Ice head { Dawnflight }

Zijn blik gleed met een teleurgestelde glans over het bevroren water en zijn oortjes draaide zich automatisch naar achter. Hij had gehoopt dat er hier en daar nog wat open plekken zouden zijn, in de hoop nog wat vis te pakken te krijgen, maar zijn hoop was ter vergeefs geweest. Een kille bries woei door zijn vacht en deed zijn pels wat opwaaien. Terwijl de donkere chocoladebruine kater zijn pluizige staart wat strakker rond zijn lichaam krulde kwam er een idee in hem op. Wat als hij nu..?
Voorzichtig stond Scorpionsting weer op en waagde hij zijn linker voorpootje op het gladde ijs. Nog nooit had hij dit in zijn leven gedaan, maar dan kwam het gezegde 'voor alles komt er een eerste keer' wel goed van pas. Een wat brede grijns verscheen op zijn donkere gelaat toen hij nadien ook zijn andere poten op het ijs zette. Een zacht gelach verliet zijn mond, maar deze werd vervolgd door een kleine gil toen hij zijn evenwicht verloor en omviel. Geweldig.

Zijn vacht begon steeds kouder aan te voelen en seconden tikten voorbij terwijl de kater op het ijs lag. Zijn donkergekleurde pels had een licht wit laagje gekregen door de vorst en zijn ogen staarde recht in de blik van de hemel boven hem. Met zijn poot haalde de kater uit, maar het enige dat hij te pakken had gekregen was een dosis lucht, welke nadien zich gewoon weer een weg uit zijn poot baande. Er zou momenteel toch niemand in de buurt zijn, iedereen was wel slim genoeg om te weten dat de rivier met dit weer onmogelijk nog kon stromen, behalve hij dan. Hij had weer toegegeven aan zijn nieuwsgierigheid, of eerder koppigheid en had het niet kunnen laten om toch nog eens na te komen zien of dat hetgeen dat de patrouille katten hadden gezegd ook echt klopte. En zie hier, nu lag hij te bevriezen op de bevroren rivier. Hij sloot zijn ogen vredig, echter sprongen deze weer in één fractie van een seconde weer open toen een stem zijn gehoorstelsel binnen drong. ’Hoop je dat het ijs breekt en je er dan in kunt vissen?’ Meteen probeerde de kater zich overeind te krabbelen. Maar hij was te snel, met als gevolg dat hij nadien gewoon terug op zijn rug viel. Hij blies even de lucht uit zijn mond en vloekte binnensmonds. Geweldig, had toch iemand hem gezien. En als hij het zich goed herinnerde, een kattin. Als ze maar niet waagde hem belachelijk te maken binnen het kamp, of in het bijzijn van anderen. Deze keer waagde hij weer een poging om terug op vier poten te kunnen staan, met deze keer het geluk aan zijn kant te hebben. Voorzichtig waggelde hij richting de oever en sprong hij zo rustig als hij maar kon terug van het ijs op vaste bodem. "Het was het proberen waard." Miauwde hij met een hint van sarcasme in zijn stem terwijl hij zijn vacht uitschudde. ’Ik blijf aan de kant en kijk vanaf hier wel of er wat te eten rondloopt.’ Miauwde ze nog, waardoor Scorpionsting even zijn mondhoeken optrok. "Zeker? Op de rivier heb je toch een veel beter uitzicht, als ik jou was zou ik toch eens een kijkje gaan nemen. Zorg alleen dat het ijs niet breekt, anders jaag je misschien al het prooi nog weg." Hij ging kalm zitten en krulde zijn donkerbruine staart rond zijn poten. "Eens zien of je het zoveel beter kunt." Een bijna uitdagende glimlach sierde zich op zijn gelaat, vriendschappelijk bedoeld natuurlijk.

Iets dat leek op een glimlach verscheen rond zijn lippen toen de rode kattin viel, zoals verwacht. Hij had er niet teveel op moeten hopen, want zelfs al stond starclan aan haar zijde, hij wist hoe glad het daar was en was er dus ook van overtuigd geweest dat ze ging vallen. ’Ik bleef langer staan dan jij, haal je maar niet in je hoofd dat je beter bent dan mij.’ Zei ze met een gemaakte strenge blik richting de kater. ’Ik win het toch wel in een gevecht op het ijs.’ De glimlach op haar gezicht irriteerde hem lichtelijk, of de uitdagende tint erin dan toch. Hij had geen zin om nog eens op zijn achterwerk te vallen, maar ze gaf hem geen andere keuze. Alsof hij wist wat hij deed stond hij weer op en plaatste hij zijn voorste poten op het koude en gladde wateroppervlak, dat bevroren was natuurlijk. "Gewonnen? Dat zullen we nog wel eens zien." Greens hij waarna hij ook zijn achterpoten op het ijs waagde. Eerst wat onhandig glibberde de kater naar de poes toe, waarna hij zijn nagels in het bevroren water haakte om terug tot evenwicht te komen. "Zien wie er het eerst van de ene kant naar de andere geraakt?" Dezelfde uitdagende glans die eerst in haar ogen te vinden was geweest, was nu zichtbaar in de zijne, duidelijk makende dat het nog lang niet over was.

