Something different, something ... easier [Riverpaw]

Een geeuw verliet haar bek terwijl ze door het territorium stapte. Ze was vroeg opgestaan deze morgen om te kijken voor kruiden, maar eigenlijk was ze nog niet wakker genoeg hiervoor. Nightstream zou vast nog wel inslaap zijn, dus wilde Honeypaw d'r verrassen, en om aan te tonen dat ze haar trainingen serieus nam en graag wilde leren. Toch was het vroeg opstaan niet echt iets voor haar. Ze schudde haar witte vacht uit en sprong over een tak heen, waarna ze haar tocht weer verder zetten.

Een tak achterhaar brak, terwijl ze bezig was om kruiden uit de grond te trekken, er voorzichtig aan denkend dat ze de wortels volledig meenam. Ze draaide zich om, nog met de wortels in haar bek en keek recht in de ogen van een andere apprentice. Honeypaw schrok licht en liet de kruiden in haar bek vallen. "Dmn," mompelde ze, terwijl ze de kruiden recht legde tussen haar poten in. "Sorry, ik had je niet gezien," verontschuldigde ze zich daarna.

Half slapend stond Riverpaw tegen een boom. Zijn kopje voelde ongelooflijk zwaar aan en over zijn spieren wilde hij nog niet eens spreken. Het was al even geleden sinds de Ceremonie en hij had elke dag tot nu toe uit het territorium mogen gaan om mee te helpen met het zoeken van prooi. Natuurlijk was hij een Apprentice en ving hij daarom ook nauwelijks iets. Zijn mentor zou hem toch echt eens een keer moeten halen om samen met zijn mede-Apprentice Choppedpaw te gaan trainen. Riverpaw had Choppedpaw pas ontmoet en wist eerst niet wie hij voor zich had, maar daarna was hij het wel te weten gekomen. Het onthouden van alle namen van de katten die hij ontmoette ging hem nog redelijk goed af, waar hij best blij mee was. Zo kon hij zich Mousefur nog goed herinneren. Deze had hem een paar basistechnieken geleerd, maar hij voerde deze nog niet echt fantastisch uit. Hij had dan ook nauwelijks geluk gehad met de prooi en had de prooi die er al was weggejaagd door zijn onhandigheid. De Warriors in het kamp zouden woedend worden als ze hoorden wat hij allemaal verspeelde. Hij probeerde niet te veel op zijn slechte gevoel te letten en keek op, waardoor hij opeens oog in oog stond met een andere Apprentice. 'Sorry!' zei hij tegelijkertijd met haar. Hij zag aan de kruiden dat het hier ging om de Apprentice van de Nightstream, de Medicine Cat. Dat was dan weer een Apprentice die hij wél herkende en kon onthouden. Hij zag dat ze één van haar kruiden vergeten was en duwde deze met zijn neusje naar haar toe. 'Ik hoop dat jij meer geluk hebt op het vinden van kruiden dan ik met het jagen op prooi,' zei hij, waarna hij even grinnikte. Hij ging netjes op zijn kont zitten zoals hij altijd deed als hij een nette indruk wilde maken en keek de poes aan. 'Aangenaam, Honeypaw,' zei hij, waarbij hij lichtelijk grijnsde omdat hij haar naam al wist, 'ik ben Riverpaw.'

De tabby(?) kater voor haar schoof een van de kruiden in haar richting en ze glimlachte eventjes naar hem. "Bedankt," mompelde ze, terwijl ze de kruiden telde en zich bedacht dat ze alles had. Mooi, dan kon ze zo weer terug naar Nightstream brengen. 'Ik hoop dat jij meer geluk hebt op het vinden van kruiden dan ik met het jagen op prooi,' miauwde de kater en hij grinnikte eventjes. Honeypaw keek hem met een lichte grijns aan en knikte. "Het is vrij lastig om kruiden te vinden in deze kou, de meeste zijn dood gevroren of onbruikbaar door de vorst," legde ze kalm, maar iets wat zenuwachtig uit. Ze vond het moeilijk om erover te spreken, altijd bang om fouten te maken en katten daarom dingen verkeerd uit te leggen. Ze was immers nooit echt zeker van zichzelf geweest. De kater voor haar ging zitten en stelde zichzelf voor als Riverpaw. Honeypaw bedacht zich dat hij jonger dan haar moest zijn, want ze had hem nog nooit gezien in de apprentice den waar ze eventjes had verbleven. Nu sliep ze samen met Nightstream in de Medicine Den, waar het vaak eenzaam aanvoelde. Zeker nu haar broer het zo druk had. Ze zuchtte, ze mistte Wolfpaw best wel. Maar hij was er de laatste tijd bijna nooit meer ...
Honeypaw merkte dat ze in gedachten was verzonken en keek Riverpaw met een schaapachtige glimlach aan. "Aangenaam," miauwde ze toen maar, om aan te geven dat ze hem wel had gehoord.

