Can we have a talk! +Rai

De rosse poes plaatste haar poten ritmisch gewijs steeds een stap verder. Haar oranje ogen blonken in het zonlicht en deze weerkaatste ook de rosse kleur van haar vacht die 1 geheel vormde met haar ogen. Het bloed op de wonde's die Owyn op haar lichaam achter gelaten had was al tijden opgedroogd. Tot nog toe vormden zich alleen maar korstjes. Des te beter voor haar want met een manke flank presteerde ze ondermatig. Iedereen kon haar aanzien als een kat die een groot pak rammel van één of andrr wild beest gekregen had. Maar wat zij wist was van belang.
De kattin plaatste haar gepijnigd voetkussentje op een baksteen tegen een muurtje en sprong er lenig op. Hoewel 2 van haar kussentjes licht geperforeerd waren voelde ze amper nog de pijn die allang weggetrokken uit de oppervlakkige wondes. Maar het bleef voor haar een hele belemmeringen om weer voldoende haar dagelijkse taken terug op te pikken. Tegenwoordig leefde ze dan maar op ouwe karkassen en soms al eens een buit die ze succesvol kon jatten van andere roofdieren. Af en toe wist ze nog een nest jonge muisjes o te sporen en kon zich dan tegoed doen met de kleine lichaampjes van hun babies. Maar werkelijk gaf ze geen moer om het leven van die kleine diertjes. Overleven was nou eenmaal voor de sterksten.

Toen een takje achter haar knapte schrok de poes op uit haar gedachtes. Ze had al een heel eind op de muur afgelegd. En hoewel ze zich op twoleg terrein bevond hoefde ze maar weinig te vrezen. Ze kon zich sneller uit de voeten maken dan wie dan ook en een zielig poesiepoes kon ze gemakkelijk de baas. Maar toen ze zich om draaide was het geen van de twee problemen waar ze kon aan ontsnappen. Indi kende de kattin maar goed genoeg en wilde haar liever niet in haar buurt. Maar ze gedroeg zich normaal. Voor zover afstandelijk normaal voor haar betekende.

De duidelijke kenmerken aan de kattin bleven op haar netvlies plakken terwijl haar bewegingen en uitspraken gereflecteerd werden op haar netvlies en doorgezonden werden naar haar hersenen om vertaald te worden. Maar de kleine poes had weinig nodig aan deze vertalingen. Ze wist zo al goed genoeg waar deze kattin op uit was. En het sissende geluid waarmee ze de woorden uitsprak sterkte dit alleen maar aan. Een vals lachje bekroop de kattin. Ze vond het niet waardig om deze kattin eerbied te geven. Tot slot was ze niet beter dan welk ander van de bloodclan. Was ze maar een zielig poesje die iedereen schrik aanjoeg in haar ogen. Maar dat had geen effect op haar. De poes had leren leven met haar angsten, en om eerlijk te zeggen, deze poes was verre van een angst voor haar. De poes spotte maar met haar. "Oh come, dear Rai. U know well. Im not afraid of your tricks. Either of Owyn's tricks. It's just a pleasant game we played. Or maybe, you want to be a part of the game?" De laatste zin sprak ze haast verleidelijk uit waarbij ze haar nagels onder de kaaklijn van de poes scheerde en zich tot haar oor wende. "Rai, my girl. Don't play tricks with me," De rosse poes draaide zich terug om waarbij ze haar staart onder de poes haar kaak liet glijden. Eenmaal keek ze haar nog aan waarbij ze langzame stappen zette op het muurtje. Het was niet vluchtend bedoeld, eerder uitnodigend, maar hoe dan ook, zou er bij beide optie's een gevecht volgen. Al zeker langs haar eigen kant.