{Timberpaw} There is a 'last' in every moment.

Iet wat met tegenzin slofte hij achter de kater aan. Hij was plots weer opgedaagd als de 'goede Mentor' die hij altijd was geweest. Niet dus. Af en toe wierp de Apprenitce een wat felle blik op Skymask, maar keek altijd weer weg, omdat hij bang was straks nog langer met die rotnaam rond te moeten lopen. Hij zou wel gek zijn. Hij wilde van die afhankelijkheid af, gewoon doen wat hij wilde zonder een kat die voor hem moest zorgen of hem iets moest leren. Dan deed hij maar alles fout als een Warrior, hij was dan tenminste vrij.

"Onthoudt, Timberpaw, de sleutel van het besluipen ligt in meerdere factoren. Bewijs maar dat je me omver kan krijgen zonder dat ik je doorheb." De Warrior was gaan zitten en Timberpaw draaide wat met zijn bruine oortjes. Wat..? Hadden ze dat ook niet bij hun eerste training gedaan? De kater zuchtte zachtjes en deed een paar passen naar achteren, de sneeuw met zijn staart wegvegend, zodat hij een minder knarsend pad voor zich maakte. Langzaam zakte hij door zijn poten en sloop rustig naar voren, goed in de gaten houdend dat zijn volle staart de grond niet raakte en dat hij niet op onverwachte twijgjes of knarsende sneeuw zou gaan staan. Hij boorde zijn groene kijkers in de vacht van zijn Mentor en voelde zijn nekharen wat prikkelen. Langzaam maar zeker kwam hij dichterbij en met elke pas voelde hij de neiging om al te springen en al die opgekropte gevoelens op zijn Mentor te uiten. Hoe had hij gedurfd om hem zo alleen te laten?! Net zoals die achterlijke Leafstorm. Een gevoel van absolute walging steeg op vanuit zijn keel en hij bleef even staan. Timberpaw sloot voor de kalmte zijn ogen en haalde een paar keer diep adem. Hij moest hier gewoon doorheen komen. Alleen deze training nog, dan kwam die rotceremonie eindelijk. Snel hervatte hij zijn pas en besloot wat opzij te gaan, nog net buiten Skymask's blik, maar ver genoeg zodat hij met een sprong bij zijn flank kon komen. Als hij de niet weggehaalde sneeuw maar niet gehoord had. Nog één stapje en dan.. Timberpaw zette zich met de grootste kracht mogelijk af van de grond en strekte zijn voorpoten uit, zodat hij zijn Mentor niet met zijn lichaam hoefde te tackelen.

Zijn poten maakten contact met de vacht van de Warrior en met een triomfante glimlach keek hij naar de kater die nu op de grond lag. "Goed gedaan." Hij wilde net een minachtende blik op Skymask richten, toen de lucht uit hem werd gedrukt en hij even door de lucht vloog. Oof. "Bewijs dan nu maar hoe je gevechtskwaliteiten zijn..." Timber trok wat met zijn lip en krabbelde snel overeind, de sneeuw eerst uit zijn vacht schuddende. Nu werd het vast moeilijker. Langzaam deed hij wat passen naar links en maakte een langzamende cirkelende beweging om Skymask, zijn groene ogen gleden over het lichaam van de kater en hij probeerde een goed doelwit uit te kiezen. De poten? De rug? De staart? Meteen begon hij al te twijfelen en hij beet op zijn lip. Als hij het nu niet goed zou doen, dan werd hij nooit een Warrior! Zonder het door te hebben schoot hij op de kater af en wilde zich net afzetten om op zijn rug te springen, toen een last minute-twijfel hem op de grond hield en hem naar de achterpoten van Skymask deed uithalen.

Hij werd eigenlijk wel verrast door zichzelf, aangezien het bijna had gewerkt. Haastig boorde hij zijn nageltjes in de grond, zodat hij niet op de grond viel en zag tot zijn schrik dat Skymask naar hem toe was gestormd. De Apprentice probeerde nog een hopeloze uitweg te vinden, maar al snel voelde hij de kracht van de kater tegen zich aan. "Oof!" Timberpaw kneep zijn ogen even wat pijnlijk dicht en voelde al snel contact met de grond. Zo snel als hij kon krabbelde hij overeind, zijn vacht stond aan alle kanten overeind en fel rende hij weer op de Warrior af. Met zijn achterpoten zette hij zich af van de grond en probeerde zich vast te klampen aan de rug van de Warrior.

Alsof zijn leven er vanaf hing hield hij zich vast aan de vacht van de Warrior, nog net niet zijn klauwen in de huid borend. De wilde beweging zorgden er bijna voor dat hij eraf viel, maar wonder boven wonder had hij Skymask nog vast. Maar toen de kater zich op zijn rug liet vallen was hij te laat met loslaten. Timberpaw klemde zijn kaken pijnlijk op elkaar toen hij het gewicht van de Warrior voelde. Met al zijn kracht duwde hij met vier poten tegen de rug van de Warrior, zodat hij misschien iets opgetild zou worden en hij er onderuit zou kunnen wurmen. Opgeven was geen optie, hij zou nog liever zand eten dan dat hij Skymask zo snel liet winnen.

