As the cat chased the rabbit

Hij voelde hoe de wind aan zijn vacht rukte terwijl hij op een hoog tempo achter de veldmuis rende. Zijn energie begon op te geraken, als hij dat beest ooit nog te pakken wou krijgen zonder nadien aan een zuurstoftekort te willen lijden, dan moest hij een tactiek bedenken, en maar snel ook. Zijn blik viel op een van de zeldzame bomen die aan de kant van de weg stond te paraderen. Instinctief sneed hij de bocht af, en sprong hij op die manier op de rug van de muis. Met een simpele beet ontnam hij het leven van het diertje, niet zodat het sneller van zijn lijden verlost zou zijn, maar eerder omdat hij geen zin had om nog eens een achtervolging te maken. Pas wanneer hij weer opkeek om te zien waar hij uiteindelijk was beland viel zijn blauwe blik op een rode kattin. Bijna meteen verkilde hij zichzelf weer en keek hij terug naar zijn aanwinst voor de clan. En wat nu? Zou hij uitgescholden worden omdat de muis veel te klein was om zelfs nog maar een kitten mee te voeden? Crowmask kende hun clanleader niet bepaald, en aangezien hij niet zo kort geleden nog een gesprek over haar heeft gehad met Leafpaw was zijn zicht op haar ook niet echt verbeterd.

Nog steeds hield de kater zijn blauwe blik op de muis gericht, niet in staat zijnde om Dawnstar aan te kijken. Hij haatte het om alleen te zijn met iemand, vooral als deze hoger in rang stond als hem. Jaloers op haar was hij niet, in tegendeel zelfs. Hij voelde zich al ongemakkelijk om tegen één kat te praten, laat staan dat hij een hele clan kon leiden. ”Goedemorgen Crowmask.” Sprak de poes, welke waarschijnlijk nu verwachtte dat hij haar aankeek. ”Ik zie dat je wat gevangen hebt.” Het kwam er redelijk neutraal uit, niet sarcastisch of honend. Hoop fladderde als een gevangen vogeltje in zijn borstkas, maar dit liet hij niet blijken. Toen Crowmask uiteindelijk toch opkeek, stond er dan ook een neutrale blik in zijn ogen gepind. ”Mooi zo, dan kan er weer een kat wat eten.” Hij vernauwde zijn ogen wat bij die woorden en opende zijn mond. "Veel valt er niet van te eten." Merkte hij op, op een licht gefrustreerde toon. Hierna sloeg hij even met zijn staart in de lucht, om aan te tonen dat hij verder wou jagen. "Ik ga verder." Hij maakte even een korte buiging met zijn hoofd als teken van respect, raapte de veldmuis weer op en draaide zich nadien om.

”Je bent te hard voor jezelf Crowmask. Ik snap dat je me misschien niet gelooft omdat ik leider ben of omdat je het zelf wel beter weet of iets in die richting, maar geloof me toch maar.” Wat verrast keek hij op. Het was de eerste keer dat iemand zo iets tegen hem had gezegd, en hij kon niet goed uitmaken of hij dat leuk vond of juist niet. Hij protesteerde dan ook niet toen de poes zijn weg blokkeerde, en hielt gehoorzaam halt, zijn oren wat ongemakkelijk naar achter draaiende. ”Elk klein stukje vlees is een extra uur, dag, moon voor een kat.” Haar blik stond streng, het was nogal opvallend dat ze haar punt duidelijk wou maken. Echter dacht hij er niet eens over na, afgezien het feit dat hij het niet bepaald aangenaam vond om aangestaard te worden. ”En dan maakt het niet uit wie het heeft gevangen, een net nieuwe apprentice of een doorgewinterde warrior, elk stuk eten is even kostbaar.” Crowmask schudde zijn kop even onopvallend, en liet een zucht uit zijn bek ontsnappen. "Ik zei dan ook niet dat het niet waardig was, alleen dat er niet veel van te eten viel." Mauwde hij, minder nors dan hij had gehoopt. De woorden van de poes waren wel degelijk tot hem door gedrongen, dat gaf hij met tegenzin toe. Maar ze kon maar beter niet het idee krijgen dat hij met alles wat ze zei akkoord ging.