Enjoying the winter sun [open!]

Het was halverwege de middag toen Nimblekit bij de sunningrocks aangelopen kwam. Ondanks dat het een hele strenge winter was, was het de zon vandaag gelukt om door de sneeuwwolken heen te komen. In plaats van de hele dag in de nursery te blijven, had Nimblekit besloten dat het leuker zou zijn om van het zonnetje te gaan genieten zolang die er nog was.
De rotsen hier stonden gericht op het zuiden, waardoor ze de hele middag in de zon stonden. Toen Nimble er aankwam, was het sneeuw weggesmolten en voelden de rotsen zelfs warm aan.
Ze ging zitten en sloot haar ogen. Toen ze ze weer opende, en opzij keek, zag ze dat iemand een meter naast haar was komen zitten. "Hee," zei ze glimlachend.

(note: ik heb me wel aangemeld bij de ThunderClan, maar ik ben nog niet geaccepteerd, dus ik zit er ongeveer bij c:)

Het was de mooiste wintermiddag die Honeydew in haar 24 manen had gezien. De zon scheen, de lucht was ijsblauw... Alleen het geknisper van de sneeuw onder haar voetkussentjes hield Honeydew ervan om te denken dat het alweer zomer was. Natuurlijk moet je van zo'n mogelijkheid gebruik maken, dus Honeydew liep naar de Sunningrocks om niks te missen van de zeldzame winterzon. Vanuit de verte zag ze een rode kitten die hetzelfde idee als zij had: van de zon genieten, met haar ogen gesloten. Honeydew glimlachte, en toen ze maar een meter van de kitten vandaan was, liep er een golf van herkenning als ijswater over haar heen. Nimblekit. Hoe lang was het nu al geleden? Vier... vijf manen?
Het jonge katje begroette haar vriendelijk en ze antwoordde: 'Hee, ben je ook van de zon aan het genieten?' Ze keek het katje nog een keer aan. Geen twijfel mogelijk.

"Uhu," antwoordde Nimblekit. "Het is een van de weinige keren tijdens deze leafbare dat de zon schijnt, en vanaf hier heb je het langst de zon op je." Het werd al kouder en de lucht werd meer oranje, mar het zou nog wel even duren voor de zon volledig ondergegaan zou zijn.
Nimblekit snuffelde even, hopend dat ze poes het niet onbeleefd zou vinden. Het was voor de zekerheid, omdat hier ook nog wel eens katten van de Riverclan kwamen - niet dat ze dat een probleem vond, maar het was toch handig om te weten.
"Ik ben Nimblekit," stelde ze zichzelf voor.

Steeds dieper en dieper liep de witte kater het Thunderclan gebied in. Hier was hij al vaker geweest, maar toch bleef het altijd even spannend om te doen. Opeens hoorde hij ergens achter zich geluid. Met al zijn haren recht omhoog draaide hij zich om, klaar voor de aanval. Hij sloop dichterbij, niet gewend aan de bomen die een schaduw op zijn vacht wierpen. Hij sloop langs de bomen en beklaagde zich ergens dat hier niet zo veel plek was om te lopen. Opeens werd het gebied opener. Wacht.. Was hij helemaal tot de sunningrocks gelopen? Maar dat was de grens met Riverclan! Voor hem stonden een poes met gouden ogen en een rosse kitten. Beiden kwamen ze hem vreemd.. Bekend voor, maar eigenlijk wist hij niet echt waarvan.

~Just, het leek me passen x'D Gezinsreünie ^^~~Het is zo hé? White papa? ^^"~~

- Haha top! Alleen nog niet vertellen dat jullie m'n ouders zijn, want t is de bedoeling dat ik jullie een keer ontmoet voordat Firestar me vertelt dat jullie m'n paps en mams zijn, zodat het een giga schok is Maar klopt ja! White als vader (:

Nimblekit draaide zich om toen ze geritsel achter zich hoorde. Ze had toch écht iets gehoord? Ze speurde de omgeving af, maar nergens zag ze een kat. Zou het dan een prooi geweest zijn? Dan moesten ze die vangen! Zijzelf kon nog niet jagen; ze zou pas bij de volgende ceremonie apprentice worden. Maar de poes naast haar zou het vast kunnen.

