Enjoying the winter sun [open!]

'Pas op,' piepte het katje en het volgende moment voelde Honeydew Whitelion's scherpe klauwen in haar rug. Ze probeerde zich te verzetten tegen de pijn, maar toen ze zijn tanden in haar rug en in haar nek voelde, krijste ze het uit van de pijn en zakte door haar poten. Je bent een Warrior, Honeydew, dacht ze. Sta op. Duizelig stond ze weer op, en probeerde de witte kater weer te vinden, wat moeilijk was met haar duizelige blik en de sneeuw op de Sunningrocks. Ze zag Whitelion weer naar haar en Nimblekit toe rennen, snel als alleen een Windclankat kan en Honeydew zette ook de aanval in. Ze rende naar hem toe, verzwakt en lang niet zo snel als Whitelion kon rennen, maar ze móest iets doen.

Nimblekit zag Whitelion's tanden in Honeydew's vacht verdwenen, en hoe er straaltjes bloed uit haar nek begonnen te druppen. Whitelion liet los, maar wilde nog een aanval inzetten. Honeydew wilde het stoppen, maar zelfs Nimblekit wist dat ze geen schijn van kans had. Ze móést iets doen, dit zou niet goedkomen.
"HELP!" riep Nimblekit zo hard als ze kon. Ze waren in het Thunderclangebied, er moest toch íémand in de buurt zijn die ze kon helpen? Ze probeerde op te staan, wat lukte, al kon ze haar ene poot helemaal niet gebruiken. "HELP!" riep ze nog een keer.

(Zal ik een oproep plaatsen of iemand van de Thunderclan ons wil komen helpen?)

Honeydew wist dat ze niks kon beginnen tegen Whitelion, maar ze voelde dat ze Nimblekit en zichzelf moest beschermen. Ze hoorde Nimblekit nog een paar keer om hulp roepen, en Honeydew bidde tot de Starclan dat er iemand in de buurt was die hen wilde helpen. Ze keek weer naar Whitelion, maar ze was nog steeds duizelig door haar bloedverlies en wist zelfs niet of zijn ogen écht allebei een andere kleur hadden of dat ze nog steeds aan het hallucineren was. Ze voelde de ijzige kou van de sneeuw en de stenen - die inmiddels koud waren geworden - onder haar voetkussentjes, ze richtte zich op, waarbij ze eerst nog klaaglijk miauwde van de pijn, en sloeg haar klauwen naar Whitelions gezicht, hopend dat ze iets zou raken.

(Doe maar c:)

Snowdrop

Ze liet haar prooi absurd vallen toen een zachtte gil haar oren bereikte. Even richtte ze haar kop op. De magere muis was onder bloed bedekt en ook haar bek was met bloed vergoten. Toen een tweede gil haar oren bereikte, was er geen twijfel mogelijk en stoof Snowdrop eg van haar plek. Haar sterke poten droegen haar snel en ookal knelde de honger aan haar maag en spieren, toch voelde ze er niks van. Ze voelde nooit iets op zo'n momenten. Het moment waar haar hart leek stil te staan, waar iemand in gevaar kon zijn. Het geluid kwam van Sunningrocks en gelukkig was ze daar niet zo ver op jacht geweest. Toen ze de bron van het geluid in zicht kreeg, laaide woede op in haar borstkast. Een windclankat die zomaar een kit en een Thunderclankat aanviel. Een beangstigende grauw, vol van woede en plicht, ontglipte haar bek. Ze zette nog een tandje bij en met al haar kracht sprong ze naar de witte kater toe. Wel meteen spande ze al haar spieren op en met een sterke sprong wierp ze zich op de kater. Ze probeerde haar tanden in zijn vlees te boren en ook haar nagels gleden langs zijn pels, hopend grip te krijgen. Dit gevecht was in haar voordeel. De kat moest al verzwakt zijn en zij had evenveel kracht als een kater. Ze was altijd al groot en sterk en de spieren die onder haar pels rimpelden waren allesbehalve onuitputbaar op het gebied van iemands' leven reden. Het was de redding van Dogdance, helemaal opnieuw.

