Met een flair van hier tot in Starclan liep de gouden kater door het camp. Zijn gouden vacht glansde in het zonlicht als de zonsondergang. De zonsondergang vond Goldenpaw altijd het mooiste moment van de dag; die gouden vuurbal die moest opgeven tegen de druk van de maan, en in verzengende pracht naar beneden zonk. En het was bijna weer zover; de maan begon al bijna op te komen! Hij rende naar zijn favoriete plaatsje, een steen die redelijk hoog uittorende boven het camp -natuurlijk niet zo hoog als de greatrock, maar toch- waar je de zon goed zag ondergaan. Daar boven voelde hij zich machtig, as hij de warriors onder zich zag lopen. Maar blijkbaar was iemand van plan zijn rust te verstoren. Geïrriteerd draaide hij zich om. "Wat?", vroeg Goldenpaw bot.