{Dawnstar} Desperate times, desperate measures

De honger begon steeds meer toe te slaan en Autumnwish kon de ribben onder haar dikke pels ook ondertussen wel tellen. Dat hield haar echter niet tegen om extra hard haar best te doen en twee keer zo hard te werken. En op dit moment was haar oog gevallen op een waterrat die over het ijs scharrelde. Haar ogen vernauwd en haar lichaam dicht tegen het ijs tussen het riet gedrukt, kroop Autumnwish zo geruisloos mogelijk voort. Alles om dat zeldzame extra beetje prooi te vangen. Maar het laatste stuk dat ze moest overbruggen, kaal ijs, kon ze niet camoufleren. Dat zou ze dus in één keer moeten oversteken... Een sprong? Was het ijs daar sterk genoeg voor? Voor een moment twijfelde de oranje met witte poes. Maar goed.. Was het risico het niet waard? Ze zou zich schuldig voelen als er een extra kat met honger zat. Ze nam het risico dus maar en sprong. Maar door de honger verloren concentratie had ervoor gezorgd dat ze niet goed gemikt had en op het kale ijs sprong, een muislengte te kort.. Het geluid van krakend ijs gevolgd door een gil en een plons zei genoeg. Het koude water omsloot haar vacht en liet haar naar adem happen. Het ijs was onder haar poten gebarsten.

{Dawnstar}

Dawnflight ||

Een kleine, grijze muis zat stil in het riet. Waarschijnlijk was hij het ijs overgestoken, maar ze wist het niet zeker. Al een minuut zat ze in deze houding naar het dier te kijken, een goede tijd proberen te vinden om aan te vallen. Haar honger zorgde ervoor dat ze zich minder kon concentreren en ze moest soms even een paar keer extra knipperen of kort met haar kop schudden om bij de les te blijven. Ineens kwam er een luid geluid ergens vandaan, het was dicht bij haar en liet de muis opkijken. Ze schoot naar voren, maar de muis glipte tussen haar poten door. Een korte grauw kwam uit haar bek, terwijl ze zag hoe de muis richting de rivier rende, hij kwam dus toch van de andere kant van de rivier. Met moeite begon ze achter het diertje aan te rennen, licht hijgend, maar nog altijd even snel.

Ze kwamen steeds dichter bij het water, tot ze ineens een geur van een andere kat rook. Het rook bekend en ze herkende het al snel, Autumnwish. De verlegen poes was ze al is eerder tegengekomen toen ze aan het jagen was. Doordat ze even haar concentratie was verloren door te focussen op de poes, was de muis al op het ijs. Ze zuchtte even, die kon ze dus ook vergeten. Omdat ze toch niks beters te doen had in het kamp, kon ze net zo goed wel even kijken wat Autumnwish deed. Net op het moment dat ze richting de poes wou lopen, bereikte een luid gekraak haar oren. Het werd opgevolgd door een gil en een plons, meer had Dawn niet nodig om te gaan rennen. Niet veel later kwam ze bij het ijs aan, en zag de poes in een wak naar adem happen. ”Rustig maar Autumn, ik ga je eruit halen!” Riep ze naar de poes. Ze probeerde zich de tactiek te herinneren die ze had gebruikt bij het schaatsen met Scorpionsting, zodat ze niet uit zou glijden en mooi terecht kon komen. Poot voor poot stapte ze op het ijs, zoekend naar plekken die zeker dik genoeg waren om op te staan. Het duurde wat langer voordat ze veilig naast het wak stond. De langharige poes moest al bijna doodop zijn, zeker met de weinige energie die ze kon hebben door de prooischaarste. Dawn ging op het ijs staan en zette haar nagels in de harde, koude ondergrond. Ze zakte door haar voorpoten heen en greep een paar keer met haar voorpoten in het water, proberend de poes iets omhoog te trekken zodat ze met haar tanden Autumn’s nekvel kon grijpen om de kattin omhoog te hijsen.

Haar poten braken het wateroppervlak en lieten de kille spetters in het rond vliegen. Autumnwish voelde haar spieren verkrampen door de alles verkillende aanraking van het ijswater. Ze probeerde haar nagels in de randen van het wak wat ze gecreëerd had te zetten, maar ze schraapten enkel maar wat ijs los voordat haar poten weer terugvielen in het water, waardoor zij weer kopje onder ging. Paniek vlamde op in haar kop. Ze zou hier toch niet verdrinken? Ze moest er op de één of andere manier uitkomen. Ze spuwde weer water uit en haar borstkas ging gejaagd op en neer onder de druk van het water. En toen zag ze een flits oranje op de oever. Dawnstar! De clanleader zag dat ze in het water was gevallen als een kluns, wat een vernedering. Misschien toch maar beter om te verdrinken? Bedacht ze zich wrang, maar ze gooide die gedachte ook snel genoeg weer weg. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de rosse clanleader het wak bereikt had en ze voelde haar spieren steeds meer branden van vermoeidheid. De kou leek al haar wilskracht weer weg te zuigen. Haar natte pels werd immers erg zwaar nu het zoveel water opgenomen had. En de weinige hoeveelheid prooi deed niet veel goeds aan haar energie reserves. Maar toen, gelukkig, een redding. De tanden van Dawnstar zonken in haar nekvel en ze begon weer wat meer te trappelen, zette haar nagels in het ijs, in de hoop om genoeg voorwaartse kracht te creëren om zichzelf omhoog te heffen uit het water.