(Eh ja deze post is er eigenlijk alleen zodat ik de bovenstaande comment kon geven xD)

'Nimblekit, herhaalde Honeydew. 'Mooie naam.' Die ik je zelf gegeven heb, dacht ze er meteen achterna. 'Ik ben Honeydew.'
Opeens kwam er geritsel vanuit de bomen. Honeydew zag Nimblekit al de omgeving verkennen, en ze besloot hetzelfde te doen, maar bleef dicht bij het katje, voor het geval dat er een roofdier uit de bosjes zou springen. Ze stak haar neus in de lucht en snoof de geur van de lucht op. Behalve de geur van dennennaalden rook ze nog iets anders. Een kat. Ze draaide zich om en zag een witte kater uit de bosjes lopen, die haar ook bekend voorkwam. Het is een dag vol met oude bekenden, dacht Honeydew terwijl ze haar rug rechtte.

(Awh, lief gezinnetje ^_^)

Hij zag dat de twee poezen hem gezien hadden, dus kwam hij maar uit de bosjes. tevreden dat hij nu weer in de open lucht was, rekte hij zich even uit. "Hallo, dames.", glimlachte Whitelion hen toe, alsof hij hier gewoon mocht zijn. Op zijn dooie gemakje slenterde de witte kater naar hen toe. "Mooi weertje, niet?", zei hij nonchalant. Nog steeds kwamen ze hem beiden bekend voor, maar waarvan in 's hemelsnaam?

'Hallo,' zei Honeydew kortaf. 'Ja, het weer is heerlijk, maar dat betekent niet dat je zomaar ons territorium mag binnensluipen, nietwaar?' Ze lachte in zichzelf om haar opmerking en liep een paar stappen naar achteren, wachtend op de reactie van de kater.
Haar blik wendde zich niet van de kater af, en ze bekeek hem van top tot teen terwijl ze zich afvroeg waar ze de kater van kende. Zijn witte, lange vacht, sterke lichaam... Waar heeft ze hem eerder gezien?

Dus toch! Ze had goed gehoord dat er iemand in de bosjes had gestaan. Logisch dat ze hem niet had gezien, hij verdween volledig in de sneeuw door de kleur van zijn vacht.
Maar haar trotsheid werd overschaduwd door een soort angstgevoelens toen ze rook dat hij niet van de Thunderclan was. De vorige keer dat ze iemand uit een andere clan had ontmoet, was het een leuke, lieve kitten geweest, dus toen had ze het geen probleem gevonden. Maar nu... Hij was ongelofelijk groot en zag er behoorlijk agressief uit. En zijn houding was op een vervelende manier nonchalant...
Gelukkig begon de poes al tegen hem te praten. Zij was niet ongelofelijk oud, maar in ieder geval ouder dan zijzelf en zij was tenminste een warrior!
"Hallo meneer," besloot Nimblekit vriendelijk tegen de kater te zeggen, en probeerde zelfverzekerd over te komen. "Wat doet u hier?"

(Sorry voor m'n late reactie. Ik had een meeting die uitliep)

De kater antwoordde niet, en Honeydew kwam een paar stappen dichterbij. 'Zeg eens, indringer,' miauwde ze. 'Wie ben je?' Ze rechtte haar rug nog meer en vouwde haar oren naar achter terwijl ze de kater opnieuw bestudeerde. Waar kende ze hem toch van? Opnieuw die rilling, koud als ijswater. De kater is de vader van Nimblekit. Ze wist zijn naam niet meer, maar het móest hem zijn, het kon niet anders. Ze wilde hem niet nog bozer of nonchalanter krijgen, dus ze spitste haar oren weer en ging zitten, wachtend op antwoord.