Het vinden van kruiden was blijkbaar ook best moeilijk in bladkaal. Hij hoopte dat het zo gauw mogelijk nieuwblad zou worden en ze daardoor weer een voldoende aantal prooi konden krijgen per dag. Dan zou het kruiden zoeken voor Honeypaw ook wel beter gaan. 'Geen zorgen,' miauwde hij. 'Er komen binnenkort betere tijden aan. Bladkaal kan voor eeuwig duren en zolang we de Clan nog kunnen voeden is het goed.' Het was waar. Ze hadden tot nu toe niks te vrezen gehad. Ze hadden het doorheen bladkaal altijd wel volbracht om voldoende voedsel te krijgen voor mee rond te komen. Het waren echter wel langere en vermoeide dagen, maar dan hadden ze ook wat. Het zou echter wel leuk zijn als hij zijn steentje zelf eens kon bijdragen en hij ook wat voor de Clan kon vinden. Maar ach, dat was bijna nooit het geval. Hij joeg altijd op een verkeerde manier, wat hem best irriteerde. Riverpaw zette zijn gedachten opzij en keek nieuwsgierig naar de kruiden. 'Mag ik vragen waar die kruiden voor dienen?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij kende nauwelijks iets van kruiden, was dan ook nooit langs hoeven gaan bij de Medicine Cat. Er was hem tot nu toe nog niks ernstigs overkomen en dat wilde hij graag zo houden. Hij kwam voorzichtig, om Honeypaw niet af te schrikken, wat meer dichterbij en observeerde de kruiden aandachtig. Hij vond het knap van Honeypaw dat ze zo goed kon onderscheiden, want in bladkaal zulke kruiden vinden moest vast moeilijk zijn. Hij ging weer terug zitten en wachtte af op wat de jonge Apprentice ging zeggen.

OOC: Hoop dat je er iets mee kan, vind 'm zelf niet zo geweldig :c

'Er komen binnenkort betere tijden aan. Bladkaal kan voor eeuwig duren en zolang we de Clan nog kunnen voeden is het goed.' Honeypaw zuchtte, maar knikte naar de jongere kater. Dat was het enige wat ze minder leuk vond aan haar rang, ze kon niet meer jagen of vechten en nu de clan in hongersnood zat, leek het alsof ze niets meer kon eraan. Haar blauwe ogen waren van de kater afgericht en ze staarde eventjes naar de kruiden die ze tussen haar poten had gelegd. 'Mag ik vragen waar die kruiden voor dienen?' Ze keek eventjes op en schrok er iets van toen ze merkte dat Riverpaw opeens dichterbij haar was gekomen. Ze zetten een stapje achteruit en ging weer zitten, waardoor de kruiden nu open en bloot lagen. Ondertussen probeerde ze koortsachtig te bedenken waar ze voor waren. Ze wist het wel, maar zodra ze in paniek raakte was haar kop leeg. "Sweet-sedge," miauwde ze daarna zachtjes. "Wordt gebruikt om infecties tegen te gaan, de kat moet het sap ervan opdrinken. Groeit vooral in leaf-bare en is veel te vinden rond het Riverclan camp." Honeypaw's kop ging van Riverpaw terug naar de kruiden en ze keek beschaamd omlaag. Ze wist het wel, ze moest er alleen nogal lang over nadenken. En daarna ratelde ze maar door. Oh god, wat voor een indruk had ze nou weer gemaakt?

Riverpaw fronste verbaasd toen hij merkte dat de poes een stap achteruit deed toen hij dichterbij kwam. Was ze zo verlegen dat ze een aanraking tussen hun beiden ten koste wilde vermijden? Nou ja, hij kon er nu in elk geval wel rekening mee houden nu hij wist dat de poes het liefste afstand tussen hun hield. Voorzichtig deed hij weer een stap achteruit zodat hij de poes ruimte kon geven. Met een schuin kopje luisterde hij naar de uitleg. Hij vond het knap van de poes dat ze dat zomaar uit haar hoofd wist. Hij zag opeens dat ze haar kopje omlaag liet hangen en kon het niet meer aanzien. Voorzichtig deed hij een stap naar voren en gaf haar bemoedigend een kopje. Zijn oortjes streken hierbij zachtjes langs haar wang. Hij behield echter weer de juiste afstand tussen ons. 'Je moet niet zo streng zijn voor jezelf,' miauwde hij. 'Ik vind dat je het heel goed uitgelegd heb. Ik vind het ook heel knap dat je dat zomaar kan onthouden! Je moest eens weten hoe lang ik na aan het denken ben als ik iets moet uitleggen aan iemand.' Hij grinnikte heel even. 'Heeeeel lang.' Hij ging heel snel op zijn achterpoten staan en hield zijn poten uit elkaar om de lengte aan te tonen van hoe lang het nadenken bij hem duurde. Dit kunstje kon hij echter nog geen drie seconden volhouden en hij kon net snel genoeg zijn poten weer terug laten vallen voordat hij op zijn rug zou vallen. Zijn pootkussentjes vingen de klap op, maar de sneeuw zorgde ervoor dat hij nauwelijks pijn voelde dankzij de klap. Hij schudde even heen en weer om de sneeuwvlokjes uit zijn vacht te verwijderen en wachtte af wat er toen ging gebeuren.