Door de plotselinge actie van Skymask rolde hij op zijn buik, maar krabbelde hij snel weer overeind. Iet wat beledigd keek hij de kater aan. Dus nu dacht hij dat hij gewonnen had..? "Je zult het misschien niet doorgehad hebben, maar ik heb je over de laatste maan een aantal maal geobserveerd tijdens je jachten." De tabby draaide zijn oren wat naar achteren en keek naar de grond. Hier kwam het dan. Je bent er nog niet klaar voor. "Met mijn bevindingen heb ik aan Everstar gemeld dat je klaar bent om een warrior te worden. Mits je natuurlijk belooft had te blijven werken." Zijn oren schoten overeind en met grote ogen keek hij Skymask aan. W-wat!? "Echt waar..?" Mompelde hij zachtjes en kon het bijna niet geloven. Geen Apprentice meer binnenkort! Zijn mondhoeken krulden zich iets omhoog, voor deze ene keer dan.

"Nee, ik hou je voor de gek," Langzaam zakten zijn oortjes weer en begon hij alweer te mokken. Natuurlijk was het een grapje.. "Natuurlijk is het echt waar. Ik denk niet dat Everstar er iets op tegen zou hebben als een mentor zegt dat je klaar bent." De bruine oortjes schoten weer omhoog en zijn groene ogen werden weer groot. Wow.. "Uhm.. gaat u me dan nu nog.. iets belangrijks leren of is de training afgelopen..?" Vroeg hij, niet echt zeker of hij wel beleefd moest zijn. Eigenlijk kon hij niet wachten tot hij van zijn -paw af was en als een Warrior het leven kon zien.

"Tenzij je nog iets wilt oefenen, lijkt het me niet?" Timber haalde zijn schouders wat op, hoe moest hij nou zelf weten wat hij niet goed deed? "Als u.. erm.. me zo in de gaten heeft gehouden, weet u vast wel wat ik niet zo goed onder controle heb, toch?" Vroeg hij licht ongemakkelijk en richtte zijn blik op de vlaktes. Bijna.. bijna kon hij die vrijheid proeven.

"Zover ik weet is dat niet nodig. Ik heb tevens gehoord dat je siblings misschien ook deze ceremonie warrior worden." Timber liet zijn oortjes wat hangen en zweeg voor een moment. Oh ja.. Irispaw en Frostpaw.. "Euh.. ja.. het.. eh.. gaat niet echt soepeltjes tussen mij en Frostpaw. Ik weet dus ook niet of deze ceremonie dan zo gezellig gaat worden tussen mij en mijn siblings." Mompelde hij licht aarzelend en liet zijn blik naar zijn pootjes zakken. Waarom vertelde hij dit ook aan zijn Mentor? Wat kon die eraan doen? Frostpaw aanspreken dat de ruzie voorbij was? Ja, want dat deden Warriors ook gewoonlijk. De Apprentice schudde zijn kopje zuchtend. Nu waren de woorden er al uit.

"Jij en je broertje doen me heel erg denken aan mij en Inkmask, als ik naar de ogen van je broertje kijk en naar jouw bouw.. Het is bijna eng, de gelijkenis zo nu en dan," Timber fronste even en draaide wat met zijn oortjes. Misschien.. tja.. er waren wel meer katten met zijn bouw en er zou vast wel een kat zijn met precies dezelfde ogen als Frostpaw, qua kleur dan. Hij wilde gewoon niet denken aan dat gesprek met zijn broertje. "Op je familie moet je kunnen vertrouwen, er zijn namelijk ook genoeg katten in de clan die ik zelf niet te vertrouwen vindt." Iet wat nieuwsgierig keek Timberpaw op en liet zijn kopje wat scheef hangen. "Zoals wie dan? Iedereen moet toch voor elkaar zorgen in de Clan?" Was er dan een verrader onder hen?

"Mwah, sommige katten liggen me niet zo." Iet wat nerveus wordend slikte Timberpaw en bleef stokstijf op zijn plek staan. Geen vin durfde hij meer te verroeren. "Sommige katten hadden niet vervangen mogen worden, dood of niet dood." Hij legde zijn oren wat in zijn nek. Vervangen? Dat kon toch maar wijzen op een iemand? Zijn al bekende broer.. Maar..? "Maar.. hij doet het toch goed? Everstar heeft hem toch.. niet voor niets..?" Zijn stem werd bij elk woord wat zachter, angstig voor wat zijn Mentor zou antwoorden. Lionroar was toch niet zo'n slechte Deputy?