"Hallo", mauwde de oudste poes kortaf. De witte kater gaf geen antwoord, maar sloop met kleine pasjes dichterbij. het was hem duidelijk geworden dat ze hem al gezien hadden, maar toch bekroop er hem een gevoel van.. Herkenning? "Ja, het weer is heerlijk, maar dat betekent niet dat je zomaar ons territorium mag binnensluipen, nietwaar?", vroeg ze. De witte kater gaf geen teken dat hij haar gehoord had. Zijn ogen waren vernauwd tot het enkel nog spleetjes waren, en ze waren gericht op de gouden ogen van de poes. Waar had hij die toch eerder gezien? "Hallo meneer.", zei de rosse kitten vriendelijk. Hij wierp even een verachtelijke blik op haar, maar niet lang. "Wt doet u hier?" Nu richtte Whitelion zijn blik op de kitten, en langzaam sloop hij dichter bij haar, tot hij vlak voor haar stond. "ik denk dat ik eerder kan vragen wat een kitten als jij hier doet. Die mogen het camp niet uit, weet je nog?", fluisterde hij tegen de kitten, maar zijn stem klonk allesbehalve vriendelijk. Met een grijns op zijn snuit stapte hij achteruit, tot hij weer oog in oog met de poes stond. "Wie ben je?", vroeg deze. Whitelion keek haar even schattend aan, en zei dan op zijn trotste toontje: "Ik ben Whitelion. En..", zei hij, maar zijn adem stokte in zijn keel toen hij weer wist wie het was.. Eén van die poezen die hij verleid had, niet? Die hij daarna gedumpt had. Maar waarom kwam die idiote kitten hem dan zo bekend voor? Hij keek recht in de kleine oogjes van het schepsel, en zag een vlaag van herkenning. Stomverbaasd deinsde hij achteruit, niet in staat om iets te zeggen. Zonder woorden probeerde hij te communiceren met de poes met de gouden ogen. Kon het waar zijn?

'Whitelion.'
Alle twijfels die ze nog had, verdwenen als sneeuw voor de zon. Die ene nacht, ze was te ver weggedwaald van het ThunderClan kamp en toen kwam ze hem tegen... Whitelion. Natúúrlijk werd ze verleid door zijn charmes. Natuurlijk werd ze zwanger. En niemand mocht het weten. Whitelion probeerde met haar te praten zonder woorden, dat merkte ze aan zijn gedrag. 'Ik ben het,' zei ze zonder woorden. Honeydew knikte naar Nimblekit, achter haar rug om. 'En dit katje is onze kitten.' Onze dochter. Hoe heeft ze in Starclansnaam zo stom kunnen zijn? Oké, Whitelion is zeker een knappe kater, maar hij is arrogant en zal vast niks te maken willen hebben met Nimblekit.

Nimblekit deinsde achteruit toen Whitelion véél te dichtbij kwam en tegen haar begon te praten. Ze hield haar kopje tussen haar schouders, bang voor de reuzachtige kater. Ze wilde naar Honeydew lopen. Niet dat ze haar kende, nog wist of ze haar kon vertrouwen, maar ze zat in ieder geval bij de clan. Maar ze durfde niet te bewegen, bang dat Whitelion weer naar haar zou kijken.
Maar toch draaide Whitelion weer zijn kop naar haar en keek haar recht in haar ogen aan. Hij stapte achteruit.. Wat had hij gezien? Nimblekit sloeg bang en onwetend haar ogen dicht.

"Ik ben het.", zei de oudere poes met haar gouden ogen. "En dit katje is onze kitten." Voor het eerst in heel zijn leven was hij sprakeloos. Maar al snel herkende hij zich en kreeg hij zijn oude vertrouwde, arrogante blik weer. Toch keken zijn twee verschillend gekleure ogen even de twee dames aan. Hij knikte zachtjes, om te laten weten dat hij het verstaan had, maar meteen plooide er zich ene kille grijns op zijn gezicht. Hij schudde zijn schouders even los en liep langzaam naar haar. "En jij dacht hiermee weg te komen?", siste Whitelion kwaadaardig. "Jij dacht dat je zomaar wat van mijn prachtige bloedlijn zou kunnen besmetten met die idiote kitten van je?" Zijn woedende blik gleed naar de rosse kitten. Een kitten van hém, in die idiote, sukkelige Thunderclan? Daar zou hij snel een eind aan maken.