Note:: Snow is net zo groot als white ^^ Het liefst geen (erge) verwondingen ;3 | Words:: 262

Het duurde even, en toen kwam er nog een witte kat uit de bosjes gelopen. Het was onmiskenbaar Thunderclan; ze rook het, en ze had de poes vaker in het territorium zien lopen toen ze stiekem uit het kamp was weggelopen. Ze wilde opgelucht adem halen, maar de angst en adrealine die door haar lichaam vloog maakte dat nog onmogelijk.
De witte poes, van wie ze de naam niet wist, wierp zich op Whitelion en begon een immens gevecht. Al was het een poes, ze was net zo groot als Whitelion en het zag er naar uit dat ze goed wist waar ze mee bezig was. Ze leek een waanzinnige vechter. Verstijfd van angst, maar ook van bewondering, bleef ze naar de twee witte katten kijken.

Net toen hij zich grauwen dop de poes wou storten, werd Whitelion omvergekegeld door een andere kat, een witte poes. Haar spieren rimpelden onder haar vacht en haar ogen zeiden ham dat hij misschien wel moes toppassen voor deze poes. Het was Whitelion, maar dan vrouwelijk. Whitelioness. Ze zette haar tanden in zijn vlees, maar door zijn vacht, die redelijk dik was voor een windclankat, voelde hij er amper iets van. Uitzinnig van woede én plezier stortte hij zich nu op de poes. "Kom jij mijn feestje verpesten?", zei hij met een kille ondertoon in zijn stem, alvorens zijn tanden zo hard mogelijk in één van haar poten te zetten, en met zijn klauwen proberend elk plekje te verscheuren die in nzijn bereik kwamen.

Snowdrop

Ze proefde het bloed op haar tong en stootte zich toen van de kater af. Ze spoog wat bloed uit haar mond en keek met vlammende blik naar de kater. Haar ogen gloeiden vijandig naar hem, toch leek hij hier plezier in te hebben. "Kom jij mijn feestje verpesten?", zei hij en hij sprong op haar af. Ze snoof en sprong ook op, waardoor beide elkaar in volle vlucht raakte. Haar tanden vlogen rakelings langs zijn nek en ze probeerde daar grip de krijgen. Maar ze verkrampte toen hij één van haar poten vast had. Het was niet zomaar een poot, maar haar zwakke poot. Wel meteen klemde ze haar tanden op elkaar in de hoop het vlees van de kater ook vast te hebben. Ze greep met haar klauwen zijn kop vast en zette toen haar achterpoten tegen hem. Zonder haar nek te openen en de klauwen te lossen sprong ze van hem af, hopend grote wonden te veroorzaken. Toen ze terug neerkwam, moest ze zichzelf dwingen om geen pijnlijke kreet uit te slaan. Haar ogen gleden naar haar poot. Bloed droop langs haar nagels heen, niet enkel van zichzelf, maar ook die van de kater. Wel meteen schoten al haar haren overeind en siste ze driegend naar hem. Vlug keek ze eens naar de andere katten. De kit zag er zo bang uit dat Snowdrop nog bozer werd. Al haar instincten zeiden dat hij deze kater moest verjagen of doden. Ze ontblootte haar tanden en nam wat afstand van hem, zodat ze een aanval zou zien aankomen. Toen ze nogmaals de ogen van de jonge kat ontmoete, laaide een nieuwe woedegolf door haar heen. In oogwenk dacht ze aan haar adoptiekits. Als er iets met hen zou overkomen zoals hier, dan zou ze zich dat nooit kunnen vergeven. En die keer met Sycamorekit, toen was ze te laat. Nee, niet opnieuw. Niet opnieuw. Niet opnieuw! "Niet opnieuw!" Grolde ze uit en zo snel als ze maar kon gooide ze zich op de kater. Haar nagels gleden langs zijn kop en haar bek bleef meer open en toe klappen, happend naar alles die in haar beurt kwam. Haar achterpoten gleden over de grond en af en toe stampte ze eens met één van die ledematen in de hoop hem uit evenwicht te brengen.

