de hare. Ze bleef stil, maar ze wilde ook dat Strawberry wist dat ze er voor haar was. Ze liet haar rechterpoot even naar voren gaan, om daarna zachtjes de poot op de klauwende poten van Starwberry te leggen. Vanbinnen probeerde de warrior zich sterk te maken. Haar ogen keken naar de kop van de kat en in haar blik lag een zachte uitstraling, een die sprak om haar gerust te stellen.

Al snel ontglipte gesnik de bek van de kattin. Ze voelde al snel hoe Strawberry haar kop in haar pels duwde. Ze protesteerde niet, helemaal niet. De kattin sloot haar ogen en liet de kattin haar gang gaan. Ze wilde enkel dat ze wist dat ze er voor haar was, ze stond er niet alleen voor. De kattin opende terug haar ogen en keek even naar de oudere kat. Meestal zou ze weglopen, bang voor de woede die de meeste katten in hun hadden. Toch had ze zichzelf gedwongen om te blijven. Het deed haar teveel denken aan zichzelf. Ze zuchtte even en ze liet haar blik langs de naaldbomen glijden. Vragen doemde op in haar kop, maar ze sloot ze al snel op in het verste deel van haar hersenen, zodat ze deze kat niet kon kwetsen. De grijswitte kattin slikte even en liet toen haar blik terug op Strawberry vallen. Ze wou iets zeggen, maar iets in haar kop zei dat ze dat niet moest doen. Want als zij sprak, kwamen er enkel nog meer problemen.