Een kille wind gleed over zijn ruggengraat terwijl hij afwachtte op respons van Dawnflight. ”Dat is een uitdaging die ik maar al te graag aan ga.” Verklaarde de rossige poes, waarna ze in actie schoot en Scorpionsting achterliet voor wat hij was. Op zijn volle gemakje achtervolgde hij de kattin, wachtend op het juiste moment om toe te slaan. En deze kwam maar al te gauw, alle opties voor hem open makend. Dawnflight viel, zoals verwacht. Zijn felle gele ogen vernauwden zich bedachtzaam en in een flits van een seconde versnelde hij zijn passen om de andere krijger uiteindelijk voorbij te steken. Met een koprol kwam hij terug terecht op vaste grond. Hijgend keek hij om zich heen, opmerkend dat de poes vlak voor hem stond, maar met haar rug naar hem gekeerd. Zag ze hem dan niet staan? Een grijns sierde zijn lippen. ”Ik ben er hoor!” Riep de kat vol enthousiasme, waarna Scorpionsting wat voorover ging leunen tot zijn mond vlak naast haar oor zat. "Ik ook." Klonk zijn stem zacht waarna hij even grinnikte en terug gewoon ging zitten. "Dus? Hadden we niet een deal gemaakt? Wat kreeg ik ook alweer als ik won?" Nonchalant keek hij haar aan, waarna hij zijn donkerbruine kop schijnheilig in de lucht stak. "O nee, laat maar. De eer alleen al is genoeg." Plaagde hij weer, waarna hij uiteindelijk zijn gele blik in de hare priemde.

”Ik heb je niet zien winnen hoor.” Bijna meteen verdween de grijns van zijn lippen en nam een zekere irritatie plaats op zijn gelaat. ”Maar als je zo graag de eer wilt kun je die krijgen, je hebt het hard nodig na die val in het begin.” Een zacht gegrom verliet zijn keel waarna hij de andere kant opkeek. Hij mocht de hele tijd wel aardig zijn geweest, hij kon er alsnog niet tegen dat anderen hem plots begonnen uit te dagen. ”Ik wil een revanche.” "Die zul je krijgen, en ik zal weer winnen." Mauwde hij zelfzeker, en een tikkeltje geïrriteerd door haar gedrag. Hierna sprong hij terug op het ijs, te snel, met als gevolg dat hij weer bijna op zijn snufferd viel. Algauw hervond hij zijn evenwicht en glibberde hij terug naar de andere kant van de rivier, om vanaf daar terug te racen. "Zelfde regels. Wie er eerst aan de overkant is, wint." Zijn gele ogen stonden uitdagend, vast beraden om dit onnozele spelletje te winnen. De kater nam dit veel te serieus, wat eigenlijk een grappig zicht was om te zien hoe hard hij er in op ging.

Zijn gele blik stond fel en vastberaden, er zeker van zijnde dat hij nogmaals zou winnen van de poes. Al moest hij met tegenzin wel toegeven dat er alsnog, naast die zekerheid, een zenuwachtig gevoel rond dobberde in zijn maag. Waar had hij dan bang voor? Was hij bang dat hij zou verliezen van een kattin? ”Drie, twee…” Hoorde hij de roodkleurige poes aftellen, waardoor zijn nervositeit peil alleen maar in een stijgend tempo omhoog ging. ”Één!” Zodra hij de poes in beweging zag schieten, bracht hij zijn eigen ledematen ook weer in beweging. Alleen ging alles niet zoals verwacht; Door te snelle acties stond hij niet meer zo goed gebalanceerd op zijn poten en viel hij met een klap neer op het ijs. Zo bleef hij dan ook liggen, niet meer de moeite doende om nog op te staan. Hij sloot zijn ogen dan ook zodra hij geen geglibber meer hoorde en het dus duidelijk was dat de poes de overkant had bereikt.
Een zucht verliet zijn mond, waarna hij zijn geelkleurige ogen terug opende en recht naar boven staarde. De hemel was opvallend licht vandaag, bijna wit. Uiteindelijk gaf hij toe aan de koude die in zijn rug begon te steken en hees hij zichzelf overeind. Hij gunde Dawnflight geen blik, wou die niet eens ontmoeten. Wetende hoe de poes hem nu aankeek begon hij zijn pels terug schoon te likken. Wat een vernedering.

”Mooi geschaatst.” Hij wist niet goed wat hij moest denken van die opmerking. Ze klonk serieus, al wist hij dondersgoed dat ze het anders bedoelde. ”Ach kop op, we staan nu quitte. Ik heb een grote smakkerd op het ijs gemaakt en jij ook.” Zijn gezicht klaarde weer op toen hij terug dacht aan de blunder die de poes zelf ook daarnet op het ijs had gemaakt, al bleef de teleurstelling nog wel steeds zichtbaar op zijn gelaat. Hoe kon hij het ook vergeten? Ingemaakt.. door Dawnflight. ”Moet je niet zo gaan zitten sippen, jij probeerde in ieder geval niet nog op je buik de overkant te halen.” Hij kon er niks aan doen om toch een korte lach uit zijn mond te laten ontsnappen. "Nee, zo wanhopig ben ik nog net niet." Mauwde hij, met een sarcastische ondertoon.
Uiteindelijk draaide hij zijn kopje toch om en priemde hij zijn felle gele blik in de hare. "Dus? Wat wenst u als prijs?" Miauwde hij, met lichte tegenzin. Maar ach, ze was gewonnen. Er voor eeuwig over blijven treuren maakte ook niks uit.