Tag:: Nimblekit, Honeydew & Whitelion | Words:: 385

Nimblekit probeerde op te staan, wat maar lastig ging doordat ze een pootje helemaal niet meer kon gebruiken. Er droop bloed uit, dat voelde ze, maar ze durfde niet te kijken hoe dat kwam. Ze was veel te bang een grote wond te zien, of, nog erger, een uitstekend bot. Dan had ze zéker de medicine cat nodig, en daar kon ze nu nog even niet aan denken.
Op drie pootjes hubbelde ze naar Honeydew, die nu zo buiten het gevecht was gaan staan. "Asjeblieft, doe wat!" Ze was zo bang dat de grote, witte poes iets zou overkomen terwijl ze aan het helpen was. Dat mocht niet gebeuren!

Door de plotselinge sprong van Snowdrop die Whitelion onder Honeydew's klauwen liet wegglippen, viel Honeydew achterover op de koude grond. Ze stond zo snel mogelijk als ze kon weer op, maar haar blik was nog steeds vertroebeld en het enige wat ze nu nog kon zien was één vechtende, pluizige massa, razend van woede. Hun klauwen maaiden door de lucht en hun witte vachten waren allebei bezaaid met rode druppels. De ogen van Honeydew en Snowdrop ontmoetten elkaar, en Honeydew wist dat ze hetzelfde als zij dacht: deze kater moest weg. Nimblekit kwam op drie pootjes naar haar toe gelopen en Honeydew schrok - ze was zeker slecht terechtgekomen op de grond. 'Alsjeblieft, doe wat!' zei het rosse katje. Honeydew knikte en duwde haar neus voorzichtig tegen Nimblekits voorhoofd. 'Dat doe ik,' fluisterde Honeydew en rende met alle kracht die ze nog over had naar de twee vechtende katten.

De witte poes leek even sterk als hem. Hij vergat wat hij deed, zag enkel het witte lijf van de poes en haar klauwen die bleven in hakken op hem. Hij kwam in een soort waas, tot opeens de grijze poes ertussen kwam gesprongen. Whitelion kon dit niet aan; ze waren te sterk voor hem. Hij had bewondering voor de witte poes, die zo sterk was als hem en eigenlijk hem was maar dan vrouwelijk. Hij keek nog even om zich heen, zag de kitten angstig kijken. Of eigenlijk, zijn kitten. Hij wurmde zich los tussen de klauwen van de twee poezen en rende zo snel hij kon naar de kitten. Met een klap van zijn klauw probeerde hij haar vacht open te rukken, maar of dat lukte wist hij niet. De witte kater draaide zich om naar de poezen. "Ik reken later nog wel af met jullie.", grauwde hij, waarna hij een sprintje inzette en hun gebied uitrende. En wees maar zeker dat hij ook echt zou afrekenen met hen. Voor eeuwig en altijd, als de tijd rijp was.

Plots kwam de enorme witte kater tussen de twee poezen vandaan. Zonder te stoppen met rennen kwam hij op haarzelf af. Doodsbang krom ze ineen, omdat het niet mogelijk was om weg te rennen en zich ergens te verstoppen tussen de bosjes achter zich door haar gewonde poot. Ze voelde een klap van de klauw van Whitelion tegen haar flank, en ze voelde haren uit haar huid getrokken worden. Ze piepte, en durfde niet op te kijken.
Maar het ging niet verder.. Het was een klap, waarna Whitelion gestopt was. "Ik reken later met jullie af," grauwde hij een paar meter van haar vandaan. Ze tilde haar hoofd op en keek achterom. Ze zag hoe hij wegrende.