~Mag 'ie Honey en Nimble verwonden, en zo ja, hoe erg? ^^

"Jij dacht dat je zomaar wat van mijn prachtige bloedlijn zou kunnen besmetten met die idiote kitten van je?" Die woorden staken als doorns in haar hart. 'Rustig maar, hij doet je niks,' fluisterde ze tegen Nimblekit, en legde voorzichtig een poot op haar schouder. 'Ik bescherm je wel.' Ze draaide zich weer naar Whitelion. 'Ze weet niet dat wij haar ouders zijn!' gromde ze naar de kater, zacht genoeg zodat ze wist dat Nimblekit haar niet kon horen. 'Daar zal ze zelf nog achter moeten komen.' Honeydew ontspande zich weer, maar ze kookte van woede, wachtend op wat Whitelion ging doen. Hoe durfde hij zoiets te zeggen, over háár clan en hún kitten?

(eehm hij mag Honeydew wel een klein beetje verwonden, maar niet heel erg c:)

Plots ontplofte Whitelion en begon kwaad te sissen tegen Honeydew. Iets over een gezin, en een kitten? Waar kwam dat opeens vandaan? En waarom moest Honeydew haar beschermen? Zij had hier niks mee te maken, waarom zou Whitelion haar wat aandoen? - Al moest ze wel bekennen dat zijn ontploffing ook behoorlijk redeloos leek, dus wellicht zou hij haar ook zonder reden wat aandoen.
"Ga gewoon weg, asjeblieft," zei Nimblekit met een klein stemmetje, bang dat ze was. Ze kroop achter Honeydew, hopend dat ze daardoor toch een beetje beschermd zou zijn.

(Ja hoor Smile

Please niet voor dood achterlaten, maar je mag best wat doen)

"Ga weg alsjeblieft.", zei de kleine rosse kitten. Met een woedende blik in zijn ogen keek hij haar aan. Snel ging hij naar haar toe, zijn klauwen al uitgestrekt. "Ooh, moet ik weg gaan? Wil dit arme kleine, schattige beestje niet dat de enge meneer hier is?", zei hij met een stem vervuld van gekte. "Nou pech! Ik ga niet weg!" Zijn ogen veranderden opslag in een kille blik. Met één haal van zijn klauw schepte hij haar op, om haar daarna een eindje weg te smijten. "Waardeloze kleine kitten..", mompelde Whitelion. Daarna liep hij terug naar de poes met de gouden ogen, een gemene grijns op zijn gezicht. "En nu jij.."

Honeydew had nooit gedacht dat er in een paar seconden zoveel kon gebeuren. Whitelion die naar Nimblekit toe rende, zijn klauwen uitgestrekt, en haar daarna een meter verderop weg te smijten. 'Hoe durf je?!' schreeuwde ze tegen Whitelion. 'Ze is een kitten! Ben je helemaal gek geworden?' Terwijl ze zich in haar gedachten meerdere malen afvroeg hoe ze ooit zo'n afschuwelijke 'partner' kon kiezen, rende ze naar Nimblekit toe, die nu hulpeloos op de grond lag. 'Nimblekit... gaat het?' fluisterde Honeydew, die niet in de gaten had dat Whitelion naar haar toe liep om ook haar aan te vallen...

Met een enórme klap weg Nimblekit weggesmeten en ze kwam met een klap op de grond terecht. Ze gilde van de pijn en de tranen sprongen in haar ogen. Ze was met haar volle gewicht op haar pootje terecht komen, die een paar dagen geleden nog vast had gezeten tussen twee rotsen en nog steeds beurs was. Ze durfde er niet naar de kijken, maar ze voelde hoe een warme vloeistof zich door haar vacht mengde.
Honeydew kwam naar haar toe en vroeg hoe het ging. "Pas op," piepte ze toen ze zag dat Whitelion op Honeydew af kwam gelopen.

Met een kille vreugd zag de kater hoe het pootje van de kleine kitten begon te bloeden. Hij keerde zich weer naar de poes met gouden ogen. Met een grauw sprong hij op haar rug, zijn scherpe lauwen in haar geklemd. Blind van woede begon hij als een wilde op haar in te happen, hij proefde bloed, maar wist niet waar hij haar geraakt had. Uiteindelijk sprong hij weer van haar af, zijn blauw en zijn groen oog zonder emotie recht naar voren starend. Hij ontblootte zijn scherpe tanden en liep met de snelheid van een Windclankat op haar af.

~Hj is een kléin beetje gestoord x'D

Onderwerp: Re: Enjoying the winter sun [open!]