Dawnflight ||

Langzaam bouwde de irritatie zich op in Dawnstar. Ze kreeg het nekvel van de poes maar niet te pakken, elke keer viel ze weer terug in het water. Toen, eindelijk, lukte het. Ze voelde hoe haar tanden greep kregen in het vel van de poes. Autumn gebruikte, wat waarschijnlijk haar laatste was, extra kracht om nog wat meer grip te zetten op het ijs. Dawn liep langzaam maar zeker achteruit, de poes uit het wak trekkend. Even gleed ze uit en zakte de poes weer wat meer in het water, maar ze herstelde zich snel. Poot voor poot ging ze achteruit, het ging langzaam maar het lukte de kattin om haar eruit te halen. De koude wind ging door haar vacht, en ze kon zich niet indenken hoe koud het moest zijn als je net uit ijswater kwam. Na iets wat een eeuwigheid leek had ze de poes uit het wak, op het ijs. Ze stopte even om adem te halen en weer wat op kracht te komen. De hele tijd had angst en adrenaline haar kracht aangevuld, maar omdat die nu weer wat wegvielen ging de kracht mee. Met haar groene ogen ging ze snel over de poes heen, maar er was nu nog niks te zien. ”Ik zal je van het ijs afhelpen.” Mauwde ze zacht naar Autumn. Opnieuw pakte ze het nekvel van de kattin en deze keer ging het richting de oever. Iets verder dan de helft gleed Dawn opnieuw uit. Ze was helemaal vergeten dat haar voorpoten in het water waren geweest en nu extra glibberig waren. Met een venijnige smak kwam ze op het ijs neer. Even werd ze duizelig, maar na even stil gelegen te hebben was het weer voorbij. ”Oke het gaat weer.” Mompelde, ze meer tegen zichzelf dan tegen Autumn, alhoewel de poes het wel had kunnen horen. Langzaam stond ze op en trok de poes verder. Eindelijk waren ze van het koude ijs af, het kleine laagje sneeuw in. Ze checkte de poes nogmaals, deze keer grondiger. ”Gaat het Autumn, heb je nog ergens pijn of water ingeslikt?” Ow heilige Starclan, ze was geen medicine cat, ze wist niet wat ze moest doen. Met een bezorgde blik keek ze naar de poes die voor haar lag.

OOC; Hoop dat het niet teveel godmod achtig is >.<

Haar ogen waren wijd opengesperd in haar paniek, haar klauwen krasten hulpeloos over het ijs heen en ze keek wanhopig omhoog naar Dawnstar. Ze wilde nog niet sterven, zeker niet op deze manier. Maar Dawnstar leek dit ook niet van plan te zijn, na een aantal mislukte pogingen van schrapende tanden langs haar nekvel, voelde ze eindelijk dat Dawnstar beet had. Een geschrokken, lichte piep ontsnapte uit haar mond toen ze merkte dat Dawnstar uitgleed, maar de clanleader vond haar grip weer en trok haar eruit. Hijgend, bevend en druppend kwam ze op het ijs terecht. Haar vacht lag als een natte dweil om haar heen en liet de poes nog heviger rillen. Ze begon te kokhalzen en benauwd slok na slok water op te hoesten. Het voelde walgelijk… Ze hijgde lichtjes na toen ze omhoog keek naar de clanleader toen deze weer tegen haar sprak. ”Dank u…” Miauwde de poes op zachte toon, beschaamd. Ze liet zichzelf van het ijs dragen, maar hielp ook zeker zelf wel mee met het lopen, al zakte ze zo nu en dan door haar pootjes heen. Ze voelde zich zwak, alsof het ijskoude water alle energie uit haar gezogen had. Maar Dawnstar gleed weer uit en het zorgde ervoor dat ze met een smak op het ijs terecht kwam. Ze proefde de metaalachtige smaak van bloed en slikte het licht miserabel weg. Toch zei ze er niks van, keek alleen nerveus op toen Dawnstar ook duizelig op het ijs bleef liggen. ”Sorry…” murmelde de poes zachtjes, terwijl schuldgevoel zich opbouwde in haar maag. Uiteindelijk lag ze op de oever en plofte ze weer neer. De poes hijgde zachtjes na terwijl de ijskoude bries haar vacht nog meer afkoelde. ”Ik.. ik geloof dat ik al het water er wel uit heb..” Murmelde Autumnwish zachtjes. ”Heb het alleen heel erg koud…” Ze begon zachtjes haar vacht droog te likken.