Het duurde even voordat Nimblekit weer rustiger adem begon te halen, maar het zou nog wel een tijdje duren voordat ze zou stoppen te trillen. Wat was dat? Waarom deed hij hij?
Toen de adrealine stopte met door haar lichaam te stromen, begon ze de pijn erger te voelen. "Auw auwauw!" jammerde ze. Ze durfde nog steeds niet naar haar pootje te kijken, en vergeleken met die pijn deed haar flank nauwelijks pijn.

Snowdrop

Ze voelde dat ze kon winnen, ja ze kon het! Haar klauwen boorde zich steeds dieper in zijn vlees, tot ze opeens een gestalte tussen zich in zag komen. Wel meteen deinsde Snowdrop achteruit, zodat ze deze kattin geen kwaad kon doen. Maar dat gaf haar vijand de kans om naar de kit toe te rennen. "Nee!" Gilde ze nog uit en ze zette een sprintje in om de kater te bereiken, maar de beet in haar poot liet haar niet toe om sneller te gaan en verslagen keek ze toe hoe hij de kat aanviel, maar uiteindelijk staakte. In haar opvlammende ogen was lichte verbazing af te lezen toen hij zich naar hen omdraaide. "Ik reken later nog wel af met jullie." Zei hij voordat hij zich omdraaide en uit het zicht van de katten verdween. Snowdrop keek nog langs naar de witte kater tot ze zeker was dat hij weg was. Haar woedende blik was nog steeds in haar ogen en ze draaide zich furieus om naar de grijze kattin. Haar spieren trilden zowel van angst als woede, maar vooral de vlammende woestheid was te lezen in haar blik. "Wat doet die kit hier?" Gromde ze nijdig naar haar medewarrior. Ze snoof eens en stapte op haar af, haar kop hoog boven dat van de ander. Dit was tegen de Warrior code in, iets waar Snowdrop niet tegen kon. Ze snoof en wierp een vuurspuwende blik op de roestkleurige kit. "Meekomen, nu," Zei ze scherp. "Hier moet Silverfang van weten," Ze wisselde even een blik met de grijze kattin, voordat ze met hoge stappen voorop liep en even wachtte op de twee.

Note:: Topic in het kamp? ^^ | Words:: 275

De witte poes was kwaad. Nouja, noem het maar furieus. Maar Nimblekit hoorde alleen de boze klanken van haar stem. Wat ze precies zei, kwam niet aan. Haar hoofd was wazig en ze probeerde de pijn te verbijten door haar ogen dicht te knijpen en haar kaken op elkaar te houden. Ze legde haar kop op haar goede poot en probeerde zo rustig te worden. Ze kou van de sneeuw voelde goed op haar hete lichaam, en ze wilde dat ze in slaap kon vallen.

(Sorry beetje kort. Wist niet zo goed wat ik nog kon schrijven Razz

)

Snowdrop

Ze snoof woest toen beide niet reageerde. Toch vloeide een gevoel van angst door haar heen, omdat de kit er niet goed uitzag. Ze keek de warrior strak aan. "Wat sta je daar nog? Als we nu niks doen, sterft die kit nog!" Ze verschoot zelf van de toon waarop ze het had kunnen uitbrengen, woest, maar toch zacht van bezorgdheid. Zonder te wachten op reactie wandelde de grote kattin naar de roestkleurige kit. Ze neeg haar kop naar haar toe en raakte even maar neus het kopje van de kit. Daarna liet ze haar kop naar het nekje van de kit zakken, waar ze de kit vastpakte bij haar nekvel en haar optilde. Tussen het haar van het jong heen murmelde ze nog. "Meekomen, jij," Voordat ze een sprintje trok naar het kamp, daar zou hulp zijn.

Note:: Ik ga een topic in het kamp maken en naar jullie doorsturen ^^ | Words:: 139

Onderwerp: Re: Enjoying the winter sun [open!]